2 vrolijke gezichtjes keken ons aan vanop hun bed boven in de camper. Ontbijt, inpakken en wegwezen , op naar de volgende bestemming. Omdat we gisteren onze date met een national park hebben gemist besloten we vandaag opnieuw onze kans te wagen, na wat getwijfel zetten we dan toch koers richting Armidale om s’avonds kamp op te slaan nabij Woolomombi falls, de op 1 na grootste waterval van ’t land.

Het was weer een hete dag, na 50km kreeg onze camper weer streken, terug een engine light. De motor wou niet meer hoog in de toeren gaan, de turbo deed het niet meer. Bergop is dan heel lastig zo … Even langs de kant van de weg gaan staan, het ding in neutraal gooien en de motor in zijn toeren jagen. De bedoeling hiervan is om alle particles op te branden en zo de blocked exhaust vrij te maken. Het lukte vrijwel meteen en we konden weer verder.

Onderweg hielden we halt in de universiteitstad Tamworth, daar namen we een gezonde hap in een trendy foodbar “Gusto”. Daarna weer de camper in op weg naar Armidale. Het klinkt gek maar we vinden het rijden absoluut fijn, elk dorp of stad ligt snel 100km van elkaar en het landschap is zo varierend.

In Armidale, de hoogste stad van Australië, bezoeken we de lokale counsil (de toeristische dienst) om wat info op te halen voor onze trip langs de “waterfall way” , we tanken opnieuw vol en zoeken nog een dump point op buiten de stad om onze sh*t te gaan lozen.

Wanneer we de waterfall way afslaan richting national park is hij plots daar : een SPRINGlevende kangoeroe. Jeej! Als we aan onze campground aankomen blijken we daar hélemaal alleen te zijn… wow! De temperatuur is hier gezakt naar 26 graden en het is aangenaam vertoeven tussen de bomen. Tafel & stoelen worden buitengezet en we spelen samen met Bent een nieuw spelletje dat we gekregen hebben van Titus. De pot schaft vanavond penne met tomatensaus & aubergines. Terwijl het water kookt gaat Tom even een toertje lopen

Het wordt donker, pikke donker. Best spannend! We horen geritsel vanuit het bos. We schijnen ons lampje voorzichtig naar buiten en zien dat we bezoek hebben gekregen van een familie diertjes. Zelf met al mijn uren National Geographic & Discovery channel duurt het nog een dag om te weten te komen welke diertjes dat waren maar het waren blijkbaar Brushtail Possum … bij iedereen uiteraard beter bekend als de Voskoesoe. Say what?

We gooien samen met Bent wat brood, zetten een potje water (Tante Sas & Oma Mieke zullen fier zijn) en de diertjes komen héél dicht bij. Prettiger kon de dag niet eindigen.

De dag begon vroeg, deels omdat we de warmte voor wilden blijven om naar Dubbo Zoo te gaan. Maar ook omdat ergens de gordijntjes in de camper niet goed dicht waren. We hadden een mooie voormiddag gepland voor onze jongens: een uitstap naar Taronga Zoo, een soort safari-park waar je een lus van 5km kan afleggen met de auto,fiets of een golfkarretje en af even uitstapt om de dieren van dichterbij te bekijken: giraffen, olifanten, neushoorns, nijlpaarden, cheetahs, reuzenschildpadden, apen, emoes, kangoeroes, koala’s en nog een pak andere dieren. Wij kozen voor het golfkarretje omdat ons dat het leukste leek voor de jongens. Dikke laag zonnecreme smeren, hoedjes op en weg waren we. Het beloofde een leuke dag te worden.

Maar jammergenoeg was Bent deze ochtend met het verkeerde been van zijn ladder gestapt. De hele ochtend was hij in zijne zaag. Niets was goed. De dieren interesseerden hem niet, hij wou niet wandelen want was bang van de ‘grond’, van mogelijke takjes en steentjes tussen zijn sandalen… hij was niet te genieten. Spijtig, want goedkoop was de uitstap allerminst. Gust daarentegen vond de diertjes wel leuk, bij elk beest ging zijn vingertje de lucht in en maakt hij zijn nieuwe geluidje “ooooooo”, de zachtheid zelve. Tegen het einde van het parcours, bij het binnengaan van het kangoeroe/koala domein liet Bent zijn dwarsheid even varen en kregen we hem zo ver een wallaby te aaien.

