We verlaten Wilsons Prom en rijden richting Phillip Island. Dit was een van de zaken die we van thuis uit al hadden beslist te willen doen op onze route. Op het eiland komt immers elke avond een kolonie kleine pinguins uit het water om er ’s avonds terug naar hun nestjes te gaan in de duinen. We moeten er wel meteen aan toevoegen dat je daar niet zomaar eens wat op het strand kan gaan wandelen om de beestjes te zien, neen ze hebben daar speciale boardwalks & tribunes voor neergepoot. Ja, tribunes … op een drukke avond komt er daar zo een 4000 man op af, maar laten we niet teveel vooruit lopen op de feiten. Eerst moeten we daar nog een kamplaats zien te regelen, het is inmiddels hoogseizoen, de prijzen swingen de pan uit. Waar je normaal 30$ betaalt, betaal je nu snel 70-90$ voor een dagje je camper te parkeren op een lap gras/beton met wat stroom & water. Camping na camping bleek vol te zitten tot we nog geluk hebben er eentje te vinden in Cowes.

Er is een brug op en af het eiland en het is er bumperrijden, bovendien is het grijs & regent het pijpenstelen. Waar de aantrekkingskracht zit en waarom iedereen naar hier wil komen is ons een raadsel. Zo een machtig land en iedereen lijkt naar dit plat eiland te willen komen.
De namiddag brengen we door in de camper, buiten is er regen & wind. Ze voorspellen opklaringen tegen 18u, laat ons hopen, we hebben geen zin om met de kindjes 2 uur op een tribune in de koude te zitten wachten op wat pinguins ….

Voor we vetrekken gaan we onze buikjes eerst nog wat gaan volsteken bij een Japanse tapasbar, perfect naar de zin van Bent die tegenwoordig echt overal wil van proeven… “hmmm jammie jammie, ik lust dat graag” gaat het dan.

Op naar de pinguins, 10km verder op het eiland, veel volk op de baan, precies of je richting sportpaleis staat aan te schuiven vanop de ring. Onderweg grote elektronische borden “tonight is sold out” (wij hadden enkele dagen eerder al tickets geboekt online) , maar dat wil dus zeggen 4000 man vs 16000 paar pinguins.

Je betaalt dus toegangsgeld (23$/pp), en je zit tussen 4000 anderen. Om dat idee wat draaglijker te maken blijven we onszelf eraan herinneren dat het geld naar het behoud gaat van het park & de kolonie. Allemaal gedekt onder de mantel der “ecotourisme” dus. Geld dat waarschijnlijk ook naar het grote complex is gegaan aan de ingang. Een mini museum, food & drinks bar en souvernirwinkel. Je waant je echt aan de inkom van een pretpark.

Je vraagt je ondertussen misschien ook af waarom er een foto van een opgezette penguin als cover foto staat … wel … je mag er GEEN foto’s maken. Mochten er 4000 flashes afgaan zouden de beestjes nog meer verschieten …. (ze zijn ook slechts 30cm groot)

Iets na 19u komen we aan, via de boardwalks door de duinen kom je aan 2 grote tribunes. Een tip die we hadden gelezen, probeer op de rechter tribune te gaan zitten, daar komen er meer uit water. Het zonnetje is er gelukkig nog eventjes doorgekomen, de wind was wat gaan liggen maar toch kon je een dikke trui, regenjas (windstopper) en dekentje goed gebruiken. De beestjes werden verwacht tegen 21u.

Op een paar verdwaalde enkelingen na kwamen de eerste groepjes inderdaad iets na 21u uit het water, vanaf dan gaan de spots voor 50min aan zodat je ze naar hun nestjes kan zien gaan. Het eerste deel van het event bestaat dus uit het feit dat je groepjes pinguins uit het water ziet waggelen en over de rotsen sukkelen. Schattig om te zien en een verrekijker was handig geweest. Wij bleven een beetje op onze honger zitten omdat we eerder een soort D-Day landing hadden verwacht van pinguins, met honderden tegelijk ipv tientallen. Maar voor Bentje was het top, Gust heeft liggen knorren in de draagdoek.

