Niemand is ons komen wegjagen deze nacht, dus we hadden een gratis overnachting. Jeej! s’Ochtends starten we de generator om de camera’s & macbook op te laden. Ergens voelen we ons een beetje schuldig , we staan midden in een bos en die generator draait nu niet bepaald op zonne-energie …

Voor we doorrijden doen we onze inkopen bij een Vons grootwarenhuis in Bishop en gaan we nog tanken.

Tip: Neem een Safeway (Vons) Club Card. Te vergelijken met een Colruyt kaart bij ons. Op een volle winkelkar spaar je toch al snel 50$ uit en met de opgespaarde punten hebben we ook 0,50$ korting/gallon aan de benzinepomp.

We rijden langs een paar dorpen die doen denken aan de far west decors in Bellewaerde. Tijdens de rit eten we de koude pizza slices van gisteren op. t’Is Amerika, hier kan dat. We merken dat de temperaturen aan het oplopen zijn en ruilen stapschoenen voor flipflops en lange broeken voor shorts.

Na Lone Pine slaan we af richting Death Valley. Voor je’t beseft rijd je niemandsland binnen. De weg is magnifiek mooi en desolaat. We rijden van 1000ft naar 5000ft om weer tot zeeniveau te rijden. Het is 38° buiten, snikheet!

Na verschillende tussenstops en viewpoints komen we rond 16u30 we aan in Stovepipe Wells, midden in Death Valley. Er zijn gelukkig nog een paar plaatsen op de RV camping. Full hookup please! Want zonder airco redden we het niet. De jongens genieten nog van een plons in het zwembad bij zonsondergang, “a pool with a view”, maar wel vreemd, zo midden in de woestijn.

Waar we gisteren met een winterpyjama onder een dikke dons gingen slapen doen we dan nu met een tshirtje onder een dun laken.

Voor we uit de Valley vertrekken maken we nog een korte wandeling in de grassen aan de voet van El Capitan, de gigantische granieten rotsformatie die menig moedig klimmer probeert te trotseren. (respect voor Tom Waes) Indrukwekkend en bewonderenswaardig als je weet dat ze daar gemiddeld 5 dagen over doen.

We beginnen aan onze tocht richting de Tioga Pass maar voor de zekerheid tanken we nog even in Crane Flat, het laatste tankstation in Yosemite. En daar profiteren ze van: 60 dollar voor 16 gallon, slik!

Vanaf daar is het nog een kleine 70 km tot de befaamde Pass. Onderweg stoppen we voor een wandeling naar Tuolumne Grove om de giant sequoia’s te zien. Het is onze enige kans op onze reis om er te zien aangezien Mariposa Grove in Yosemite gesloten is voor restauratiewerken en Sequoia Tree National Park niet op onze route ligt. We dalen 400m op 1,5 km, een leuke afdaling, maar een stevige klim op de terugweg. We zien een paar gigantische Sequoia’s met een metersbrede stam, duizenden jaren oud. Een paar omgevallen exemplaren en eentje waar je kan doorwandelen.

We rijden verder richting Tioga Pass en dan volgt het ene wauw-moment na het andere: Olmsted Point, Tenaya Lake en Tuolumne Meadows… allemaal prachtig. Eens we de Pass doorzijn dalen we van het hoogste punt van de Sierra Nevada (3031m) steil naar beneden. Ook weer een geweldig mooie rit.

De avond valt en we rijden nog tot in Mammoth Lakes, een bekend ski-oord in de winter. We stoppen aan een RV park maar wanneer we de prijs horen (51$), bedanken we vriendelijk, we vinden wel iets anders. Maar eerst een hapje eten bij Rafter’s, een diner die doet denken aan aan een skihut (inclusief open haard). We moeten even wachten terwijl onze tafel wordt gedekt, maar dat mag blijkbaar niet aan de bar. Juist ja, ook dit is Amerika: kinderen onder de 21 mogen niet aan de toog zitten…
De porties zijn gigantisch, ook de kinderporties en we krijgen een doggybag mee met de restjes.

We krijgen nog een tip mee voor een gratis campspot en in de pikkendonker rijden we letterlijk het bos in waar we een plekje vinden. Wildkamperen, gratis en voor niets! Nu hopen dat er hier geen beren meer zitten want hier zijn geen lockers…

Alweer een dag zonder internet of telefoonverbinding, weg van alles, een zalig gevoel.

