Gust was veel te vroeg wakker, hij had zin om eens te skypen met meter katte en nonkel wouter. En die waren precies ook heel gelukkig om zijn snoet eens te zien 🙂

Vandaag trekken we naar Narooma, een uurtje rijden langs de Princess Highway die zoals alle highways hier door kleine dorpjes rijdt waar je ineens naar 50km/u moet afremmen. We komen aan om 11u, en zien meteen dat het hier goed is: hele leuke locatie, vlak aan het meer, er is een zwembad, een springkussen en er gigantisch grasperk voor onze camper. Alles is aanwezig voor een leuke namiddag. Tom duikt nog snel even het water in met Bent terwijl ik Gustje vergezel tijdens zijn middagdutje.

Maar al snel verdwijnt de zon achter de wolken, komt er veel wind opzetten en begint het licht te regenen, dju toch!
We trekken naar binnen in de camper en proberen ons daar wat bezig te houden. Gelukkig is de regenbui van korte duur en wanneer het in de late namiddag weer opklaart maken we een wandeling richting het beste visrestaurantje waar je ook kan afhalen. De kaart staat ons wel aan dus we reserveren een tafeltje voor morgen. We nemen nog wat inkvisringetjes mee om op de terugweg uit het vuistje te eten. De meeuwen zijn nooit ver weg om gevallen restjes op te peuzelen.

Gustje loopt weer niet in zijn haak dus ik stel voor eens Belgische kost te maken. Terwijl de patatjes opstaan zie ik de jongens ravotten en spelen met de bal. Stiekem neem ik wat foto’s en geniet ik ervan hen bezig te zien.

De brocollipurree die ik met veel liefde maakte voor de jongens werd enkel door de 2 oudsten gesmaakt. Gust moet het niet hebben, de sloeber. Hij wijst naar zijn bedje, teken dat hij wil gaan slapen. Met poes onder de arm valt hij als een blok in slaap. Bent mag nog een filmpje kijken, hij kiest voor de verandering voor planes 2…

De coverfoto doet een stralende dag vermoeden. Eigenlijk was het dat niet! Na het ontbijt trokken we richting Batemans Bay om het marktje eens te bezoeken. Tot dan alles ok. Daarna gingen we naar Woolies inkopen doen en heeft Bent een klein criseke gekregen. Hij was echt stout, schreeuwde héél de winkel bij elkaar en wist van geen ophouden. We kregen verweten naar ons hoofd zoals “Jij bent een stoute mama/papa”…. We waren blij dat ze hier geen nederlands begrijpen…Een aanleiding was er niet echt en van ophouden wist hij ook niet meteen …. Voor de rest van de dag eigenlijk een beetje. Meter Sas vatte het mooi samen “je wil eigenlijk een zegel op zijn hoofd plakken en naar huis versturen”.

De kindjes zijn hier niet stout, verre van, maar het zou fijn zijn dat ze af en toe eens afspreken om samen een goeie dag te hebben ipv elk om toer.

’s Avonds (zodat wij even konden ontspannen) zijn we toch nog in alle rust een wandeling over het strand kunnen gaan maken. En de baby van de kangoeroe, die deed vandaag precies ook een beetje dwars….

De ochtend start met 4 in bed. Gust snoozed nog wat, Bent kijkt iPad, ik smeer de bokes en handfeed het gezin. Wenti probeert onze route voor de komende dagen wat te plannen zodat we weten wat te vertellen aan Britz als die ons straks weer bellen. De vakantie is hier duidelijk begonnen … alle campsites in Murramarang national park (aan de kust) blijken al vol te zitten. We vinden nog een BIG4 voor 2 dagen.

Voor we vertrekken gaan we nog op zoek naar een winkel die “chemical toilet tablets” verkoopt …. anders loopt dat er niet terug vanzelf uit he 😉 Er is ook een K Mart in town. Met Bent zijn gehavende fiets en zonder aankoopbewijs ga ik de situatie gaan uitleggen en ik krijg gewoon een nieuwe fietsje in de plaats. Daarmee is een groot verdriet vermeden en hebben wij nog een maandje rust 😉

Onderweg naar Batemans Bay houden we halt in Braidwood, het lokale marktje is net aan het opruimen dus we gaan lunchen in het gezeligge “The Albion” Café. Uitgebaat door een koppel waarvan de vrouw vroeger in een 2 sterren resto heeft gewerkt. En dat merk je! Trouwe lezers merken op dat we graag eten, thuis, maar zeker ook op vakantie.

