Dag 20 – Monument Valley – Grand Canyon (South Rim)
Dus, wat hadden we gisteren gezegd over uitgeslapen kindjes? Juist! Vandaag gaan de wekker dus om 6u, en het is nog donker en berekoud. De gids ging ons komen ophalen om 6u30 uhu,… 6u40 … enige vertwijfeling bij ons … hebben we ons nu echt in’t zak laten zetten ? 6u45 … in de verte komt er een auto aan maar rijdt voorbij…. de volgende wagen stopt gelukkig wel en het is de gids Jonah met zijn vrouw Dorothy. Beiden supervriendelijk en ze bieden ons meteen een warme Navajo thee aan en voor de kids zijn er fruitsapjes en koekjes voorzien.
Aan de ingang van het national park staat nog geen controle dus we vermijden op die manier een extra 20$ (jeej). Eventjes verder slaat de jeep een off-road zijwegje in en beginnen we aan de back-country tour. We houden halverwege de afdaling halt om daar de zonsopgang af te wachten …. Damn! Nice! De jongens zijn nog niet al te wakker (lees vrolijk) en blijven in de Jeep zitten waar het lekker warm is.
Het valt ons op dat het park er verlaten bij ligt, op de sunrise spot staan we alleen, wat alleen maar bijdraagt aan de charme van heel het verhaal. Na Tikal, Machu Pichu en de zoutvlakten van Uyuni toch een top vijf plekje voor ons.
Het hoogseizoen is hier trouwens al voorbij, vandaar dat het hier zo rustig is.
De tocht met de jeep gaat verder langs alle bergtoppen (de zogenaamde Mittens) … Jonah doet zijn best om Bent & Gust wat wild te krijgen door met de Jeep wat te slippen op de zandwegen. En het lukt, ze komen los (lees: ze worden wakker). In elke rots zie je wel een dier (olifant, havik, draak, …) of indiaan, het is een beetje zoals in het gras gaan liggen en naar de wolken kijken (m.a.w. je hebt wat verbeelding nodig)
Monument Valley is het decor geweest van menig commericals (Marlboro) en hollywood producties (Transformers) maar is vooral bekend van de Western Films, John Wayne is hier nog altijd populair (en moet ook dienen om de toeristen te lokken)
Op een van de stops staat een cowboy met een paard, en je kan 100$ (kuch) dollar betalen voor “a picture with man on a horse on the edge”. Maar om één of andere reden gaat hij vanzelf naar daar en jaagt zelf mijn vrouw en kinderen weg van “zijn” spot “there is a man that wants to take a picture”…. “money shot” voor mij en zonder dat hij er eigenlijk zelf om komt vragen vis ik nog 4$ uit mijn zak.
Jonah en zijn vrouw gaan super familair om om met ons de beloofde tour van 2,5u draaide uit op eentje van 4u. Ze leren ons de Navajo cultuur kennen, spelen zelfs wat muziek op authentieke instumenten en zingen traditionele liedjes. Voor alles hebben ze echt hun tijd genomen dus als je naar hier komt, een aanrader. Dorothy is trouwens de eigenares van de campground (met tenten & RV spots) op Route 163 ( 1mile op de baan richting Visitor Center aan de rechterkant). 20$, pretty basic maar meer heb je ook niet nodig en goedkopere alternatieven zijn er niet.
Na onze uitstap rijden we door de entrance van de Grand Canyon South Rim. Onderweg zien we voor het eerst een grote speeltuin en houden daar halt om ons potje te koken terwijl de jongens zich wat kunnen uitleven. Nadien gaat de rit verder (langs diezelfde saaie baan van gisteren) naar de Grand Canyon. We weten ondertussen dat er daar geen plaats meer is op de camping en dat “dispersed camping” toegelaten is in het Kebab Forest enkele km’s daarvoor. Een bitchy park ranger heeft duidelijk geen zin om ons de weg te wijzen (het is ook vrijdagavond voor haar) dus zoeken we zelf maar een zijwegje.
Na een eerste mislukte poging (waar Wenti een super mooie spot had gevonden zonder rekening te houden met de lage bomen op weg daarnaartoe) vinden we 10minuutjes later echt een super plekje waar we helemaal alleen staan. Er is nog een lekker zonnetje en dat is het sein voor ons om de tafel, stoelen en aperitief buiten te halen.
