We zijn pas tegen 10u30 uit de camping en voor we verder rijden doen we eerst nog onze shopping in Springdale.
Wie snel naar Bryce wil rijden kan dat door de tunnel te gebruiken in Zion (15$). Deze tunnel is gebouwd in 1930 dus niet voorzien op grote voertuigen (max 13”), check dus de hoogte van je RV. Voor wie met een camper zoals de onze er door wil wordt er beurtelings verkeer voorzien en dan moet je in het midden rijden. Jammergenoeg missen we de Canyon overlook wandeling net na de tunnel omdat we geen plaats vinden om onze camper te parkeren. Aan Checkboard Mesa houden we even halt maar eerlijk .. we hebben al mooiere dingen gezien, dus we rijden snel weer verder.

De verdere rit van Zion naar Bryce is best wel mooi, we rijden tussen het groen van de pinetrees, de ranches, de koeien en de buffels. De herfstkleuren laten zich hier ook al zien. Ipv de snelle weg richting Bryce te nemen doen we de Scenic Byway via Cedar Breaks National Monument, een voorsmaakje op Bryce qua viewpoint. Nice! We doen er een wandeling van 2 miles (3,2 km) naar de scenic lookout die zich wel laten voelen vanwege de grote hoogte!

We rijden verder richting Dixie National Forest en houden halt aan Panguitch lake. De campgrounds zijn “closed for the season.” In een restaurant informeren we naar alternatieven en we krijgen een tip dat we enkele kilometers verderop een zijwegje in het bos kunnen inslaan om daar een plekje uit te zoeken om te overnachten.

Een gratis kamplaats dus, op het incident met de borden na: Eens we ons plekje hadden gevonden bleken we helemaal niet “recht” te staan, na een paar keer de camper te hebben verzet bleek dat er niet echt een “recht” stuk te vinden was, dus dan maar onze “levelers” eens uithalen. Gelukkig zitten die bij Roadbear standaard in de uitrusting (bij andere maatschappijen is dat niet altijd het geval). Driehoekige blokken die je onder de wielen kan schuiven om er dan op te rijden om meer waterpas te staan. Na enkele halve pogingen schiet ons wiel ineens van zo’n blok waardoor de kastdeuren openschieten en het servies de grond op vliegt …. scherven brengen geluk zeker?

We laten het drukke Las Vegas achter ons en zetten koers richting Zion (180miles). In ons boek (Lannoo’s autoboek – Califorinië en Zuidwest USA) staan een aantal dagetappes. De rit van vandaag is er zo eentje van. Na 100km rijden nemen we een kleine omweg en rijden de Valley Of Fire binnen. WOW! Op een van de vele sights houden we onze pic-nic stop om nadien verder te rijden richting Zion. We rijden van Nevada, door Arizona om in Utah te eindigen. Onderweg rijden we ook een andere tijdzone binnen en moeten we de klok een uur vooruit zetten

We lezen in onze gids dat er 2 kampeeropties zijn in Zion NP zelf. Of je moet maanden geleden gereserveerd hebben op X camping of je moet ’s ochtends al vroeg in het park zijn om je plekje te reserveren op de “first come” South Campground. Wij arriveren in de late namiddag, en alles zat eivol. De campings in Springdale hebben ook allemaal “no vacancy” bordjes hangen. Damn! Er zit niets anders op dan een half uur terug te rijden richting Hurricane. Daar vinden we nog een plekje op Willow Wind RV Park. Heel mooi onderhouden, maar je betaalt dan ook 55 dollar, slik.

We zijn allemaal wat chagrijnig omdat we een uur voor niets gereden hebben. Maar een bord spaghetti maakt veel goed! Alleen Bent heeft een off-avondje. Kan gebeuren! Als hij morgenochtend maar wat vrolijker is, want dan trekken we vroeg richting Zion NP in de hoop een plekje op de campground te bemachtigen.

Vandaag was een dag vol chaos en stress. Om 9u45 werden we verwacht bij Britz, de maatschappij waar we onze camper bij huren. Onze valiezen stonden al klaar van de avond ervoor, de taxi was mooi op tijd en iedereen was wat nerveus om eindelijk onze camper te zien (quote Bent “Gaan we dan nu naar Australië?). Aangekomen bij Britz kregen we onze nieuwe woonst toegewezen, het bleek geen Britz camper maar een Maoui te zijn, wat goed nieuws is want die die modellen zijn iets nieuwer (ook al hebben we al 209.000km op de teller staan) en zijn eigenlijk duurder dan die van Britz. So far so good! Ik zie ook meteen dat we een automatische zonnewering hebben, we blijken ook een GPS met achteruitkijkcamera te hebben en cruise controle. Top!

