2 vrolijke gezichtjes keken ons aan vanop hun bed boven in de camper. Ontbijt, inpakken en wegwezen , op naar de volgende bestemming. Omdat we gisteren onze date met een national park hebben gemist besloten we vandaag opnieuw onze kans te wagen, na wat getwijfel zetten we dan toch koers richting Armidale om s’avonds kamp op te slaan nabij Woolomombi falls, de op 1 na grootste waterval van ’t land.

Het was weer een hete dag, na 50km kreeg onze camper weer streken, terug een engine light. De motor wou niet meer hoog in de toeren gaan, de turbo deed het niet meer. Bergop is dan heel lastig zo … Even langs de kant van de weg gaan staan, het ding in neutraal gooien en de motor in zijn toeren jagen. De bedoeling hiervan is om alle particles op te branden en zo de blocked exhaust vrij te maken. Het lukte vrijwel meteen en we konden weer verder.

Onderweg hielden we halt in de universiteitstad Tamworth, daar namen we een gezonde hap in een trendy foodbar “Gusto”. Daarna weer de camper in op weg naar Armidale. Het klinkt gek maar we vinden het rijden absoluut fijn, elk dorp of stad ligt snel 100km van elkaar en het landschap is zo varierend.

In Armidale, de hoogste stad van Australië, bezoeken we de lokale counsil (de toeristische dienst) om wat info op te halen voor onze trip langs de “waterfall way” , we tanken opnieuw vol en zoeken nog een dump point op buiten de stad om onze sh*t te gaan lozen.

Wanneer we de waterfall way afslaan richting national park is hij plots daar : een SPRINGlevende kangoeroe. Jeej! Als we aan onze campground aankomen blijken we daar hélemaal alleen te zijn… wow! De temperatuur is hier gezakt naar 26 graden en het is aangenaam vertoeven tussen de bomen. Tafel & stoelen worden buitengezet en we spelen samen met Bent een nieuw spelletje dat we gekregen hebben van Titus. De pot schaft vanavond penne met tomatensaus & aubergines. Terwijl het water kookt gaat Tom even een toertje lopen

Het wordt donker, pikke donker. Best spannend! We horen geritsel vanuit het bos. We schijnen ons lampje voorzichtig naar buiten en zien dat we bezoek hebben gekregen van een familie diertjes. Zelf met al mijn uren National Geographic & Discovery channel duurt het nog een dag om te weten te komen welke diertjes dat waren maar het waren blijkbaar Brushtail Possum … bij iedereen uiteraard beter bekend als de Voskoesoe. Say what?

We gooien samen met Bent wat brood, zetten een potje water (Tante Sas & Oma Mieke zullen fier zijn) en de diertjes komen héél dicht bij. Prettiger kon de dag niet eindigen.

Vandaag was een dag vol chaos en stress. Om 9u45 werden we verwacht bij Britz, de maatschappij waar we onze camper bij huren. Onze valiezen stonden al klaar van de avond ervoor, de taxi was mooi op tijd en iedereen was wat nerveus om eindelijk onze camper te zien (quote Bent “Gaan we dan nu naar Australië?). Aangekomen bij Britz kregen we onze nieuwe woonst toegewezen, het bleek geen Britz camper maar een Maoui te zijn, wat goed nieuws is want die die modellen zijn iets nieuwer (ook al hebben we al 209.000km op de teller staan) en zijn eigenlijk duurder dan die van Britz. So far so good! Ik zie ook meteen dat we een automatische zonnewering hebben, we blijken ook een GPS met achteruitkijkcamera te hebben en cruise controle. Top!

De service bij Britz was iets minder top. Had het van die mensen afgehangen, we hadden gewoon de sleutel meegekregen zonder een woordje uitleg. Ook al hadden we thuis alle video’s al bekeken, we hadden toch graag eens live uitleg gehoord hoe zo’n camper werkt: de gas, de stroom, het water, het sanitair, de wc, de zonnewering, de airco, de batterij etc. Allez dan, toch effe rondleiding gehad maar op een kwartierke waren we rond. Tom ontdekte nog dat er een haakje ontbrak aan de afsluiting van het bed bovenaan. Zonder probleem werd er meteen een nieuw haakje geboord. Het zou er nog aan mankeren.
De autostoelen voor de jongens werden mooi voor onze camper gedropt en daar moesten we zelf onze plan mee trekken. Wat een gesukkel en een gedoe om autostoelen te monteren zonder handleiding. We zijn er nog altijd niet uit of ze nu gemonteerd moeten worden op de bestaande zitkussens of niet.