We slaan kamp op aan de BIG4 in South Durras. Aankomen, inchecken, parkeren, elektriciteit inpluggen, stoelen & tafels uit, awning uit. Een hele leuke camping die een beetje aanvoelt zoals een camping in een national park, je zit mooi tussen het groen, en er zouden regelmatig kangoeroes op bezoek komen.

Eerst maken we nog een leuke wandeling langs het strand hier, eerst de duinen doorklimmen met een buggy & een fiets. Nadien ons een beetje vastrijden op het strand. Voor een of andere reden was het zand hier zachter … wreed accident …

Terug op de camping is het etenstijd en verschijnen de eerste kangoeroes. Ze komen echt héél dichtbij, we krijgen wel de waarschuwing van een local mee niet te dicht te gaan omdat ze ons wel eens opzij zouden duwen om weg te lopen. En dat heeft Bent al eens aan de lijven mogen ondervinden in Australia Zoo. Een van de kangoeroes heeft een kleine verrassing op zak!

We worden wakker aan het meer. Het zonnetje is van de partij maar het is nog frisjes, we ontbijten aan ons tafeltje met een truitje aan. Ook gezellig. Na de gebruikelijke ochtendrituelen … kids aankleden, bed afbreken, camper opruimen vertrekken we richting Goulburn. Niet via de highway maar via een scenic drive van 150km. We hadden de tip gekregen in een info punt. “If you are in a hurry, take the highway. If you have the time, do the scenic drive”. Het is na 8000km het mooiste stuk weg dat we tot nu toe hebben gereden. Bochtig dat wel maar prachtig! Onderweg een super steil stuk naar beneden, door een bos met wat creeks en een al even steil stuk terug omhoog. We kruisen ook onze eerste wilde wallabi, letterlijk want hij staat op de baan.

Het is tijdens die klim dat het besef komt dat we met onze brandstof Goulburn niet gaan halen … De GPS geeft aan dat er geen benzinestation in de buurt is, ook volgens google is er niets. De enige houvast die we hebben is een lokale kaart waar een teken van benzinestation opstaat… hopelijk is er ook Diesel dan … want de kleinere tankstations hebben dat niet atlijd…. We rijden het dorpje Taralga binnen en zien een verlaten tankstation…met 2 kapotte pompen ….. En terwijl ons hart overslaat en we vertwijfeld naar elkaar kijken zien we ook een straat verder nog een bezinepomp. Saved.

Nog meer worries …. we hadden deze morgen een barstje in de voorruit ontdekt van een 3tal cm en dat is ondertussen al gegroeid tot een barst van 25cm. We bellen nog maar eens naar Britz, ze kennen ons daar al inmiddels… Plakband over de barst doen en ondertussen proberen ze een nieuwe voorruit te regelen. Het enige probleem is dat wij hen moeten kunnen vertellen waar we binnen enkele dagen zullen zijn … en we weten zelf eigenlijk ’s ochtends soms nog niet waar we die dag naartoe gaan…. to be continued… (inmiddels is de barst wel stabiel gebleven, de blog wordt u gebracht tijdens de rit naar Batemans Bay)

We eindigen de dag op een camping zonder veel franjes in Goulburn. Het enige hoogtepunt daar is er eentje voor Bent: naast de camp kitchen liggen 3 modeltrein banen. Telkens je op “de knop” duwt beginnen ze rondjes te rijden …. hij heeft dus veel op dat knopje staan duwen. We eten vanavond op zijn vlaams, wortelstoemp met saucissekes. Voor het slapengaan misbruiken we de wifi om de blog eindelijk nog eens te updaten.

Jeej, It’s my bday… crap 34 al…. Maar Wenti & de jongens maken me wakker met ballonnen en dat maakt veel goed. En verloren brood als ontbijt, good start! We rijden verder langs the Blue Mountains om nog wat te genieten van enkele mooie lookouts. Evans lookout in Blackheat is er daar ééntje van. Je kan er ook een Grand Canyon wandeling maken van 4-5uur maar daar durven we ons niet aan wagen. Aan Govetts Leap doen we de Halifax Heritage walking trail. Een rustige wandeling die Bent meedoet met zijn fietske, zijn fiets die trouwens op sterven na dood is… het roulement van zijn voorwiel is stuk, wobbely wobbely. Aan het eind van de wandeling krijgen we opnieuw een mooi zicht voorgeschoteld. Een duits (zo blijkt uit het accent) koppel spreekt ons aan … “ar you ze heppi femelie onz tour?” Ze hadden naast ons geparkeerd en onze “Happy family on tour” sticker opgemerkt. Zo geraak je dus ook aan de praat met de mensen 😉

