We sliepen op ongeveer 2500m hoogte. Een ijskoude nacht was het! De jongens hadden er precies weinig last van in hun dikke pyjamas en onder hun donskes. We zijn vroeg wakker, rondom zijn er nog een paar enkelingen gestrand in hun auto’s. We spelen van barmhartige samaritaan en bieden een potje warme koffie aan. Het voordeel van onze RoadBear RV is dat we de chauffage kunnen aansteken wanneer we willen (gas) en de generator (elektriciteit) in noodgevallen (een pot warme koffie) zoals deze. Akkoord, met een gasbrander kan je ook water warmen om koffie op te gieten maar geef ons dan toch maar een tikje luxe on wheels.

De North Rim ligt nu eens niet op de typisch uitgestipelde routes. Vanaf de ingang van het park is het al snel een uurtje rijden naar de viewpoints. De rit is eigenlijk totaal anders dan wat we er op voorhand van verwacht hadden, geen kaal plateau maar een mooie bochtige weg tussen het het Kaibab Forest (door ons omgedoopt naar het kebab bos, hmm nen pitta zou smaken).

TIP: Als je in de Grand Canyon de drukte wat wil vermijden check dan zeker het boek Grand Canyon van James Kaiser. Naast wat info over de geschiedenis, fauna & flora staat het vol met kampeer & wandeltips. Allemaal iets avontuurlijker dan de typische Capitool gidsen.

Ook al zat de enige camping die nog open was dan wel vol, vandaag valt het op dat de North Rim van de canyon inderdaad rustig is. Op elke viewpoint is er parkeerplaats met hopen. We rijden eerst tot Point Imperial en daarna rijden we verder naar Cape Royal (45min rijden vanaan het visitor centre). Het einde van het plateau en de plek heeft z’n naam niet gestolen. Wauw, wat een zicht! 11km (elf!) lager zien we de Coloradorivier stromen.

Het is nog maar middag en we besluiten dat we vandaag nog naar Page rijden (270km). Eerst gaat het door een stuk erbarmelijk slechte weg maar dan plots duiken vanuit het niets de Vermilion Cliffs op. Het laatste anderhalf uur van de rit richting Page is echt SUPER mooi. (route => 89A) Aan de Navajo Bridge houden we even halt om er te voet over te lopen. 140 meter onder ons stroomt de Colorado. DE rivier die hier heel het landschap heeft getekend. We zijn de ranger in Zion eeuwig dankbaar voor de omweg langs de North Rim en bijgevolg ook deze route!

Als we in Page aankomen hebben we honger, we houden halt aan Ken’s Old West Steak House. Echt iets uit de cowboy films, met live country music. We maken gebruik van de wifi om op te zoeken waar er RV parks zijn en die blijken alweer allemaal vol te staan … Oeps! Bij het binnenrijden van Page hadden we wel een Walmart (supermarkt) gezien, bij Walmart is het beleid dat campeerders ook deel uitmaken van hun clienteel en normaal gezien laten ze toe dat je daar mag overnachten. Niet erg idylisch but it will do.

TIP: Op de site van Walmart kan je een lijst downloaden van welke winkels waar je niet mag overnachten.

Bij het buitengaan van het restaurant komt de eigenaar ons nog begroeten, en dat is voor ons het sein om de kinderen in de strijd te gooien en ervoor te zorgen dat we gewoon op zijn parking te nacht mogen doorbrengen …. old Ken plooit snel en wij moeten niet meer naar Walmart… WIN!

Vandaag hebben we een stevige rit voor de boeg van een kleine 300km. Op aanraden van een ranger in Zion hebben we besloten de North Rim van de Grand Canyon ook mee te pikken op onze tocht. We proberen vooral zover mogelijk van de drukte weg te blijven. Onze guidebooks zeggen dat de North Rim slechts één tiende van het aantal bezoekers over de vloer krijgt dan de South Rim en dat de views op de canyon bij de betere zouden behoren. Dat laatste kunnen we natuurlijk pas bevestigen wanneer we binnen een paar dagen aan de andere kant van de canyon staan.

