Nog geen 7u en daar zijn ze weer, de eenden op de camping die het nodig vinden om onze zonen veel te vroeg te wekken. Na 5 nachten op deze camping is het tijd om naar huis te gaan. ’t is te zeggen, terug af te zakken naar Adelaide. We zijn op het meest noorderlijke punt dat we wouden geraken en hebben nog 50 dagen om via Brisbane, Sydney en Melbourne in Adelaide te geraken, tijd zat.

We trekken naar Eungella National Park, een 160km rijden. Er zou een hele leuke “bush camp ground” zijn waar je vogelbekdieren kan spotten en 50 vogelsoorten. Sounds nice en een welgekomen afwisseling met het strand en de zee. We rijden Eungella National Park binnen langs prachtige landschappen en kleine wegen (onze Gps weet ze weer uit te kiezen). We moeten zelfs een paar keer door het water met onze camper. We stoppen even bij de camping en vragen wat uitleg over de wandeling naar de waterval in de buurt. Vriendelijke mens maar weinig uitnodigend om er te overnachten (en 25$ voor een unpowered site is ook niet niks), maar goed, we gaan eerst wandelen en zien dan wel.

We overtuigen Bent om eindelijk eens zelf te stappen, 1,5km te gaan tot aan de waterval waar we gaan picknicken. Het pad is goed begaanbaar, een metertje breed, en we wandelen door het regenwoud. Wat salamandertjes hier en daar, mooie vogels, vlinders en Bent stapt met stok in de hand gezwind mee. Tom met Gust in de draagzak voorop, Bent en ik volgen hand in hand. Tot ik ineens stokstijf blijf staan en mijn hart even 150/u begint te pompen. Ik zie de staart van een slang naast ons op het pad. Ik kijk zijlings achter mij en zie een gladde zwarte fijne slang opkijken. Het beest staart mij aan en voorzichtig zet ik een paar stappen verder zonder een woord te zeggen. En dan komt het besef dat Bent rakelings naast die slang heeft gestapt en ze wellicht net niet geraakt heeft met zijn stok (want op dat moment sloeg hij z’n stok tegen alles aan wat we tegenkwamen). Miljaar! Ik roep Tom erbij en we communiceren verder in het Engels zodat Bent niet doorheeft wat er net is gebeurd. Position switch: Gust in de draagdoek op mijn buik en Bent meteen de draagzak in. Hij snapt er niets van, want hij was toch zo flink aan het stappen? De volgende 500m naar de waterval zijn we extra op onze hoede.

Voor grote afbeeldingen zie hier & hier.

De waterval op zich was wel ok, en het was een leuke plaats om even te zwemmen maar met de kindjes (en de rugzakken) was het iets te moeilijk en glad was om er te geraken. De plaatselijke jeugd deed er bommekes vanop 10m hoogte en toen we hen waarschuwden voor de slang vertelden ze ons dat ze ze hier al veel slangen en pythons hadden gespot. Toen had ik het officieel effe gehad met dat National Park. We eten snel onze bokes op en keren terug richting camper. Al zingend, want dat zou de slangen van ons pad houden. En het werkte, geen slang meer gezien, oef.

Aan onze camper zitten een paar kookaburra’s die we dichterbij lokken met wat restjes van ons boterhammen, kwestie van een paar foto’s te kunnen nemen.

Allemaal goed en wel, maar hier blijven overnachten hoeft voor mij niet meer, dus trekken we weer verder. We rijden nog 240km llangs de saaiste snelweg ooit. Elke bocht lijkt dezelfde, en links en rechts zien we niet anders dan “sugarcane”. We rijden langs een suikerfabriek. Voor de geur moet je niet naar Australië komen want die kan je ook in Tienen opsnuiven). Het is intussen half 6 en de zon begint te zakken. Dat betekent dat we moeten opletten voor overspringende kangoeroes die aangetrokken worden door koplampen. Maar dat betekent ook dat we misschien eindelijk eens ‘roos’ in’t wild gaan zien. En jawel! Ineens duiken ze op. Eindelijk! We maken zelfs even een U-turn op de snelweg om ze nog eens te zien.

Om aan onze (gratis) kampeerplaats in St Lawrence te geraken moeten we nog 5km over een gravelweg rijden, tegen max 30km/u. Bent mag even op de schoot om mee kangoeroes te spotten. Je moest zijn oogjes zien fonkelen als hij de beestjes zag opspringen, met 10tallen sprongen ze door de hoge grassen… geweldig om zien.

