Ja de kinderen gaan mee
januari 8, 2015 AUTHOR: admin CATEGORIES: Blog, Uncategorised

Dag 60 – Geelong – Jan Juc (Torquay)

Door de hitte zijn we allemaal om 6u al wakker. Vandaag geven ze opnieuw 41°. We geven de kindjes een fles en wij doen zelfs de moeite niet om te ontbijten, onze camper staat in de zon en we willen zo snel mogelijk vertrekken zodat we de airco kunnen aansteken. (De airco unit in de cabine vooraan werkt enkel als de motor draait)

We rijden een half uurtje verder richting Torquay, het begin van de Great Ocean Road. We gaan eerst iets gaan ontbijten en gaan daarna meteen naar het infopunt om een plaats te zoeken om te overnachten. Alles zit opnieuw vol, hier in de stad maar ook de dorpen verderop. Enkel in Jan Juc, vlak naast Torquay, is er nog een UNpowered site vrij. Weer een dag van 40° en weer geen stroom … miljaar, maar andere opties zijn er niet.

Ze lopen hier ook allemaal op de toppen van hun tenen, de fire danger rating is op de één na hoogste (de hoogste is er eigenlijk voor als het al te laat is), het is de eerste piek van het seizoen, ze raden ons af om vandaag al de Great Ocean Road te rijden en de aanpalende nationale parken te bezoeken. Beter een dagje afwachten, de gebeurtenissen wat opvolgen en zien of (en waar) er brandhaarden bijkomen.

Aangezien er in Jan Juc zijn zwembad meer mensen zitten dan water besluiten we naar het strand te gaan om daar een frisse duik te gaan nemen. Er is veel wind, en bij 40° graden voelt dat aan alsof je door een oven aan het wandelen bent. We hebben ook een parasol mee om het strand en het is vechten om dat ding in het zand te houden. Het water is eerder frisjes maar het doet enorm deugd, de kindjes genieten er ook van. We springen tegen de golven in en rapen een echte zeester van de bodem.

In de namiddag voorspellen ze gelukkig wat regen en zou de temperatuur wat zakken. Maar goed ook, want met zo’n hitte weet je met jezelf geen blijf. Om 16u begint het te regenen en het houdt niet op tot we gaan slapen. Het koelt af tot 20° en dat voelt ineens fris aan om te slapen. Maar liever zo dan die hitte van de voorbije nacht.

januari 8, 2015 AUTHOR: admin CATEGORIES: Blog, Uncategorised Tags: ,

Dag 58 – Melbourne Zoo

1 januari

Omdat de kindjes dat zo leuk vinden doen we nog een Zoo. Of ze zijn hier allemaal netjes gaan nieuwjaren bij de familie en we hebben een kalme dag in de zoo OF het is een feestdag en iedereen zit in de Zoo.

Dat 2de dus. Het was druk! Het gevoel van deze zoo is helemaal anders dan Steve Irwin zijn Australia Zoo, niet zo interactief, geen show, geen dieren om te aaien … te vergelijken met een zoo van bij ons.. Maar dan wel grootser, een paar hele mooie paviljoenen (te vergelijken met die van de panda’s in Pairi Daiza (of hoe ze het ook genoemd hebben), een leuke treetop walk, een plezante vlindertuin,… we zien ook eens koala’s waar wat beweging in zit, en die beestjes kunnen dus springen van tak naar tak!

Een leuk aangenaam dagje met de kindjes, die vonden het top maar als je hier bent en je kan er naartoe … Australia Zoo #1 😉

januari 8, 2015 AUTHOR: admin CATEGORIES: Blog, Uncategorised

Dag 57 – Melbourne

31 december – nieuwjaarsavond

Vandaag staan we op met een leuke videoboodschap van metekindje Tille die haar nieuwjaarsbrief voorleest. 4jarigen die doen alsof ze echt kunnen lezen, altijd schattig.

