Ok, 6u50 van Brussel naar Dubai. 2uur om over te stappen en dan nog eens 12uur vliegen naar Adelaide. Tel daar de tijd bij van thuis naar de luchthaven, customs baggage claim, biohazard control en taxi naar het hotel … we hadden minstens 26uur voor de boeg met de kinderen.

Niemand die het ons benijdde, wij evenmin. Toegegeven hier keken ook wij niet naar uit, we hadden ons een beetje op het ergste voorbereid, dan kan het toch alleen maar beter uitvallen toch … nee?

We waren de autostrade nog niet op toen Bent vroeg “zijn we bijna in Australië?” . Een voorteken? Gustje deed een dutje van 30min.

In de luchthaven werden we verrast door meter Katte & nonkel Wouter. Lap, Wenti haar eerste tranen. Oma Frieda pinkte solidair een traantje mee.

De check-in verliep vlot, en we kregen spontaan 2 plooibuggies aangeboden. Onze bagage: 2 grote sporttassen, 1 grote backpack, de grote buggy, een child carrier en 4 stuks handbagage.

Het afscheid aan de douane … nog een traantje… en de vraag van Bent “Oma Frieda, wat is er met je ogen?” …

Bent was enorm enthousiast op de luchthaven. Die security check waar alles uit de zakken moet, en de kinderen uit de buggy… altijd wat stressen en niet vanzelfsprekend maar de kindjes maakten er geen spel van. Alle babyvoeding werd stuk voor stuk door een speciale scanner gehaald, precies CSI.

Nog een snelle hap, wat Rescue-bachbloesem drupjes en op naar de gate waar we meteen mochten boarden.

Bij de eerste vlucht had ik de blik willen zien van de man of vrouw die zag dat hij/zij naast een gezin met 2 kinderen terecht was gekomen. Maar we hadden geluk, we hadden een rijtje van 4 voor ons alleen. Emirates is een topmaatschappij. De kinderen werden overladen met kinderdekentjes & speeltjes. De inflight ook op maat van Bent, “kijk precies een ipad”. Opstijgen was superspannend (zeker met een real time camera op de neus van het vliegtuig die je kon volgen op alle schermen), flesjes waren door ons voorzien zodat hun oortjes geen pijn zouden doen. (zuigen is blijkbaar ook een manier om je druk in je oren onder controle te krijgen)

Zowel Bent als Gust hadden blijkbaar niet veel zin om te slapen die eerste 6uren. Maar ze waren super flink, geen huilbui van Gust, geen tantrum van Bent. Wenti had super veel activiteiten voorbereid, van verhaaltjes tot zelfgemaakte stickers die hij dan zelf kon lijmen , er waren zelfs kadootjes, maar Steve Jobs zijn uitvindingen waren precies voldoende. Gust is de eerste vlucht al-bij-al een half uurtje in dromenland geweest. En Bent … geen woord… geen “zijn we er al”, geen “is het nog ver”. Hij was precies fier dat hij “ik ben flink he papa” was.

De overstap in Dubai was tof om eens de beentjes te kunnen strekken en bestond uit het wandelen van gate A naar gate B om meteen op het volgende vliegtuig stappen.

Next … 12 hours to Adelaide. Karma is a bitch they say. Zat daar op ONZE rij toch niet al een mama met haar 9 maanden oude dochtertje zeker. 6 personen voor 4 plaatsen dus. Tijdens de vlucht kregen de kleinsten wel een” bassinet seat” , een mandje aan de muur. Gust had welgeteld 0,5 cm speling om er nog in te mogen. Nu in mogen .. hij wou er ook niet in de eerste keer. Bent zijn pijp bleek nu ook uit en stelde na het opstijgen meteen voor om toch een beetje te gaan slapen…(Lissa, je kussentje is al super van pas gekomen!) De volgende 7u hebben we die alleen zien woelen in zijn slaap, tegen de mama, op de mama, paar keer bijna uit zijn stoel gevallen. Gustje is in slaap gevallen op mijn schoot. Ik ben ook even weggeweest maar na 5uur zitten, een zere kont, 1 slapende arm en 2 zere knieën hebben we hem in zijn ‘mand’ gestoken. Gust heeft dan nog 2uurtjes geslapen. Die kleine naast ons die was al evenmin te horen, chanceke. Must be something in the air…

Nog 5 uur te gaan, ze zijn nu beiden wakker en wat uitgerust. Nu gaat het gaan komen zeker ? Wat boekjes lezen, wat kleuren, een rondwandelen/kruipen zeggen dat de tijd voorbij vloog zou liegen zijn. Maar nog steeds waren onze zonen super flink. Een passagier vatte het samen: “those kids deserve a medal”. Ons antwoord “we couldn’t have hoped for better”. #supertrots

Toegekomen in Australië en je stapt de zo de tv reeks “Airport Australia” binnen. De drugshond was wel niet te bespeuren en we kregen ook geen vervelende vragen aan de douane maar de babyvoeding, medicijnen & Belgische chocolade hebben we maar netjes aangegeven. Alles in een Taxi rammen en 15minuutjes auto richting hotel.

We made it to Australia and we didn’t have to strangle any kids

Oh ja, het is hier nu 01:40 s’nachts in Adelaide als ik dit berichtje schrijf. Bent ligt klaarwakker naast mij nog een beetje naar … de iPad te kijken. De anderen doen al een dodo, benieuwd voor hoelang. Morgen is het 37° graden in Adelaide, warm voor de tijd van het jaar klinkt het hier. We plannen nog niet al te veel, wat schaduw in een park lijkt ons voldoende.