We zakken verder af richting Sydney vandaag. 280km. Rond de middag rijden we terug voorbij Coffs Harbour, het punt waar we enkele weken terug voor het eerst de oostkust bereikten, vanaf hier is het weer onbekend terrein. We zien nog het bordje van Bellingen , dat stadje vonden we super gezellig en we besluiten om nog eens voor 20km onze route te verlaten om daar te gaan lunchen. “The old butter factory” is er omgebouwd tot enkele art&craft winkeltjes en er is ook een gezellige taverne om iets te eten.

Na de lunch trekken we verder en in Crescent Head gaan we van de snelweg. De laatste 8km op weg naar een National Park campground is unsurfaced road, en dat zal Britz niet graag zien 😉 Na 20minuten gebeef en gebots komen we aan aan een mooie camping aan de zee. We gaan eerst het strand gaan verkennen,een strook van 8km (foto), en er is niemand,geweldig. Gust durft wonderwel wat stapjes zetten op het harde zand (aan 2 handjes natuurlijk).

De zon gaat hier een uurtje later slapen en we kunnen nog rustig aperitieven en een potje “zieke macaroni” klaarmaken (onze versie van macaroni zonder béchamel). We krijgen jammergenoeg nog bezoek van de parkranger die de parkfee van 20$ komt collecten.

Na de flesjes hebben de kindjes samen een complot gesmeed om niet te willen slapen, een dik half uur spelen ze met Wenti haar voeten (terwijl ik deze blogpost schrijf). We hebben teveel gestoefd zeker?

Aangezien het gisteren zo’n fijne namiddag was besloten we ons verblijf hier in Yamba met een dagje te verlengen. De jongens lieten ons tot 7u45 slapen. Zo eens 2 nachten op dezelfde camping slapen heeft zo zijn voordelen, want je moet niet per se uitchecken om 10u. We ontbijten rustig en ik profiteer ervan om een paar wasmachines in gang te zetten.

We wandelen eens tot aan de Clarence River die langs het domein loopt en zien een man een sting ray vangen. Zijn gezin was helemaal uitgelaten maar wij waren vooral blij dat hij het beestje weer in’t water liet.

Het weerbericht voorspelt niet veel goeds in de namiddag en we willen nog even genieten van het zwembad en het waterpark. Snel zwempakken aan, handdoeken mee, smeren en richting de Yamba Pirate Cove. Ik heb zelf weinig zin om in’t water te gaan en stuur Tom mee met Bent in de glijbanen. Plezier dat ze hebben. Gustje blijft in het ondiepe water en speelt wat met z’n potjes. Ik slaag er wonderwel in om voor het eerst in een maand een boek vast te pakken en 20blz te lezen.

2de deel geschreven door Tom

Rond de middag trekken we er even met de camper op uit richting Yamba centrum. We vinden een restaurant waar vis op de menu staat, jammergenoeg gooien ze hier alles in de frituur zodat alles er gaat uitzien zoals gefrituurde calamares. Een echt fijne keuken hebben ze hier niet echt in Australië. Na de lunch gaan we richting Pipi Beach, een van de betere surfspots hier in de buurt. De golven zijn er overweldigend, er zitten nog mensen in het water en ik krijgt echt zin om die golven ook eens te trotseren. Ik heb geen zwembroek aan maar een boxershort gaat ook é. Echt zotjes, die kracht van het water als je zo een golf over je nek krijgt. De stroming die je terug naar zee trekt is ook niet te onderschatten. Als ik terug op het strand kom zie ik dat Bent ook ineens in zijn onderbroek staat, klaar om mee te gaan in de golven. (tot hiertoe kreeg je hem met geen stokken in de zee als er golven waren) En het wonder is geschiedt .. hij vindt het de max.

