We laten het drukke Las Vegas achter ons en zetten koers richting Zion (180miles). In ons boek (Lannoo’s autoboek – Califorinië en Zuidwest USA) staan een aantal dagetappes. De rit van vandaag is er zo eentje van. Na 100km rijden nemen we een kleine omweg en rijden de Valley Of Fire binnen. WOW! Op een van de vele sights houden we onze pic-nic stop om nadien verder te rijden richting Zion. We rijden van Nevada, door Arizona om in Utah te eindigen. Onderweg rijden we ook een andere tijdzone binnen en moeten we de klok een uur vooruit zetten

We lezen in onze gids dat er 2 kampeeropties zijn in Zion NP zelf. Of je moet maanden geleden gereserveerd hebben op X camping of je moet ’s ochtends al vroeg in het park zijn om je plekje te reserveren op de “first come” South Campground. Wij arriveren in de late namiddag, en alles zat eivol. De campings in Springdale hebben ook allemaal “no vacancy” bordjes hangen. Damn! Er zit niets anders op dan een half uur terug te rijden richting Hurricane. Daar vinden we nog een plekje op Willow Wind RV Park. Heel mooi onderhouden, maar je betaalt dan ook 55 dollar, slik.

We zijn allemaal wat chagrijnig omdat we een uur voor niets gereden hebben. Maar een bord spaghetti maakt veel goed! Alleen Bent heeft een off-avondje. Kan gebeuren! Als hij morgenochtend maar wat vrolijker is, want dan trekken we vroeg richting Zion NP in de hoop een plekje op de campground te bemachtigen.

We worden wakker zonder dat we echt weten waar we zitten in het park. We staan naast de rivier, bij zonsopgang zien we het eerst licht vallen op de bergen rond ons.

Eerste indruk: wauw! Maar koud!

Tijd om wat informatie te gaan halen en een kaart te zoeken. We verplaatsen de RV naar een nieuwe kampeerplak (Upper pines) en worden nog eens gewaarschuwd bij het inchecken “you are now in bear country and you have to put all food, even unopened and canned, and everything with a scent (cosmetics, etc) in the locker, otherwise the bear will just rip your door right off and get everything (tegelijkertijd wijst hij met z’n vinger belerend naar een foto waarop een beer een autodeur kapottrekt)” Ok meneer de Ranger, ‘t is al goed!

Doorheen Yosemite valley loopt een gratis shuttle service, om de 10minuten is er een bus. We stappen op en gaan richting Visitor center: heel behulpzaam maar met 5 miljoen bezoekers per jaar (4 miljoen in 2015, maar voor 2016 voorspellen ze een record van 5miljoen) zou een man extra achter de balie geen overbodige luxe zijn.

We beginnen met een heel makkelijke wandeling naar Lower Yosemite Falls – een volledig geasfalteerde wandeling van een dik halfuur. Op zich wel ok, want de omgeving is prachting, maar het is niet het soort wandeling dat we voor ogen hadden. De falls staan droog trouwens in het najaar. Op de allesbehalve schuwe eekhoorns die onze druiven proberen af te troggelen na, vonden Bent en Gust de wandeling maar niets, dat belooft voor de rest van de dag, en vakantie…

Na een snelle hap wagen we ons aan een andere wandeling. We trekken naar Mirror Lake, deels via de Mirror Lake loop trail, tot aan de helft van de (opgedroogde) lake, waar we oversteken en de terugweg langs de “paved way” nemen. Vooral het eerste deel van de wandeling was heel leuk. Een zanderig pad, bezaaid met rotsen. Bent was in z’n nopjes en liet geen enkele kans liggen om de rotsen over te klimmen en te springen. Hij vond het een leuk “parcours’tje”. Gust was doodop en viel in slaap in de draagzak.

En dan is het hoog tijd om zelf eens een potje te koken met verse groenten. We maken ineens spaghettisaus voor 3 keer, want Roadbear RV’s hebben nu eenmaal een grote frigo én een grote diepvriezer! Zouden die beren etenswaren in de koelkast en vriezer ook eigenlijk kunnen ruiken? Wordt vervolgd…

Tip: Laagjeskleding! ’s Ochtends is het “bibber”koud met temperaturen rond het vriespunt, in de namiddag een aangename 20° met een gevoelstemperatuur van 25° in de zon.