Adelaide – Dubai (13 uren)

De eerste vlucht begint alvast goed. De stoel naast ons is vrij. Bent zal zich kunnen plooien op 2 stoelen dus. Normaal gezien is er voor Gust een bassinet (mandje bevestigd aan de muur) voorzien maar de steward betwijfelt of hij er nog in past (en in mag).

Ik dring wat aan door te vertellen dat hij “on the way in” er nog perfect inpaste (maar vergeet wel te vermelden dat dat 77 dagen geleden is ). Enfin, hij geeft toe omdat Gust er wel een goede slaper uitziet maar we moeten er een dekentje overleggen zodat de andere stewards niet zien dat hij eigenlijk te groot is. De seatbelt signs zijn nog niet eens uit of onze 2 kampioenen liggen al te knorren … en dat doen ze voor de volgende 10uren. WIN!

In plaats van te profiteren van dat moment en ook te slapen zappen we wat rond op de inflight entertainment, tussendoor proberen de stewardessen je zo snel mogelijk in het ritme te krijgen van de tijdszone van je bestemming maar we hebben GEEN zin in warm eten als het eigenlijk nacht is, laat staat dat we als ontbijt taboulé willen eten.

De kindjes zijn de laatste 2 uurtjes van de vlucht wakker en we kunnen ze rustig houden met flesjes, ipad & boekjes. Voor we het goed beseffen zijn we al in Dubai. In de terminal gaan we op zoek naar de Ben’s Cookies stand. Die gaan er wel vlotjes in!

Dubai – Brussel (7 uren)

Wij hebben bijna niks geslapen en zijn moe. De kindjes zijn volledig uitgerust … We beseffen dat die volgende uren wel eens héél lang zouden kunnen duren. Bent is super braaf en hem een hele vlucht stil bezighouden gaat eigenlijk super vlot. Een spelletje, een boekje, de ipad, de inflight-entertainment … alleen al die grote koptelefoon van papa op zijn hoofd is plezant. (alleen roept hij dan (nog) harder als hij praat). Gustje wil liefst het hele vliegtuig gaan verkennen. We hebben opnieuw de volledige rij voor ons alleen en we hebben vlotjes een meter beenruimte, we krijgen wat dekens zodat we een speelhoek kunnen maken. Langs beide kanten dienen onze benen als barricade. Stout zijn ze niet maar die klok tikt toch wel héél traag nu.

Touchdown, we zijn toch een beetje blij als we met onze wielen op de tarmac staan van Zaventem.

Bij het ophalen van de baggage is het lang wachten op alle onze stukken , de buggy komt er pas terwijl alle andere mensen van onze vlucht al lang vertrokken zijn. We staan nu met ons 4tjes rond een lege transportband. Achter ons, de checkpoint naar de aankomsthal. De zenuwen gieren door onze keel, we kijken elkaar wat verdwaasd & melancholisch aan. Een raar gevoel wetende dat het er op zit. Een laatste groepsknuffel en dan stappen we terug ons oude leventje in.

Als we door aankomsthal inlopen zien we meteen tussen al het volk onze familie staan met een groot spanddoek om ons welkom te heten. Er vloeien wat traantjes bij het weerzien. Terwijl Bent enthousiast iedereen tegemoet loopt kruipt Gust in elkaar en hangt hij wat verlegen tegen ons aan. Het lijkt wel alsof hij niemand meer herkent. Hopelijk gaat die fase snel voorbij… Voor ons doet het in alle geval deugd iedereen terug te zien. Na een tussenstop bij de familie om de eerste verhalen te vertellen (voor het geval ze onze blog nog niet uit het hoofd kenden), rijden we naar huis. Rechts rijden, zo vreemd! En zo druk op de weg! En we zitten zo laag tegen de grond!

Ook thuiskomen doet raar, heel raar. Ons huis voelt meteen zo groot, ruim en tegelijkertijd ook kil. Die gezelligheid en dat knusse van de camper gaan we toch missen! Op dat moment besef je dat je geen groot huis nodig hebt om gelukkig te zijn, elkaar hebben is genoeg.

Nu laten we ons avontuur nog even bezinken … en dan volgt er wel nog eens een een post met onze “conclusie”. Alvast een dikke merci aan iedereen die onze blog heeft gevolgd en via de comments ons ook met berichtjes heeft bestookt 😉