We hebben nog steeds geen idee wat we vanavond gaan doen: stad ingaan of niet. Ook aan de receptie wordt het ons afgeraden, met een buggy op de tram proberen geraken tussen al dat volk, of met de camper tot aan een parking rijden en van daaruit te voet gaan…… er wordt een half miljoen mensen verwacht in de stad… hmm… twijfel twijfel.

We besluiten dan maar al wat dichter naar de stad te rijden met de camper, eens zien hoever we zouden geraken. Het blijkt toch wel al druk te zijn. We houden halt in een buitenwijk waar ze een paar leuke winkels en restaurantjes hebben. We lunchen bij een mexicaan, su-per-lekker, moesten we in Melbourne wonen, we zouden hier nog komen.

Gust hakt de knoop door voor vanavond: we gaan NIET naar de stad. Meneertje heeft een superlastige dag (paar nieuwe tandjes die doorkomen). We krijgen een tip om het vuurwerk te gaan bekijken vanop Coburg Hill, een paar straten van de camping, waar je zicht hebt op de skyline van Melbourne. Om 22u30 trekken we naar daar en kiezen we een plekje uit. Terwijl de zonen liggen te knorren lezen we in afwachting een boekje. Om 23u55 proberen we Bent wakker te maken voor het vuurwerk. Hij wou het zo graag zien, maar hij was met geen stokken wakker te krijgen. En dan om middernacht is het zover. Samen met nog een 50tal anderen staren we 10minuten lang naar de skyline. 10minuten lang lichtte de stad op, langs alle kanten. Ook al waren we niet in de stad, toch hebben we het gevoel het vuurwerk meegemaakt te hebben. Een mooie afsluiter van geweldig jaar. En o zo blij dat we de beslissing genomen hebben om deze trip te maken! Geen beter gevoel dan een vakantiegevoel om het nieuwe jaar in te zetten.

januari 8, 2015 AUTHOR: admin CATEGORIES: Blog, Uncategorised

Dag 56 – Philip Island – Melbourne

We staan alweer op met regen. Op Phillip Island hebben we niets meer te zoeken en we trekken richting Melbourne. 2uur is het rijden tot Coburg, de camping die het dichtst bij de stad ligt. Het plan is er om er een paar dagen te blijven en van hieruit Melbourne te verkennen. In de namiddag beginnen we aan onze tocht: een dik kwartier wandelen naar de tramhalte en dan 45min op de tram tot in het centrum.

Wanneer we uitstappen hebben we meteen een aangenaam gevoel, het ‘klikt’ meer dan met Sydney (hoewel Sydney meer bezienswaardigheden had: de brug, opera house etc). Sydney voelde meer aan als werkstad, terwijl in Melbourne precies meer geleefd wordt: veel leukere bars en restaurantjes, aangenamere straten om door te wandelen, groener, kortom, veel meer sfeer.



Rond de CBD rijdt een oude tram (gratis), maar met de buggy lijkt het precies niet zo eenvoudig om erop te geraken.
We trekken naar het infopunt en informeren ons voor oudjaar morgen. Openbaar vervoer zal gratis zijn maar het zal blijkbaar heel druk worden. We worden aangeraden om de “family” fireworks te gaan bekijken om 21u30 maar daar hebben we geen zin in. ’t is alles of niets voor ons.

We lopen richting Chinatown en houden even halt voor een kappersbeurt voor Tom. Een paar hippe aziaten geven hem een nieuwe coupe. Chinatown loopt ineens over in ‘the Greek precinct’, perfecte plaats voor ons avondeten. Na de Italiaanse, Thaise, Mexicaanse en Japanse keuken leren we Bent de Griekse kennen maar dat was een brug te ver, het was zo z’n ding niet.