Op dat uurtje dat we aan het stand zijn slaat het weer volledig om, donkere wolken pakken zich samen en dat voorspelt niet veel goeds. We gaan terug naar de camper en rijden naar onze camping. Tegen dat we aankomen vallen de dikke druppels al naar beneden en begint het stevig te onweren. Snel nog de was binnenhalen en het volgende uur spenderen we in de camper. Wederom is een er limiet op de WIFI maar ik vind ook nog een onbeveiligd netwerk waar we van profiteren om foto’s te uploaden, de blog te updaten … en wat aflevering van Homeland binnen te halen 🙂

De lucht klaart op en dikke plassen blijven achter op de camping, Bent schiet in actie, trekt zijn helm aan en begint als een zot door de modder en de plassen te racen samen met de andere kindjes. Geweldig om zien. Bent die zich vuil maakt. Another first.

Vuile kindjes, tijd voor een badje. Bij valavond wandelen met onze gewassen varkentjes nog eens richting de open velden die rond de camping zijn om wat kangoeroes te gaan spotten. De Skippy’s zijn weer van de partij! Vanop een 10tal meter, bijna nieuwsgieriger dan ons staren ze ons aan. Het blijven plezante beestjes om te zien rondspringen.

Na het ontbijt trekken we richting Byron Bay waar we oorspronkelijk wouden overnachten. Het wordt meteen duidelijk waarom de campings allemaal volzaten gisteren want het is er druk, gezellig druk. Waarschijnlijk heeft de maandelijkse art&craft market er ook iets mee te maken. We vinden een plekje voor onze camper maar eens we uitgestapt zijn merken we op dat we daar eigenlijk maar 15minuutjes mogen staan… we wagen het er op en blijven toch staan.

We lopen makkelijk een uurtje rond op de markt, spotten wat wentiti-look-a-like standjes en eten echte crêpes (met chocola, njamnjam) met een live bandje op de achtergrond.De zon gluurt door de wolken, het wordt ineens warm en we beseffen dat we niet gesmeerd hebben (het regende dan ook toen we vertrokken). Dan maar terug naar onze camper. We rijden een paar km verderop naar ‘The Pass’, de surfspot bij uitstek. We picknicken op het strand terwijl we wat surfers aan het werk zien in de hoge golven.

Het is inmiddels 14u dus tijd dat we doorrijden naar onze volgende plek. We wilden eigenlijk nog een 100km verder rijden maar rond 16u houden we halt in Yamba, een kustdorpje. We zoeken eerst nog een supermarkt op en nemen dan onze intrek in een BIG4 park. Voor 38$ hebben we al slechter gestaan. Er is een groot waterpark waar Bent zich kan uitleven, ook Gustje is in form en pletst erop los. Nadien nog eens langs “het diepe zwembad”, Bent staat hevig en duikt er in, maar was wel zijn zwembandjes vergeten. Papa vist hem snel terug boven, niks gebeurd … hij gaat door op zijn elan. Springen van de kant en zijn hoofd onder water steken.

De avond valt en we trekken richting de BBQ tafels met onze apertief en hapjes. Voor het avondeten gooien we King Prawns, Squid Tubes, Asperges en wat andere groentjes op het vuur. Tot onze verbazing vindt Bent alles jammiejammie, zoveel hebben we hem nog nooit zien eten. Hopelijk zorgen die volle magen ook voor een goede nachtrust.

Onze Gust, Gustieman, Gustie Wustie. Het manneke zal zich hoogst waarschijnlijk niks meer herinneren van ons avontuur. Maar wij hem wel op deze leeftijd, wees gerust. Het is de eerste keer dat we zo lang 24 op 24 bij onze kindjes zijn.

Als hij wakker wordt is hij de vrolijkheid zelve, al mag zijn flesje niet te lang op zich laten wachten. En zolang je hem op tijd en stond eten geeft blijft hij vrolijk. Want aIs Gust wat humeurig is, dan heeft hij hoogstwaarschijnlijk honger. Met z’n 6 tandjes knabbelt hij het liefst op bokes en koekjes. Bananen, druiven en yoghurtjes gaan ook op elk moment van de dag vlotjes binnen.