We rijden verder landinwaarts richting Oberon, onderweg maken we gebruik van TripAdvisor om de beste pizzeria van de streek een bezoekje te brengen. En de ratings hebben niet gelogen. Een Australische jongen die alles alleen doet, hij kan zo een zaak starten in Italië. Het landschap is inmiddels ook weer totaal anders, je kan je een beetje in Toscane wanen.

Rond 15u rijden we de heuvels op rond Lake Lyell en we krijgen een magnifieke view te zien over het meer waar we halt houden voor vandaag. De kampplaats voor vandaag is er trouwens eentje die Wenti had gevonden in onze camps boek door een plekje te zoeken die wat meer van de highway lag. Het is een pareltje! We delen het meer met 1 ander koppel en that’s it.

Je mag zwemmen in het meer en dat moet je mij geen 2 keer zeggen, ook Bent wil mee. Het water is koud (understatement). Ik had weinig zin om met Bent vanop de kant stapje per stapje in het water te gaan dus we wandelen naar de steiger en duiken er langs daar in. Ook Bent! 🙂 En nog een keer, en nog een keer … tot we alletwee beginnen te bibberen van de kou! Snel afdrogen en warme kleren aan.

De BBQ’s staan hier op een leuk plaatsje aan het water en daar maken we ’s avonds gretig gebruik van. Wraps met gegrilde kip en ‘groene saus’.

De avond valt, we geven de flesjes op de steiger aan het meer, er komt een paarse gloed over de vallei, de sterren staan aan de heldere hemel en als ik naar de douches wandel kom ik oog in oog te staan met 2 grote springbeesten. Een meer afhuren, kangoeroes bestellen, Wenti heeft dat toch goed geregeld voor mijn verjaardag!

17 December

Vanuit onze camping is het welgeteld 5 minuten stappen naar Scenic World, de trekpleister in de Blue Mountains. Gewapend met stapschoenen, draagzak, rugzak en lunchpakket trekken we naar de ingang voor een dagje stappen.

Scenic World is voor ons een geweldige manier om de vallei te verkennen en alle lookouts in de buurt te kunnen bezichtigen. Met je toegangsticket kan je zoveel keer als je wil de cableway, railway of de skyway nemen en dat blijkt meteen handig te zijn want bij de eerste afdaling naar de vallei met het treintje verliezen we Gust zijn tut. En een hele dag zonder tutje is geen optie voor meneertje. Dan maar terug naar boven, tutje gaan zoeken, en weer naar beneden. Maar eigenlijk vonden we dat niet zo erg dat we nog eens naar boven moesten want de rit die slechts 2 minuutjes duurt brengt ons op een spoor met een hellingsgraad van maar liefst 52° 260m dieper in de vallei. En je kan je zitje nog op ‘cliffhanger’ stand (64°) zetten ook om het extra spannend te maken.

Nu de tut weer terecht is kunnen we aan de wandeling in de vallei beginnen. Een ‘boardwalk’, perfect aangelegd pad tussen de bomen, easypeasy, niets moeilijk aan. Na een uurtje zit de wandeling er al op en brengt de kabellift ons weer naar boven. We nemen de skyway die ons horizontaal naar de overkant van de vallei brengt. Het ding is uitgerust met eem glazen bodem, daar sta je dan boven het niets, heel leuk. Tijdens de rit krijgen we nog een mooi zicht op de Katoomba Falls.

Eens aan de overkant beginnen we aan een iets moeilijkere maar veel mooiere wandeling naar Echo Point, waar we getrakteerd worden op een geweldig mooi panorama van ‘ the 3 sisters’, 3 bergtoppen die niet meer toegankelijk zijn omwille van erosie. Op Echo Point krioelt het van de aziaten (op heel Scenic World eigenlijk (en bij uitbreiding heel Sydney). De meesten onder hen wonen in Australië maar er zijn ook hoop toeristen bij. En zijn me dat rare vogels! Net als in Sydney Aquarium trekken ze als zotten foto’ s van onze zonen alsof het aapkes zijn in de zoo. Op een bepaald moment sprong er een man voor mij en Bent om ons te fotograferen terwijl zijn vrouw naast mij kwam poseren. En van Gust zijn ze al helemaal wild, ze gaan op hun hurkje zitten en doen er alles aan om zijn aandacht te trekken om hem zo beter op beeld te hebben.