Onze kampeerplaats zelf is ook weer om U tegen te zeggen. Zicht op een eindeloos veld, een kangoeroetje in de verte en rust. Ineens staat er een dame aan onze camper met 2 rendier-teddyberen. Ze had gezien dat we kindjes hadden en wou hen een kerstkadootje geven. Wat zijn de mensen hier toch vriendelijk. We bedanken haar met 2 repen Callebaut chocolade die we ’t land hadden binnengesmokkeld. Een mooie afsluiter van een topdagje (op dat slangenincident na)

Wenti laat ik vandaag voor een half dagje achter met de kindjes en ik, ik mag gaan duiken. Eindelijk! Afspraak om 7u aan de Whitsunday Diving Academy, het is zondag en er is slechts 1 bus om het uur dus ik besluit een taxi te nemen. Aangekomen zie ik ze al druk bezig met de boot te laden, ik kan meehelpen. Iedereen krijgt een doos en je bent zelf verantwoordelijk om al je materiaal te verzamelen. Wetsuit, BCD, regs, finns, snorkel & mask, weight belt. We zijn met 10, de meesten op de boot zijn bezig met een cursus deep diving of emergency diver. Ik ben duidelijk diegene met de minste ervaring maar als ze vragen waar ik al gaan duiken ben en als ik vertel dat ik reeds gaan duiken in Honduras krijg ik meteen wat meer street credits. Allemaal toffe mensen trouwens. We duiken in 2 groepen, er blijft dus altijd een groep op de boot.

Onze dive site van vandaag is aan Hook Island, één van de vele eilanden van de Whitsundays. Eens aangekomen blijkt de locatie niet ideaal want er staan golven van 1,5meter. We varen even verder rond het eiland en daar zijn de condities gunstiger. De eerste groep doet een deep dive naar 30m, als ze terug boven water komen doen ze allemaal meteen het shark teken naar de boot. Ze hebben een haai gezien en ze zijn allemaal super enthousiast. Er zijn trouwens maar 6 haaien die op de lijst staan als gevaarlijk voor de mens, een black tip reef shark is daar niet bij. Nu mijn hartslag schoot toch wel wat omhoog, want nu was het ook aan mij. Suit-up!

*Plons* het water in en naar beneden. Dat gevoel & en de stilte, zalig! De zichtbaarheid was prima en er was heel veel koraal met grote stukken waar je doorheen kon zwemmen (swim-troughs). De echte grote kleurrijke vissen waren niet echt aanwezig maar dat kon de pret niet drukken. Jammergenoeg geen haai gezien, want stiekem had ik daar toch wel op gehoopt. Max. diepte 14m en 45min onderwater geweest. Not bad!

Toen de 1ste groep zich aan het klaarmaken was voor hun 2de duik was het terug wat ruiger geworden, en zo gewoon wat ronddobberen op de zee deed me geeen deugd…. even overboord gehangen dus …. “better out than in”. “You did it in style, didn’t mess up the boat” .. Thanks, I guess …

Jeej, de eerste groep kwam terug boven dus ik mag er eindelijk terug in! We varen even verder richting een 2de spot en we krijgen even het gezelschap van 2 dolfijnen. We springen weer in het water. Nu voor die 2de duik dacht ik echt dat ik in het verkeerde land was … geen koraal te bespeuren, we speurden de zeebodem af , de zichtbaarheid was slechts 2-3 meter en toen was ik ook even mijn buddy uit het oog verloren (en hij mij). Paniek was het niet maar een speciaal gevoel is het wel als je overal rondkijkt (op 17m) en niets of niemand ziet. Eens we boven water waren bleken we ook 300m van de boot te zitten en mochten we tegen de golven in terugzwemmen ….. damn I’m outta shape!

Terug aan de boot had ik geen zin meer om nog wat rond te dobberen en ben ik maar terug in zee gedoken om wat te freediven met de andere gasten. Onder de boot duiken of 9 meter naar beneden duiken en met een steen terug naar boven komen ….. nope not even close. Op de trip terug naar het vasteland had iedereen precies een klopke en was het een stuk stiller. Nog een laatste keer genieten om alle eilanden vanop het water te zien.