Gustje is zot van alle beestjes die hij ziet, als Gustje “ooo oooooo” doet en met z’n vingertje wijst, dan mag je er zeker van zijn dat er een diertje aan de camper zit. Al is het soms maar een vogeltje. De springende kangoeroes deze avond aan de camping, hij had ze ook gezien.

Veel babbel komt er nog niet uit. Af en toe menen we eens een ‘kijk’ of een ‘tutje’ te herkennen. Verder een ‘dada’ als hij papa ziet en een ‘maamaaaaaaaaa’ in zijn ween. Daar moeten we het voorlopig mee stellen. Maar hij verstaat soms meer dan we denken. Als het tijd is voor een nieuwe pamper neemt hij bvb zelf een pamper uit de doos en wat vochtige doekjes. Nu alleen nog leren stilliggen bij het verversen…

Gustje vindt zand NIET leuk, ook gras vindt hij NIET leuk …. als je met hem richting zee wandelt grijpt hij je vast zoals een koalabeertje, want de zee dat vindt Gustje NIET leuk (gelukkig doen we slechts 5000km oostkust van Australië, ahum…). Maar het zwembad vindt hij gelukkig wel leuk, plietse pletse doen! En speeltuinen en glijbanen begint hij ook alsmaar leuker te vinden.

Van Gust is het nog straffer dat die zo flink is, soms is het van de autostoel naar de rugzak, van de rugzak naar de autostoel, van de autostoel naar de buggy, maar hij laat het wel weten wanneer hij liever eens gepakt wil worden. Dan steekt hij z’n handjes in de lucht en begint hij aan zijn vals weentje. Neem je hem op dan stoppen de krokodillentranen vanzelf, deugenietje. Hij begint ook kusjes op commando te geven, plakkekussen wel te verstaan.

Stappen doet hij nog niet, kruipen & klauteren wel. Hij geraakt vlotjes in de camper en kruipt overal rond met het gevolg dat zijn beentjes en wreefjes van zijn voet zo zwart zien als roet. Ergens afklimmen lukt jammergenoeg nog niet waardoor hij soms wel eens valt. Maar met zijn onmisbaar tutje en poespoes is hij altijd wel snel getroost.

Het speelgoed van broer is interessanter dan het zijne. De auto’s laat hij tegen elkaar botsen en de vliegtuigen gaan de lucht in met de bijpassende “ffffff” (en het bijhorende gezever). Als we een uitstap maken nemen we ook altijd zijn FisherPrice potjes mee.

Slapen kan hij als de beste. Hij gaat als eerste slapen en is ook als eerste wakker. Een voormiddag- en namiddagdutje zijn nog onmisbaar, en dat doet hij lieft van al terwijl we rijden. Maar als hij moe is slaapt hij overal: op de boot (catamaran, speedboot, maakt niet uit), in de draagzak, in de rugzak, in zijn zwemband, en zelfs op de wiebelbus op Fraser Island waar wij gedurig van onze stoel gewipt werden.

De kindjes slapen trouwens boven samen in de camper, en we mogen onze beide pollekes kussen dat dat zo goed lukt. Dat goed slapen hebben ze gelukkig ook van de mama.

Het is fijn te zien hoe Bent hier in Australië openbloeit. Hoewel hij op school samen met zijn kameraden precies wel een franke teut heeft is het thuis toch nooit een grote held geweest. Hem vuil maken zat er niet in, altijd heel voorzichtig, zand of gras tussen de tenen? Hell no.

Hier zien we hem alle dagen nieuwe dingen doen. In het zwembad gaat hij total loss. Van de kant springen, kopje onder gaan, ik mag hem zelf van de ene kant naar de andere kant gooien.

Zand tussen zijn tenen, ineens is dat allemaal ok. In het begin was de zee goed als er maar geen golven waren (een baai). Vandaag toen ik de grote golven in Yamba eens wou trotseren trok hij spontaan zelf zijn kleren uit om er ook mee in te springen.