Bij het 2de deel van het “event”, als je de tribune verlaat kan je via de boardwalks in de duinen de beestjes volgen terwijl ze terug naar hun nestjes lopen om hun jongeren te gaan voeden. Overal waar je keek liepen er beestjes. Waggel waggel en dan alla Maggie Simpson stuik op de buik. (frontaal op hun muil gaan). En het bleek ook paringsseizoen te zijn aan sommige andere pinguin-moves te zien. Volgens Bent waren ze aan het “dansen”.

Moe, een beetje verkleumd kwamen we om 23u terug op onze camping aan. Blij dat we het gezien hebben maar misschien toch iets onder de verwachting.

Vandaag bezoeken we Sydney Aquarium, we hebben ticketjes gekregen van meter Katte & nonkel Wouter (tankewel!). Pendelen naar de CBD (central business district) neemt toch snel een uur in beslag dus met ons ontbijtpakketje in de rugzak zijn we vroeg op weg. We willen de sharkfeed om 11u niet missen!

Eens aangekomen rushen we doorheen de hele Sydney Aquarium (een pad te vergelijken met dat van Sea life in Antwerpen maar dan grootser) naar de Great Barrier Reef theatre voor het voedermoment. Redelijk debiel dat ze dat om 11u al doen aan de uitgang … maar bon. Na de feed & talk daar spreken we een medewerkster aan en ze brengt ons op 1minuut via de backstage terug naar de ingang zodat we vanaf dan in alle rust naar de visjes kunnen kijken! Nemo’s, Dory’s en ook de minder cute visjes, ze zijn er allemaal. Bij de Grey Nurse Sharks zitten net duikers in de tank die de beestjes aan het hand feeden zijn … plezant! We zien ook nog 2 dugongs (er zijn er wereldwijd maar 6 in gevangenschap) boven ons hoofd zwemmen, indrukwekkende beesten die maar liefst 120kg sla per dag eten.

Na het Aquarium hebben we allemaal honger en waar beter om te gaan eten na het zien van zoveel vis dan naar de Japanner. Geen sushi maar tepanyaki! Met zo’n live chef, precies echt. Er is geen kinderstoel voor gust maar moeilijk gaat ook. We nemen elk een lunch menu en Bent eet mee van ons. Understatement. Hij smult overal mee van, Miso soep, Japanse pannenkoek met zeevruchten en een chickenburger op z’n Japans.

Bij het buitengaan van het restaurant zegt de zaakvoerder tegen mij “be careful with the children on the street today”. Ik begrijp niet goed waarom en hij voegt er nog aan toe “you will see a lot of police near George street”. We wandelen de stad in en enkele blocks verder zijn de straten afgesloten door politiebaricades. We zijn in een van de drukste winkelstraten van Sydney en het is er heel rustig. Het valt ons op dat de Apple store gesloten is, we wandelen verder, de meeste grote winkelketens zijn dicht … we checken even de iphone en vernemen het nieuws dat er gijzeling aan de gang is in het Lindt Café. Op 2 blocks van ons en op het pleintje waar we gisteren Gust zijn pamper hebben verversd. Een akelig gevoel. Op dat moment is er nog niet veel geweten. Er is sprake van minstens 1 gijzelnemer , een onbekend aantal mensen die in het café zijn, en er is een zwarte vlag met arabisch opschrift getoond … 9/11 en de aanslagen op Londen schieten je dan wel te binnen. De politie behandelt dit als een mogelijke daad van terrorisme en er is een lockdown protocol ingesteld. Publieke plaatsen zoals winkelcentra, musea en de operahouse worden ontruimd. Vreemd genoeg blijft de metro wel open.

We kijken even naar de kaart en besluiten richting Hyde park te gaan, de wandeling er naartoe heeft een bizar gevoel, roadblock na roadblock. Eens aangekomen in Hyde Park zien we een 30-tal agenten het park binnenstappen op zoek naar iets. Een van hen stapt op ons af en vraagt vriendelijk het park te verlaten. (Later blijkt dat de gijzelnemer verzonnen had dat er 2 bommen zouden verstopt zijn in de stad).