We hebben dus na 10 dagen EINDELIJK een levende kangoeroe gezien, nu nog eentje in’t wild graag! Ook een paar hele mooie koala’s gezien, waaronder een aantal baby-exemplaren,enorm schattig, je zou ze zo meenemen naar huis (of eentje opsturen naar huis hè Liesje? ;-)). Maar koala’s spotten is wel zoeken naar een speld in een hooiberg, benieuwd of we er ooit eentje toevallig gaan vinden in’t wild. Als het van Tom afhangt precies niet, die ziet ze in een zoo nog niet hangen.

Tegen 13u zaten we weer in onze camper, op naar een volgende kampeerplaats.

Maar goed ook, want het was intussen bijna 40° en we konden wel wat airco gebruiken. Het plan was om te overnachten in een National Park maar ineens : “road closed”. Rondvraag bij een lokale garagist leerde ons dat de weg inderdaad gesloten was maar “no worries mate, you can just go to the next town and the exit there” Maar die next town was wel 55km rijden om dan 18km te moeten terugrijden richting park.

We zijn dus maar teruggekeerd op ons passen, weer de “highway “ op (vergelijkbaar met een gewestweg bij ons) maar wel een van de mooiste landschappen tot nu toe. En zo zijn we beland in Coonabarabran, op 160km van Dubbo. Een eenvoudig caravan park zonder toeters of bellen.

Pannekoeken gemaakt (allez ja, poging tot, want pannekoeken bakken in een kleefpan is geen evidentie). Wasje ingestoken en opgehangen aan onze geïmproviseerde waslijn. En toen kwam het hoogtepunt van Bent zijn dag: een bad. ’t kind was van heel de dag nog zo vrolijk geweest. 3 lagen zonnecreme werden zorgvuldig afgeweekt en vervangen door een laagje Galenco bodymilk. hmmm heerlijk toch zo van die versgewassen varkentjes…

Om 9u15 riep Bent “ik ben er klaar voor, zijn jullie er ook klaar voor?” Tijd om te vertrekken richting Dubbo. 250km te gaan, wat we eigenlijk al goed te doen vinden (onze normen qua afstanden zijn al veranderd). De jongens maken van die lange ritten trouwens ook geen probleem. Gust doet regelmatig een dutje en zelfs op Bent hebben de soms monotone wegen een slaapwekkend effect, wie had dat ooit gedacht. Tijdens de wakkere momenten worden stickertjes geplakt, boekjes bekeken, getekend (op zo’n doodle), en verhalen bovengehaald van op school, van thuis “weet je nog mama…, toen ik…” “en toen ik klein was he papa…” “en op school he…”

Een tussenstop in Forbes aan een speeltuin waar we een 10uurtje eten, effe stoppen in Peak Hill aan een goudmijn. Buiten is het 37°, zot warm. Morgen geven ze 41°, oh help.

Om 15u arriveerden we op onze nieuwe camping, nog eens een Big4 camping. Goedkoop zijn ze niet maar ze zijn altijd enorm proper, hebben van die gigantische jumping pillows en een zwembad. Dat zwembad deed ongelooflijk deugd met die hitte. En Bent was niet weg te slaan van die jumping pillows. Ook Gusteman vond het geweldig en we hebben hem daar ook een hele tijd op laten kruipen terwijl Bent er lustig op rondcroste. Iets té lang want zijn maag keerde en zijn pasta vond een uitweg. Gelukkig hebben die Big4 campings ook faciliteiten om de was te doen…

Tot nu toe hebben we alleen nog maar kuddes koeien gezien, schapen, emoes, kaketoes, kleurrijke vogels, een paar vluchtige hagedissen en aangereden “roo’s” (kangoeroes). Morgen brengen we daar verandering in want dan trekken we naar Taronga Zoo, je weet wel, 1 van de dierentuinen van dat TVprogramma “Australian Zoo” op zondagavond. In de voormiddag wel te verstaan als de hitte nog draaglijk is. Wat de namiddag brengt zien we nog wel.

We vinden onze slaap ondertussen wel in onze camper. een koude nacht zoals die in Adelaide hebben we niet meer gehad. We waren vroeg uit de veren omdat we de komende dagen iets meer km willen afleggen en wat verloren tijd inhalen van de eerste dag. We willen nog steeds zo snel mogelijk aan de Whitsundays geraken.