Dat fietske van 25$, de beste investering ooit. Overal rijdt hij daarmee, in de dorpjes, in de winkel, op het stand, in de zee en vandaag na een fikske regenbui is hij wat gaan vlammen door de modder. Geweldig vond hij het om zich vuil te maken. Vroeger zou hij geen 5m ver rijden, nu doet hij (zelf) zijn helm aan (verantwoordelijk is hij nog steeds) en gaat hier telkens de campingplaats wat gaan verkennen, maar hij zal niet vertrekken voor hij iedereen een dikke zoen komt geven. Het is toch zo’n lieveke.

Bent kan out of the blue herinneringen ophalen en verhalen vertellen van thuis, van bij oma en oma en opa, van bij tante sas en peter kurt, van op school, van bij de vlerkjes. “Weet je nog?” is tegenwoordig zijn meestgebruikte zinnetje. En als we terug thuis zijn gaat hij ook nog eens klimmen met Titus, zijn beste vriendje. En op school gaat hij alles vertellen aan de juf en aan zijn vriendjes. Ook al zitten we al een dikke maand aan de andere kant van de wereld, het thuisfront ligt duidelijk nog vers in het geheugen.

Van de diertjes die we allemaal tegenkomen heeft hij precies geen schrik, met zijn lampje schijnt hij als het donker is altijd eens uit de camper om te zien of er niemand is. Hij zou ze allemaal willen aaikes geven en opnemen (enkel de krokodil & de slang in de zoo aaien, dat moest zo niet, dat heeft hij van de mama)

Alleen dat wandelen, dat is niet altijd zo zijn ding, hij kruipt liever in de rugzak op papa zijn rug. Chance dat het een pluimke is.

Straf eigenlijk van dat manneke , we sleuren die nu al 30 dagen overal mee naartoe en ook al heeft hij zoals elk kind wel eens een minder flinke dag, klagen doet hij niet, hij vraagt gewoon eens “gaan we vandaag ver rijden?” ’T is een toffe peetie onze Bent.

Opstaan en niet weten wat je die dag allemaal zal doen is een zaligheid. Geen to do’s, geen planning, geen deadlines, geen stress, gewoon zien wat er op ons afkomt. Als “lijstjesmens” hoef ik me enkel zorgen te maken over een boodschappenlijstje, oh, als het dat maar is…

Vandaag lieten we het weer beslissen over onze bestemming. Het onweer bleef vorige nacht gelukkig in de verte woekeren maar de lucht blijft deze morgen grijs en onweerachtig. Geen ideaal weer om te gaan wandelen in de Glasshouse Mountains want veel panorama zou er niet te zien zijn met al die wolken. De Sunshine Coast, een 10 tal km verderop is ook geen optie want ook al schijnt de zon er 300 dagen op een jaar, vandaag doet ze dat niet.
We rijden dan maar richting Brisbane. Brisbane zelf laten we links liggen, de stad zegt ons niet zoveel. Sydney (en misschien ook Melbourne) lijkt ons leuker om eens een paar dagen te gaan citytrippen. We komen voor het eerst in 4 weken nog eens terecht in een file op de highway, bah, dat zijn we niet meer gewoon.

Net voorbij Brisbane houden we halt aan de Gold Coast. We kiezen Surfers Paradise uit om de benen te strekken en een wandeling te maken. De torenhoge en (gigantisch lelijke) flatgebouwen doen het woord “paradijs” weinig eer aan, we hebben al mooiere vakantie-oorden gezien. Tijdens de drukke zomermaanden moet het hier wemelen van de toeristen en wil je hier wellicht niet zijn. Maar nu was het nog relatief rustig. Voor surfers is dit wel the place to be, kilometerslange en brede stranden,metershoge golven, overal surfshops, en voor de mannen : volleyballende beachbabes.

We zoeken naar een leuke plek om te lunchen, maar zien weinig gezonde opties: de typische fastfoodketens zijn daarentegen in overvloed aanwezig: Maccie (McDonalds), KFC, Hungry Jack’s,Wendy’s, wokbars, kebapzaken, Fish&Chips, sushipaleizen (ok die laatste zijn al gezonder maar ik ben geen sushifan). We belanden in een restaurant waar we uiteindelijk toch niet voor de gezondste opties gaan, ahum. Ik haal mijn beste staaltje lompigheid boven en nijp zo hard op de ketchupfles dat de teut eraf vloog en de helft van de fles op mijn billen belandt. Bent zijn fish&chips drijven in de saus… Blijkbaar moest je eerst aan de teut draaien, oeps. Maar hey, no worries mate!

