Het is fijn te zien hoe Bent hier in Australië openbloeit. Hoewel hij op school samen met zijn kameraden precies wel een franke teut heeft is het thuis toch nooit een grote held geweest. Hem vuil maken zat er niet in, altijd heel voorzichtig, zand of gras tussen de tenen? Hell no.

Hier zien we hem alle dagen nieuwe dingen doen. In het zwembad gaat hij total loss. Van de kant springen, kopje onder gaan, ik mag hem zelf van de ene kant naar de andere kant gooien.

Zand tussen zijn tenen, ineens is dat allemaal ok. In het begin was de zee goed als er maar geen golven waren (een baai). Vandaag toen ik de grote golven in Yamba eens wou trotseren trok hij spontaan zelf zijn kleren uit om er ook mee in te springen.

Dat fietske van 25$, de beste investering ooit. Overal rijdt hij daarmee, in de dorpjes, in de winkel, op het stand, in de zee en vandaag na een fikske regenbui is hij wat gaan vlammen door de modder. Geweldig vond hij het om zich vuil te maken. Vroeger zou hij geen 5m ver rijden, nu doet hij (zelf) zijn helm aan (verantwoordelijk is hij nog steeds) en gaat hier telkens de campingplaats wat gaan verkennen, maar hij zal niet vertrekken voor hij iedereen een dikke zoen komt geven. Het is toch zo’n lieveke.

Bent kan out of the blue herinneringen ophalen en verhalen vertellen van thuis, van bij oma en oma en opa, van bij tante sas en peter kurt, van op school, van bij de vlerkjes. “Weet je nog?” is tegenwoordig zijn meestgebruikte zinnetje. En als we terug thuis zijn gaat hij ook nog eens klimmen met Titus, zijn beste vriendje. En op school gaat hij alles vertellen aan de juf en aan zijn vriendjes. Ook al zitten we al een dikke maand aan de andere kant van de wereld, het thuisfront ligt duidelijk nog vers in het geheugen.

Van de diertjes die we allemaal tegenkomen heeft hij precies geen schrik, met zijn lampje schijnt hij als het donker is altijd eens uit de camper om te zien of er niemand is. Hij zou ze allemaal willen aaikes geven en opnemen (enkel de krokodil & de slang in de zoo aaien, dat moest zo niet, dat heeft hij van de mama)

Alleen dat wandelen, dat is niet altijd zo zijn ding, hij kruipt liever in de rugzak op papa zijn rug. Chance dat het een pluimke is.

Straf eigenlijk van dat manneke , we sleuren die nu al 30 dagen overal mee naartoe en ook al heeft hij zoals elk kind wel eens een minder flinke dag, klagen doet hij niet, hij vraagt gewoon eens “gaan we vandaag ver rijden?” ’T is een toffe peetie onze Bent.