G’Nite everyone!
Dag 19 – Page – Monument Valley
We worden wakken met een aangenaam zonnetje op de Wahweap Campground aan Lake Powell. Gust dut lekker verder.
Wenti probeert de rest van de camping te snel af te zijn en gaat snel 4 wasmachines gaan inpalmen. Nu snel , 7minuten wandelen tot aan het hoofdgebouw, en terug, en nog eens terug voor de droogkasten, en nog eens…. 30minuten gesport.
Rond half negen komt Gust zijn hoofdje ook piepen vanuit zijn bedje. En als we iets geleerd hebben: een uitgeslapen Gustje is een aangenaam Gustje. Super vrolijk! (dat geldt trouwens ook voor Bent)
We onbijten nog rustig aan onze camping en tegen de middag vertrekken we richting de tweede grote trekpleister van Page: Horseshoe Bend. Je ziet de parking van ver liggen … auto’s, RV’s, tourbussen … Over de heuvel zie je mensen als mieren heen en weer lopen. Een tochtje van anderhalve mijl over een zandpad. Je wandelt eigenlijk over een plateau en ineens bots je dan op die bijna loodrechte canyon wand.
Aan de rand van de canyon zijn eens geen aflsuitingen voorzien. Veel plezanter maar wel opletten geblazen met die 2 patatjes. In de dieperik maakt de rivier een mooie U-bocht. We blijven er toch een dik half uur rondhangen.
Voor we verder rijden richting Monument Valley keren we eerst terug naar Page om te gaan lunchen in Fiesta Mexicana… een mexicaan op aanraden van Marijn. En wat een kuipen margharita!
De rit van Page tot net voor Monument Valley is echt monumentaal saai! Monument Valley zelf rijden we binnen met zonsondergang en we hadden het bijna niet beter kunnen timen. Indrukwekkend mooi hoe de rotsen rood warm kleuren terwijl de zon verdwijnt.
Maar dan is het dus donker… we proberen nog naar het visitor center te gaan maar dat is al lang dicht. Een Rv park van het viewpoint motel (en dat heeft zijn naam niet gestolen) is ons veel te duur. Op de parking ontmoeten we 2 andere RV’s die zowat in hetzelfde schuitje dan wij zitten. Enkele miles terug hadden we een tentendorpje gezien en die zouden Rv’s toelaten voor 20$. In colomme rijden we naar ginder.
We zijn nog niet lang op de campground als er op de deur geklopt wordt , een potige Indiaan “Hi, I’m the Fee collector” … lol. We betalen de man en enkele minuten later wordt er weer op de deur geklopt. Diezelfde indiaan die ons een organized tour probeert te verkopen voor de dag nadien. We zijn nog maar net aangekomen, we weten eigenlijk niet goed wat er in de buurt te doen is, hij legt ons uit dat we met onze camper geen uitstap gaan kunnen maken omdat alles unpaved is (RoadBear policy …. driving off-road is prohibited). We zijn eigenlijk wat ambetant omdat hij blijft aandringen. Hij blijft wat afdingenen en biedt ons een private sunrise tour aan en de kids mogen gratis mee. We happen uiteindelijk toe toe en betalen een voorschot.
Als hij weg is kijken we een beetje verdwaasd naar elkaar en beseffen eigenlijk dat dit wel eens een well-played scam zou kunnen zijn, we hebben niet eens een betalingsbewijsje. Binnen enkele uren gaan we het weten want het zal vroeg opstaan zijn.
Maar eerst nog even genieten van de grootste sterrenhemel die we ooit zagen, inclusief de melkweg!
Dag 18 – Page (Lake Powell)
Op een paar autoalarmen na een rustige nacht. We verlaten Ken z’n parking en rijden richting Antelope Canyon. Een door Navajo indianen gecontroleerd gebied. America once belonged to the natives en dat zullen we geweten hebben … een excursie naar Upper Antelope Canyon (ook de enige manier om de canyon te zien trouwens) kost 40$ voor volwassen, 20$ voor de kids … en dan betaal je nog eens een 8$/persoon om hun reservaat binnen te mogen. Een goed geöliede commerciële machine lijkt het … We hebben pas een plekje om de tour van 11u dus rijden we eerst nog terug naar het dorp om inkopen te gaan doen.