We wandelen langs dezelfde weg terug naar de skyway en deze keer stapt Bent supergoed mee, hij springt alle trappen op en af alsof het niets is. Als beloning nemen we nog eens het treintje naar beneden, en terug naar boven. Maar deze keer zitten we helemaal vooraan op de eerste rij voor extra kriebels in de buik.

Terug naar de camping. Het plan was om buiten te koken maar we worden weer omsingeld door de vliegen. En om binnen te staan koken heb ik al helemaal geen zin. conclusie: we gaan iets gaan eten :). Tripadvisor brengt ons naar een Vintage wine Bar/restaurant in Leura maar we mogen er gewoon niet binnen met de kindjes. Omdat ze “fully licensed” zijn (en dus sterke drank verkopen) mogen er geen mensen binnen met kinderen onder de 18. Belachelijk gewoon. Wat verderop is een thai die ook drank verkoopt en waar we wel welkom zijn. Leve de Aziaten!

3e dag op rij dat de kindjes tot 8u slapen, ook voor hen is citytrippen vermoeiend. De rest van Australië wordt wakker met een kater, het nieuws dat de gijzeling voorbij is en er toch 2 doden zijn gevallen. Het is een bevreemdend gevoel dat 1 man er in geslaagd is om zoveel media aandacht te krijgen voor zijn “doel” en dat 1 man een volledig stad tot stilstand kan brengen.

Vandaag op de planning: 100km naar Katoomba, midden in de national Mountains. We stoppen even aan Glenbrook waar we overladen worden met info en tips. Op naar Wenthworth Falls, waar we picknicken en paar lookouts doen, heel mooi uitzicht over de Blue Mountains (die overigens hun naam hebben van de eucalyptusbomen die een blauwe schijn afgeven). We wagen ons aan de Princes Rock wandeling, een half uurtje trappen op en af voor nog een mooier uitzicht op de waterval. Bent heeft alle trappen zelf gedaan, zonder ‘pakken pakken’ en werd beloond met een stuk Belgische chocola. (Onze voorraad is trouwens bijna op, help!)

Dan richting Katoomba, de perfecte uitvalsbasis voor wat wandelingen morgen. Voor de zekerheid (het is de enige camping in de buurt) hadden we ons plekje deze voormiddag al telefonisch gereserveerd. Maar eerst naar de supermarkt, Woolworths (Woolies voor de locals) want onze voorraad eten en drank is zo goed als op. Elk een kar met kind erin, zo doen we dat tegenwoordig (dan kunnen we ook wat racen in de winkel). Tussen de Christmas specials vinden we “applesauce”, APPELMOES! made in Belgium dan nog! Iets waar we al anderhalve maand naar op zoek zijn. Geen twijfel mogelijk, vanavond eten we gebraden kipke met appelmoes en patatjes.

Het plan was om na de supermarkt nog een late-namiddag-wandeling te doen richting Echo Point maar dat draaide anders uit. Tussen de rayon van het brood en de melk vraagt tom ineens te kijken in zijn haar, hij voelt iets raars. Ik dacht, oh, waarschijnlijk een korstje want gezien zijn gestalte (en lompigheid) heeft hij zijn hoofd al meermaals tegen de deur van de camper gestoten. Maar neen, het blijkt een dwaze teek te zijn die zich tijdens de wandeling genesteld had in zijn haar…Shit… En Tom heeft er natuurlijk al aan gekrabd. Maar geen nood, mama wenti heeft haar tekenpincet mee! In de camper werd de teek vakkundig en volledig door mezelve verwijderd, Een joekel van een teek, die ik met plezier vermorzel in een zakdoekje. Voor’t zekerste trekken we naar de apoteek, maar die raadt ons aan toch even een dokter op te zoeken, vooral omdat er een zwelling is waar de teek zat en Tom hoofdpijn heeft. Anderhalf uur later is het eindelijk aan ons bij de dokter. Ze stelt ons gerust dat de ziekte van Lyme in Australië nog niet werd vastgesteld. Het zijn hier blijkbaar andere teken. Maar toch krijgen we voor ’t zekerste een voorschrift mee voor antibiotica.

