We zijn vroeg uit de veren. Al hobbelend en bobbelend rijden we terug richting Pacicif Highway om onze tocht naar het Zuiden verder te zetten. We zetten ons verstand op 0 en zingen luidkeels kinderliedjes met Kapitein Winokio. Ook al zingen de jongens niet mee, het feit dat wij dat wel doen vinden ze geweldig. De CD heet “handjes draaien” en dat heeft Gustje goed begrepen.

We rijden langs een infopunt waar eindelijk eens een snugger iemand achter de balie zit die meer doet dan brochures uitdelen. Ze helpt ons verder om onze plannen voor “the Great Lakes” te concretiseren en geeft wat tips om dolfijnen te spotten

We arriveren tegen de middag op onze camping aan 1 van de vele meren in de buurt en begroeten de pelikanen die op een paar 10tallen meters van onze camper zitten. We hebben trouwens geluk vandaag want de dame aan de receptie was iets minder snugger en rekende ons het standaardtarief aan voor 2 volwassenen (zonder extra voor Bent te rekenen). Tsjah, als zij er niet naar vraagt…

Ik doe nog eens een poging om pannekoeken te bakken in een kleefpan. Dikke duim voor mezelf want het lukt! En ze zijn nog lekker ook. Voor alle duidelijkheid het gaat om panecakemix waar je gewoon wat water of melk moet aan toevoegen.

Tijd voor een zwemmeke in het verwarmd zwembad, zalig. Het peuterbadje doet vandaag dienst als kruipbassin voor Gust. De zwempartij eindigt met een val van Bent rond het zwembad. Een schaafwonde aan de knietjes maar hij ziet bloed en begint hard te huilen, hij kan niet meer stappen en het einde van de wereld lijkt nabij. Nen echte vent…

Na een bezoekje aan de supermarkt gaan we naar de plek waar we veel kans hebben om dolfijnen te spotten maar helaas pindakaas. Tom en ik zagen er precies wel eentje in de verte maar de verwachte spelende dolfijnen hadden vandaag rustdag.

De regen hangt weer in de lucht en we trekken dan maar richting camping waar ik wat gemarineerde kip van Jamie Oliver op de bbq gooi. Na het avondeten begint het te gieten.

Het dondert en bliksemt langs alle kanten. Vanuit onze camper zien we de bliksemschichten langs alle kanten vliegen. De kindjes slapen er gewoon door en wij zijn vooral blij dat we in een camper slapen en niet in een tentje zoals onze buren. Na een poging van Tom om de bliksem buiten te fotograferen (geen nood, hij stond onder een afdakje) kijken we onze aflevering van Homeland uit en proberen we de slaap te vatten onder het helse lawaai van de regen op ons dak.