We blijven in Yosemite National Park vandaag maar rijden op en af naar Glacier Point. Een uurtje rijden vanuit Yosemite Village, onder een stralend blauwe hemel. Onderweg dwingen de landschappen ons om geregeld halt te houden : Tunnel view is er daar eentje van, wauw! Glacier Point is machtig mooi, met zicht op de Valley (1000m lager) waar we een uurtje eerder nog doorreden.

Op een van de views staat er een koppeltje in trouwoutfit foto’s van elkaar te nemen. Tom kan het niet laten en stelt voor om wat foto’s te nemen van hen.

We rijden terug naar het dal en vertrekken voor een wandeling langs de mist trail. We willen minstens de footbridge op Vernal Falls halen.

Veel volk en een beetje teleurstellend qua wandeling, alles is geasfalteerd. Bent wandelt flink de volledige klim. Het is al te laat in de namiddag om nog een anderhalf uur verder te stijgen dus keren we terug. Op de terugweg stap Gustje bijna de hele weg terug. (bergaf)

Terug aan de camper kraken we onze 2l fles GIN (Jeej voor super size me USA) en doen we apertiefjes buiten. We sluiten de avond af met een warme douche en we koken ons potje (chicken wraps met guacamole aka groene saus).

Voor de 3de avond op rij gaan de kindjes zonder morren in hun bedjes. Zij slapen boven de bestuurderscabine. Wij proberen achterin de camper voor de derde avond een aflevering van The Americans uit te kijken maar onze oogjes vallen ook toe …

3AM … We worden beiden wakker omdat we geluiden horen aan een van de bear lockers rond ons…. met een verhoogd hartritme en een bang hartje schijnen we voorzichtig naar buiten met onze “lampzap” maar we zien niks … na een half uurtje “liggen luisteren” vallen we weer in slaap.

(dat zalig geen internet gevoel begint wel op de zenuwen te werken als we eens wat foto’s & blogs online willen zetten, ondertussen dag 9 hier .. in Las Vegas , en ook hier geen deftige connectie om de camping)

We worden wakker zonder dat we echt weten waar we zitten in het park. We staan naast de rivier, bij zonsopgang zien we het eerst licht vallen op de bergen rond ons.

Eerste indruk: wauw! Maar koud!

Tijd om wat informatie te gaan halen en een kaart te zoeken. We verplaatsen de RV naar een nieuwe kampeerplak (Upper pines) en worden nog eens gewaarschuwd bij het inchecken “you are now in bear country and you have to put all food, even unopened and canned, and everything with a scent (cosmetics, etc) in the locker, otherwise the bear will just rip your door right off and get everything (tegelijkertijd wijst hij met z’n vinger belerend naar een foto waarop een beer een autodeur kapottrekt)” Ok meneer de Ranger, ‘t is al goed!

Doorheen Yosemite valley loopt een gratis shuttle service, om de 10minuten is er een bus. We stappen op en gaan richting Visitor center: heel behulpzaam maar met 5 miljoen bezoekers per jaar (4 miljoen in 2015, maar voor 2016 voorspellen ze een record van 5miljoen) zou een man extra achter de balie geen overbodige luxe zijn.

We beginnen met een heel makkelijke wandeling naar Lower Yosemite Falls – een volledig geasfalteerde wandeling van een dik halfuur. Op zich wel ok, want de omgeving is prachting, maar het is niet het soort wandeling dat we voor ogen hadden. De falls staan droog trouwens in het najaar. Op de allesbehalve schuwe eekhoorns die onze druiven proberen af te troggelen na, vonden Bent en Gust de wandeling maar niets, dat belooft voor de rest van de dag, en vakantie…

Na een snelle hap wagen we ons aan een andere wandeling. We trekken naar Mirror Lake, deels via de Mirror Lake loop trail, tot aan de helft van de (opgedroogde) lake, waar we oversteken en de terugweg langs de “paved way” nemen. Vooral het eerste deel van de wandeling was heel leuk. Een zanderig pad, bezaaid met rotsen. Bent was in z’n nopjes en liet geen enkele kans liggen om de rotsen over te klimmen en te springen. Hij vond het een leuk “parcours’tje”. Gust was doodop en viel in slaap in de draagzak.