Een half uur later stonden we nog altijd op de parking van Britz, met een intussen hongerige Gust en ongeduldige Bent die zo snel mogelijk wou vertrekken naar Australië. Dan maar snel al die valiezen, buggy en draagrugzak in de camper gezwierd en vertrokken richting een shoppingcenter een paar km verderop. We hadden het geluk dat er een koppel ervaren camperchauffeurs ook net die richting vertrokken en we mochten hen volgen. Maar goed ook, want dat links rijden is toch maar speciaal precies. En ook die automatique zal even wennen worden. Maar we zijn wel heelhuids aan het shoppingcenter geraakt. Parkeren ging wonderwel, dikke duim voor papa Tom. Eerst wat hongerige magen vullen en dan naar Woolworths, genre Carrefour van bij ons. (maar zonder een biertje te vinden voor Tom). Ik denk dat we daar zeker anderhalf uur hebben rondgelopen, ook al hadden we thuis al onze boodschappenlijst al gemaakt. Inkopen voor een goeie 200 euro, van peper/zout/bloem/suiker tot wc papier/pampers en eten voor de komende dagen. Bent was wat lastig en wou zo snel mogelijk weer naar de camper. Buggy in, buggy uit, karretje in, karretje uit, schoenen aan, schoenen uit. Op den duur liep hij op zijn blote voeten door de supermarkt.

Met onze overvolle kar terug richting parking waar onze camper ingesloten bleek te zitten tussen 2 auto’s. de grapjassen hadden onze zijdeur geblokkeerd. Beetje overbodige paniek want een klein beetje vooruitrijden was voldoende om de deur open te kunnen doen en in te laden. Alles werd gewoon bij de hoop valiezen gelegd en we konden weer vertrekken. Deze keer naar Glenelg, alweer een paar km verderop, naar onze eerste camping, Adelaide Shores op West beach, spannend! Heel vriendelijk onthaald, mooie plek gekregen dichtbij de speeltuin, het zwembad, het springkasteel, de gemeenschappelijke keuken en een van de vele sanitaire blokken. Maar daar stonden we dan tussen al dat leuks, met een overzichtloze camper, volgestouwd met valiezen en boodschappen waar je niet onder of door kon.Onwetend en onzeker over hoe alles werkte qua stroom. Bent die zo snel mogelijk de camping wou verkennen en Gust die wat lastig werd en geen dut wou doen op het bovenbed (over de afsluiting klimmen vond hij leuker). Tom is er dan maar op uitgetrokken met de jongens terwijl ik probeerde om orde in de chaos te brengen. Dat had wat voeten in de aarde maar uiteindelijk kreeg alles een plaatsje. En zo op’t eerste zicht hebben we plaats genoeg, wie had dat gedacht. Eind goed al goed. Bent heeft zich nog wat kunnen uitleven in ’t (koude) zwembad, de speeltuin, binnenspeeltuin en ’t springkasteel en Gust had intussen zijn rust gevonden in de buggy. En toen was het ineens 19u en begon het wel heel hard af te koelen. Terwijl de jongens boterhammen aten maakte ik het bovenbed op, niet gemakkelijk maar gelukkig iets wat we niet elke avond moeten doen. Om 21u lagen Bent en Gust erin, zonder morren, zonder pogingen om uit het bed te klimmen, gelukkig maar. Tijd om de zetel om te bouwen tot ons bed en ook onder de wol te kruipen. Die donsdekens zullen goed van pas komen want het belooft een koude nacht te worden!

8u30 nachtrust voor Gust, 7 voor Bent, 5 voor Tom en 4 voor mij, auwch. Ik heb vast geslapen van middernacht tot 2 en dan ben ik elk uur wel eens wakker geweest en heb ik wat liggen snoozen… tot onze vrolijke Gust om 6u30 van ‘tata tata’ begon te doen. Maar hij doet dat zo schattig dat het hem snel vergeven was. Om 7u30 weerklonk er ook een ‘mamaaa’ uit de slaapkamer en toen kwam het besef dat het vandaag ging pikken. Om 15u was mijn kaars uit en heb ik een dutje gedaan met Gust, had ik niet mogen doen want het is nu alweer bijna middernacht en ben klaarwakker. Tom en Bent zijn de dag doorgekomen zonder dut en die zijn nu al effe in dromenland, ik denk dat dat een beter plan was. Ik ga die strategie morgen ook eens uitproberen.