Om 11u begint te excursie … we hadden al aan Bent verteld dat we in open Jeeps naar de canyon zouden rijden maar voor de families met kids is er blijkbaar een off-road versie van een minibus gereserveerd …. met als gevolg … een mopperende Bent. Gust was op het ritje van 4mile door de woestijn nog in zijn nopjes op de wiebelweg maar eens we aangekomen waren aan de Canyon had hij blijkbaar afgesproken met zijn broer om er geen leuke uitstap van te proberen maken …. “pakke pakke”… We negeren hen (en de rest van de horde toeristen) zoveel we kunnen en proberen zoveel mogelijk te genieten van wat toch wel een héél speciaal plekje is. Over een afstand van een quarter mile is de canyonwand door het water
uitgeslepen. Het licht dat binnenvalt zorgt voor super knappe kleuren. De gids neemt met onze iphone enorm knappe beelden, I’m impressed!
TIP: er is ook een Lower Antelope Canyon. Terwijl de Upper versie een soort museum is waar je doorwandelt, zou de Lower iets avontuurlijker zijn: met trapjes en ladders daal je in de canyon om er dan weer uit te wandelen. De tours beginnen elk langs een kant van de weg.
Na onze bijdrage aan de Navajo economie rijden we richting Lake Powell. Ons les geleerd hadden we voor vandaag wel een full hookup campspot geboekt (Wahweap RV park & Campground). Het was nodig want het was tijd om het water bij te vullen en onze tanks eens te legen. We laden ook onze batterijen wat op en spenderen de rest van de namiddag rond de camper en het meer, het zonnetje schijnt en het is zo’n 20°, ideaal om wat vitamine D op te doen. De jongens willen per se gaan zwemmen in het meer en papa mag weer van chinese vrijwilliger spelen 😉
’s Avonds steken we nog eens het kampvuur aan en eten we nog eens gezellig met de zaklampjes op ons hoofd buiten.
Oh ja, er was eindelijk nog eens wifi om deze blog te updaten 😉
Dag 17 – Grand Canyon (North Rim) – Page
We sliepen op ongeveer 2500m hoogte. Een ijskoude nacht was het! De jongens hadden er precies weinig last van in hun dikke pyjamas en onder hun donskes. We zijn vroeg wakker, rondom zijn er nog een paar enkelingen gestrand in hun auto’s. We spelen van barmhartige samaritaan en bieden een potje warme koffie aan. Het voordeel van onze RoadBear RV is dat we de chauffage kunnen aansteken wanneer we willen (gas) en de generator (elektriciteit) in noodgevallen (een pot warme koffie) zoals deze. Akkoord, met een gasbrander kan je ook water warmen om koffie op te gieten maar geef ons dan toch maar een tikje luxe on wheels.
De North Rim ligt nu eens niet op de typisch uitgestipelde routes. Vanaf de ingang van het park is het al snel een uurtje rijden naar de viewpoints. De rit is eigenlijk totaal anders dan wat we er op voorhand van verwacht hadden, geen kaal plateau maar een mooie bochtige weg tussen het het Kaibab Forest (door ons omgedoopt naar het kebab bos, hmm nen pitta zou smaken).
TIP: Als je in de Grand Canyon de drukte wat wil vermijden check dan zeker het boek Grand Canyon van James Kaiser. Naast wat info over de geschiedenis, fauna & flora staat het vol met kampeer & wandeltips. Allemaal iets avontuurlijker dan de typische Capitool gidsen.
Ook al zat de enige camping die nog open was dan wel vol, vandaag valt het op dat de North Rim van de canyon inderdaad rustig is. Op elke viewpoint is er parkeerplaats met hopen. We rijden eerst tot Point Imperial en daarna rijden we verder naar Cape Royal (45min rijden vanaan het visitor centre). Het einde van het plateau en de plek heeft z’n naam niet gestolen. Wauw, wat een zicht! 11km (elf!) lager zien we de Coloradorivier stromen.