Er mag dan minder volk zijn op de North Rim … we zijn weer dik gejost als blijkt dat de North Rim Campground al vol zit als we er in de late namiddag toekomen. Verklaring: de andere campgrounds in het park zijn gesloten vanaf 15 okt. De North Rim sluit trouwens volledig bij eerste sneeuwval, dus zeker checken mocht je hiernaartoe komen. Een behulpzame ranger toont ons een een zijwegje op de kaart waar we vanavond een (gratis) kampeerplekje kunnen scoren net buiten het park. Spannend altijd.

We rijden eerst nog door naar Bright Angel Point trail. Een super indrukwekkend zicht en het blijkt “slechts” een zijcanyon te zijn van de Grand Canyon. Dat belooft.

Op de terugweg is het opletten voor kamikaze-muildierherten langs en op de weg. De ranger had ons ook gewaarschuwd voor bizons langs de meadows maar we zien er jammergenoeg geen. De zoektocht naar onze kampplaats gaat niet vanzelf. Dat zijwegje is net iets langer dan gedacht maar uiteindelijk vinden we toch een plekje.

We gaan ontbijten in een echte American Diner aan Lake Panguitch. Tussen de locals valt het op dat we niet van hier zijn. Een stevig ontbijt en een 4tal koffie refills later rijden we door naar Bryce. Een korte rit van een 30tal minuutjes.

Als we Bryce National Park binnenrijden valt het ons meteen op dat het hier een stuk rustiger is. En op Sunset Campground kunnen we nog kiezen waar we onze RV parkeren. Buiten ons staan er nog een 5tal Road Bear RV’s. Een verademing na het drukke Zion.

Vanaf de camping is het een korte wandeling naar Sunset Point. Daar nemen we de shuttle naar Sunrise Point waar we beginnen aan de Queens Garden Trail. Het pad gaat stijl bergaf langs de kliffen en er staat een stevig windje. De kindjes houden we dus goed vast. Het uitzicht is spectaculair (en weer totaal anders dan de voorbije dagen). Het is een super leuke wandeling en Bent is dan echt in zijn nopjes. Via het pad van 1.6 mile dalen we de canyon in. Daar sluiten we aan op een 2de loop (Navajo trail) die ons terug richting Sunset Point moet brengen. De laatste 0.6 mile zijn pittig bergop te noemen (zeker met een Gustje in de rugzak). Bent heeft de volledige 2u gestapt, en stiekem zijn we wel een beetje fier op ons ventje.

Na het avondeten rijden we nog naar Inspiration Point waar we genieten van alweer een magnifieke zonsondergang.

We zijn pas tegen 10u30 uit de camping en voor we verder rijden doen we eerst nog onze shopping in Springdale.
Wie snel naar Bryce wil rijden kan dat door de tunnel te gebruiken in Zion (15$). Deze tunnel is gebouwd in 1930 dus niet voorzien op grote voertuigen (max 13”), check dus de hoogte van je RV. Voor wie met een camper zoals de onze er door wil wordt er beurtelings verkeer voorzien en dan moet je in het midden rijden. Jammergenoeg missen we de Canyon overlook wandeling net na de tunnel omdat we geen plaats vinden om onze camper te parkeren. Aan Checkboard Mesa houden we even halt maar eerlijk .. we hebben al mooiere dingen gezien, dus we rijden snel weer verder.

De verdere rit van Zion naar Bryce is best wel mooi, we rijden tussen het groen van de pinetrees, de ranches, de koeien en de buffels. De herfstkleuren laten zich hier ook al zien. Ipv de snelle weg richting Bryce te nemen doen we de Scenic Byway via Cedar Breaks National Monument, een voorsmaakje op Bryce qua viewpoint. Nice! We doen er een wandeling van 2 miles (3,2 km) naar de scenic lookout die zich wel laten voelen vanwege de grote hoogte!

We rijden verder richting Dixie National Forest en houden halt aan Panguitch lake. De campgrounds zijn “closed for the season.” In een restaurant informeren we naar alternatieven en we krijgen een tip dat we enkele kilometers verderop een zijwegje in het bos kunnen inslaan om daar een plekje uit te zoeken om te overnachten.