Conclusie (volgens Wayne) Diving is like sex… you’ll have some good experiences and some bad ones. Ik, ik heb er vooral van genoten. Benieuwd hoe het Wenti vergaan is met de kindjes vandaag 🙂

__

Mijn dag zag er iets minder spectaculair uit. Ontbeten, wasje gedraaid, minigolf gespeeld met Bent (na 3 holes had hij er al genoeg van), lunchen, en wat rond de camper gehangen. Gust had wat last van koorts en op de momenten dat hij niet hangerig was wou hij slapen. En daarvan heb ik geprofiteerd om eens wat te knutselen met Bent en wat gezelschapspelletjes te spelen. En dan was het wachten op papa Tommeke om nog eens het zwembad in te duiken .

We doen een poging om appelmoes te maken maar dat lukt van geen kanten. ‘Compote’ appelen kennen ze hier niet en van gewone eet-appels krijg je geen moes. Maar goed, geplette gestoofde appels zijn ook lekker

—-

Edit Tom: Amai, precies een rustig dagje zo, misschien moet ik nog maar eens een daguitstapje gaan doen 😉

Om 5u gaat de wekker, pijnlijk. De jongens staan met kleine oogjes op maar zijn wel enthousiast vandaag trekken we naar Whitsunday Island met Cruise Whitsundays, die op Tripadvisor heel goed werd beoordeeld. Om 6u worden we opgepikt en we zitten vooraan in de bus, een topstart voor Bent. Om 7u stappen we onze ferry op en we krijgen zowaar gereserveerde plaatsen aangeboden bovenaan in de ruimte bij de kapitein. Wij en 12 anderen, meer mensen waren er niet voor de full day trip. Zo hebben we het graag! We krijgen een koelbox met lunchpakket en mogen stingersuits uitkiezen. Ook al heeft niemand tot nu toe stingers gezien dit seizoen, we nemen ze toch maar aan. Liever geen risico’s. Ze hebben er zelfs voor Bent en Gust.

We passeren Daydream Island en Hamilton Island en dan gaat het richting Whitsunday. De laatste 20minuten zijn heftig op zee , Bent zit op schoot bij Tom (waardoor die het warm krijgt) en het is kantje boordje maar hij kan alles nog net onder controle houden. Gustje vindt de schommelingen zalig en valt in slaap.

En dan ineens om de hoek zie je de baai met het befaamde 7km witte strand, idylisch. Vanop het strand gaan we snorkelen. We trekken alle 4 onze speciale pakken aan maar uiteindelijk ben ik alleen gaan snorkelen. Gust vond er niets aan en wou liever nog wat verderdutten, en Bent durfde niet te ademen door de snorkel. Heb hem wel zo ver gekregen om even onder water te kijken met z’n duikbril maar toen hij een slok zeewater binnenkreeg had hij er ook genoeg van. Tom bleef dan maar aan wal terwijl ik wat visjes ging spotten. Kleine visjes, zo van die kleurrijke, zo heb ik ze het liefst.

Na het uurtje snorkelen worden we met een kleinere Zodiac boot (zo eentje die hevig op’t water tekeer kan gaan) op het zuidelijkste punt van het eiland gedropt om te genieten van het eiland en het strand. Zo wit dat je zelfs met je zonnebril aan je ogen toeknijpt en zo fijn dat het kraakt als je erop stapt.

Na een paar uurtjes springen we weer op de kleine boot en sjeezen we naar de andere kant van het eiland. Onderweg zien we schildpadden, en bij het aanmeren zien we stingrays (roggen met staart) en lemon sharks in het ondiepe water. Allebei ongevaarlijk, no worries.

Na 15 minuutjes klimmen komen we aan de lookout waar we een magnifiek zicht hebben op het eiland. Picture perfect…en we krijgen rustig de tijd om te genieten van al dat moois.

Daarna trekken we weer naar de zuidelijke kant waar we nog een uurtje tijd hebben om zandkastelen te bouwen en wat te spelen met water en zand. Gust is nog steeds geen fan van het gebeuren en eet liever wat koekjes op zijn dekentje. Als onze catamaran in de verte weer opduikt is het tijd om al onze spullen bijeen te pakken en het zand overal af te kloppen. Al denk ik dat we dat zand nog tot thuis gaan meedragen want het is zo fijn dat het overal tussenkruipt.

