We zijn vroeg uit de veren. Al hobbelend en bobbelend rijden we terug richting Pacicif Highway om onze tocht naar het Zuiden verder te zetten. We zetten ons verstand op 0 en zingen luidkeels kinderliedjes met Kapitein Winokio. Ook al zingen de jongens niet mee, het feit dat wij dat wel doen vinden ze geweldig. De CD heet “handjes draaien” en dat heeft Gustje goed begrepen.

We rijden langs een infopunt waar eindelijk eens een snugger iemand achter de balie zit die meer doet dan brochures uitdelen. Ze helpt ons verder om onze plannen voor “the Great Lakes” te concretiseren en geeft wat tips om dolfijnen te spotten

We arriveren tegen de middag op onze camping aan 1 van de vele meren in de buurt en begroeten de pelikanen die op een paar 10tallen meters van onze camper zitten. We hebben trouwens geluk vandaag want de dame aan de receptie was iets minder snugger en rekende ons het standaardtarief aan voor 2 volwassenen (zonder extra voor Bent te rekenen). Tsjah, als zij er niet naar vraagt…

Ik doe nog eens een poging om pannekoeken te bakken in een kleefpan. Dikke duim voor mezelf want het lukt! En ze zijn nog lekker ook. Voor alle duidelijkheid het gaat om panecakemix waar je gewoon wat water of melk moet aan toevoegen.

Tijd voor een zwemmeke in het verwarmd zwembad, zalig. Het peuterbadje doet vandaag dienst als kruipbassin voor Gust. De zwempartij eindigt met een val van Bent rond het zwembad. Een schaafwonde aan de knietjes maar hij ziet bloed en begint hard te huilen, hij kan niet meer stappen en het einde van de wereld lijkt nabij. Nen echte vent…

Na een bezoekje aan de supermarkt gaan we naar de plek waar we veel kans hebben om dolfijnen te spotten maar helaas pindakaas. Tom en ik zagen er precies wel eentje in de verte maar de verwachte spelende dolfijnen hadden vandaag rustdag.

De regen hangt weer in de lucht en we trekken dan maar richting camping waar ik wat gemarineerde kip van Jamie Oliver op de bbq gooi. Na het avondeten begint het te gieten.

Het dondert en bliksemt langs alle kanten. Vanuit onze camper zien we de bliksemschichten langs alle kanten vliegen. De kindjes slapen er gewoon door en wij zijn vooral blij dat we in een camper slapen en niet in een tentje zoals onze buren. Na een poging van Tom om de bliksem buiten te fotograferen (geen nood, hij stond onder een afdakje) kijken we onze aflevering van Homeland uit en proberen we de slaap te vatten onder het helse lawaai van de regen op ons dak.

We zakken verder af richting Sydney vandaag. 280km. Rond de middag rijden we terug voorbij Coffs Harbour, het punt waar we enkele weken terug voor het eerst de oostkust bereikten, vanaf hier is het weer onbekend terrein. We zien nog het bordje van Bellingen , dat stadje vonden we super gezellig en we besluiten om nog eens voor 20km onze route te verlaten om daar te gaan lunchen. “The old butter factory” is er omgebouwd tot enkele art&craft winkeltjes en er is ook een gezellige taverne om iets te eten.

Na de lunch trekken we verder en in Crescent Head gaan we van de snelweg. De laatste 8km op weg naar een National Park campground is unsurfaced road, en dat zal Britz niet graag zien 😉 Na 20minuten gebeef en gebots komen we aan aan een mooie camping aan de zee. We gaan eerst het strand gaan verkennen,een strook van 8km (foto), en er is niemand,geweldig. Gust durft wonderwel wat stapjes zetten op het harde zand (aan 2 handjes natuurlijk).

De zon gaat hier een uurtje later slapen en we kunnen nog rustig aperitieven en een potje “zieke macaroni” klaarmaken (onze versie van macaroni zonder béchamel). We krijgen jammergenoeg nog bezoek van de parkranger die de parkfee van 20$ komt collecten.

Na de flesjes hebben de kindjes samen een complot gesmeed om niet te willen slapen, een dik half uur spelen ze met Wenti haar voeten (terwijl ik deze blogpost schrijf). We hebben teveel gestoefd zeker?

Onze Gust, Gustieman, Gustie Wustie. Het manneke zal zich hoogst waarschijnlijk niks meer herinneren van ons avontuur. Maar wij hem wel op deze leeftijd, wees gerust. Het is de eerste keer dat we zo lang 24 op 24 bij onze kindjes zijn.