18u en eindelijk op onze camping. Eerst eteke doen en na het slapen wordt iedereen nog eens zorgvuldig gecheckt op teken 😉

We staan op met (alweer) gietende regen. Het heeft dan ook geen zin om de baai nog verder te verkennen. We ontbijten in de camp-kitchen, die evengoed de set had kunnen zijn voor een horrorfilm. De deuren waaien met een piepend geluid open en dicht en zeisen en bijlen versieren de muren en de plafonds. Gezellige boel.

Onze weather-app voorspelt iets mooier weer richting Sydney, dus gaan we ook die kant uit vandaag. Het is nog steeds een raadsel hoe we Sydney het best kunnen verkennen met de camper. Gelukkig brengt ’t internet raad. Tripadvisor en andere fora maken ons duidelijk dat we zot moeten zijn als we met onze camper de stad zouden inrijden. We kunnen best gaan kamperen in Lane Cove Tourist Park, zo’n 15km van Sydney. Van daaruit zou het 10minuten stappen naar het station en dan nog een 20minuutjes met de trein die ons naar het centrum van Sydney brengt. Klinkt aannemelijk. Een staanplaats kost bovendien ‘maar’ 39 AUD.

Maar voor we naar daar rijden maken we nog een tussenstop in het Ku-ring-gai Chase National Park, boven Sydney. 1 van de meest bekende in de buurt, vandaar ook wellicht dat we entree moeten betalen om er binnen te mogen. De zon is weer tevoorschijn gekomen en we rijden langs een mooie route naar het centrum van het park, Bobbin Head, waar een kleine haven ligt en waar we lunchen. We maken nog een wandeling tussen de mangroves, spotten duizenden rode, paarse en blauwe krabben. De beloofde Aboriginals-graveringen op de wandeling vielen wel dik tegen maar goed, we hebben de beentjes toch eens gestrekt vandaag.

Op naar Lane Cove National Park, van waaruit we de komende dagen Sydney zullen verkennen. We hebben geen idee wat we moeten verwachten van de stad. De meningen zijn uiteenlopend, sommigen zijn lovend, anderen vinden Melbourne veel interessanter. Onze mening volgt.

(eindelijk weer wat wifi, we doen een inhaalmarathon op de blog)

Om 5u werden we gewekt door onze jongste, een huibui uit het niets. Een droompje dachten we, maar hij bleek toch wat lichte koorts te hebben. Na een flesje is hij nog even ingedommeld maar echt vast hebben we niet meer geslapen. Ik sta op met 10 verse muggenbeten op 1 bil en word zot van de jeuk. Ik haat die beestjes zo hard! Ik neem een Zyrtec pilleke om te vermijden dat ik het vel helemaal van mijn billen krab.

Het regent nog steeds en in de verte horen we het weer donderen. we checken de weersverwachting en het ziet er voor de rest van de dag niet veel beter uit.

Spijtig want vandaag rijden we de ‘Tourist Drive 6’ rijden, The Lakes Way. Met continu zware regen hebben we weinig zin om te uit te stappen en wandelingen te maken naar de lookouts. We nemen toch een afslag richting Seal Rocks, en rijden naar een vuurtoren voor een 360° view. Maar dat bleek 20km omweg voor niets geweest te zijn want de vuurtoren was enkel te voet bereikbaar via een steil pad, wellicht ook te glad met al die regen van de voorbije dagen.

Speciaal voor zoonlief gaan we nog eens off-road (sorry Britz), gewoon omdat we dan 10km verderop een overzetboot kunnen nemen met de camper. We spotten nog wat wilde kangoeroes (gigantische exemplaren), nemen de overzet en rijden door tot Hawks Nest om te picknicken. De regen houdt ons niet tegen: spek met eitjes en toast, op de bbq, ah ja, want die vind je echt overal, zelfs op de meest afgelegen plaatsen.

Moest het mooi weer geweest zijn, dan zouden we nog naar Nelson Bay gereden zijn. Maar met dit weer heeft het geen zin. Anna Bay wordt onze eindhalte. Al een hele dag heb ik last van hoofdpijn en duizeligheid, een bijwerking van Zyrtec. Ik kruip de jongens hun bed in terwijl zij beneden met de papa klimmen op geïmproviseerde torens en kruipen door tunnels van kussens.

Het blijft de hele avond en nacht regenen. Hebben jullie negatieve vibes naar ons gestuurd ofzo?