Er lijkt wat ritme te komen in onze rituelen. Een ontbijtje, aankleden, de camper klaarmaken voor vertrek: stoelen & tafel terug in de camper. De elektriciteit loskoppelen, het afvalwater lozen, de watertank aanvullen. zien dat alle luiken dicht zijn, de awning (de zonnewering) sluiten. Maar vandaag was daar een nieuwigheid bij : de septische tank ledigen … jeej. Nu weten we waarvoor die chemische tabletten dienen … Yikes.



Nog snel een stop aan een lokale hardware store voor wat “nuts & bolts” om Bent zijn fiets te repareren. Hij kan er tegenaan nu!

On the road again! Wenti kruipt voor het eerst achter het stuur voor de eerste stint (en doet dat goed). Het landschap was terug anders vandaag, het begint meer en meer op de outback te lijken met dat typische rode zand. Na 120km (en evenveel emoes) was het tijd voor een lunch, resupply & refuel stop in Hay, Bent testte er zijn fiets met veel plezier. Nadien deden we er nog eens 260km bovenop. De camper lijkt over zijn engine troubles heen, maar blijkt wel 16 liter te drinken.

We eindigen de dag op een camping in West Wyalong. (17u) The middle of f*ing nowhere, een veel te dure camping, maar er is hier ook echt niets anders in de buurt. En met 34° zijn we blij dat we een powered site hebben zodat we de airco kunnen gebruiken in de hoofdcabine.

Ik duik met Bent eens het zwembad in, Gust speelt wat op zijn matje terwijl Wenti ons een lekkere maaltijd tovert, gebakken patatjes/tomaatjes en hamburgertjes op de BBQ. De afwas in openlucht is voor mij.

En als de zon ondergaat dan komen de muggen boven, vlug naar binnen dus, flesjestijd en de kinderen terug in hun bunk bed. Het is niet meteen stil daarboven, ze zijn nog wat aan het vechten met elkaar, erg grappig als je ze bezig hoort, allebei met dat deugnietlachje. Maar daarna is het stil.

‘Ochtendstond heeft goud in de mond’, dacht Gusteman om half 3. Mooi niet vriendje, flesje en terug in uw bed! Zo gezegd zo gedaan, meneertje sliep verder tot half 8. Bent slaapt daar allemaal door en ook wij hebben de jetlag overwonnen. Hoera!
Ontbijten aan de oevers van een rivier, in alle rust, zalig… (foto aan de oever s’avonds)

En om 9u15 zetten we onze route weer verder, in de hoop toch een 350km te rijden vandaag. We kunnen hier maximum 90-95km/u rijden, dus dat is toch al een 4u rijden. Tom ziet als eerste een kangoeroe, jammer genoeg een dode langs de kant van de weg. En er volgen er nog een stuk of 10. Benieuwd wie als eerste een levend exemplaar zal spotten.

’s middags een lunchstop in Mildura bij Stefano’s café, een lunchcafé van 1 of andere bekende TVchef. En dan op zoek naar drank. Het klinkt misschien vreemd maar sinds we hier zijn hebben we nog geen druppel gedronken. Geen biertje, geen aperitiefjes, en da’s niet van onze gewoonte. Dat komt omdat ze hier alleen drank verkopen in liquor stores. In de supermarkt vind je gewoon niets! Maar we hebben intussen een voorraadje ingestaan en kunnen weer effe voort.
En dan naar k-mart, met ’t idee dat dat een supermarkt was…maar neen, het was een soort suprabazaar. We kochten een goedkoop loopfietsje voor Bent, wat speelgoed, UV swimsuits, en achter ’t gat al wat sintkado’s.

Nog 150km doorgereden en kampeerplaats gevonden in Balranald , opnieuw aan een rivier, maar deze keer wel een betalende plaats omdat we stroom nodig hadden om de batterijen van de camper te laden. De fiets van Bent bleek iets te goedkoop want na een half uur sukkelen tijden het monteren van het zadel brak de bout af… Morgen op zoek naar een winkel waar we andere vijzen kunnen kopen. Maar eerst een goeie douche en fris naar bed

En of het een oude nacht was! 11° buiten maar vermoedelijk niet veel warmer in onze camper denk ik. Onze airco zou ook chauffage moeten zijn, misschien moeten we dat toch eens tegoei inspecteren voor de volgende nachten. Rond een uur of 3 sprongen we alletwee recht want onze kleinste miniman liet van zich horen en we waren bang dat hij zou ontsnappen uit z’n bed (ook was het redelijk goed gebarricadeerd met kussens). Tom is er dan maar voor’t zekerste gaan bijliggen. Om 5u30 was hij weer wakker, meneerke had een hongerke. Flesje gedronken en hem bij mij beneden in bed gelegd waar hij vredig verdersliep tot half 8. Ik daarentegen heb geen oog meer dichtgedaan. Tom is weer bij Bent gekropen en die hebben samen tot een uur of 8 geslapen. Conclusie: ik ben precies de enige wiens interne klok nog niet op punt staat. Joy!