Als hij wakker wordt is hij de vrolijkheid zelve, al mag zijn flesje niet te lang op zich laten wachten. En zolang je hem op tijd en stond eten geeft blijft hij vrolijk. Want aIs Gust wat humeurig is, dan heeft hij hoogstwaarschijnlijk honger. Met z’n 6 tandjes knabbelt hij het liefst op bokes en koekjes. Bananen, druiven en yoghurtjes gaan ook op elk moment van de dag vlotjes binnen.

Gustje is zot van alle beestjes die hij ziet, als Gustje “ooo oooooo” doet en met z’n vingertje wijst, dan mag je er zeker van zijn dat er een diertje aan de camper zit. Al is het soms maar een vogeltje. De springende kangoeroes deze avond aan de camping, hij had ze ook gezien.

Veel babbel komt er nog niet uit. Af en toe menen we eens een ‘kijk’ of een ‘tutje’ te herkennen. Verder een ‘dada’ als hij papa ziet en een ‘maamaaaaaaaaa’ in zijn ween. Daar moeten we het voorlopig mee stellen. Maar hij verstaat soms meer dan we denken. Als het tijd is voor een nieuwe pamper neemt hij bvb zelf een pamper uit de doos en wat vochtige doekjes. Nu alleen nog leren stilliggen bij het verversen…

Gustje vindt zand NIET leuk, ook gras vindt hij NIET leuk …. als je met hem richting zee wandelt grijpt hij je vast zoals een koalabeertje, want de zee dat vindt Gustje NIET leuk (gelukkig doen we slechts 5000km oostkust van Australië, ahum…). Maar het zwembad vindt hij gelukkig wel leuk, plietse pletse doen! En speeltuinen en glijbanen begint hij ook alsmaar leuker te vinden.

Van Gust is het nog straffer dat die zo flink is, soms is het van de autostoel naar de rugzak, van de rugzak naar de autostoel, van de autostoel naar de buggy, maar hij laat het wel weten wanneer hij liever eens gepakt wil worden. Dan steekt hij z’n handjes in de lucht en begint hij aan zijn vals weentje. Neem je hem op dan stoppen de krokodillentranen vanzelf, deugenietje. Hij begint ook kusjes op commando te geven, plakkekussen wel te verstaan.

Stappen doet hij nog niet, kruipen & klauteren wel. Hij geraakt vlotjes in de camper en kruipt overal rond met het gevolg dat zijn beentjes en wreefjes van zijn voet zo zwart zien als roet. Ergens afklimmen lukt jammergenoeg nog niet waardoor hij soms wel eens valt. Maar met zijn onmisbaar tutje en poespoes is hij altijd wel snel getroost.

Het speelgoed van broer is interessanter dan het zijne. De auto’s laat hij tegen elkaar botsen en de vliegtuigen gaan de lucht in met de bijpassende “ffffff” (en het bijhorende gezever). Als we een uitstap maken nemen we ook altijd zijn FisherPrice potjes mee.

Slapen kan hij als de beste. Hij gaat als eerste slapen en is ook als eerste wakker. Een voormiddag- en namiddagdutje zijn nog onmisbaar, en dat doet hij lieft van al terwijl we rijden. Maar als hij moe is slaapt hij overal: op de boot (catamaran, speedboot, maakt niet uit), in de draagzak, in de rugzak, in zijn zwemband, en zelfs op de wiebelbus op Fraser Island waar wij gedurig van onze stoel gewipt werden.

De kindjes slapen trouwens boven samen in de camper, en we mogen onze beide pollekes kussen dat dat zo goed lukt. Dat goed slapen hebben ze gelukkig ook van de mama.

Bent kon het deze morgen niet geloven toen we vertelden dat het echt niet ver rijden was (3km). “Zijn we der nu al?” (hoge tonen met een overduidelijk vraagteken op het einde).

Australia Zoo, De legacy van Steve Irwin, de crocodile hunter. De zoo werd opgericht door Steve zelf en hij wou er de grootste zoo van Australië van maken. Na zijn dood werd de zoo met heel veel liefde verdergezet door zijn gezin en een heleboel vrijwilligers.