Deze keer is de oceaan wat kalmer en heeft niemand last van zeeziekte. We smullen van de afternoon tea & muffins en spelen wat spelletjes tot we weer aan wal zijn. De 2u zijn voorbijgevlogen. Dikke pluim voor de organisatie trouwens, heel vriendelijk, behulpzaam en de kapitein is bij iedereen persoonlijk langsgekomen om te vragen hoe onze dag was.

Om 19u30 waren we weer in onze camper en na een snelle douche konden we 2 afgematte zonen in bed leggen. Geen kik hebben ze nog gegeven. Wij bestelden nog thais, het begint een traditie te worden na een uitstap en genieten nog wat na.

We hebben een dagje te doden en besluiten een uitstapje te doen naar Bowen, een kustdorp hier een kleine 65km verderop. Bowen is een dorpje dat redelijk authentiek is gebleven maar op de kaart is gezet doordat een aantal scenes van de film Australia daar zijn gefilmd. En daar zijn ze blijkbaar trots op want bij het binnnenrijden zie je de “Bowenwood” letters op de berg staan. Kitsch dus.

We doen de highlights van het stadje, Queens beach, een groot strand maar niet meteen het mooiste (we zijn al een beetje verwend aan het worden) maar daar werd het afgeraden te zwemmen aangezien het stinger season is. Wij dachten bij de naam stingers aan van die grote kwallen met lange takels, en zo zien ze er dus ook uit, ze kunnen(zijn) dodelijk zijn. Maar er bestaat al een even gevaarlijke soort van 2-3 cm die bijna onzichtbaar zijn. Niet zwemmen dus .. jammer. Op naar Flaghill, een mooie lookout point waarmee we meteen de klimcapaciteiten van onze camper hebben kunnen testen. Warm daarboven, maar mooi. Je kan er een aantal van de Whitsunday Islands bewonderen.

Om voor wat verkoeling te zorgen voor de kleinsten hebben ze in Bowen een waterpark neergepoot dichtbij de haven. Een waterspeeltuin zeg maar, dat gaat Bent geweldig vinden …. niet dus …. met geen stokken in dat water te krijgen. Opnieuw was daar een picknick area voorzien met tafels, bankjes, schaduw en een open keuken met 4 BBQ’s. Allemaal netjes onderhouden, en gratis. Echt straf vinden we dat, bij ons thuis zou zoiets niet mogelijk zijn. Bent wou dus niet in het water en heeft dan maar wat lopen bokken terwijl we ons kipje bakten om wraps te maken.

Terug op de camping was het tijd om de zakken te maken voor onze tocht naar de Whitsunday Islands voor morgen. Pickup om 6u00 …. *slik*

Het is donderdag en onze 2de dag hier aan Arlie beach en we moeten knopen doorhakken en beslissen welke uitstapjes we hier gaan doen, het is druk en de plaatsen zijn beperkt. We boeken een daytrip naar Whitsunday Island & Whitehaven beach voor zaterdag en we zoeken verder naar een diveshop zodat ik kan gaan duiken.

Aan Whitsunday heb je heel veel grotere toeroperatoren die een daydrip aanbieden inclusief de mogelijkheid tot een beginner duik. Maar ik kies liever een kleine duikclub die zich enkel op het duiken concentreert. Via een tip krijg ik de nummer door van Wayne, een dive master bij de diving academy. Ik neem contact op. Aangezien het behalen van onze PADI in Honduras nu toch al 6 jaar geleden is lijkt het voor hem toch een beter idee om eerst eens langs te komen voor een snelle refreshment course in het zwembad. Ik heb geluk, ik krijg die cursus gratis en het is niet Wayne die de cursus zal geven maar Ebony, en zij is ook mijn buddy om te gaan duiken komende zondag.

Ik had in de voormiddag snel eens door de PADI cursus gebladerd om mijn theorie op te frissen, over het aandoen van een wetsuit stond daar niks in … Ik trok het ding achterstevoren aan … “I won’t tell anyone” kreeg ik te horen van Ebony. Crap, als de rest maar vlotter gaat. Maar duiken is zoals fietsen, en alles komt snel terug. Alle oefeningen die je moet doen om je PADI te halen doen we in sneltempo. Masker op & af onder water, regulator recovery, etc… ondertussen keken Wenti, Bent & Gust toe vanop de kant. Wenti en de grote vissen, die gaan nooit vrienden worden en ze past om zelf een ook een duik te doen.