De service bij Britz was iets minder top. Had het van die mensen afgehangen, we hadden gewoon de sleutel meegekregen zonder een woordje uitleg. Ook al hadden we thuis alle video’s al bekeken, we hadden toch graag eens live uitleg gehoord hoe zo’n camper werkt: de gas, de stroom, het water, het sanitair, de wc, de zonnewering, de airco, de batterij etc. Allez dan, toch effe rondleiding gehad maar op een kwartierke waren we rond. Tom ontdekte nog dat er een haakje ontbrak aan de afsluiting van het bed bovenaan. Zonder probleem werd er meteen een nieuw haakje geboord. Het zou er nog aan mankeren.
De autostoelen voor de jongens werden mooi voor onze camper gedropt en daar moesten we zelf onze plan mee trekken. Wat een gesukkel en een gedoe om autostoelen te monteren zonder handleiding. We zijn er nog altijd niet uit of ze nu gemonteerd moeten worden op de bestaande zitkussens of niet.

Een half uur later stonden we nog altijd op de parking van Britz, met een intussen hongerige Gust en ongeduldige Bent die zo snel mogelijk wou vertrekken naar Australië. Dan maar snel al die valiezen, buggy en draagrugzak in de camper gezwierd en vertrokken richting een shoppingcenter een paar km verderop. We hadden het geluk dat er een koppel ervaren camperchauffeurs ook net die richting vertrokken en we mochten hen volgen. Maar goed ook, want dat links rijden is toch maar speciaal precies. En ook die automatique zal even wennen worden. Maar we zijn wel heelhuids aan het shoppingcenter geraakt. Parkeren ging wonderwel, dikke duim voor papa Tom. Eerst wat hongerige magen vullen en dan naar Woolworths, genre Carrefour van bij ons. (maar zonder een biertje te vinden voor Tom). Ik denk dat we daar zeker anderhalf uur hebben rondgelopen, ook al hadden we thuis al onze boodschappenlijst al gemaakt. Inkopen voor een goeie 200 euro, van peper/zout/bloem/suiker tot wc papier/pampers en eten voor de komende dagen. Bent was wat lastig en wou zo snel mogelijk weer naar de camper. Buggy in, buggy uit, karretje in, karretje uit, schoenen aan, schoenen uit. Op den duur liep hij op zijn blote voeten door de supermarkt.

Met onze overvolle kar terug richting parking waar onze camper ingesloten bleek te zitten tussen 2 auto’s. de grapjassen hadden onze zijdeur geblokkeerd. Beetje overbodige paniek want een klein beetje vooruitrijden was voldoende om de deur open te kunnen doen en in te laden. Alles werd gewoon bij de hoop valiezen gelegd en we konden weer vertrekken. Deze keer naar Glenelg, alweer een paar km verderop, naar onze eerste camping, Adelaide Shores op West beach, spannend! Heel vriendelijk onthaald, mooie plek gekregen dichtbij de speeltuin, het zwembad, het springkasteel, de gemeenschappelijke keuken en een van de vele sanitaire blokken. Maar daar stonden we dan tussen al dat leuks, met een overzichtloze camper, volgestouwd met valiezen en boodschappen waar je niet onder of door kon.Onwetend en onzeker over hoe alles werkte qua stroom. Bent die zo snel mogelijk de camping wou verkennen en Gust die wat lastig werd en geen dut wou doen op het bovenbed (over de afsluiting klimmen vond hij leuker). Tom is er dan maar op uitgetrokken met de jongens terwijl ik probeerde om orde in de chaos te brengen. Dat had wat voeten in de aarde maar uiteindelijk kreeg alles een plaatsje. En zo op’t eerste zicht hebben we plaats genoeg, wie had dat gedacht. Eind goed al goed. Bent heeft zich nog wat kunnen uitleven in ’t (koude) zwembad, de speeltuin, binnenspeeltuin en ’t springkasteel en Gust had intussen zijn rust gevonden in de buggy. En toen was het ineens 19u en begon het wel heel hard af te koelen. Terwijl de jongens boterhammen aten maakte ik het bovenbed op, niet gemakkelijk maar gelukkig iets wat we niet elke avond moeten doen. Om 21u lagen Bent en Gust erin, zonder morren, zonder pogingen om uit het bed te klimmen, gelukkig maar. Tijd om de zetel om te bouwen tot ons bed en ook onder de wol te kruipen. Die donsdekens zullen goed van pas komen want het belooft een koude nacht te worden!