Een lazy dinsdagochtend. Eerst nog een duikje in het zwembad en we zijn pas tegen 10u op baan. Vandaag een grote etappe op de planning. 350km. De kindjes zijn superflink en doen samen met mama een dikke dodo in de auto. Ik drink een redbull en steek wat luide muziek in mijn oren . De km’s lijken vandaag langer dan anders. Het is al geleden van onze eerste km’s in New South Wales dat we zo’n lang stuk in niemandsland hadden gereden.

De zee duikt ineens weer op aan onze rechterkant en we zien opnieuw een perfect plekje om te picknicken, we halen onze tafel & stoelen uit en rollen de luifel uit. Voor het eerst deze vakantie staan we blijkbaar ergens waar we niet meteen welkom zijn want we krijgen een welgemeende “fuck off” naar onze kop gegooid van een voorbijrijdende lokale boer. We trekken er ons niets van aan.

We zorgen zelf nog voor wat spanning onderweg door te wachten om te tanken tot het lampje van de benzine oplicht.

Om iets na 16u komen we aan op onze campspot in Seaforth, een camping aan het strand die opengehouden wordt door de lokale counsil. Vroeger kon je hier voor een appel en een ei staan maar ondertussen is de prijs al gestegen tot 22$, we bellen de counsil netjes op en die laat weten dat hij morgenvroeg langskomt om zijn centjes op te halen.

Nog een sunset wandeling aan het strand (note: voor zonsondergangen te zien zitten we aan de verkeerde kant van Australië) en nadien potje kook aan onze camper.

We trekken verder richting noorden. 150km verderop ligt een Crocodile Farm. En aangezien Bent pas echt zal geloven dat we in Australië zijn als hij krokodillen gezien heeft plannen we een bezoekje in. “Karoonga Crocodile Farm, over 3000 crocodiles”. Dat belooft! We komen toe net na de start van een eerste begeleide toer en we pikken in net na de video. Van onze gids hadden we zelf al een vaag beeld in gedachtent, het ruwe crocodile Dundee type, bruin van vel, gehard & verrimpeld van de zon en de outback. Een litteken of een ander battle scar. Niks van, een snotjong met Vans en een piercing in zijn lip zoals ik bij het karpervissen ook al heb gezien. Een opschepper, die zelf aan het klagen was dat hij nog niet opgeleid was om de crocs te mogen hand-feeden. En dat bleek een nadeel want geen enkel van die krokodillen had echt zin om zijn kip zelf te komen halen. We krijgen een ‘saltie’ te zien (een zoutwaterkrokodil) en van ver zien we enkele andere grote jongens van 5,4 meter. Veel actie zien we niet, we hadden toch iets meer verwacht. Van die beloofde 3000 krokodillen zagen we er dus hooguit een 10tal. Op het einde van de toer is er nog de mogelijkheid om zelf eens een saltie vast te nemen. Een jongske van een klein meterke. Wenti & Bent krijg je met geen stokken in de buurt. Ik ben wel eens benieuwd hoe dat beestje aanvoelt … nothing much to it … op mijn bucketlist stond “catch a crocodile with my bare hands” … hem op een dienblaadje met plakband rond de mond voorgeschoteld krijgen telt dus niet echt.

Teleurgesteld rijden we verder door naar Rockhampton en in Emu Park zoeken we ons een plekje om te picknicken. In de schaduw van een grote boom, aan de oceaan. Hmmm.

We besluiten om vandaag niet veel verder te rijden en houden halt nabij Yeppoon. We krijgen een leuke plek tussen de palmbomen, vlak aan het zwembad & de open keuken (bbq it is!). Het is nog steeds 33° graden buiten dus snel met z’n 4tjes eerst het zwembad in. Bent is een waterrat aan het worden, hij wil altijd alleen zwemmen (met bandjes) en je mag hem niet meer helpen. Zijn nieuwe skills: drijven op de rug en springen van de kant (en een half zwembad leegdrinken). Op de camping loopt ook een emoe rond, bij het buitenkomen van de toiletten staan we oog in oog , toch maar even de andere kant opgewandeld.

En vanavond een nieuwigheidje op de camping hier, een openlucht cinema. Geen iPad bij de flesjes deze keer maar wel gezellig in het gras op de trapjes aan het witte doek. Toepasselijk, ze spelen Finding Nemo.