En dan is het hoog tijd om zelf eens een potje te koken met verse groenten. We maken ineens spaghettisaus voor 3 keer, want Roadbear RV’s hebben nu eenmaal een grote frigo én een grote diepvriezer! Zouden die beren etenswaren in de koelkast en vriezer ook eigenlijk kunnen ruiken? Wordt vervolgd…

Tip: Laagjeskleding! ’s Ochtends is het “bibber”koud met temperaturen rond het vriespunt, in de namiddag een aangename 20° met een gevoelstemperatuur van 25° in de zon.

We zijn weer vroeg wakker, we nemen afscheid  van onze hosts en gaan ontbijten bij Chow in Lafayette, een typisch Amerikaanse Diner. Daarna trekken we richting RoadBear RV Rental waar ons avontuur kan beginnen. We krijgen een recent model, een Ford, met amper 19500 miles op de teller, In de camper zit alles wat we nodig hebben: kookgerief, kampeertafel en –stoelen, meer dan genoeg lakens en dekens, superveel handdoeken in alle formaten etc. We pakken de valiezen uit en stellen vast dat de camper veel ruimer is (en praktischer ingericht) dan die van Australië. Alweer een pluspunt. Na een korte rondleiding en uitleg kunnen we vertrekken.

Nog snel even de huurauto droppen bij een Hertz filiaal 2 straten verder. Yosemite National Park, here we come!

We rijden een uurtje langs een vrij vervelende drukke baan tot Livermore waar we onze boodschappen doen bij Safeway, 2 karren vol! Ook al hadden we de winkellijst thuis al gemaakt kruipt er veel tijd in het winkelen. Bent en Gust worden wat humeurig (om niet te zeggen lastig), dus we eten nog snel iets in de supermarkt. Dat kan allemaal in Amerika, en de winkelkarretjes zijn zelfs uitgerust met een bekerhouder.

We rijden verder, het ziet er naar uit dat we net na zonsondergang zullen toekomen in Yosemite maar we hebben pech en moeten een uur omrijden door wegenwerken. Het laatste anderhalf uur, van Groveland tot Yosemite Valley rijden we in de pikkedonker door de bergen. Tom maakt zich vertrouwd met de “tow haul” knop op de camper, kwestie van onze remmen er niet meteen door te jagen op dag één.

Aan de ingang van Yosemite National Park is geen ziel meer te bespeuren om de entrance fee te innen. Gelukkig hadden we reeds enkele maanden geleden onze campspots geboekt op Lower & Upper Pines. We weten onze campspot nummer nog en zoeken ons plekje. 26 feet achterwaards camperen in den donker … like taking candy from a baby.

We maken kennis met het fenomeen “Bear locker”: Elke campspot is voorzien van een grote zware metalen kast met een systeem waar je je hand moet insteken om los te krijgen. Berenpootjes geraken er niet in. Al ons eten dat niet in de frigo zit halen we dus uit de camper en steken we in die bear lockers. Better safe than sorry!

Tip: Yosemite heeft ongeveer 4miljoen bezoekers per jaar. Reserveer dus ruim op voorhand je campground. Dit kan je online via https://www.nps.gov/yose/planyourvisit/camping.htm

5u en we zijn klaarwakker. Hello Jetlag. We wachten tot Dean en Mary wakker zijn en maken kennis. We krijgen meteen tips voor ontbijthuisjes in de buurt, voor een dagje SFO. Ze nodigen ons meteen ook uit om ’s avonds met zijn allen samen te eten. Supervriendelijke mensen.

Zij moeten gaan werken en wij gaan ontbijten in Lafayette. De jongens hun maag staat nog op belgische tijd en ze willen pizza! Gelukkig zijn eitjes ook ok.

Na de ochtendspits trekken we naar downtown SFO. Steile straten op en af rijden, wandelen in Chinatown, een ritje met de Cableway, een zeehond spotten aan de Haven,… Op het regenachtige weer en het vettige eten bij Joe’s Place na, was het een geslaagde kennismaking met de stad. Ongetwijfeld de moeite om een dagje extra te blijven maar we hebben meer zin om de stedelijke drukte achter ons te laten en onze Roadbear RV op te pikken en de natuur in te trekken.