Het toegangsgeld is aan de hoge kant (59$ voor ons, 35$ voor bent), maar al snel merk je waar dat geld naartoe gaat. Het is supernetjes en de dieren zitten allemaal in mooie enclosures, er staan ook verschillende medewerkers met dieren in hun armen waar je een praatje mee kan slaan en de dieren eens mag aaien. Een python, een hagedis, een papegaai, een alligator … maar het gaat er niet aan toe zoals bij ons thuis waar het drummen is voor een plaatsje, het is echt super rustig en je kan je tijd nemen.

Natuurlijk krijgen de crocodiles een belangrijke plaats in het park, we zien er hier op 5 minuten al meer dan bij de uitstap naar onze crocodile farm. Doorheen het park wemelt het ook van de water dragons (hagedis/varaan achtigen) die vrij rondlopen. Leuk om te zien en te ontdekken. Soms stap je bijna op hun staart.

Om 12u is er een show in het Crocoseum, een grote arena waar met veel show en rockmuziek enkele dieren aan bod komen. Slangen, machtig mooie papegaaien en andere vogels . Als top of the bill … een alligator. Twee verzorgers die zelf door het water stappen om het beestje (4,5m) wat te lokken. Spannend en indrukwekkend tegelijk.

De kinderen vinden het vandaag allebei top, ze hebben allebei een goeie dag. Geen gezeur, geen geween. Wij zijn dan ook blij en konden zo een rustig dagje eerlijk gezegd wel eens gebruiken.

Hoe vriendelijk ze daar ook zijn, het blijft een commerciële zoo, je kan tegen betaling je foto laten nemen met verschillende dieren. Voor 500$ mag je bij de tijger. Of je kan wat kleiner starten met een Koala, voor de foto moet je jammergenoeg 8 jaar zijn om hem zelf vast te mogen houden. Bent is een beetje teleurgesteld maar mag van de verzorgster als troost het diertje een aaike geven. Zijn dag kon al niet meer stuk.

Gewapend met een zakje eten trekken we verder richting Kangoeroes & Wallibi enclosure. Er ligt er eentje wat te luieren in de shaduw en we stappen er zachtjes naartoe. Bent die eerder op de dag de geitjes niet wou voederen wil dat met de kangoere meteen. Wenti zit er naast .. alles gaat prima tot … ze allebei een beetje een foute beweging maken en het beestje wat in paniek slaat, zicht rechtzet en besluit om een uitweg te zoeken langs de kleinste van de twee … Bent krijgt een duw van zijn voorpoten … attacked by a kangooroo , een kras op zijn keel als aandenken. Er komt ook meteen een verzorgster tussen en die besluit het diertje te laten bewaken zodat hij vandaag niet meer gestoord wordt door andere mensen. Bent was een beetje verschoten maar is snel over zijn angst heen en een beetje later is hij al terug bezig met de Wallabi’s eten te geven (die zijn een beetje kleiner). Die beestjes zijn trouwen super plezant om eten en aaikes te geven.

We passeren nog een koala enclosure waar je op ooghoogte (en zonder omheiningen etc..) gewoon naar de koala’s kan kijken, vanop enkele cm’s. Alle dieren zitten hier trouwens echt dichtij het publiek. Tot onze verbazing mag je hier opnieuw de beestjes (gratis) een aaike geven. Bent vond het geweldig. Verderop komen we nog een verzorgster tegen die op wandel is met een Wombat om hem wat beweging te geven. Heel leuk allemaal, van de verzorgers krijg je trouwens echt nooit het gevoel dat die met een job bezig zijn maar dat ze dit echt doen omdat het hun leven is. Allemaal maken ze ook tijd vrij voor een babbel. En deze keer mag Gust het dier eens aaien.

Super tevreden stappen we rond 16u terug naar onze camper en valt onze frank dat we nog geen overnachting hebben. Na zonsondergang rijden we hier niet dus we zoeken snel een (free)campspot. Een kleine 20km verderop belanden we in een National Forest aan Coochin Creek, op een steenworp van de Glasshouse mountains. In de verte kondigt een onweer zich aan, spannend!

De kindjes zetten hun schoentjes klaar voor de Sint en Bent maakt zich zorgen of de Sint er wel gaat geraken met dat onweer… Geen zorgen jongen, hij zal ons wel vinden.