Onze queue om toch maar terug naar onze camping te gaan buiten de stad. Het openbaar vervoer is slechts licht verstoord, drukker dan anders op dit moment van de dag , maar we vinden onze weg terug naar huis. Nieuws & radiozenders zenden non stop uit. Wenti draait (nog) een wasje, ik maak ons ondertussen een simpel krokske om uit het vuistje te eten terwijl we zelf ook het nieuws wat blijven volgen. We verwittigen het thuisfront nog dat we ok zijn .. die waren tenslotte gaan slapen met een mailtje “wij zijn in Sydney” en werden anders wakker met het bericht “gijzeling in Sydney”…

Zondag, Family Funday … een dagpas die je kan kopen voor 2,5$ waarmee je trein, metro, bus & boot kan nemen in Sydney. We blijken niet de enige te zijn die daar gebruik van maken. Wat is het DRUK! We nemen vanuit Circular Quay de ferry naar Manly, de ferry is trouwens de ideale manier Sydney harbour en de Skyline vanaf het water ook eens te zien.

Als je van de ferry stapt en de walkway met de vele winkels doorloopt kom je op het surfstrand. Er zijn veel surfers aan het showen en op het strand en het is over de koppen lopen. Als we dit al zien zijn we blij dat we Bondi beach niet doen. We kiezen er een restaurantje uit en hebben in tijden zo lekker niet meer gegeten, jammer dat we hier vanavond eens geen 4 gangen dinnerke kunnen komen doen met ons 2tjes.

Aan de andere kant van de baai is de zee rustiger, je kan er geen surfer in je nek krijgen en is er ook een shark-net. Bent staat weer te popelen, en ik ben chinese vrijwilliger om mee het koude water te trotseren. Na een uurtje op het strand doen we nog een wandeling langs de rotsen en dan is het alweer tijd om de de ferry terug naar huis te nemen. We genieten nog een laatste keer van het uitzicht op de baai. Eerlijk gezegd, tot nu toe is dit het enige aan Sydney dat ons echt kan bekoren. Missen we iets?

Onze eerste dag Sydney. Na een stevig ontbijt vertrekken we met de buggy richting metro. 10min stappen dat klopt. Maar met de metro ben je toch al gauw een halfuur onderweg. We verkennen eerste de buurt rond Surry Hills maar vrijwel alles is er nog dicht en er is dus niet veel te zien. We wandelen verder richting Chinatown, de market daar lijkt ons iets te toeristisch getint en we gaan al snel weer verder. In de buurt nemen we nog wel de lunchmenu mee in een Thais restaurant. Bent kan het ook smaken, goed om weten eens we weer thuis zijn 😉

Via Town Hall & de mooie Victoria Building wandelen we verder richting Botanical Gardens. Daar genieten we allemaal van een ijsje in het park en kan Tom zich nog wat tegoed doen aan zijn nieuwe verslaving: ice coffee. We voederen ook nog de grote (vieze) alen die er in de vijver zitten. We wandelen verder naar Mrs Macquaries Chair, van daaruit heb je een héél mooi zicht op de Skyline van Sydney, Opera House en Harbour Bridge. Er is ook net een manche aan de gang van de Extreme boatrace series. De F1 van het zeilen zeg maar. We worden getrakteerd op spektakel, de boei waar ze keren ligt op enkele meters van het uitkijkpunt. Langs de baai spotten we de voorbereidingen voor wat ongetwijfeld een zot trouwfeestje moet worden, wat een prachtige wedding-venue met zicht op de Opera House. Ik ben echt in het verkeerde land geboren om (trouw)fotograaf te zijn ….

We wandelen richting de trappen van de opera house, eigenlijk is dat ding mooier van ver dan van dicht. In de haven ligt ook nog een mastodont van een cruiseschip die het zicht eigenlijk een beetje verstoort. We komen aan in “The Rocks”, één van de buurten in Sydney. Er is een overvloed aan restaurantjes en wij pikken er een italiaan uit. (met 2 bengels kan je niet echt voor de grand-chique gaan).

Na het eten krijgen we allemaal ons klopje. Wanneer we terug op de camping zijn geven de kindjes geen kik meer. Man man, 39 dagen rondzeulen met de kindjes, prima . Maar zo citytrippen … ons licht was ook uit.

Aangezien het gisteren zo’n fijne namiddag was besloten we ons verblijf hier in Yamba met een dagje te verlengen. De jongens lieten ons tot 7u45 slapen. Zo eens 2 nachten op dezelfde camping slapen heeft zo zijn voordelen, want je moet niet per se uitchecken om 10u. We ontbijten rustig en ik profiteer ervan om een paar wasmachines in gang te zetten.