De dag begon vroeg, deels omdat we de warmte voor wilden blijven om naar Dubbo Zoo te gaan. Maar ook omdat ergens de gordijntjes in de camper niet goed dicht waren. We hadden een mooie voormiddag gepland voor onze jongens: een uitstap naar Taronga Zoo, een soort safari-park waar je een lus van 5km kan afleggen met de auto,fiets of een golfkarretje en af even uitstapt om de dieren van dichterbij te bekijken: giraffen, olifanten, neushoorns, nijlpaarden, cheetahs, reuzenschildpadden, apen, emoes, kangoeroes, koala’s en nog een pak andere dieren. Wij kozen voor het golfkarretje omdat ons dat het leukste leek voor de jongens. Dikke laag zonnecreme smeren, hoedjes op en weg waren we. Het beloofde een leuke dag te worden.

Maar jammergenoeg was Bent deze ochtend met het verkeerde been van zijn ladder gestapt. De hele ochtend was hij in zijne zaag. Niets was goed. De dieren interesseerden hem niet, hij wou niet wandelen want was bang van de ‘grond’, van mogelijke takjes en steentjes tussen zijn sandalen… hij was niet te genieten. Spijtig, want goedkoop was de uitstap allerminst. Gust daarentegen vond de diertjes wel leuk, bij elk beest ging zijn vingertje de lucht in en maakt hij zijn nieuwe geluidje “ooooooo”, de zachtheid zelve. Tegen het einde van het parcours, bij het binnengaan van het kangoeroe/koala domein liet Bent zijn dwarsheid even varen en kregen we hem zo ver een wallaby te aaien.

We hebben dus na 10 dagen EINDELIJK een levende kangoeroe gezien, nu nog eentje in’t wild graag! Ook een paar hele mooie koala’s gezien, waaronder een aantal baby-exemplaren,enorm schattig, je zou ze zo meenemen naar huis (of eentje opsturen naar huis hè Liesje? ;-)). Maar koala’s spotten is wel zoeken naar een speld in een hooiberg, benieuwd of we er ooit eentje toevallig gaan vinden in’t wild. Als het van Tom afhangt precies niet, die ziet ze in een zoo nog niet hangen.

Tegen 13u zaten we weer in onze camper, op naar een volgende kampeerplaats.

Maar goed ook, want het was intussen bijna 40° en we konden wel wat airco gebruiken. Het plan was om te overnachten in een National Park maar ineens : “road closed”. Rondvraag bij een lokale garagist leerde ons dat de weg inderdaad gesloten was maar “no worries mate, you can just go to the next town and the exit there” Maar die next town was wel 55km rijden om dan 18km te moeten terugrijden richting park.

We zijn dus maar teruggekeerd op ons passen, weer de “highway “ op (vergelijkbaar met een gewestweg bij ons) maar wel een van de mooiste landschappen tot nu toe. En zo zijn we beland in Coonabarabran, op 160km van Dubbo. Een eenvoudig caravan park zonder toeters of bellen.

Pannekoeken gemaakt (allez ja, poging tot, want pannekoeken bakken in een kleefpan is geen evidentie). Wasje ingestoken en opgehangen aan onze geïmproviseerde waslijn. En toen kwam het hoogtepunt van Bent zijn dag: een bad. ’t kind was van heel de dag nog zo vrolijk geweest. 3 lagen zonnecreme werden zorgvuldig afgeweekt en vervangen door een laagje Galenco bodymilk. hmmm heerlijk toch zo van die versgewassen varkentjes…

Om 9u15 riep Bent “ik ben er klaar voor, zijn jullie er ook klaar voor?” Tijd om te vertrekken richting Dubbo. 250km te gaan, wat we eigenlijk al goed te doen vinden (onze normen qua afstanden zijn al veranderd). De jongens maken van die lange ritten trouwens ook geen probleem. Gust doet regelmatig een dutje en zelfs op Bent hebben de soms monotone wegen een slaapwekkend effect, wie had dat ooit gedacht. Tijdens de wakkere momenten worden stickertjes geplakt, boekjes bekeken, getekend (op zo’n doodle), en verhalen bovengehaald van op school, van thuis “weet je nog mama…, toen ik…” “en toen ik klein was he papa…” “en op school he…”

Een tussenstop in Forbes aan een speeltuin waar we een 10uurtje eten, effe stoppen in Peak Hill aan een goudmijn. Buiten is het 37°, zot warm. Morgen geven ze 41°, oh help.

