3e dag op rij dat de kindjes tot 8u slapen, ook voor hen is citytrippen vermoeiend. De rest van Australië wordt wakker met een kater, het nieuws dat de gijzeling voorbij is en er toch 2 doden zijn gevallen. Het is een bevreemdend gevoel dat 1 man er in geslaagd is om zoveel media aandacht te krijgen voor zijn “doel” en dat 1 man een volledig stad tot stilstand kan brengen.

Vandaag op de planning: 100km naar Katoomba, midden in de national Mountains. We stoppen even aan Glenbrook waar we overladen worden met info en tips. Op naar Wenthworth Falls, waar we picknicken en paar lookouts doen, heel mooi uitzicht over de Blue Mountains (die overigens hun naam hebben van de eucalyptusbomen die een blauwe schijn afgeven). We wagen ons aan de Princes Rock wandeling, een half uurtje trappen op en af voor nog een mooier uitzicht op de waterval. Bent heeft alle trappen zelf gedaan, zonder ‘pakken pakken’ en werd beloond met een stuk Belgische chocola. (Onze voorraad is trouwens bijna op, help!)

Dan richting Katoomba, de perfecte uitvalsbasis voor wat wandelingen morgen. Voor de zekerheid (het is de enige camping in de buurt) hadden we ons plekje deze voormiddag al telefonisch gereserveerd. Maar eerst naar de supermarkt, Woolworths (Woolies voor de locals) want onze voorraad eten en drank is zo goed als op. Elk een kar met kind erin, zo doen we dat tegenwoordig (dan kunnen we ook wat racen in de winkel). Tussen de Christmas specials vinden we “applesauce”, APPELMOES! made in Belgium dan nog! Iets waar we al anderhalve maand naar op zoek zijn. Geen twijfel mogelijk, vanavond eten we gebraden kipke met appelmoes en patatjes.

Het plan was om na de supermarkt nog een late-namiddag-wandeling te doen richting Echo Point maar dat draaide anders uit. Tussen de rayon van het brood en de melk vraagt tom ineens te kijken in zijn haar, hij voelt iets raars. Ik dacht, oh, waarschijnlijk een korstje want gezien zijn gestalte (en lompigheid) heeft hij zijn hoofd al meermaals tegen de deur van de camper gestoten. Maar neen, het blijkt een dwaze teek te zijn die zich tijdens de wandeling genesteld had in zijn haar…Shit… En Tom heeft er natuurlijk al aan gekrabd. Maar geen nood, mama wenti heeft haar tekenpincet mee! In de camper werd de teek vakkundig en volledig door mezelve verwijderd, Een joekel van een teek, die ik met plezier vermorzel in een zakdoekje. Voor’t zekerste trekken we naar de apoteek, maar die raadt ons aan toch even een dokter op te zoeken, vooral omdat er een zwelling is waar de teek zat en Tom hoofdpijn heeft. Anderhalf uur later is het eindelijk aan ons bij de dokter. Ze stelt ons gerust dat de ziekte van Lyme in Australië nog niet werd vastgesteld. Het zijn hier blijkbaar andere teken. Maar toch krijgen we voor ’t zekerste een voorschrift mee voor antibiotica.

18u en eindelijk op onze camping. Eerst eteke doen en na het slapen wordt iedereen nog eens zorgvuldig gecheckt op teken 😉