Tijdens de lunch krijgen we een stortbui, en vlak erna trekt de hemel open en krijgen we wat zon te zien. Maar niet lang genoeg om nog even op het strand te zitten. We trekken terug naar onze camper en zakken nog 100km richting zuiden, met hoop op wat beter weer. Byron Bay zou onze eindhalte zijn voor vandaag maar we hebben pech en alle campings zijn er volzet. Hmm, het hoogseizoen begint hier precies op gang te komen, hier zijn we voor gewaarschuwd. Dan maar 1 dorpje verder, Suffolk, waar we nog een plaatsje vinden om onze mastodont te parkeren.

Het begint ook hier te regenen dus houden we het vanavond op wat camperhangen. Hopelijk morgen wat mooier weer, want wellicht ziet de Gold Coast er mooier uit met een blauwe hemel dan met die grijze van vandaag.

Oh ja, voor wie het zich zou afvragen, de Sint heeft de weg gevonden naar onze camper en bracht een paar nieuwe cars-auto’s, lees-en stickerboekjes. Hiermee kunnen de jongens weer wat voort.

Bent kon het deze morgen niet geloven toen we vertelden dat het echt niet ver rijden was (3km). “Zijn we der nu al?” (hoge tonen met een overduidelijk vraagteken op het einde).

Australia Zoo, De legacy van Steve Irwin, de crocodile hunter. De zoo werd opgericht door Steve zelf en hij wou er de grootste zoo van Australië van maken. Na zijn dood werd de zoo met heel veel liefde verdergezet door zijn gezin en een heleboel vrijwilligers.

Het toegangsgeld is aan de hoge kant (59$ voor ons, 35$ voor bent), maar al snel merk je waar dat geld naartoe gaat. Het is supernetjes en de dieren zitten allemaal in mooie enclosures, er staan ook verschillende medewerkers met dieren in hun armen waar je een praatje mee kan slaan en de dieren eens mag aaien. Een python, een hagedis, een papegaai, een alligator … maar het gaat er niet aan toe zoals bij ons thuis waar het drummen is voor een plaatsje, het is echt super rustig en je kan je tijd nemen.

Natuurlijk krijgen de crocodiles een belangrijke plaats in het park, we zien er hier op 5 minuten al meer dan bij de uitstap naar onze crocodile farm. Doorheen het park wemelt het ook van de water dragons (hagedis/varaan achtigen) die vrij rondlopen. Leuk om te zien en te ontdekken. Soms stap je bijna op hun staart.

Om 12u is er een show in het Crocoseum, een grote arena waar met veel show en rockmuziek enkele dieren aan bod komen. Slangen, machtig mooie papegaaien en andere vogels . Als top of the bill … een alligator. Twee verzorgers die zelf door het water stappen om het beestje (4,5m) wat te lokken. Spannend en indrukwekkend tegelijk.

De kinderen vinden het vandaag allebei top, ze hebben allebei een goeie dag. Geen gezeur, geen geween. Wij zijn dan ook blij en konden zo een rustig dagje eerlijk gezegd wel eens gebruiken.

Hoe vriendelijk ze daar ook zijn, het blijft een commerciële zoo, je kan tegen betaling je foto laten nemen met verschillende dieren. Voor 500$ mag je bij de tijger. Of je kan wat kleiner starten met een Koala, voor de foto moet je jammergenoeg 8 jaar zijn om hem zelf vast te mogen houden. Bent is een beetje teleurgesteld maar mag van de verzorgster als troost het diertje een aaike geven. Zijn dag kon al niet meer stuk.