We wandelen eens tot aan de Clarence River die langs het domein loopt en zien een man een sting ray vangen. Zijn gezin was helemaal uitgelaten maar wij waren vooral blij dat hij het beestje weer in’t water liet.

Het weerbericht voorspelt niet veel goeds in de namiddag en we willen nog even genieten van het zwembad en het waterpark. Snel zwempakken aan, handdoeken mee, smeren en richting de Yamba Pirate Cove. Ik heb zelf weinig zin om in’t water te gaan en stuur Tom mee met Bent in de glijbanen. Plezier dat ze hebben. Gustje blijft in het ondiepe water en speelt wat met z’n potjes. Ik slaag er wonderwel in om voor het eerst in een maand een boek vast te pakken en 20blz te lezen.

2de deel geschreven door Tom

Rond de middag trekken we er even met de camper op uit richting Yamba centrum. We vinden een restaurant waar vis op de menu staat, jammergenoeg gooien ze hier alles in de frituur zodat alles er gaat uitzien zoals gefrituurde calamares. Een echt fijne keuken hebben ze hier niet echt in Australië. Na de lunch gaan we richting Pipi Beach, een van de betere surfspots hier in de buurt. De golven zijn er overweldigend, er zitten nog mensen in het water en ik krijgt echt zin om die golven ook eens te trotseren. Ik heb geen zwembroek aan maar een boxershort gaat ook é. Echt zotjes, die kracht van het water als je zo een golf over je nek krijgt. De stroming die je terug naar zee trekt is ook niet te onderschatten. Als ik terug op het strand kom zie ik dat Bent ook ineens in zijn onderbroek staat, klaar om mee te gaan in de golven. (tot hiertoe kreeg je hem met geen stokken in de zee als er golven waren) En het wonder is geschiedt .. hij vindt het de max.

Op dat uurtje dat we aan het stand zijn slaat het weer volledig om, donkere wolken pakken zich samen en dat voorspelt niet veel goeds. We gaan terug naar de camper en rijden naar onze camping. Tegen dat we aankomen vallen de dikke druppels al naar beneden en begint het stevig te onweren. Snel nog de was binnenhalen en het volgende uur spenderen we in de camper. Wederom is een er limiet op de WIFI maar ik vind ook nog een onbeveiligd netwerk waar we van profiteren om foto’s te uploaden, de blog te updaten … en wat aflevering van Homeland binnen te halen 🙂

De lucht klaart op en dikke plassen blijven achter op de camping, Bent schiet in actie, trekt zijn helm aan en begint als een zot door de modder en de plassen te racen samen met de andere kindjes. Geweldig om zien. Bent die zich vuil maakt. Another first.

Vuile kindjes, tijd voor een badje. Bij valavond wandelen met onze gewassen varkentjes nog eens richting de open velden die rond de camping zijn om wat kangoeroes te gaan spotten. De Skippy’s zijn weer van de partij! Vanop een 10tal meter, bijna nieuwsgieriger dan ons staren ze ons aan. Het blijven plezante beestjes om te zien rondspringen.

Na het ontbijt trekken we richting Byron Bay waar we oorspronkelijk wouden overnachten. Het wordt meteen duidelijk waarom de campings allemaal volzaten gisteren want het is er druk, gezellig druk. Waarschijnlijk heeft de maandelijkse art&craft market er ook iets mee te maken. We vinden een plekje voor onze camper maar eens we uitgestapt zijn merken we op dat we daar eigenlijk maar 15minuutjes mogen staan… we wagen het er op en blijven toch staan.

We lopen makkelijk een uurtje rond op de markt, spotten wat wentiti-look-a-like standjes en eten echte crêpes (met chocola, njamnjam) met een live bandje op de achtergrond.De zon gluurt door de wolken, het wordt ineens warm en we beseffen dat we niet gesmeerd hebben (het regende dan ook toen we vertrokken). Dan maar terug naar onze camper. We rijden een paar km verderop naar ‘The Pass’, de surfspot bij uitstek. We picknicken op het strand terwijl we wat surfers aan het werk zien in de hoge golven.