We ontwaken aan onze campspot. Ik vandaag “iets” vroeger dan alle anderen daar. Om 5u30 zet ik me in ons kampeerstoeltje, aan ons kampeertafeltje en hoor de vogels en andere beestjes ook wakker worden. Eerst een belletje naar de mama thuis en nadien neem ik er de portable bij om de blog eens wat te updaten. (de blog loopt altijd enkele dagen achter)

Morgen willen we Australia Zoo doen dus vandaag schuiven we wat op richting Brisbane. We doen het in stijl met een scenic route drive langs de Blackall Range.

De eerste stop van de dag is er eentje aan een Kondalilla national park met een wandeling doorheen het regenwoud naar een waterval … waar hebben we dat nog gehoord, onze angsten overwinnen dus. Het is een hele dag wat bewolkt en er staat geen briesje maar wel nog bijna 30 graden. Laf weerke dus. Een kleine wandeling maar we stonden allebei nat in het zweet.

De route gaat nadien verder richting Melany, onderweg een stukje bergop waar we echt van dachten dat onze camper er niet zou opgeraken. Bent vond het superspannend, en bij iedere bergaf gingen de handjes in de lucht alsof het een rollercoaster was. Gustje deed ook mee.

In Melany, een soort hippie achtig artsy farty dorpje gaan we lunchen in de Upfront Club. Een organic bio getinte bar waar je al zeker geen cola moet gaan vragen. Gezond dus 😉

De laatste stop van de dag is aan Mary Cairncross reseve waar we getrakteerd worden op een magniefieke zicht op de Glasshouse mountains (foto). Misschien iets om binnen enkele dagen door te rijden.

Een kleine 10km verderop eindigen we de dag op een camping in Landsborough. Op een steenworp van Steve Irwin zijn achtertuin, benieuwd naar morgen!

Op de camping is een breakfast bar, en daar profiteren we graag eens van. Jammergenoeg had Gust er geen zin in en konden we er niet echt ten volle eens rustig van genieten. (ja kindjes …)

Het strand en de golven hier aan het park zijn magnifiek. Maar Bent heeft het niet echt voor golven… We rijden even verderop rond de baai naar 1770 (the town of Seventeen-Seventy). Het dorpje kreeg zijn naam omdat James Cook hier in 1770 voor het eerst voet aan wal zette in Queensland. James Cook kom je trouwens overal tegen in Australië, hij heeft overal wel iets gedaan precies.

Maar goed, aan deze kant van de baai staan dus geen golven en is het water super rustig. Bent duikt de zee in alsof het een zwembad is, dan toch maar zijn zwembandjes gaan halen uit de camper. (als je ze meeneemt zwemt hij niet, en vice versa …)

Wenti is met Gust (die nog steeds tegen zijn slaap aan het vechten is) toeschouwer vanop het strand. Wenti merkt op dat het strand “beweegt” , van zodra er geen mensen in de buurt zijn wemelt het er van de kleine krabben, met duizenden zijn ze op het stand. En van zodra je in de buurt komt, graven ze zich in.

En we hebben een nieuwe bezigheid gevonden .. krabben vangen. Eens ze zich ingraven kan je ze makkelijk met je blote handen uitscheppen en dan het zandweg spoelen tot enkel het krabbetje overblijft, ons potje zit rap vol.

Een hele leuke voormiddag op het strand was dit! Nog een picnic en daarna terug de camper in voor 250km op onze teller bij te zetten.

Onze Camps Australia boek heeft zichzelf inmiddels terugbetaald, we vinden een hele leuke gratis campspot, Petrie Park in Tiaro, er is slechts plek voor een handvol wagens. Er is gelukkig nog een plaatsje voor ons. Volledig pas (recht, plat) kunnen we hem niet plaatsen maar we hebben al schever gestaan. Camping 101 … een lesje die we tijdens onze eerste dagen al hadden geleerd : staat de camper scheef, dan slaap je ook scheef, loop je scheef, rolt alles binnenin, …. Maar echte camping masters zijn we blijkbaar nog niet … ons waterreservoir was bijna leeg … geen lopend water dus…. rookie error. Dan maar met een pot wat water gaan schooien bij de buren. En zo geraak je altijd wel met iemand aan de praat. De campspot staat er om bekend dat er koala’s zitten, jammer genoeg krijgen wij enkel bezoek van een grote pad.