Een gratis kamplaats dus, op het incident met de borden na: Eens we ons plekje hadden gevonden bleken we helemaal niet “recht” te staan, na een paar keer de camper te hebben verzet bleek dat er niet echt een “recht” stuk te vinden was, dus dan maar onze “levelers” eens uithalen. Gelukkig zitten die bij Roadbear standaard in de uitrusting (bij andere maatschappijen is dat niet altijd het geval). Driehoekige blokken die je onder de wielen kan schuiven om er dan op te rijden om meer waterpas te staan. Na enkele halve pogingen schiet ons wiel ineens van zo’n blok waardoor de kastdeuren openschieten en het servies de grond op vliegt …. scherven brengen geluk zeker?

Een luie ochtend: rustig ontbijten, wat skypen met het thuisfront, de blog updaten… het is weer tegen de middag voor we aan onze eerste wandeling beginnen.We vertrekken aan halte 6 en doen de Kayenta trail tot aan de lower Emerald pools om dan de route richting Zion Lodge verder te zetten. Een onverharde weg langs de afgrond, maar goed te doen met de jongens. De weg zit vol kleine hindernissen en Bent vindt het super leuk. Het is absoluut de mooiste (en minst drukke) wandeling die we tot nu toe gedaan hebben hier in Zion. En we ontdekken eens wat wildlife op ons pad … een tarantula!

De wandeling brengt ons terug aan Zion Lodge waar we onszelf trakteren op een ijsje voor we terug naar de camping afzakken.

We hadden Marshmellows beloofd … dus daarvoor is er een kampvuur nodig… 2 tindersticks later … LORD OF THE FLAMES … maar 5 minuten later .. een pluimpje rook…. Tot de buren in de mot hebben dat we niet veel van kampvuur kennen …. “throw some fuel on in” … toch liever niet … een buur die weg heeft van Richard Hammond uit Jurassic Park geeft me wel de juiste tips…. de grote logs boven het vuur houden door wat stenen te stapelen en het vuur aanwakkeren met wat extra papier….. FIRE! Het is ruim 22u voor de kids in het nestje liggen. Morgen rijden we verder naar Bryce.

shit(*). 8u30. we gingen vroeg vertrekken richting South Campground om een plekje te proberen te bemachtigen. Snel de camper opbergen (je wil niet vertrekken met servies dat nog op de kasten staat), de kids in pyjama in de autostoelen steken en weg zijn we.

30 minuten later staan komen we toe aan op de South Campground om een rij van wel 50 (vijftig!) te zien aanschuiven tot er een plekje vrijkomt op de camping (first come first served)… shit(*) Terug naar het dorp een kilometer terug en hopen dat daar nog plaats is. We hebben geluk en boeken meteen voor 2 dagen in Zion Canyon Campground .. 55$/nacht wel … maar ’t is vakantie en we hebben geen zin om nog 2 dagen te stressen om een plek te vinden.

Na het ontbijt en smeren van onze bokes voor de pic-nic vertrekken we richting ingang van het park. De bus zit vol dus wandelen we 1mijl (1,6 km) tot daar…. Aan de ingang valt onze frank dat we onze “annual pass/America the beautiful” in de camper zijn vergeten … shit!(*) Ik (Tom) wandel er dan maar om …. zweet zweet ( het is tegen de middag en warm)

WE ZIJN ZION BINNEN, EINDELIJK!

Net zoals in Yosemite loopt alles hier met shuttlebussen, akkoord er staat veel volk te wachten aan halte 1 en het heeft wat weg van het aanschuiven in een pretpark, maar daardoor is er een minimum aan verkeer in het park. 30minuten later zijn we aan de eindhalte nummer 9, op zich al weer een prachtige rit.

We doen de Riverwalk Trail tot waar de narrows beginnen, want als je hier wil wandelen moet je door het water en daar zijn we niet op voorzien. De route is geasfalteerd en het is er heel druk, dus we verlaten zoveel mogelijk het pad om langs de rivier te wandelen, vééééél beter.