Het is nog maar middag en we besluiten dat we vandaag nog naar Page rijden (270km). Eerst gaat het door een stuk erbarmelijk slechte weg maar dan plots duiken vanuit het niets de Vermilion Cliffs op. Het laatste anderhalf uur van de rit richting Page is echt SUPER mooi. (route => 89A) Aan de Navajo Bridge houden we even halt om er te voet over te lopen. 140 meter onder ons stroomt de Colorado. DE rivier die hier heel het landschap heeft getekend. We zijn de ranger in Zion eeuwig dankbaar voor de omweg langs de North Rim en bijgevolg ook deze route!
Als we in Page aankomen hebben we honger, we houden halt aan Ken’s Old West Steak House. Echt iets uit de cowboy films, met live country music. We maken gebruik van de wifi om op te zoeken waar er RV parks zijn en die blijken alweer allemaal vol te staan … Oeps! Bij het binnenrijden van Page hadden we wel een Walmart (supermarkt) gezien, bij Walmart is het beleid dat campeerders ook deel uitmaken van hun clienteel en normaal gezien laten ze toe dat je daar mag overnachten. Niet erg idylisch but it will do.
TIP: Op de site van Walmart kan je een lijst downloaden van welke winkels waar je niet mag overnachten.
Bij het buitengaan van het restaurant komt de eigenaar ons nog begroeten, en dat is voor ons het sein om de kinderen in de strijd te gooien en ervoor te zorgen dat we gewoon op zijn parking te nacht mogen doorbrengen …. old Ken plooit snel en wij moeten niet meer naar Walmart… WIN!
Dag 16 – Bryce Canyon – Grand Canyon (North Rim)
Vandaag hebben we een stevige rit voor de boeg van een kleine 300km. Op aanraden van een ranger in Zion hebben we besloten de North Rim van de Grand Canyon ook mee te pikken op onze tocht. We proberen vooral zover mogelijk van de drukte weg te blijven. Onze guidebooks zeggen dat de North Rim slechts één tiende van het aantal bezoekers over de vloer krijgt dan de South Rim en dat de views op de canyon bij de betere zouden behoren. Dat laatste kunnen we natuurlijk pas bevestigen wanneer we binnen een paar dagen aan de andere kant van de canyon staan.
Er mag dan minder volk zijn op de North Rim … we zijn weer dik gejost als blijkt dat de North Rim Campground al vol zit als we er in de late namiddag toekomen. Verklaring: de andere campgrounds in het park zijn gesloten vanaf 15 okt. De North Rim sluit trouwens volledig bij eerste sneeuwval, dus zeker checken mocht je hiernaartoe komen. Een behulpzame ranger toont ons een een zijwegje op de kaart waar we vanavond een (gratis) kampeerplekje kunnen scoren net buiten het park. Spannend altijd.
We rijden eerst nog door naar Bright Angel Point trail. Een super indrukwekkend zicht en het blijkt “slechts” een zijcanyon te zijn van de Grand Canyon. Dat belooft.
Op de terugweg is het opletten voor kamikaze-muildierherten langs en op de weg. De ranger had ons ook gewaarschuwd voor bizons langs de meadows maar we zien er jammergenoeg geen. De zoektocht naar onze kampplaats gaat niet vanzelf. Dat zijwegje is net iets langer dan gedacht maar uiteindelijk vinden we toch een plekje.
Dag 15 – Lake Panguitch – Bryce
We gaan ontbijten in een echte American Diner aan Lake Panguitch. Tussen de locals valt het op dat we niet van hier zijn. Een stevig ontbijt en een 4tal koffie refills later rijden we door naar Bryce. Een korte rit van een 30tal minuutjes.
Als we Bryce National Park binnenrijden valt het ons meteen op dat het hier een stuk rustiger is. En op Sunset Campground kunnen we nog kiezen waar we onze RV parkeren. Buiten ons staan er nog een 5tal Road Bear RV’s. Een verademing na het drukke Zion.