Het is inmiddels 14u dus tijd dat we doorrijden naar onze volgende plek. We wilden eigenlijk nog een 100km verder rijden maar rond 16u houden we halt in Yamba, een kustdorpje. We zoeken eerst nog een supermarkt op en nemen dan onze intrek in een BIG4 park. Voor 38$ hebben we al slechter gestaan. Er is een groot waterpark waar Bent zich kan uitleven, ook Gustje is in form en pletst erop los. Nadien nog eens langs “het diepe zwembad”, Bent staat hevig en duikt er in, maar was wel zijn zwembandjes vergeten. Papa vist hem snel terug boven, niks gebeurd … hij gaat door op zijn elan. Springen van de kant en zijn hoofd onder water steken.

De avond valt en we trekken richting de BBQ tafels met onze apertief en hapjes. Voor het avondeten gooien we King Prawns, Squid Tubes, Asperges en wat andere groentjes op het vuur. Tot onze verbazing vindt Bent alles jammiejammie, zoveel hebben we hem nog nooit zien eten. Hopelijk zorgen die volle magen ook voor een goede nachtrust.

Het is fijn te zien hoe Bent hier in Australië openbloeit. Hoewel hij op school samen met zijn kameraden precies wel een franke teut heeft is het thuis toch nooit een grote held geweest. Hem vuil maken zat er niet in, altijd heel voorzichtig, zand of gras tussen de tenen? Hell no.

Hier zien we hem alle dagen nieuwe dingen doen. In het zwembad gaat hij total loss. Van de kant springen, kopje onder gaan, ik mag hem zelf van de ene kant naar de andere kant gooien.

Zand tussen zijn tenen, ineens is dat allemaal ok. In het begin was de zee goed als er maar geen golven waren (een baai). Vandaag toen ik de grote golven in Yamba eens wou trotseren trok hij spontaan zelf zijn kleren uit om er ook mee in te springen.

Dat fietske van 25$, de beste investering ooit. Overal rijdt hij daarmee, in de dorpjes, in de winkel, op het stand, in de zee en vandaag na een fikske regenbui is hij wat gaan vlammen door de modder. Geweldig vond hij het om zich vuil te maken. Vroeger zou hij geen 5m ver rijden, nu doet hij (zelf) zijn helm aan (verantwoordelijk is hij nog steeds) en gaat hier telkens de campingplaats wat gaan verkennen, maar hij zal niet vertrekken voor hij iedereen een dikke zoen komt geven. Het is toch zo’n lieveke.

Bent kan out of the blue herinneringen ophalen en verhalen vertellen van thuis, van bij oma en oma en opa, van bij tante sas en peter kurt, van op school, van bij de vlerkjes. “Weet je nog?” is tegenwoordig zijn meestgebruikte zinnetje. En als we terug thuis zijn gaat hij ook nog eens klimmen met Titus, zijn beste vriendje. En op school gaat hij alles vertellen aan de juf en aan zijn vriendjes. Ook al zitten we al een dikke maand aan de andere kant van de wereld, het thuisfront ligt duidelijk nog vers in het geheugen.

Van de diertjes die we allemaal tegenkomen heeft hij precies geen schrik, met zijn lampje schijnt hij als het donker is altijd eens uit de camper om te zien of er niemand is. Hij zou ze allemaal willen aaikes geven en opnemen (enkel de krokodil & de slang in de zoo aaien, dat moest zo niet, dat heeft hij van de mama)

Alleen dat wandelen, dat is niet altijd zo zijn ding, hij kruipt liever in de rugzak op papa zijn rug. Chance dat het een pluimke is.

Straf eigenlijk van dat manneke , we sleuren die nu al 30 dagen overal mee naartoe en ook al heeft hij zoals elk kind wel eens een minder flinke dag, klagen doet hij niet, hij vraagt gewoon eens “gaan we vandaag ver rijden?” ’T is een toffe peetie onze Bent.