Die slang van gisteren heeft mijn nachtrust geen goed gedaan. Ik bleef maar piekeren, wat als… en wat als… 1 ding staat vast. Bent gaat vanaf nu altijd in de draagzak als we wandelen langs dichtbegroeide paden en we dragen vanaf nu ook stapschoenen ipv flipflops. Soit, intussen denken we te weten over welke slang het gaat, dan toch een common tree snake, en ze zou ongevaarlijk geweest zijn. Maar toch…

Tom daarentegen had vandaag energie voor 2 en reed maar liefst 430km. Dat lijkt niet veel maar aan een gemiddelde snelheid van 80km/u betekent dat toch al gauw 5u rijden. De iPad heeft ook dienst gedaan om de jongens op de achterbank rustig te houden. We belandden in Agnes Water, vlak aan Seventeen Seventy, waar Cook in 1770 voor ’t eerst voet zette in Queensland. Dat gaan we morgenochtend wellicht eens verkennen.

De rest van de avond werd gevuld met huishoudelijke taken: afwas, camper poetsen en koken. Dat moet ook gebeuren. Wortelstoemp met vleesjes, Gust heeft in weken zo goed niet gegeten. (Meneertje is de laatste tijd nogal kieskeurig qua groenten). Een goeie douche, en tijd voor de minimannies om in bed te kruipen. Na een aflevering van The Americans houden we het ook voor bekeken.

Om 5u gaat de wekker, pijnlijk. De jongens staan met kleine oogjes op maar zijn wel enthousiast vandaag trekken we naar Whitsunday Island met Cruise Whitsundays, die op Tripadvisor heel goed werd beoordeeld. Om 6u worden we opgepikt en we zitten vooraan in de bus, een topstart voor Bent. Om 7u stappen we onze ferry op en we krijgen zowaar gereserveerde plaatsen aangeboden bovenaan in de ruimte bij de kapitein. Wij en 12 anderen, meer mensen waren er niet voor de full day trip. Zo hebben we het graag! We krijgen een koelbox met lunchpakket en mogen stingersuits uitkiezen. Ook al heeft niemand tot nu toe stingers gezien dit seizoen, we nemen ze toch maar aan. Liever geen risico’s. Ze hebben er zelfs voor Bent en Gust.

We passeren Daydream Island en Hamilton Island en dan gaat het richting Whitsunday. De laatste 20minuten zijn heftig op zee , Bent zit op schoot bij Tom (waardoor die het warm krijgt) en het is kantje boordje maar hij kan alles nog net onder controle houden. Gustje vindt de schommelingen zalig en valt in slaap.

En dan ineens om de hoek zie je de baai met het befaamde 7km witte strand, idylisch. Vanop het strand gaan we snorkelen. We trekken alle 4 onze speciale pakken aan maar uiteindelijk ben ik alleen gaan snorkelen. Gust vond er niets aan en wou liever nog wat verderdutten, en Bent durfde niet te ademen door de snorkel. Heb hem wel zo ver gekregen om even onder water te kijken met z’n duikbril maar toen hij een slok zeewater binnenkreeg had hij er ook genoeg van. Tom bleef dan maar aan wal terwijl ik wat visjes ging spotten. Kleine visjes, zo van die kleurrijke, zo heb ik ze het liefst.

Na het uurtje snorkelen worden we met een kleinere Zodiac boot (zo eentje die hevig op’t water tekeer kan gaan) op het zuidelijkste punt van het eiland gedropt om te genieten van het eiland en het strand. Zo wit dat je zelfs met je zonnebril aan je ogen toeknijpt en zo fijn dat het kraakt als je erop stapt.

Na een paar uurtjes springen we weer op de kleine boot en sjeezen we naar de andere kant van het eiland. Onderweg zien we schildpadden, en bij het aanmeren zien we stingrays (roggen met staart) en lemon sharks in het ondiepe water. Allebei ongevaarlijk, no worries.

Na 15 minuutjes klimmen komen we aan de lookout waar we een magnifiek zicht hebben op het eiland. Picture perfect…en we krijgen rustig de tijd om te genieten van al dat moois.

Daarna trekken we weer naar de zuidelijke kant waar we nog een uurtje tijd hebben om zandkastelen te bouwen en wat te spelen met water en zand. Gust is nog steeds geen fan van het gebeuren en eet liever wat koekjes op zijn dekentje. Als onze catamaran in de verte weer opduikt is het tijd om al onze spullen bijeen te pakken en het zand overal af te kloppen. Al denk ik dat we dat zand nog tot thuis gaan meedragen want het is zo fijn dat het overal tussenkruipt.