We blijven nog in Melbourne tot 21u en lopen de Southbank af naast het water. Heel leuke plek om te vertoeven, een gezellige drukte.Maar de kindjes worden moe en we hebben nog een dik uur pendelen voor de boeg, dus houden we het vandaag voor bekeken.

december 30, 2014 AUTHOR: admin CATEGORIES: Blog, Uncategorised

Dag 54 – Wilsons Promontory National Park

Opstaan doen we onder een stralend zonnetje, zalig! Onze camping ligt maar op 5km van de ingang van Wilsons Prom, maar dan is het nog 25 km rijden tot het midden van het park vanwaar de meeste wandelingen starten. Wilsons Prom is het zuidelijkste punt van Australië en ook 1 van de meest favoriete nationale parken in Victoria. We verwachten dan ook veel volk want de enige camping in het national park heeft 470 staanplaatsen en is helemaal volzet. Ook alle accommodatie in de dichtstbijzijnde dorpen waren helemaal volgeboekt. Maar eens we door het park rijden valt daar weinig van te merken. Er zijn ook zoveel uitvalsbasissen om te wandelen en het park is zo uitgestrekt dat je nooit een gevoel van drukte ervaart.

Wij starten onze tocht vanop Picnic Bay Carpark en wandelen richting Picnic Beach. Onderweg krijgen we een magnifiek zicht op Whisky Beach en Picnic Beach voorgeschoteld. Mooie rotsformaties scheiden beide stranden, azuurblauw water, surfers die de felle golven trotseren, ik had hier nog lang kunnen staan kijken. Maar we zakken af naar Picnic Beach en wandelen aan de rand van het water tot aan de andere kant van het strand waar we weer klimmen en dalen tot aan Squeaky beach. Het strand heeft zijn naam te danken aan het zand dat zo fijn is dat het ‘squeak squeak’ doet als je erop loopt. Beetje vergelijkbaar met het zand op Whitsunday Island. We installeren ons voor een picknickje, ravotten wat op het strand en lopen wat zandduinen op en af.






Het enige nadeel van de wandelingen hier is dat je dezelfde weg moet terugwandelen. Dezelfde 3 km terug, maar deze keer wil Bent wel in de rugzak. Position switch: Gust op mijn buik, en Bent op Tom zijn rug. Ook al is het dezelfde weg terug, we krijgen toch een ander beeld van de stranden en de baaien te zien. We zijn dan ook intussen 2u verder en de zee is woeliger en het is vloed. De rotsen waar we in het opgaan nog tussen konden wandelen worden nu overspoeld door metershoge golven.

Uitgeput komen we terug aan de camper. Even op adem komen en dan toch beslissen toch nog wat te profiteren van dit pareltje. We rijden verder naar Tidal River, waar die volgeboekte camping ligt, en parkeren ons daar aan het infopunt. Amai, wat zijn we blij dat we hier niet overnachten. Als sardientjes staan de tentjes op elkaar gepakt. 500 in totaal, verschrikkelijk!

Van daaruit wandelen we nog een uurtje langs de oevers van de Tidal River en naar een lookout op de rivier. Deze keer wel een wandeling met de buggy, kwestie van onze ruggen toch nog een beetje te sparen.



Intussen is het bijna 18u en tijd om terug naar onze campground te rijden. Ik maak wat carbonara klaar en dat wordt door iedereen heel hard gesmaakt. Bent bleef maar eten, hij heeft dan ook vandaag zeker 5km gestapt, de flinkerd.

Vandaag was gewoon een perfecte dag : flinke zonen, stralend weertje, en een prachtig national park.

december 30, 2014 AUTHOR: admin CATEGORIES: Blog, Uncategorised

Dag 53 – Sale – Yanakie

We trekken vandaag naar Yanakie, onze uitvalsbasis voor Wilsons Promontory National Park. Aangezien we gisteren 4u gereden hebben, hebben we vandaag maar 2u te gaan. Het is een mooie route langs grassige heuvels waar honderden koeien en schaapjes staan te grazen.

