Bent kon het deze morgen niet geloven toen we vertelden dat het echt niet ver rijden was (3km). “Zijn we der nu al?” (hoge tonen met een overduidelijk vraagteken op het einde).

Australia Zoo, De legacy van Steve Irwin, de crocodile hunter. De zoo werd opgericht door Steve zelf en hij wou er de grootste zoo van Australië van maken. Na zijn dood werd de zoo met heel veel liefde verdergezet door zijn gezin en een heleboel vrijwilligers.

Het toegangsgeld is aan de hoge kant (59$ voor ons, 35$ voor bent), maar al snel merk je waar dat geld naartoe gaat. Het is supernetjes en de dieren zitten allemaal in mooie enclosures, er staan ook verschillende medewerkers met dieren in hun armen waar je een praatje mee kan slaan en de dieren eens mag aaien. Een python, een hagedis, een papegaai, een alligator … maar het gaat er niet aan toe zoals bij ons thuis waar het drummen is voor een plaatsje, het is echt super rustig en je kan je tijd nemen.

Natuurlijk krijgen de crocodiles een belangrijke plaats in het park, we zien er hier op 5 minuten al meer dan bij de uitstap naar onze crocodile farm. Doorheen het park wemelt het ook van de water dragons (hagedis/varaan achtigen) die vrij rondlopen. Leuk om te zien en te ontdekken. Soms stap je bijna op hun staart.

Om 12u is er een show in het Crocoseum, een grote arena waar met veel show en rockmuziek enkele dieren aan bod komen. Slangen, machtig mooie papegaaien en andere vogels . Als top of the bill … een alligator. Twee verzorgers die zelf door het water stappen om het beestje (4,5m) wat te lokken. Spannend en indrukwekkend tegelijk.

De kinderen vinden het vandaag allebei top, ze hebben allebei een goeie dag. Geen gezeur, geen geween. Wij zijn dan ook blij en konden zo een rustig dagje eerlijk gezegd wel eens gebruiken.

Hoe vriendelijk ze daar ook zijn, het blijft een commerciële zoo, je kan tegen betaling je foto laten nemen met verschillende dieren. Voor 500$ mag je bij de tijger. Of je kan wat kleiner starten met een Koala, voor de foto moet je jammergenoeg 8 jaar zijn om hem zelf vast te mogen houden. Bent is een beetje teleurgesteld maar mag van de verzorgster als troost het diertje een aaike geven. Zijn dag kon al niet meer stuk.

Gewapend met een zakje eten trekken we verder richting Kangoeroes & Wallibi enclosure. Er ligt er eentje wat te luieren in de shaduw en we stappen er zachtjes naartoe. Bent die eerder op de dag de geitjes niet wou voederen wil dat met de kangoere meteen. Wenti zit er naast .. alles gaat prima tot … ze allebei een beetje een foute beweging maken en het beestje wat in paniek slaat, zicht rechtzet en besluit om een uitweg te zoeken langs de kleinste van de twee … Bent krijgt een duw van zijn voorpoten … attacked by a kangooroo , een kras op zijn keel als aandenken. Er komt ook meteen een verzorgster tussen en die besluit het diertje te laten bewaken zodat hij vandaag niet meer gestoord wordt door andere mensen. Bent was een beetje verschoten maar is snel over zijn angst heen en een beetje later is hij al terug bezig met de Wallabi’s eten te geven (die zijn een beetje kleiner). Die beestjes zijn trouwen super plezant om eten en aaikes te geven.

We passeren nog een koala enclosure waar je op ooghoogte (en zonder omheiningen etc..) gewoon naar de koala’s kan kijken, vanop enkele cm’s. Alle dieren zitten hier trouwens echt dichtij het publiek. Tot onze verbazing mag je hier opnieuw de beestjes (gratis) een aaike geven. Bent vond het geweldig. Verderop komen we nog een verzorgster tegen die op wandel is met een Wombat om hem wat beweging te geven. Heel leuk allemaal, van de verzorgers krijg je trouwens echt nooit het gevoel dat die met een job bezig zijn maar dat ze dit echt doen omdat het hun leven is. Allemaal maken ze ook tijd vrij voor een babbel. En deze keer mag Gust het dier eens aaien.

Super tevreden stappen we rond 16u terug naar onze camper en valt onze frank dat we nog geen overnachting hebben. Na zonsondergang rijden we hier niet dus we zoeken snel een (free)campspot. Een kleine 20km verderop belanden we in een National Forest aan Coochin Creek, op een steenworp van de Glasshouse mountains. In de verte kondigt een onweer zich aan, spannend!

De kindjes zetten hun schoentjes klaar voor de Sint en Bent maakt zich zorgen of de Sint er wel gaat geraken met dat onweer… Geen zorgen jongen, hij zal ons wel vinden.