3u later zijn we terug aan de shuttle, dalen we af naar halte 7 en doen we de korte wandeling naar Wheeping Rock, waar het water van de rots stroomt en voor een mini waterval zorgt… Gust doet er een schepje bovenop omdat hij dringend van manneken pis moet spelen … als er maar niemand zijn drankfles staat te vullen een verdiepje lager.

En dan gaan we terug richting camping. We eten nog heerlijk mexicaans aan het restaurantje naast de camping voor ons licht uitgaat.

We laten het drukke Las Vegas achter ons en zetten koers richting Zion (180miles). In ons boek (Lannoo’s autoboek – Califorinië en Zuidwest USA) staan een aantal dagetappes. De rit van vandaag is er zo eentje van. Na 100km rijden nemen we een kleine omweg en rijden de Valley Of Fire binnen. WOW! Op een van de vele sights houden we onze pic-nic stop om nadien verder te rijden richting Zion. We rijden van Nevada, door Arizona om in Utah te eindigen. Onderweg rijden we ook een andere tijdzone binnen en moeten we de klok een uur vooruit zetten

We lezen in onze gids dat er 2 kampeeropties zijn in Zion NP zelf. Of je moet maanden geleden gereserveerd hebben op X camping of je moet ’s ochtends al vroeg in het park zijn om je plekje te reserveren op de “first come” South Campground. Wij arriveren in de late namiddag, en alles zat eivol. De campings in Springdale hebben ook allemaal “no vacancy” bordjes hangen. Damn! Er zit niets anders op dan een half uur terug te rijden richting Hurricane. Daar vinden we nog een plekje op Willow Wind RV Park. Heel mooi onderhouden, maar je betaalt dan ook 55 dollar, slik.

We zijn allemaal wat chagrijnig omdat we een uur voor niets gereden hebben. Maar een bord spaghetti maakt veel goed! Alleen Bent heeft een off-avondje. Kan gebeuren! Als hij morgenochtend maar wat vrolijker is, want dan trekken we vroeg richting Zion NP in de hoop een plekje op de campground te bemachtigen.

Door de warmte zijn we vroeg wakker. De scenic backdrop van bergen is ingeruild voor eentje van wolkenkrabbers. Ik profiteer ervan om de blog eens te updaten en wat foto’s op te laden terwijl Wenti een zak of twee was gaan insteken is. 10 wasmachines maar er zijn er maar 2 die werken…

Iets voor de middag trekken we richting strip. Eerst verkennen we het indoor pretpark/lunapark van Circus Circus en nadien nemen we de bus naar de andere kant van de strip tot aan Excalibur (een kasteel). De hele namiddag slenteren we eigenlijk van het ene casino/hotel naar het andere… en blijven we toch van de ene verbazing in de andere vallen. We doen eerst een terrasje aan de Brooklyn Bridge van New York New York (met Statue of Liberty en een achtbaan op het dak), wandelen dan door naar “Paris” (met Eiffeltoren, Arc de Triomphe), onderweg even langs het oude Rome van “Caesar Palace” , de fonteinen van de Bellagio, het piratenschip van Treasure Island …

De kids zijn eigenlijk wel flink en Bent vindt de stad leuker dan de bergen … die Disney Store zal daar zeker voor iets tussen hebben gezeten. We ontdekken ook dat we er in slagen om 2 kinderen in één Yoyo buggy te krijgen. Met zere voeten komen we ’s avonds terug aan de camper. 1 volle dag Las Vegas was voor ons meer dan voldoende… morgen naar Zion!

We worden (vroeg) wakker met de rode gloed van de bergen op de achtergrond. We nemen uitgebreid de tijd om buiten te ontbijten voor we onze weg verderzetten richting Las Vegas. Stickerboekjes & doe-boekjes doen wonderen om de jongens bezig te houden tijdens de rit. Leuk aan onze Road Bear RV (en anders aan die van Britz) is dat de kinderen een tafel voor zich hebben om wat spulletjes op te leggen. (nadeel is dat Wenti om de 2 bochten alles mag gaan oprapen)

Tip: Er zijn geen kinderstoelen voorzien vanuit de verhuurmaatschappij en de bankjes op de achterbank zijn laag en bieden geen neksteun. Dus als je ter plaatse kinderzitjes koopt of als je die meebrengt van thuis neem er dan mee met een hoge rugleuning. Zo hebben hun nekjes iets meer steun (en bescherming).