Om 15u arriveerden we op onze nieuwe camping, nog eens een Big4 camping. Goedkoop zijn ze niet maar ze zijn altijd enorm proper, hebben van die gigantische jumping pillows en een zwembad. Dat zwembad deed ongelooflijk deugd met die hitte. En Bent was niet weg te slaan van die jumping pillows. Ook Gusteman vond het geweldig en we hebben hem daar ook een hele tijd op laten kruipen terwijl Bent er lustig op rondcroste. Iets té lang want zijn maag keerde en zijn pasta vond een uitweg. Gelukkig hebben die Big4 campings ook faciliteiten om de was te doen…

Tot nu toe hebben we alleen nog maar kuddes koeien gezien, schapen, emoes, kaketoes, kleurrijke vogels, een paar vluchtige hagedissen en aangereden “roo’s” (kangoeroes). Morgen brengen we daar verandering in want dan trekken we naar Taronga Zoo, je weet wel, 1 van de dierentuinen van dat TVprogramma “Australian Zoo” op zondagavond. In de voormiddag wel te verstaan als de hitte nog draaglijk is. Wat de namiddag brengt zien we nog wel.

We vinden onze slaap ondertussen wel in onze camper. een koude nacht zoals die in Adelaide hebben we niet meer gehad. We waren vroeg uit de veren omdat we de komende dagen iets meer km willen afleggen en wat verloren tijd inhalen van de eerste dag. We willen nog steeds zo snel mogelijk aan de Whitsundays geraken.

Er lijkt wat ritme te komen in onze rituelen. Een ontbijtje, aankleden, de camper klaarmaken voor vertrek: stoelen & tafel terug in de camper. De elektriciteit loskoppelen, het afvalwater lozen, de watertank aanvullen. zien dat alle luiken dicht zijn, de awning (de zonnewering) sluiten. Maar vandaag was daar een nieuwigheid bij : de septische tank ledigen … jeej. Nu weten we waarvoor die chemische tabletten dienen … Yikes.



Nog snel een stop aan een lokale hardware store voor wat “nuts & bolts” om Bent zijn fiets te repareren. Hij kan er tegenaan nu!

On the road again! Wenti kruipt voor het eerst achter het stuur voor de eerste stint (en doet dat goed). Het landschap was terug anders vandaag, het begint meer en meer op de outback te lijken met dat typische rode zand. Na 120km (en evenveel emoes) was het tijd voor een lunch, resupply & refuel stop in Hay, Bent testte er zijn fiets met veel plezier. Nadien deden we er nog eens 260km bovenop. De camper lijkt over zijn engine troubles heen, maar blijkt wel 16 liter te drinken.

We eindigen de dag op een camping in West Wyalong. (17u) The middle of f*ing nowhere, een veel te dure camping, maar er is hier ook echt niets anders in de buurt. En met 34° zijn we blij dat we een powered site hebben zodat we de airco kunnen gebruiken in de hoofdcabine.

Ik duik met Bent eens het zwembad in, Gust speelt wat op zijn matje terwijl Wenti ons een lekkere maaltijd tovert, gebakken patatjes/tomaatjes en hamburgertjes op de BBQ. De afwas in openlucht is voor mij.

En als de zon ondergaat dan komen de muggen boven, vlug naar binnen dus, flesjestijd en de kinderen terug in hun bunk bed. Het is niet meteen stil daarboven, ze zijn nog wat aan het vechten met elkaar, erg grappig als je ze bezig hoort, allebei met dat deugnietlachje. Maar daarna is het stil.

‘Ochtendstond heeft goud in de mond’, dacht Gusteman om half 3. Mooi niet vriendje, flesje en terug in uw bed! Zo gezegd zo gedaan, meneertje sliep verder tot half 8. Bent slaapt daar allemaal door en ook wij hebben de jetlag overwonnen. Hoera!
Ontbijten aan de oevers van een rivier, in alle rust, zalig… (foto aan de oever s’avonds)

En om 9u15 zetten we onze route weer verder, in de hoop toch een 350km te rijden vandaag. We kunnen hier maximum 90-95km/u rijden, dus dat is toch al een 4u rijden. Tom ziet als eerste een kangoeroe, jammer genoeg een dode langs de kant van de weg. En er volgen er nog een stuk of 10. Benieuwd wie als eerste een levend exemplaar zal spotten.

’s middags een lunchstop in Mildura bij Stefano’s café, een lunchcafé van 1 of andere bekende TVchef. En dan op zoek naar drank. Het klinkt misschien vreemd maar sinds we hier zijn hebben we nog geen druppel gedronken. Geen biertje, geen aperitiefjes, en da’s niet van onze gewoonte. Dat komt omdat ze hier alleen drank verkopen in liquor stores. In de supermarkt vind je gewoon niets! Maar we hebben intussen een voorraadje ingestaan en kunnen weer effe voort.
En dan naar k-mart, met ’t idee dat dat een supermarkt was…maar neen, het was een soort suprabazaar. We kochten een goedkoop loopfietsje voor Bent, wat speelgoed, UV swimsuits, en achter ’t gat al wat sintkado’s.