’s Middags houden we halt in Foster om te lunchen. We springen er het infopunt binnen om te informeren hoe we onze namiddag nog kunnen vullen. “Agnes Falls” is een aanrader, maar daarvoor moeten we wel 20min terugrijden vanwaar we kwamen. Och ja, 20minuten, dat is niets meer voor ons. We rijden door de heuvels, en vanop een lookout krijgen we een mooi zicht op Wilsons Prom, 60km verder aan de overkant van de baai, waar we morgen gaan wandelen.

Agnes Falls op zich was ook wel mooi, een brede waterval die in verschillende verdiepingen 60m diep valt. Het gekke was vooral dat je temidden van die groene heuvels helemaal geen waterval verwachtte.

Terug in Foster doen we nog wat boodschappen want de komende dagen worden back to basics. Onze camping in Yanakie (Shallow Inlet Campground) heeft namelijk geen faciliteiten.

Daar aangekomen moeten we ons aanmelden bij de ranger (te herkennen aan zijn safari-outift, hoed en naamplaatje ‘ranger’), die het park beheert vanuit zijn tent. 15$ per nacht betalen we, maar we krijgen er wel een mooi plekje voor. Het is eigenlijk een bushcamping en alle staanplaatsen zijn hier gescheiden door stukjes bos en struikgewas. Op die manier heeft ieder zijn eigen stukje privacy.


Bovendien zitten we hier ook vlak aan het strand. Na het avondeten trekken we met onze kampeerstoelen en antimuggenspray naar daar om de zonsondergang te zien. De jongens drinken hun flesjes in het avondzonnetje en terwijl Gust indommelt op mijn schoot krijgt Bent zin om nog wat in zee te spelen. Geen wolkje aan de lucht, morgen belooft een stralende dag te worden.






december 30, 2014 AUTHOR: admin CATEGORIES: Blog, Uncategorised

Dag 52 – Eden – Sale

Boxing day

S’ochtends gaat Wenti verder op haar elan, de planning voor de komende dagen. Blijkbaar echt geen overbodige luxe om onze overnachtingen wat vroeger te beginnen boeken. De vakantie is hier nu echt begonnen, families die een paar dagen geleden nog kerst vierden met vrienden & familie trekken nu op vakantie. De uittocht is ook merkbaar op onze route naar Sale, kolonne na kolonne passeert ons. 4×4’s met Boten of aanhangers, Off road caravans, Busjes met vastbonden kayaks, big rigs … de Aussies zijn er voor uitgerust, en ze zijn met velen.. .Gelukkig voor ons rjiden ze allemaal naar het noorden, terwijl wij naar zuiden rijden. Maar wij trekken ook richting een van de meer populaire trekplijsters … Wilsons Promontory National Park & Phillip Island.

Het is nog eens een marathonrit vandaag, ze noemen het een highway maar eigenlijk is het 360km kronkelweg door een bos. De natuur , de afstanden, het blijft indrukwekkend. De kindjes zijn tijdens de rit ook super flink.

In Sale checken we eerst de camping , een showground, basic & cheap (20$), maar wel veel ruimte en we kiezen zelf waar we willen staan. We hebben geen zin om zelf te koken en we gaan in het stadje op zoek naar iets dat open is. Het ziet er eigenlijk nog een gezellig centrum uit, maar vandaag lijkt het eerder op een spookstad, alles is er dicht. We dolen wat rond tot we op goed geluk een hotel/restaurant vinden dat open is. Binnenin lijkt het me eerder op een cruiseship. Overal zo van dat fout tapijt , een bar, een casino ruimte en een speelruimte voor de kinderen. Na al dat stilzitten in de auto kunnen ze zich daar wat uitleven, auto’s (graafmachines) voor Bent en een glijbaan voor Gust (waar hij zelf op en af kan, ook al denkt hij soms dat de trap de glijbaan is). Een cocktail voor ons, even grasduinen door de menukaart en ieder vindt wel zijn goesting.Met volle buikjes rijden we terug richting ons camping.

december 30, 2014 AUTHOR: admin CATEGORIES: Blog, Uncategorised

Dag 51 – Merimbula – Eden

Kerstdag, hoe raar om wakker te worden in een (warm) land zo ver weg van vrienden & familie die nu nog aan de tafel zitten op kerstavond. Terwijl iedereen ons ontbijtafeltje aan de camper voorbij wandelt met alle inpakpapier & legen dozen van de kadootjes van de vorige avond (of ochtend?) krijgen we altijd van iedereen een welgemeende “Merry Christmas!”