Vanaf de camping is het een korte wandeling naar Sunset Point. Daar nemen we de shuttle naar Sunrise Point waar we beginnen aan de Queens Garden Trail. Het pad gaat stijl bergaf langs de kliffen en er staat een stevig windje. De kindjes houden we dus goed vast. Het uitzicht is spectaculair (en weer totaal anders dan de voorbije dagen). Het is een super leuke wandeling en Bent is dan echt in zijn nopjes. Via het pad van 1.6 mile dalen we de canyon in. Daar sluiten we aan op een 2de loop (Navajo trail) die ons terug richting Sunset Point moet brengen. De laatste 0.6 mile zijn pittig bergop te noemen (zeker met een Gustje in de rugzak). Bent heeft de volledige 2u gestapt, en stiekem zijn we wel een beetje fier op ons ventje.
Na het avondeten rijden we nog naar Inspiration Point waar we genieten van alweer een magnifieke zonsondergang.
Dag 14 – Zion National Park – Lake Panguitch
We zijn pas tegen 10u30 uit de camping en voor we verder rijden doen we eerst nog onze shopping in Springdale.
Wie snel naar Bryce wil rijden kan dat door de tunnel te gebruiken in Zion (15$). Deze tunnel is gebouwd in 1930 dus niet voorzien op grote voertuigen (max 13”), check dus de hoogte van je RV. Voor wie met een camper zoals de onze er door wil wordt er beurtelings verkeer voorzien en dan moet je in het midden rijden. Jammergenoeg missen we de Canyon overlook wandeling net na de tunnel omdat we geen plaats vinden om onze camper te parkeren. Aan Checkboard Mesa houden we even halt maar eerlijk .. we hebben al mooiere dingen gezien, dus we rijden snel weer verder.
De verdere rit van Zion naar Bryce is best wel mooi, we rijden tussen het groen van de pinetrees, de ranches, de koeien en de buffels. De herfstkleuren laten zich hier ook al zien. Ipv de snelle weg richting Bryce te nemen doen we de Scenic Byway via Cedar Breaks National Monument, een voorsmaakje op Bryce qua viewpoint. Nice! We doen er een wandeling van 2 miles (3,2 km) naar de scenic lookout die zich wel laten voelen vanwege de grote hoogte!
We rijden verder richting Dixie National Forest en houden halt aan Panguitch lake. De campgrounds zijn “closed for the season.” In een restaurant informeren we naar alternatieven en we krijgen een tip dat we enkele kilometers verderop een zijwegje in het bos kunnen inslaan om daar een plekje uit te zoeken om te overnachten.
Een gratis kamplaats dus, op het incident met de borden na: Eens we ons plekje hadden gevonden bleken we helemaal niet “recht” te staan, na een paar keer de camper te hebben verzet bleek dat er niet echt een “recht” stuk te vinden was, dus dan maar onze “levelers” eens uithalen. Gelukkig zitten die bij Roadbear standaard in de uitrusting (bij andere maatschappijen is dat niet altijd het geval). Driehoekige blokken die je onder de wielen kan schuiven om er dan op te rijden om meer waterpas te staan. Na enkele halve pogingen schiet ons wiel ineens van zo’n blok waardoor de kastdeuren openschieten en het servies de grond op vliegt …. scherven brengen geluk zeker?
Dag 13 – Zion National Park
Een luie ochtend: rustig ontbijten, wat skypen met het thuisfront, de blog updaten… het is weer tegen de middag voor we aan onze eerste wandeling beginnen.We vertrekken aan halte 6 en doen de Kayenta trail tot aan de lower Emerald pools om dan de route richting Zion Lodge verder te zetten. Een onverharde weg langs de afgrond, maar goed te doen met de jongens. De weg zit vol kleine hindernissen en Bent vindt het super leuk. Het is absoluut de mooiste (en minst drukke) wandeling die we tot nu toe gedaan hebben hier in Zion. En we ontdekken eens wat wildlife op ons pad … een tarantula!
De wandeling brengt ons terug aan Zion Lodge waar we onszelf trakteren op een ijsje voor we terug naar de camping afzakken.
We hadden Marshmellows beloofd … dus daarvoor is er een kampvuur nodig… 2 tindersticks later … LORD OF THE FLAMES … maar 5 minuten later .. een pluimpje rook…. Tot de buren in de mot hebben dat we niet veel van kampvuur kennen …. “throw some fuel on in” … toch liever niet … een buur die weg heeft van Richard Hammond uit Jurassic Park geeft me wel de juiste tips…. de grote logs boven het vuur houden door wat stenen te stapelen en het vuur aanwakkeren met wat extra papier….. FIRE! Het is ruim 22u voor de kids in het nestje liggen. Morgen rijden we verder naar Bryce.