Opstaan en niet weten wat je die dag allemaal zal doen is een zaligheid. Geen to do’s, geen planning, geen deadlines, geen stress, gewoon zien wat er op ons afkomt. Als “lijstjesmens” hoef ik me enkel zorgen te maken over een boodschappenlijstje, oh, als het dat maar is…

Vandaag lieten we het weer beslissen over onze bestemming. Het onweer bleef vorige nacht gelukkig in de verte woekeren maar de lucht blijft deze morgen grijs en onweerachtig. Geen ideaal weer om te gaan wandelen in de Glasshouse Mountains want veel panorama zou er niet te zien zijn met al die wolken. De Sunshine Coast, een 10 tal km verderop is ook geen optie want ook al schijnt de zon er 300 dagen op een jaar, vandaag doet ze dat niet.
We rijden dan maar richting Brisbane. Brisbane zelf laten we links liggen, de stad zegt ons niet zoveel. Sydney (en misschien ook Melbourne) lijkt ons leuker om eens een paar dagen te gaan citytrippen. We komen voor het eerst in 4 weken nog eens terecht in een file op de highway, bah, dat zijn we niet meer gewoon.

Net voorbij Brisbane houden we halt aan de Gold Coast. We kiezen Surfers Paradise uit om de benen te strekken en een wandeling te maken. De torenhoge en (gigantisch lelijke) flatgebouwen doen het woord “paradijs” weinig eer aan, we hebben al mooiere vakantie-oorden gezien. Tijdens de drukke zomermaanden moet het hier wemelen van de toeristen en wil je hier wellicht niet zijn. Maar nu was het nog relatief rustig. Voor surfers is dit wel the place to be, kilometerslange en brede stranden,metershoge golven, overal surfshops, en voor de mannen : volleyballende beachbabes.

We zoeken naar een leuke plek om te lunchen, maar zien weinig gezonde opties: de typische fastfoodketens zijn daarentegen in overvloed aanwezig: Maccie (McDonalds), KFC, Hungry Jack’s,Wendy’s, wokbars, kebapzaken, Fish&Chips, sushipaleizen (ok die laatste zijn al gezonder maar ik ben geen sushifan). We belanden in een restaurant waar we uiteindelijk toch niet voor de gezondste opties gaan, ahum. Ik haal mijn beste staaltje lompigheid boven en nijp zo hard op de ketchupfles dat de teut eraf vloog en de helft van de fles op mijn billen belandt. Bent zijn fish&chips drijven in de saus… Blijkbaar moest je eerst aan de teut draaien, oeps. Maar hey, no worries mate!

Tijdens de lunch krijgen we een stortbui, en vlak erna trekt de hemel open en krijgen we wat zon te zien. Maar niet lang genoeg om nog even op het strand te zitten. We trekken terug naar onze camper en zakken nog 100km richting zuiden, met hoop op wat beter weer. Byron Bay zou onze eindhalte zijn voor vandaag maar we hebben pech en alle campings zijn er volzet. Hmm, het hoogseizoen begint hier precies op gang te komen, hier zijn we voor gewaarschuwd. Dan maar 1 dorpje verder, Suffolk, waar we nog een plaatsje vinden om onze mastodont te parkeren.

Het begint ook hier te regenen dus houden we het vanavond op wat camperhangen. Hopelijk morgen wat mooier weer, want wellicht ziet de Gold Coast er mooier uit met een blauwe hemel dan met die grijze van vandaag.

Oh ja, voor wie het zich zou afvragen, de Sint heeft de weg gevonden naar onze camper en bracht een paar nieuwe cars-auto’s, lees-en stickerboekjes. Hiermee kunnen de jongens weer wat voort.

Nog geen 7u en daar zijn ze weer, de eenden op de camping die het nodig vinden om onze zonen veel te vroeg te wekken. Na 5 nachten op deze camping is het tijd om naar huis te gaan. ’t is te zeggen, terug af te zakken naar Adelaide. We zijn op het meest noorderlijke punt dat we wouden geraken en hebben nog 50 dagen om via Brisbane, Sydney en Melbourne in Adelaide te geraken, tijd zat.

We trekken naar Eungella National Park, een 160km rijden. Er zou een hele leuke “bush camp ground” zijn waar je vogelbekdieren kan spotten en 50 vogelsoorten. Sounds nice en een welgekomen afwisseling met het strand en de zee. We rijden Eungella National Park binnen langs prachtige landschappen en kleine wegen (onze Gps weet ze weer uit te kiezen). We moeten zelfs een paar keer door het water met onze camper. We stoppen even bij de camping en vragen wat uitleg over de wandeling naar de waterval in de buurt. Vriendelijke mens maar weinig uitnodigend om er te overnachten (en 25$ voor een unpowered site is ook niet niks), maar goed, we gaan eerst wandelen en zien dan wel.