Deze keer is de oceaan wat kalmer en heeft niemand last van zeeziekte. We smullen van de afternoon tea & muffins en spelen wat spelletjes tot we weer aan wal zijn. De 2u zijn voorbijgevlogen. Dikke pluim voor de organisatie trouwens, heel vriendelijk, behulpzaam en de kapitein is bij iedereen persoonlijk langsgekomen om te vragen hoe onze dag was.

Om 19u30 waren we weer in onze camper en na een snelle douche konden we 2 afgematte zonen in bed leggen. Geen kik hebben ze nog gegeven. Wij bestelden nog thais, het begint een traditie te worden na een uitstap en genieten nog wat na.

We hebben een dagje te doden en besluiten een uitstapje te doen naar Bowen, een kustdorp hier een kleine 65km verderop. Bowen is een dorpje dat redelijk authentiek is gebleven maar op de kaart is gezet doordat een aantal scenes van de film Australia daar zijn gefilmd. En daar zijn ze blijkbaar trots op want bij het binnnenrijden zie je de “Bowenwood” letters op de berg staan. Kitsch dus.

We doen de highlights van het stadje, Queens beach, een groot strand maar niet meteen het mooiste (we zijn al een beetje verwend aan het worden) maar daar werd het afgeraden te zwemmen aangezien het stinger season is. Wij dachten bij de naam stingers aan van die grote kwallen met lange takels, en zo zien ze er dus ook uit, ze kunnen(zijn) dodelijk zijn. Maar er bestaat al een even gevaarlijke soort van 2-3 cm die bijna onzichtbaar zijn. Niet zwemmen dus .. jammer. Op naar Flaghill, een mooie lookout point waarmee we meteen de klimcapaciteiten van onze camper hebben kunnen testen. Warm daarboven, maar mooi. Je kan er een aantal van de Whitsunday Islands bewonderen.

Om voor wat verkoeling te zorgen voor de kleinsten hebben ze in Bowen een waterpark neergepoot dichtbij de haven. Een waterspeeltuin zeg maar, dat gaat Bent geweldig vinden …. niet dus …. met geen stokken in dat water te krijgen. Opnieuw was daar een picknick area voorzien met tafels, bankjes, schaduw en een open keuken met 4 BBQ’s. Allemaal netjes onderhouden, en gratis. Echt straf vinden we dat, bij ons thuis zou zoiets niet mogelijk zijn. Bent wou dus niet in het water en heeft dan maar wat lopen bokken terwijl we ons kipje bakten om wraps te maken.

Terug op de camping was het tijd om de zakken te maken voor onze tocht naar de Whitsunday Islands voor morgen. Pickup om 6u00 …. *slik*

Hello Whitsunday, dit is de reden dat we richting Noorden zijn gereden. We hadden al beslist niet tot Cairns te gaan maar Whitsunday zou ons keerpunt worden. We komen aan, verkennen meteen het centrum en Airllie Beach, het strand zelf is hier niet zo indrukwekkend maar het is op de eilanden dat je moet zijn!

We gaan wat info ophalen ivm zeiltochten/cruises/duiken/snorkelen en eigenlijk zijn we een beetje teleurgesteld qua aanbod. Het aanbod is beperkt en alles lijkt gerund door de zelfde maatschappijen. Het is niet zoals Thailand of Zuid Amerika waar je voor een lagere prijs tegen elkaar kan uitspelen of dat ze echt een verschillend aanbod hebben. We gaan ook nog shoppen voor een nieuwe zwembroek en zoeken iets voor de zandvliegen van ons af te houden. Al is er maar eentje die daar eigenlijk last van heeft.

We boeken opnieuw een Big4 camping voor enkele dagen, de reden is eenvoudig, er loopt een actie en ipv 70$ per nacht is het momenteel 21$ per nacht… een no-brainer (je betaalt op een goede camping toch snel 30$ voor een powered site, een stukje gras met elektriciteit & watervoorziening waar je de camper op kan parkeren). We zijn in de tropen, palmbomen overal en er is een zwembad van 32m met glijbanen. Die middag was er echter een stroompanne waardoor de hele regio zonder elektriciteit zat. Geen airco in de camper, geen water in de glijbanen, geen opgeblazen springkastelen, … bummer.

Gelukkig spring net op tijd de stroom terug op als we aan het avondeten willen beginnen (BBQ’s zijn hier elektrisch). Hamburgers & broodjes op de grill .. yummy.

We ontmoeten ook een eerste koppel Belgen (met kindje van 2), Brusselaars et c’est en Français te doen.