Dag 12 – Zion National Park
shit(*). 8u30. we gingen vroeg vertrekken richting South Campground om een plekje te proberen te bemachtigen. Snel de camper opbergen (je wil niet vertrekken met servies dat nog op de kasten staat), de kids in pyjama in de autostoelen steken en weg zijn we.
30 minuten later staan komen we toe aan op de South Campground om een rij van wel 50 (vijftig!) te zien aanschuiven tot er een plekje vrijkomt op de camping (first come first served)… shit(*) Terug naar het dorp een kilometer terug en hopen dat daar nog plaats is. We hebben geluk en boeken meteen voor 2 dagen in Zion Canyon Campground .. 55$/nacht wel … maar ’t is vakantie en we hebben geen zin om nog 2 dagen te stressen om een plek te vinden.
Na het ontbijt en smeren van onze bokes voor de pic-nic vertrekken we richting ingang van het park. De bus zit vol dus wandelen we 1mijl (1,6 km) tot daar…. Aan de ingang valt onze frank dat we onze “annual pass/America the beautiful” in de camper zijn vergeten … shit!(*) Ik (Tom) wandel er dan maar om …. zweet zweet ( het is tegen de middag en warm)
WE ZIJN ZION BINNEN, EINDELIJK!
Net zoals in Yosemite loopt alles hier met shuttlebussen, akkoord er staat veel volk te wachten aan halte 1 en het heeft wat weg van het aanschuiven in een pretpark, maar daardoor is er een minimum aan verkeer in het park. 30minuten later zijn we aan de eindhalte nummer 9, op zich al weer een prachtige rit.
We doen de Riverwalk Trail tot waar de narrows beginnen, want als je hier wil wandelen moet je door het water en daar zijn we niet op voorzien. De route is geasfalteerd en het is er heel druk, dus we verlaten zoveel mogelijk het pad om langs de rivier te wandelen, vééééél beter.
3u later zijn we terug aan de shuttle, dalen we af naar halte 7 en doen we de korte wandeling naar Wheeping Rock, waar het water van de rots stroomt en voor een mini waterval zorgt… Gust doet er een schepje bovenop omdat hij dringend van manneken pis moet spelen … als er maar niemand zijn drankfles staat te vullen een verdiepje lager.
En dan gaan we terug richting camping. We eten nog heerlijk mexicaans aan het restaurantje naast de camping voor ons licht uitgaat.
Dag 11 – Las Vegas – Zion National Park
We laten het drukke Las Vegas achter ons en zetten koers richting Zion (180miles). In ons boek (Lannoo’s autoboek – Califorinië en Zuidwest USA) staan een aantal dagetappes. De rit van vandaag is er zo eentje van. Na 100km rijden nemen we een kleine omweg en rijden de Valley Of Fire binnen. WOW! Op een van de vele sights houden we onze pic-nic stop om nadien verder te rijden richting Zion. We rijden van Nevada, door Arizona om in Utah te eindigen. Onderweg rijden we ook een andere tijdzone binnen en moeten we de klok een uur vooruit zetten
We lezen in onze gids dat er 2 kampeeropties zijn in Zion NP zelf. Of je moet maanden geleden gereserveerd hebben op X camping of je moet ’s ochtends al vroeg in het park zijn om je plekje te reserveren op de “first come” South Campground. Wij arriveren in de late namiddag, en alles zat eivol. De campings in Springdale hebben ook allemaal “no vacancy” bordjes hangen. Damn! Er zit niets anders op dan een half uur terug te rijden richting Hurricane. Daar vinden we nog een plekje op Willow Wind RV Park. Heel mooi onderhouden, maar je betaalt dan ook 55 dollar, slik.
We zijn allemaal wat chagrijnig omdat we een uur voor niets gereden hebben. Maar een bord spaghetti maakt veel goed! Alleen Bent heeft een off-avondje. Kan gebeuren! Als hij morgenochtend maar wat vrolijker is, want dan trekken we vroeg richting Zion NP in de hoop een plekje op de campground te bemachtigen.
Recente reacties