10u30, hoog tijd om te vertrekken richting Mildura, maar eerst naar Ikea. Wat kinderbestek/bordjes/kommetjes, een afwasbakje, een matrasbeschermer (om de koude te breken van de kussens waar we op slapen), 2 meter stevige stof (om te gebruiken als plaid in het gras of in het zand), nog wat keukenhanddoeken, wat badcapes en stiften/papier/knutselschaartjes voor de jongens. Ikea in Australië of België: krak hetzelfde, alleen geven ze hier geen appelmoes bij de “Swedish meatballs”

En dan nu eindelijk en route richting Mildura. Yes! Even wennen aan dat links rijden maar Tom was er snel mee weg. Maar dan, 25min later begon de miserie. Een oranje lampje begon te pinken op’t dashboard. Hmm, een manual van de camper hebben we blijkbaar niet meegekregen…we hadden er het raden naar wat het betekende, we vermoedden de motor… Dan maar assistance bellen. Vriendelijke mensen, paar dingen overlopen, een bizarre procedure gevolgd om de motor te ‘resetten’ en ineens was het lampje weer weg. Alles lijkt weer ok. Tot we weer 100 km verder waren… Alweer assistance gebeld, deze keer iemand anders aan de lijn die het toch ook minder vertrouwde. Maar zolang het lampje pinkt is het goed. Als het maar niet continu blijft branden. We gaven onze route door en mochten verder rijden terwijl zij voor ons pechverhelping zou regelen. 50km verder werden we opgebeld en gevraagd om naar een bepaald punt te rijden waar een mechanicien ons zou verderhelpen. We hebben een uur gewacht, maar de man heeft het probleem wel kunnen detecteren. Iets met de roetfilter en verbrande deeltjes die eruit moesten waardoor de turbo niet werkte. Effe in overdrive gaan et voilà, probleem opgelost.

In Mildura zouden we niet meer geraken, dan maar een kampeerplek zoeken in de buurt. Lang leve onze reisatlas “camps australia 7” waar we alle gratis campings van Australië instaan. We vonden een zalige plek in Waikerie, aan de oevers van de Murray River. Verderop staan nog een paar trailers en caravans. Gust nog wat gespeeld op zijn 2meter ikea stof, terwijl grote broer en papa samen stenen zochten om in het water te gooien. Ondertussen wat papegaaien spotten… Heerlijk om ze bezig te zien. Verder nog een poging gedaan om met z’n vieren in alle rust en sereniteit de prachtige zonsondergang te bekijken maar de zonen snappen de schoonheid ervan nog niet zo goed. In alle geval, het was een aangename afsluiter van een toch wel lichte pechdag. En dan nog een sterrenhemel om u tegen te zeggen, zucht… Zo’n avonden mogen nog volgen

Vandaag was een dag vol chaos en stress. Om 9u45 werden we verwacht bij Britz, de maatschappij waar we onze camper bij huren. Onze valiezen stonden al klaar van de avond ervoor, de taxi was mooi op tijd en iedereen was wat nerveus om eindelijk onze camper te zien (quote Bent “Gaan we dan nu naar Australië?). Aangekomen bij Britz kregen we onze nieuwe woonst toegewezen, het bleek geen Britz camper maar een Maoui te zijn, wat goed nieuws is want die die modellen zijn iets nieuwer (ook al hebben we al 209.000km op de teller staan) en zijn eigenlijk duurder dan die van Britz. So far so good! Ik zie ook meteen dat we een automatische zonnewering hebben, we blijken ook een GPS met achteruitkijkcamera te hebben en cruise controle. Top!

De service bij Britz was iets minder top. Had het van die mensen afgehangen, we hadden gewoon de sleutel meegekregen zonder een woordje uitleg. Ook al hadden we thuis alle video’s al bekeken, we hadden toch graag eens live uitleg gehoord hoe zo’n camper werkt: de gas, de stroom, het water, het sanitair, de wc, de zonnewering, de airco, de batterij etc. Allez dan, toch effe rondleiding gehad maar op een kwartierke waren we rond. Tom ontdekte nog dat er een haakje ontbrak aan de afsluiting van het bed bovenaan. Zonder probleem werd er meteen een nieuw haakje geboord. Het zou er nog aan mankeren.
De autostoelen voor de jongens werden mooi voor onze camper gedropt en daar moesten we zelf onze plan mee trekken. Wat een gesukkel en een gedoe om autostoelen te monteren zonder handleiding. We zijn er nog altijd niet uit of ze nu gemonteerd moeten worden op de bestaande zitkussens of niet.