Gewapend met een zakje eten trekken we verder richting Kangoeroes & Wallibi enclosure. Er ligt er eentje wat te luieren in de shaduw en we stappen er zachtjes naartoe. Bent die eerder op de dag de geitjes niet wou voederen wil dat met de kangoere meteen. Wenti zit er naast .. alles gaat prima tot … ze allebei een beetje een foute beweging maken en het beestje wat in paniek slaat, zicht rechtzet en besluit om een uitweg te zoeken langs de kleinste van de twee … Bent krijgt een duw van zijn voorpoten … attacked by a kangooroo , een kras op zijn keel als aandenken. Er komt ook meteen een verzorgster tussen en die besluit het diertje te laten bewaken zodat hij vandaag niet meer gestoord wordt door andere mensen. Bent was een beetje verschoten maar is snel over zijn angst heen en een beetje later is hij al terug bezig met de Wallabi’s eten te geven (die zijn een beetje kleiner). Die beestjes zijn trouwen super plezant om eten en aaikes te geven.

We passeren nog een koala enclosure waar je op ooghoogte (en zonder omheiningen etc..) gewoon naar de koala’s kan kijken, vanop enkele cm’s. Alle dieren zitten hier trouwens echt dichtij het publiek. Tot onze verbazing mag je hier opnieuw de beestjes (gratis) een aaike geven. Bent vond het geweldig. Verderop komen we nog een verzorgster tegen die op wandel is met een Wombat om hem wat beweging te geven. Heel leuk allemaal, van de verzorgers krijg je trouwens echt nooit het gevoel dat die met een job bezig zijn maar dat ze dit echt doen omdat het hun leven is. Allemaal maken ze ook tijd vrij voor een babbel. En deze keer mag Gust het dier eens aaien.

Super tevreden stappen we rond 16u terug naar onze camper en valt onze frank dat we nog geen overnachting hebben. Na zonsondergang rijden we hier niet dus we zoeken snel een (free)campspot. Een kleine 20km verderop belanden we in een National Forest aan Coochin Creek, op een steenworp van de Glasshouse mountains. In de verte kondigt een onweer zich aan, spannend!

De kindjes zetten hun schoentjes klaar voor de Sint en Bent maakt zich zorgen of de Sint er wel gaat geraken met dat onweer… Geen zorgen jongen, hij zal ons wel vinden.

We ontwaken aan onze campspot. Ik vandaag “iets” vroeger dan alle anderen daar. Om 5u30 zet ik me in ons kampeerstoeltje, aan ons kampeertafeltje en hoor de vogels en andere beestjes ook wakker worden. Eerst een belletje naar de mama thuis en nadien neem ik er de portable bij om de blog eens wat te updaten. (de blog loopt altijd enkele dagen achter)

Morgen willen we Australia Zoo doen dus vandaag schuiven we wat op richting Brisbane. We doen het in stijl met een scenic route drive langs de Blackall Range.

De eerste stop van de dag is er eentje aan een Kondalilla national park met een wandeling doorheen het regenwoud naar een waterval … waar hebben we dat nog gehoord, onze angsten overwinnen dus. Het is een hele dag wat bewolkt en er staat geen briesje maar wel nog bijna 30 graden. Laf weerke dus. Een kleine wandeling maar we stonden allebei nat in het zweet.

De route gaat nadien verder richting Melany, onderweg een stukje bergop waar we echt van dachten dat onze camper er niet zou opgeraken. Bent vond het superspannend, en bij iedere bergaf gingen de handjes in de lucht alsof het een rollercoaster was. Gustje deed ook mee.

In Melany, een soort hippie achtig artsy farty dorpje gaan we lunchen in de Upfront Club. Een organic bio getinte bar waar je al zeker geen cola moet gaan vragen. Gezond dus 😉

De laatste stop van de dag is aan Mary Cairncross reseve waar we getrakteerd worden op een magniefieke zicht op de Glasshouse mountains (foto). Misschien iets om binnen enkele dagen door te rijden.

Een kleine 10km verderop eindigen we de dag op een camping in Landsborough. Op een steenworp van Steve Irwin zijn achtertuin, benieuwd naar morgen!