We overtuigen Bent om eindelijk eens zelf te stappen, 1,5km te gaan tot aan de waterval waar we gaan picknicken. Het pad is goed begaanbaar, een metertje breed, en we wandelen door het regenwoud. Wat salamandertjes hier en daar, mooie vogels, vlinders en Bent stapt met stok in de hand gezwind mee. Tom met Gust in de draagzak voorop, Bent en ik volgen hand in hand. Tot ik ineens stokstijf blijf staan en mijn hart even 150/u begint te pompen. Ik zie de staart van een slang naast ons op het pad. Ik kijk zijlings achter mij en zie een gladde zwarte fijne slang opkijken. Het beest staart mij aan en voorzichtig zet ik een paar stappen verder zonder een woord te zeggen. En dan komt het besef dat Bent rakelings naast die slang heeft gestapt en ze wellicht net niet geraakt heeft met zijn stok (want op dat moment sloeg hij z’n stok tegen alles aan wat we tegenkwamen). Miljaar! Ik roep Tom erbij en we communiceren verder in het Engels zodat Bent niet doorheeft wat er net is gebeurd. Position switch: Gust in de draagdoek op mijn buik en Bent meteen de draagzak in. Hij snapt er niets van, want hij was toch zo flink aan het stappen? De volgende 500m naar de waterval zijn we extra op onze hoede.

Voor grote afbeeldingen zie hier & hier.

De waterval op zich was wel ok, en het was een leuke plaats om even te zwemmen maar met de kindjes (en de rugzakken) was het iets te moeilijk en glad was om er te geraken. De plaatselijke jeugd deed er bommekes vanop 10m hoogte en toen we hen waarschuwden voor de slang vertelden ze ons dat ze ze hier al veel slangen en pythons hadden gespot. Toen had ik het officieel effe gehad met dat National Park. We eten snel onze bokes op en keren terug richting camper. Al zingend, want dat zou de slangen van ons pad houden. En het werkte, geen slang meer gezien, oef.

Aan onze camper zitten een paar kookaburra’s die we dichterbij lokken met wat restjes van ons boterhammen, kwestie van een paar foto’s te kunnen nemen.

Allemaal goed en wel, maar hier blijven overnachten hoeft voor mij niet meer, dus trekken we weer verder. We rijden nog 240km llangs de saaiste snelweg ooit. Elke bocht lijkt dezelfde, en links en rechts zien we niet anders dan “sugarcane”. We rijden langs een suikerfabriek. Voor de geur moet je niet naar Australië komen want die kan je ook in Tienen opsnuiven). Het is intussen half 6 en de zon begint te zakken. Dat betekent dat we moeten opletten voor overspringende kangoeroes die aangetrokken worden door koplampen. Maar dat betekent ook dat we misschien eindelijk eens ‘roos’ in’t wild gaan zien. En jawel! Ineens duiken ze op. Eindelijk! We maken zelfs even een U-turn op de snelweg om ze nog eens te zien.

Om aan onze (gratis) kampeerplaats in St Lawrence te geraken moeten we nog 5km over een gravelweg rijden, tegen max 30km/u. Bent mag even op de schoot om mee kangoeroes te spotten. Je moest zijn oogjes zien fonkelen als hij de beestjes zag opspringen, met 10tallen sprongen ze door de hoge grassen… geweldig om zien.

Onze kampeerplaats zelf is ook weer om U tegen te zeggen. Zicht op een eindeloos veld, een kangoeroetje in de verte en rust. Ineens staat er een dame aan onze camper met 2 rendier-teddyberen. Ze had gezien dat we kindjes hadden en wou hen een kerstkadootje geven. Wat zijn de mensen hier toch vriendelijk. We bedanken haar met 2 repen Callebaut chocolade die we ’t land hadden binnengesmokkeld. Een mooie afsluiter van een topdagje (op dat slangenincident na)

Wenti laat ik vandaag voor een half dagje achter met de kindjes en ik, ik mag gaan duiken. Eindelijk! Afspraak om 7u aan de Whitsunday Diving Academy, het is zondag en er is slechts 1 bus om het uur dus ik besluit een taxi te nemen. Aangekomen zie ik ze al druk bezig met de boot te laden, ik kan meehelpen. Iedereen krijgt een doos en je bent zelf verantwoordelijk om al je materiaal te verzamelen. Wetsuit, BCD, regs, finns, snorkel & mask, weight belt. We zijn met 10, de meesten op de boot zijn bezig met een cursus deep diving of emergency diver. Ik ben duidelijk diegene met de minste ervaring maar als ze vragen waar ik al gaan duiken ben en als ik vertel dat ik reeds gaan duiken in Honduras krijg ik meteen wat meer street credits. Allemaal toffe mensen trouwens. We duiken in 2 groepen, er blijft dus altijd een groep op de boot.