Een half uur later stonden we nog altijd op de parking van Britz, met een intussen hongerige Gust en ongeduldige Bent die zo snel mogelijk wou vertrekken naar Australië. Dan maar snel al die valiezen, buggy en draagrugzak in de camper gezwierd en vertrokken richting een shoppingcenter een paar km verderop. We hadden het geluk dat er een koppel ervaren camperchauffeurs ook net die richting vertrokken en we mochten hen volgen. Maar goed ook, want dat links rijden is toch maar speciaal precies. En ook die automatique zal even wennen worden. Maar we zijn wel heelhuids aan het shoppingcenter geraakt. Parkeren ging wonderwel, dikke duim voor papa Tom. Eerst wat hongerige magen vullen en dan naar Woolworths, genre Carrefour van bij ons. (maar zonder een biertje te vinden voor Tom). Ik denk dat we daar zeker anderhalf uur hebben rondgelopen, ook al hadden we thuis al onze boodschappenlijst al gemaakt. Inkopen voor een goeie 200 euro, van peper/zout/bloem/suiker tot wc papier/pampers en eten voor de komende dagen. Bent was wat lastig en wou zo snel mogelijk weer naar de camper. Buggy in, buggy uit, karretje in, karretje uit, schoenen aan, schoenen uit. Op den duur liep hij op zijn blote voeten door de supermarkt.

Met onze overvolle kar terug richting parking waar onze camper ingesloten bleek te zitten tussen 2 auto’s. de grapjassen hadden onze zijdeur geblokkeerd. Beetje overbodige paniek want een klein beetje vooruitrijden was voldoende om de deur open te kunnen doen en in te laden. Alles werd gewoon bij de hoop valiezen gelegd en we konden weer vertrekken. Deze keer naar Glenelg, alweer een paar km verderop, naar onze eerste camping, Adelaide Shores op West beach, spannend! Heel vriendelijk onthaald, mooie plek gekregen dichtbij de speeltuin, het zwembad, het springkasteel, de gemeenschappelijke keuken en een van de vele sanitaire blokken. Maar daar stonden we dan tussen al dat leuks, met een overzichtloze camper, volgestouwd met valiezen en boodschappen waar je niet onder of door kon.Onwetend en onzeker over hoe alles werkte qua stroom. Bent die zo snel mogelijk de camping wou verkennen en Gust die wat lastig werd en geen dut wou doen op het bovenbed (over de afsluiting klimmen vond hij leuker). Tom is er dan maar op uitgetrokken met de jongens terwijl ik probeerde om orde in de chaos te brengen. Dat had wat voeten in de aarde maar uiteindelijk kreeg alles een plaatsje. En zo op’t eerste zicht hebben we plaats genoeg, wie had dat gedacht. Eind goed al goed. Bent heeft zich nog wat kunnen uitleven in ’t (koude) zwembad, de speeltuin, binnenspeeltuin en ’t springkasteel en Gust had intussen zijn rust gevonden in de buggy. En toen was het ineens 19u en begon het wel heel hard af te koelen. Terwijl de jongens boterhammen aten maakte ik het bovenbed op, niet gemakkelijk maar gelukkig iets wat we niet elke avond moeten doen. Om 21u lagen Bent en Gust erin, zonder morren, zonder pogingen om uit het bed te klimmen, gelukkig maar. Tijd om de zetel om te bouwen tot ons bed en ook onder de wol te kruipen. Die donsdekens zullen goed van pas komen want het belooft een koude nacht te worden!

8u30 nachtrust voor Gust, 7 voor Bent, 5 voor Tom en 4 voor mij, auwch. Ik heb vast geslapen van middernacht tot 2 en dan ben ik elk uur wel eens wakker geweest en heb ik wat liggen snoozen… tot onze vrolijke Gust om 6u30 van ‘tata tata’ begon te doen. Maar hij doet dat zo schattig dat het hem snel vergeven was. Om 7u30 weerklonk er ook een ‘mamaaa’ uit de slaapkamer en toen kwam het besef dat het vandaag ging pikken. Om 15u was mijn kaars uit en heb ik een dutje gedaan met Gust, had ik niet mogen doen want het is nu alweer bijna middernacht en ben klaarwakker. Tom en Bent zijn de dag doorgekomen zonder dut en die zijn nu al effe in dromenland, ik denk dat dat een beter plan was. Ik ga die strategie morgen ook eens uitproberen.