Op weg naar Las Vegas houden we halt aan Red Rock Canyon Ranch voor een pic-nic en een stevige wandeling, voor we Vegas binnenrijden doen we nog de Red Rock Canyon scenic drive. Highlight voor de kids: een grote schildpad!

In de late namiddag rijden we Las Vegas binnen, super bizar om plots een grootstad voor je te zien opduiken in de woestijn.
De staat Nevada telt 2,5 miljoen inwoners, 2 miljoen daarvan wonen er in Las Vegas. Ons RV park aan Circus Circus is weinig idyllisch maar ligt wel vlak achter de Strip én het heeft een zwembad.

Als de avond valt gaan alle lichtjes aan, de stad komt tot leven, helicopters vliegen af en aan. We wandelen door het Circus Circus hotel/casino richting Strip. Slots slots & nog eens slots …. in de game halls mag nog gerookt worden. Hier heersen duidelijk andere regels & wetten. We wandelen de strip af en aan de “Venetian” gaan we naar binnen…. OMG … WTF ….
Bent weet even niet waar eerst kijken, plafondschilderijen, kanalen met gondels, fonteinen. Je wandelt door de straten van Venetië en Gust weet even niet meer of we nu binnen of buiten zijn … Aan een van de food courts kiest iedereen waar hij zin in heeft. Wij gaan voor Panda Express (chinees) , de kids voor Pizza en nadien een “echt” italiaans ijsje …

Bij het buitenkomen wandelen we nog even verder richting Mirage en worden we getrakteerd op een vulkaanuitbarsting. Het is drummen op de strip… niet normaal druk. Gust is ondertussen al lang in slaap gevallen maar Bent huppelt vrolijk verder. Duidelijk onder de indruk of een overload aan ijs …

Wakker worden en getrakteerd worden op een magnifieke opkomende zon. Terwijl Gust nog ligt te dromen ontbijt de rest van ons voor het eerst deze vakantie buiten. Het is 7u en al 20°!

Na het ontbijt trekken we richting Furnace Creek, eerst nog een stop aan het visitor center waar je museumgewijs wat kan leren over de geschiedenis, de fauna en flora van Death Valley. Hier kopen we ook onze annual park pass “America The Beautiful” (80$). Vandaag rijden we met de camper wat rond in Death Valley. Tijdens onze stops laten we de generator wat draaien zodat we de airco in de hoofdcabine kunnen gebruiken, het is dan ook weer tegen de 40° buiten.

Enkele van onze stops: Golden Canyon trail, een wandeling doorheen een stuk canyon. Badwater bassin, een zoutvlakte 86m,
Artists Drive: een mooie korte loop drive doorheen de bergen. Van daaruit rijden we 30minuten richting Dantes View, een uitkijkpunt vanop 1669m. What a view. We twijfelen even of we hier zonsondergang afwachten of we dat aan Zabriskie Point gaan doen. We kiezen voor de laatste optie. Een uurtje voor zonsondergang bakken we ons eerst een hamburgertje vanop de parking. En dan volgt 1 van de mooiste zonsondergangen die we ooit zagen, misschien zelfs nog mooier dan die aan de 12 Apostels aan de Great Ocean Road in Australië. De uitgestrektheid van het landschap is wellicht 1 van de redenen.

Overnachten doen we in Furnace Creek op 1 van de vele campsites. Je kiest een plekje en dan betaal je je standplaats aan een automaat en bevetig je je betaalbewijsje aan je plekje. Deze keer kiezen we geen full hookup, dat betekent geen elektriciteit en airco. De temperatuur zakt tot 20° vannacht, behoorlijk warm!