De receptie van de camping is dicht en we mogen zo lang blijven we willen vandaag, dus we nemen rustig onze tijd. Nadien schuiven we 20km op naar Eden. Na een kleine wandeling langs de cliffs en het bos van sneeuwwitje (volgens Bent, zie foto) eten we nog een kleine hap in het enige etablishmentje dat open is vandaag.

We nemen onze intrede in een Big4 in Eden, die bleek slechts 25$ te kosten en er was nog veel plaats … we hadden wat argwaan maar dat was helemaal niet nodig. Ruime plaatsen, een leuke speeltuin met springkasteel en bezoek van Kangoeroes en Chinezen! Die laatsten hadden trouwens nog een leuk kadootje voor Bent, een soort helikopterke met lichtjes. Je trekt aan een touwtje en het dingetje vliegt in de lucht …. maar helaas, made in china … dus ook kapot na een ruk van de over-ijverige papa …

Er was zware regen voorspeld maar die bleef gelukkig uit, terwijl Wenti zich met de kindjes uitleeft op het springkasteel maak ik voor ons een echte spaghetti à la mama. Die heeft iedereen maar vooral Gustje enorm gesmaakt. En we hebben nog 3 porties in de diepvries voor de komende 20 dagen 😉 (Dus mama, spaghetti mag maar moet niet persé hoor als we thuiskomen, de kans is groot dat we voor de frietjes van de frituur gaan … mmmmmm. Waarom is dat geen export product, een goei frituur se ……)

’s Avonds pluist Wenti tot de late uurtjes de Camps 7 boek volledig uit en surft door de (uitzonderlijke) 2x500MB wifi die we hier hebben gekregen om een planning op te maken voor de komende dagen, en een niet onbelangrijk detail, ook voor oudejaarsavond in Melbourne!

We zijn al helemaal klaar voor een feestje met 400.000 anderen. Ik lig dan eigenlijk zo al een 2uur te knorren naast haar. Een klopke noemen ze dat.

december 30, 2014 AUTHOR: admin CATEGORIES: Blog, Uncategorised

Dag 50 – Narooma – Merimbula

24 December // Kerstavond

Ontbijten doen we vandaag in de camper, want het is te koud en te winderig om buiten te zitten. Voor onze chocobekken maakt het niet veel uit, binnen, buiten, als de bokes maar gesmeerd worden met het juiste smeersel, juist ja, nutella.

In Merimbula zou het beter weer zijn, hop naar daar! Eerst nog een supermarkt opzoeken voor onze kerstboodschappen. Net zoals bij ons in België komt ook hier iedereen last minute nog inkopen doen. Voor ons geen uitgebreid kerstmenu dit jaar, wij gaan er een hapjesavond van maken.

De receptioniste van de camping wijst ons de weg naar een viswinkel waar ze nog lokale oesters zouden hebben. Kwestie van toch een beetje feestelijk te doen. Het is een korte wandeling door het gezellig dorpje en onderweg komen we nog een leuk speelgoedwinkeltje tegen waar we voor Gust een houten puzzeltje kopen. Nog even een bottle shop binnenspringen voor wat aperitief voor vanavond en dan hebben we alles in huis voor een gezellige avond onder ons 4tjes.

Terug op de camping trekken de jongens hun zwempakken aan om de 3 zogezegd verwarmde zwembaden uit te testen. Gust is over-ijverig en past de ‘mooi op de buik, voetjes eerst’ methodiek toe om het zwembad in te gaan.