Maar dus, dag 4 van onze trip, dag 2 in Adelaide. Vandaag was het hier een grote dag, het was Christmas Pageant. Iedereen is er hier zot van. Het is een soort van carnavalstoet die 2u door de stad trekt, 58 praalwagens met op’t einde de kerstman die zijn intrede doet. Waar wij logeren passeerde die parade pas om 10u maar vanaf 7u zaten er al duizenden mensen te wachten in kampeerstoeltjes en op dekentjes. Op de achtergrond de alombekende kerstliedjes… De meesten hadden kerstmutsen op, speciaal wel, zo in de zomer. Wie nog een plaatsje op de eerste rij wou was eraan voor de moeite. Er bleken maar liefst 345.000 mensen langs het parcours te staan, en dat betekende weinig volk in de stad, ideaal voor ons om op’t gemakje nog wat te wandelen, te lunchen. We pikten wel een deel van de parade mee maar na 15 wagens hadden we het al wel gehad. De intrede van de Kerstman hebben we niet gezien maar op zich hebben we niet veel gemist denk ik.

Voor de rest hebben we vandaag nog wat mooie parken ontdekt waar Bent zich volledig heeft kunnen uitleven. Een Duracel konijntje was er niets tegen. Die bleef maar lopen. Tot hij om 19u vroeg of hij even in de buggy mocht zitten, en geen 2 minuten later viel hij als een blok in slaap (en dat doet hij anders nooit, slapen in de buggy). Aangekomen in ons apartment kregen we hem dan ook met geen stokken wakker… met een flesje warme chocomelk lukte het wel, maar eens die op was is hij meteen gaan slapen.

Nog effe meegeven : we hebben intussen een Australisch GSMnr met prepaid kaart om ook overal op Internet te kunnen, leek ons makkelijk om campings te boeken. Tom zijn nr is dus even inactief. Ik ben wel nog bereikbaar via mijn gewoon nr.

Morgenochtend mogen we de camper trouwens gaan halen, onze camper. Dan kan ons avontuur echt beginnen. Zo benieuwd wat dat zal geven!

Onze eerste dag In Australïe en meteen 37°, bam! Ongewoon voor de tijd van’t jaar zeggen ze hier, gelukkig zijn het vanaf morgen iets draaglijkere temperaturen, zo rond de 25, ideaal! Bent snapte er niets van toen we hem alleen een shortje en een marcelleke aandeden. Al wenend zei hij dat hij zo toch niet naar buiten kon, “de mensen gaan mijn blote armen zien!”… Het dutske, de jetlag zal er ook wel voor iets tussenzitten… Al bij al valt die jetlag (voorlopig) nog mee trouwens. Gust lag er rond middernacht in, Bent is samen met ons gaan slapen rond 2u en om 8u was iedereen wakker. Flesjes gedronken, boterhammetjes met choco (jaja Nutella hebben ze hier ook, en megalekker brood!), factor 50 smeren en klaar om de Central Market te ontdekken. Foooood! overal! en lekker! en vers! Meer moeten wij niet hebben. Smoothie naar binnen gespeeld, tapas gekocht, wat beleg voor de jongens hun boke en kip en boontjes om meteen klaar te maken op ons apartementje.

Na de lunch kregen we een klopke en besloten we een paar uurtjes te dutten. Hadden we de wekker niet gezet, we hadden er nog ingelegen… maar een paar uurtjes waren genoeg om er weer even tegenaan te kunnen. Een wandeling naar 1 van de vele parken in Adelaide , langs Rundle mall, een winkelwandelstraat. Vakantiegevoel, zalig… Fruitmoment in’t park aan de speeltuin die Bent van ver interessanter vond dan dichtbij (onze held). En toen was het ineens donker en vlogen de muggen rond onze oren, tijd om ons apartementje weer op te zoeken. Eens skypen met ’t thuisfront en de homesitters en poging om de kindjes wat vroeger in hun bed te krijgen. Gust was precies blij dat hij mocht gaan slapen om 22u. Bent horen we nog wat fluisteren in de kamer naast ons, en ’t is bijna middernacht, maar hij zal wel snel toegeven aan zijn vaak…