Op de camping is een breakfast bar, en daar profiteren we graag eens van. Jammergenoeg had Gust er geen zin in en konden we er niet echt ten volle eens rustig van genieten. (ja kindjes …)

Het strand en de golven hier aan het park zijn magnifiek. Maar Bent heeft het niet echt voor golven… We rijden even verderop rond de baai naar 1770 (the town of Seventeen-Seventy). Het dorpje kreeg zijn naam omdat James Cook hier in 1770 voor het eerst voet aan wal zette in Queensland. James Cook kom je trouwens overal tegen in Australië, hij heeft overal wel iets gedaan precies.

Maar goed, aan deze kant van de baai staan dus geen golven en is het water super rustig. Bent duikt de zee in alsof het een zwembad is, dan toch maar zijn zwembandjes gaan halen uit de camper. (als je ze meeneemt zwemt hij niet, en vice versa …)

Wenti is met Gust (die nog steeds tegen zijn slaap aan het vechten is) toeschouwer vanop het strand. Wenti merkt op dat het strand “beweegt” , van zodra er geen mensen in de buurt zijn wemelt het er van de kleine krabben, met duizenden zijn ze op het stand. En van zodra je in de buurt komt, graven ze zich in.

En we hebben een nieuwe bezigheid gevonden .. krabben vangen. Eens ze zich ingraven kan je ze makkelijk met je blote handen uitscheppen en dan het zandweg spoelen tot enkel het krabbetje overblijft, ons potje zit rap vol.

Een hele leuke voormiddag op het strand was dit! Nog een picnic en daarna terug de camper in voor 250km op onze teller bij te zetten.

Onze Camps Australia boek heeft zichzelf inmiddels terugbetaald, we vinden een hele leuke gratis campspot, Petrie Park in Tiaro, er is slechts plek voor een handvol wagens. Er is gelukkig nog een plaatsje voor ons. Volledig pas (recht, plat) kunnen we hem niet plaatsen maar we hebben al schever gestaan. Camping 101 … een lesje die we tijdens onze eerste dagen al hadden geleerd : staat de camper scheef, dan slaap je ook scheef, loop je scheef, rolt alles binnenin, …. Maar echte camping masters zijn we blijkbaar nog niet … ons waterreservoir was bijna leeg … geen lopend water dus…. rookie error. Dan maar met een pot wat water gaan schooien bij de buren. En zo geraak je altijd wel met iemand aan de praat. De campspot staat er om bekend dat er koala’s zitten, jammer genoeg krijgen wij enkel bezoek van een grote pad.

Die slang van gisteren heeft mijn nachtrust geen goed gedaan. Ik bleef maar piekeren, wat als… en wat als… 1 ding staat vast. Bent gaat vanaf nu altijd in de draagzak als we wandelen langs dichtbegroeide paden en we dragen vanaf nu ook stapschoenen ipv flipflops. Soit, intussen denken we te weten over welke slang het gaat, dan toch een common tree snake, en ze zou ongevaarlijk geweest zijn. Maar toch…

Tom daarentegen had vandaag energie voor 2 en reed maar liefst 430km. Dat lijkt niet veel maar aan een gemiddelde snelheid van 80km/u betekent dat toch al gauw 5u rijden. De iPad heeft ook dienst gedaan om de jongens op de achterbank rustig te houden. We belandden in Agnes Water, vlak aan Seventeen Seventy, waar Cook in 1770 voor ’t eerst voet zette in Queensland. Dat gaan we morgenochtend wellicht eens verkennen.

De rest van de avond werd gevuld met huishoudelijke taken: afwas, camper poetsen en koken. Dat moet ook gebeuren. Wortelstoemp met vleesjes, Gust heeft in weken zo goed niet gegeten. (Meneertje is de laatste tijd nogal kieskeurig qua groenten). Een goeie douche, en tijd voor de minimannies om in bed te kruipen. Na een aflevering van The Americans houden we het ook voor bekeken.