Nog 150km doorgereden en kampeerplaats gevonden in Balranald , opnieuw aan een rivier, maar deze keer wel een betalende plaats omdat we stroom nodig hadden om de batterijen van de camper te laden. De fiets van Bent bleek iets te goedkoop want na een half uur sukkelen tijden het monteren van het zadel brak de bout af… Morgen op zoek naar een winkel waar we andere vijzen kunnen kopen. Maar eerst een goeie douche en fris naar bed

En of het een oude nacht was! 11° buiten maar vermoedelijk niet veel warmer in onze camper denk ik. Onze airco zou ook chauffage moeten zijn, misschien moeten we dat toch eens tegoei inspecteren voor de volgende nachten. Rond een uur of 3 sprongen we alletwee recht want onze kleinste miniman liet van zich horen en we waren bang dat hij zou ontsnappen uit z’n bed (ook was het redelijk goed gebarricadeerd met kussens). Tom is er dan maar voor’t zekerste gaan bijliggen. Om 5u30 was hij weer wakker, meneerke had een hongerke. Flesje gedronken en hem bij mij beneden in bed gelegd waar hij vredig verdersliep tot half 8. Ik daarentegen heb geen oog meer dichtgedaan. Tom is weer bij Bent gekropen en die hebben samen tot een uur of 8 geslapen. Conclusie: ik ben precies de enige wiens interne klok nog niet op punt staat. Joy!

10u30, hoog tijd om te vertrekken richting Mildura, maar eerst naar Ikea. Wat kinderbestek/bordjes/kommetjes, een afwasbakje, een matrasbeschermer (om de koude te breken van de kussens waar we op slapen), 2 meter stevige stof (om te gebruiken als plaid in het gras of in het zand), nog wat keukenhanddoeken, wat badcapes en stiften/papier/knutselschaartjes voor de jongens. Ikea in Australië of België: krak hetzelfde, alleen geven ze hier geen appelmoes bij de “Swedish meatballs”

En dan nu eindelijk en route richting Mildura. Yes! Even wennen aan dat links rijden maar Tom was er snel mee weg. Maar dan, 25min later begon de miserie. Een oranje lampje begon te pinken op’t dashboard. Hmm, een manual van de camper hebben we blijkbaar niet meegekregen…we hadden er het raden naar wat het betekende, we vermoedden de motor… Dan maar assistance bellen. Vriendelijke mensen, paar dingen overlopen, een bizarre procedure gevolgd om de motor te ‘resetten’ en ineens was het lampje weer weg. Alles lijkt weer ok. Tot we weer 100 km verder waren… Alweer assistance gebeld, deze keer iemand anders aan de lijn die het toch ook minder vertrouwde. Maar zolang het lampje pinkt is het goed. Als het maar niet continu blijft branden. We gaven onze route door en mochten verder rijden terwijl zij voor ons pechverhelping zou regelen. 50km verder werden we opgebeld en gevraagd om naar een bepaald punt te rijden waar een mechanicien ons zou verderhelpen. We hebben een uur gewacht, maar de man heeft het probleem wel kunnen detecteren. Iets met de roetfilter en verbrande deeltjes die eruit moesten waardoor de turbo niet werkte. Effe in overdrive gaan et voilà, probleem opgelost.

In Mildura zouden we niet meer geraken, dan maar een kampeerplek zoeken in de buurt. Lang leve onze reisatlas “camps australia 7” waar we alle gratis campings van Australië instaan. We vonden een zalige plek in Waikerie, aan de oevers van de Murray River. Verderop staan nog een paar trailers en caravans. Gust nog wat gespeeld op zijn 2meter ikea stof, terwijl grote broer en papa samen stenen zochten om in het water te gooien. Ondertussen wat papegaaien spotten… Heerlijk om ze bezig te zien. Verder nog een poging gedaan om met z’n vieren in alle rust en sereniteit de prachtige zonsondergang te bekijken maar de zonen snappen de schoonheid ervan nog niet zo goed. In alle geval, het was een aangename afsluiter van een toch wel lichte pechdag. En dan nog een sterrenhemel om u tegen te zeggen, zucht… Zo’n avonden mogen nog volgen