Onze dive site van vandaag is aan Hook Island, één van de vele eilanden van de Whitsundays. Eens aangekomen blijkt de locatie niet ideaal want er staan golven van 1,5meter. We varen even verder rond het eiland en daar zijn de condities gunstiger. De eerste groep doet een deep dive naar 30m, als ze terug boven water komen doen ze allemaal meteen het shark teken naar de boot. Ze hebben een haai gezien en ze zijn allemaal super enthousiast. Er zijn trouwens maar 6 haaien die op de lijst staan als gevaarlijk voor de mens, een black tip reef shark is daar niet bij. Nu mijn hartslag schoot toch wel wat omhoog, want nu was het ook aan mij. Suit-up!

*Plons* het water in en naar beneden. Dat gevoel & en de stilte, zalig! De zichtbaarheid was prima en er was heel veel koraal met grote stukken waar je doorheen kon zwemmen (swim-troughs). De echte grote kleurrijke vissen waren niet echt aanwezig maar dat kon de pret niet drukken. Jammergenoeg geen haai gezien, want stiekem had ik daar toch wel op gehoopt. Max. diepte 14m en 45min onderwater geweest. Not bad!

Toen de 1ste groep zich aan het klaarmaken was voor hun 2de duik was het terug wat ruiger geworden, en zo gewoon wat ronddobberen op de zee deed me geeen deugd…. even overboord gehangen dus …. “better out than in”. “You did it in style, didn’t mess up the boat” .. Thanks, I guess …

Jeej, de eerste groep kwam terug boven dus ik mag er eindelijk terug in! We varen even verder richting een 2de spot en we krijgen even het gezelschap van 2 dolfijnen. We springen weer in het water. Nu voor die 2de duik dacht ik echt dat ik in het verkeerde land was … geen koraal te bespeuren, we speurden de zeebodem af , de zichtbaarheid was slechts 2-3 meter en toen was ik ook even mijn buddy uit het oog verloren (en hij mij). Paniek was het niet maar een speciaal gevoel is het wel als je overal rondkijkt (op 17m) en niets of niemand ziet. Eens we boven water waren bleken we ook 300m van de boot te zitten en mochten we tegen de golven in terugzwemmen ….. damn I’m outta shape!

Terug aan de boot had ik geen zin meer om nog wat rond te dobberen en ben ik maar terug in zee gedoken om wat te freediven met de andere gasten. Onder de boot duiken of 9 meter naar beneden duiken en met een steen terug naar boven komen ….. nope not even close. Op de trip terug naar het vasteland had iedereen precies een klopke en was het een stuk stiller. Nog een laatste keer genieten om alle eilanden vanop het water te zien.

Conclusie (volgens Wayne) Diving is like sex… you’ll have some good experiences and some bad ones. Ik, ik heb er vooral van genoten. Benieuwd hoe het Wenti vergaan is met de kindjes vandaag 🙂

__

Mijn dag zag er iets minder spectaculair uit. Ontbeten, wasje gedraaid, minigolf gespeeld met Bent (na 3 holes had hij er al genoeg van), lunchen, en wat rond de camper gehangen. Gust had wat last van koorts en op de momenten dat hij niet hangerig was wou hij slapen. En daarvan heb ik geprofiteerd om eens wat te knutselen met Bent en wat gezelschapspelletjes te spelen. En dan was het wachten op papa Tommeke om nog eens het zwembad in te duiken .

We doen een poging om appelmoes te maken maar dat lukt van geen kanten. ‘Compote’ appelen kennen ze hier niet en van gewone eet-appels krijg je geen moes. Maar goed, geplette gestoofde appels zijn ook lekker

—-

Edit Tom: Amai, precies een rustig dagje zo, misschien moet ik nog maar eens een daguitstapje gaan doen 😉