Maar dus, dag 4 van onze trip, dag 2 in Adelaide. Vandaag was het hier een grote dag, het was Christmas Pageant. Iedereen is er hier zot van. Het is een soort van carnavalstoet die 2u door de stad trekt, 58 praalwagens met op’t einde de kerstman die zijn intrede doet. Waar wij logeren passeerde die parade pas om 10u maar vanaf 7u zaten er al duizenden mensen te wachten in kampeerstoeltjes en op dekentjes. Op de achtergrond de alombekende kerstliedjes… De meesten hadden kerstmutsen op, speciaal wel, zo in de zomer. Wie nog een plaatsje op de eerste rij wou was eraan voor de moeite. Er bleken maar liefst 345.000 mensen langs het parcours te staan, en dat betekende weinig volk in de stad, ideaal voor ons om op’t gemakje nog wat te wandelen, te lunchen. We pikten wel een deel van de parade mee maar na 15 wagens hadden we het al wel gehad. De intrede van de Kerstman hebben we niet gezien maar op zich hebben we niet veel gemist denk ik.

Voor de rest hebben we vandaag nog wat mooie parken ontdekt waar Bent zich volledig heeft kunnen uitleven. Een Duracel konijntje was er niets tegen. Die bleef maar lopen. Tot hij om 19u vroeg of hij even in de buggy mocht zitten, en geen 2 minuten later viel hij als een blok in slaap (en dat doet hij anders nooit, slapen in de buggy). Aangekomen in ons apartment kregen we hem dan ook met geen stokken wakker… met een flesje warme chocomelk lukte het wel, maar eens die op was is hij meteen gaan slapen.

Nog effe meegeven : we hebben intussen een Australisch GSMnr met prepaid kaart om ook overal op Internet te kunnen, leek ons makkelijk om campings te boeken. Tom zijn nr is dus even inactief. Ik ben wel nog bereikbaar via mijn gewoon nr.

Morgenochtend mogen we de camper trouwens gaan halen, onze camper. Dan kan ons avontuur echt beginnen. Zo benieuwd wat dat zal geven!

Onze eerste dag In Australïe en meteen 37°, bam! Ongewoon voor de tijd van’t jaar zeggen ze hier, gelukkig zijn het vanaf morgen iets draaglijkere temperaturen, zo rond de 25, ideaal! Bent snapte er niets van toen we hem alleen een shortje en een marcelleke aandeden. Al wenend zei hij dat hij zo toch niet naar buiten kon, “de mensen gaan mijn blote armen zien!”… Het dutske, de jetlag zal er ook wel voor iets tussenzitten… Al bij al valt die jetlag (voorlopig) nog mee trouwens. Gust lag er rond middernacht in, Bent is samen met ons gaan slapen rond 2u en om 8u was iedereen wakker. Flesjes gedronken, boterhammetjes met choco (jaja Nutella hebben ze hier ook, en megalekker brood!), factor 50 smeren en klaar om de Central Market te ontdekken. Foooood! overal! en lekker! en vers! Meer moeten wij niet hebben. Smoothie naar binnen gespeeld, tapas gekocht, wat beleg voor de jongens hun boke en kip en boontjes om meteen klaar te maken op ons apartementje.

Na de lunch kregen we een klopke en besloten we een paar uurtjes te dutten. Hadden we de wekker niet gezet, we hadden er nog ingelegen… maar een paar uurtjes waren genoeg om er weer even tegenaan te kunnen. Een wandeling naar 1 van de vele parken in Adelaide , langs Rundle mall, een winkelwandelstraat. Vakantiegevoel, zalig… Fruitmoment in’t park aan de speeltuin die Bent van ver interessanter vond dan dichtbij (onze held). En toen was het ineens donker en vlogen de muggen rond onze oren, tijd om ons apartementje weer op te zoeken. Eens skypen met ’t thuisfront en de homesitters en poging om de kindjes wat vroeger in hun bed te krijgen. Gust was precies blij dat hij mocht gaan slapen om 22u. Bent horen we nog wat fluisteren in de kamer naast ons, en ’t is bijna middernacht, maar hij zal wel snel toegeven aan zijn vaak…