Wakker worden op camping onder een stralende zon. De temperatuur loopt vandaag op tot boven de 30°. We merken al snel dat hier een wandeling van 6km doen niet al te verstandig zou zijn met de kindjes. Na het ontbijt informeren we ons voor een scenic flight. Kinderen vanaf 3jaar moeten in principe ook betalen, maar Wenti kan de piloot overtuigen: “he just turned 3”, “he takes no extra seat in the airplane, he can sit on my lap”.

Onze vlucht vertrekt om 17u. Overdag houden we ons wat bezig rond de camper, terwijl Gustje een doke doet knutselt & schildert Bent een beetje. Daarna nemen we nog even een duik in het zwembad. Wat een droge warme lucht hier.

Als we aankomen aan de air strip landt het vliegtuigje net van een vorige vlucht en na een tank- en inspectiebeurt is het aan ons. We krijgen een kleine rondleiding van het vliegtuig en elk een koptelefoon. Bent vindt het super spannend en zijn oogjes fonkelen als de motor start en de propeller begint te draaien. Gustje had een beetje schrik van het lawaai en kneep Wenti haar vinger er bijna af. Na een 10 tal minuutjes viel hij wel in slaap. We gaan voor een dik half uur de lucht in en krijgen een reeks adembenemende ranges te zien. Vooral de Wilpena Pound is indrukwekkend. Ikzelf geniet er slechts een kwartiertje van. Het is toch niet zo aan mij besteed precies, kleine vliegtuigjes, kleine bootjes. De flight is echt wel een aanrader, enkel vanuit de lucht krijg je echt een goed beeld van hoe uitgestrekt de bergen hier zijn.

Terug met de voetjes op de grond rijden we met onze camper 20km door naar Stokes Hill lookout. Ons plan is om daar te eten en na zonsondergang terug te rijden naar de camping. Onderweg daarnaartoe blijkt dat we extra voorzichtig zullen moeten zijn op de terugweg, overal zie je al kangoeroes grazen in de velden langs de weg. Stokes Hill terug naar beneden rijden in de donker zal ook niet zo eenvoudig zijn, het is een unsurfaced road van 2km. We twijfelen een beetje om toch niet sneller naar huis te rijden maar het zicht bovenop de berg is zo mooi dat we toch boven blijven. Terwijl de zon zakt genieten wij van onze Penne Arriabiata (met dank aan Jamie Oliver), ongetwijfeld de mooiste plek waar we ooit een dinnertje gehouden hebben. De zon zakt achter de ranges, de kleuren van het landschap veranderen sterk. Super mooi.

Maar dan is het tijd om snel in te pakken en terug te beginnen rijden, de bergtop staat vol met wallaroo’s (Euros), de beestjes lijken oliedom te zijn. Als je op 2meter van hen bent besluiten ze dan toch nog snel de baan over te steken. De rest van de 20km leggen we af aan 40km per uur. Het zijn lange kilometers. Nu begrijpen we waarom je hier in de donker geen honderden kilometers wil afleggen. 3 wallaroo’s springen de weg over op enkele meters van de camper, ook een konijn, wat schapen en zelf een paard testen hun geluk. In het donker, en zonder blutsen of builen geraken we terug op de camping. Nog een fles voor de kindjes en allemaal ons bedje in.