Terwijl we wachten op Santa die hier om 18u zou moeten arriveren op de camping, beginnen we al aan de voorbereiding van onze hapjes: guacamole maken, marineren van de prawns en de calamari,…

Bent wacht in volle spanning en zit vol goede voornemens: handje schudden, hallo zeggen, schoot zitten…. Tot ineens, op de tonen van jingle Bells een jeep met aanhangwagen komt aangereden die de slee van de kerstman moet voorstellen. De goede voornemens verdwijnen als sneeuw voor de zon. Toch gaat Tom met de jongens mee in het rijtje staan om de kerstman te begroeten. En dan is het hun beurt. De Ho-ho-ho verandert in een ooooooh van de omstaanders wanneer Gusteman zijn keel openzet op schoot bij Santa. Het kind slaat doodsangsten uit. Ook Bent blijft een armlengte afstand houden, net ver genoeg om een zakje snoep aan te nemen.


Nu dat achter de rug is kunnen we aan ons kerstdiner beginnen. Ook al is het intussen 19u, het is hier nog klaarlichte dag en 20°. Heel vreemd.Er zijn een paar caravans en campers die wat kerstverlichting hebben opgehangen maar zolang het niet donker is geeft dat natuurlijk niets. Iedereen doet wel zijn best om er wat sfeer in te brengen maar het lijkt precies allemaal wat geforceerd. Liedjes als “dreaming of a white christmas’ en ‘let it snow’… het plaatje klopt toch niet helemaal. Geef ons maar een Belgische kerst, met familie, een kerstboom, sfeerverlichting en wat kaarsjes, veel gezelliger!

december 30, 2014 AUTHOR: admin CATEGORIES: Blog, Uncategorised

Dag 49 – Narooma

Herhaling van gisteren: Gust veel te vroeg wakker. Gelukkig snoozet hij nog even bij ons in bed. Iets wat Bent nooit willen doen heeft dus met Gustje genieten we daar dubbel van. Maar het anders zo rustige kereltje verandert na het ontbijt in een razend ventje. Hij gooit zich achteruit, krijst, als je hem pakt wil hij op de grond en zit hij op de grond dan wil hij gepakt worden. Niets is goed. Oh boy…

Bovendien is het buiten guur en grijs, en vallen er af en toe wat regendruppels. Maar het houdt ons niet tegen om eens te gaan wandelen. We doen de Mill Boardwalk langs het meer. We zouden normaalgezien stingrays moeten zien maar helaas, niets te zien.
Terug aan de camper krijgt onze kleinste miniman weer kuren. Zo hebben we hem nog nooit gezien. Tijdens zijn middagdutje wordt hij een paar keer al krijsend en kronkelend van de pijn wakker. Ik ga langs bij de apotheek en krijg een middel tegen constipatie mee. Een uur later was hij letterlijk verlost van zijn (hoopje) ellende, en wij ook. Intussen hadden we ons geplande restaurantbezoekje al afgeblazen natuurlijk… maar goed, we zijn al blij dat de rust is weergekeerd.

We wandelen langs het skatepark waar Bent zijn eerste slope doet met de fiets. Supertrots zijn we, en de fierheid straalt ook van zijn eigen gezichtje. Met beide voeten in de lucht gaat hij wel 20keer van de helling, hij weet van geen ophouden. Nu nog leren dat hij zijn tong IN zijn mond moet houden tijdens de afdalingen.


We stappen verder tot aan de marina, geen idee wat het is met dit land, maar van gezeligheid kunnen ze toch nog wat leren. In héél dat haventje is niks om iets te drinken of te eten. En dat is eigenlijk niet de eerste keer dat we dit merken, alle ingrediënten zijn nochthans aanwezig om er iets leuk te maken.

Terug aan de camper krijgen we bezoek van een 10tal papegaaien die overschotjes boterham komen eten. Ze eten letterlijk uit onze handen, heel fijne afsluiter van een dag die niet zo rooskleurig begonnen was.




Archief

Recente reacties

LAYOUT