’s Avonds zorgen Mary en Dean voor takeaway pizza (maar combineren die op datzelfde bord met watermeloen, peer en frambozen). Speciaal. Het wordt nog een gezellige avond: terwijl de jongens in de zetel voor de gigantische TV in slaap vallen blijven we nog een paar uur babbelen, het zijn super toffe, vriendelijke en slimme mensen die ook van reizen houden. Als aflsuitertje kraakt Dean nog een lekkere fles bourbon 😉

Message to Dean & Mary: Hey Guys, if you should be reading this we want you to know that your hospitality was WAY beyond anything we ever expected and we really enjoyed our stay with you guys. You both have a genuine kind heart. Thanks for the tips & everything you have done for us (and for making sure we have wine for 30 days). We hope we can return the favor someday! Hugz, Tom, Wendy & the boys.

Om 6u gaat de wekker, maar we liggen eigenlijk al lang wakker. Van de spanning.

Een uur later nemen we afscheid van ons Aikootje en zitten we in de auto richting Zaventem. De lieve meters van Gust zorgen voor het nodige vervoer en zwaaien ons uit.

Om 10u is onze vlucht richting Dublin met Aer Lingus. Een low cost maatschappij en eten op Europese vluchten moet je extra betalen. Het is gelukkig maar 1u40 vliegen en de tijd gaat snel.

In Dublin hebben we 1u30 transit tijd, net genoeg om de customs voor USA al volledig te regelen. Handig want dat betekent dat we in San Francisco meteen de luchthaven kunnen buitenwandelen.

En dan een vlucht van 11u naar SFO. Deze keer wel met eten en drank maar heel basic. Geen aangepaste kindermenu, geen kleine attenties voor de jongens zoals we dat met met Emirates gewoon waren. Ook de inflight entertainment is basic, op Finding Dory na is er weinig voor onze jongens. Zonder de iPad en de nodige belonging/omkoopkadootjes zouden we de vlucht niet overleefd hebben. Pas na 7u vliegen geeft Gust toe aan zijn vaak, Bent trekt het nog een uurtje langer.

Na de landing zijn ze allebei wonderwel springlevend, we pikken onze lading valiezen en autostoelen op en trekken met 2 volle karretjes met de skytrain richting Hertz om onze huurwagen op te halen. Een american made SUV. Tom in zijn nopjes.

17u en avondspits in SFO. We maken kennis met het verkeer. Het lijkt wel een exodus uit een rampenfilm. Iedereen probeert downtown uit te geraken en moet over de Bay Bridge. De ring rond Brussel maar dan in’t kwadraat. Maar skies are blue en de zon schijnt, vakantiemodus: ON!

Een uurtje later zijn bijna op eindbestemming: Walnut Creek, een residentiële buitenwijk van SFO, bij Mary en Dean, vrienden van een trouwkoppel van Tom. Ze zijn zelf niet thuis maar hadden instructies nagelaten waar we de sleutels konden vinden en waar we ons kunnen installeren. Boven hun garage is de mancave van Dean omgebouwd tot guest house, ping pong tafel, snooker, flat screen, een eigen badkamer .. awesome! Opgemaakte bedjes, een gevulde koelkast, en wegbeschrijvingen voor alles wat we mogelijks nog kunnen doen of moeten kopen.

Onze hosts zijn nog niet thuis en om 20u vallen we allemaal als een blok in slaap.

We gaan op reis en nemen mee…

2 kinderen,
3 valiezen,
handbagage en vooral bezigheidstherapie voor de jongens (inclusief ipads en beloning/omkoopkadootjes),
de ‘kleine’ plooibuggy (aangezien de band van de grote buggy vandaag nog is ontploft)
onze Deuter Kid comfort
en 2 autostoelen (omdat we ze toch gratis mogen inchecken)

En als we nog iets vergeten zouden zijn dan kopen we het daar wel, we gaan tenslotte niet naar de broesse.

Voor de zekerheid nog even checken of we de praktische kant wel in orde hebben

• reispassen
• Esta documenten
• internationaal rijbewijs
• wat dollars
• gedeblokkeerde bank- en visakaarten voor US
• een reisverzekering

CHECK!

Off we go!