Na de verfrissing in het zwembad gaan we richting startpunt van de Bicententiall Promenade. Een 6km lange wandel/fietstoch langs de kust & haven van Airlie beach. Wij te voet & Bent met de fiets, natuurlijk. De bootjes in de haven hier kunnen de concurrentie aan met wat je in Monaco ziet dobberen … miljaar zeg.

In de haven trakteren we onzelf met onze aller allereerste Cocktail .. in een Spaanse tapasbar “Andalucia” werkt een italiaanse Barman die toegeeft dat Australiers niets kennen van cocktails maken, maar de zijne waren wel dik in orde, het smaakt!

Bij sunset wandelen we terug richitng Camper en rijden terug naar onze camping.

Hello Whitsunday, dit is de reden dat we richting Noorden zijn gereden. We hadden al beslist niet tot Cairns te gaan maar Whitsunday zou ons keerpunt worden. We komen aan, verkennen meteen het centrum en Airllie Beach, het strand zelf is hier niet zo indrukwekkend maar het is op de eilanden dat je moet zijn!

We gaan wat info ophalen ivm zeiltochten/cruises/duiken/snorkelen en eigenlijk zijn we een beetje teleurgesteld qua aanbod. Het aanbod is beperkt en alles lijkt gerund door de zelfde maatschappijen. Het is niet zoals Thailand of Zuid Amerika waar je voor een lagere prijs tegen elkaar kan uitspelen of dat ze echt een verschillend aanbod hebben. We gaan ook nog shoppen voor een nieuwe zwembroek en zoeken iets voor de zandvliegen van ons af te houden. Al is er maar eentje die daar eigenlijk last van heeft.

We boeken opnieuw een Big4 camping voor enkele dagen, de reden is eenvoudig, er loopt een actie en ipv 70$ per nacht is het momenteel 21$ per nacht… een no-brainer (je betaalt op een goede camping toch snel 30$ voor een powered site, een stukje gras met elektriciteit & watervoorziening waar je de camper op kan parkeren). We zijn in de tropen, palmbomen overal en er is een zwembad van 32m met glijbanen. Die middag was er echter een stroompanne waardoor de hele regio zonder elektriciteit zat. Geen airco in de camper, geen water in de glijbanen, geen opgeblazen springkastelen, … bummer.

Gelukkig spring net op tijd de stroom terug op als we aan het avondeten willen beginnen (BBQ’s zijn hier elektrisch). Hamburgers & broodjes op de grill .. yummy.

We ontmoeten ook een eerste koppel Belgen (met kindje van 2), Brusselaars et c’est en Français te doen.

Een lazy dinsdagochtend. Eerst nog een duikje in het zwembad en we zijn pas tegen 10u op baan. Vandaag een grote etappe op de planning. 350km. De kindjes zijn superflink en doen samen met mama een dikke dodo in de auto. Ik drink een redbull en steek wat luide muziek in mijn oren . De km’s lijken vandaag langer dan anders. Het is al geleden van onze eerste km’s in New South Wales dat we zo’n lang stuk in niemandsland hadden gereden.

De zee duikt ineens weer op aan onze rechterkant en we zien opnieuw een perfect plekje om te picknicken, we halen onze tafel & stoelen uit en rollen de luifel uit. Voor het eerst deze vakantie staan we blijkbaar ergens waar we niet meteen welkom zijn want we krijgen een welgemeende “fuck off” naar onze kop gegooid van een voorbijrijdende lokale boer. We trekken er ons niets van aan.

We zorgen zelf nog voor wat spanning onderweg door te wachten om te tanken tot het lampje van de benzine oplicht.

Om iets na 16u komen we aan op onze campspot in Seaforth, een camping aan het strand die opengehouden wordt door de lokale counsil. Vroeger kon je hier voor een appel en een ei staan maar ondertussen is de prijs al gestegen tot 22$, we bellen de counsil netjes op en die laat weten dat hij morgenvroeg langskomt om zijn centjes op te halen.

Nog een sunset wandeling aan het strand (note: voor zonsondergangen te zien zitten we aan de verkeerde kant van Australië) en nadien potje kook aan onze camper.

Open in maps: https://goo.gl/maps/4bEFW

We trekken verder richting noorden. 150km verderop ligt een Crocodile Farm. En aangezien Bent pas echt zal geloven dat we in Australië zijn als hij krokodillen gezien heeft plannen we een bezoekje in. “Karoonga Crocodile Farm, over 3000 crocodiles”. Dat belooft! We komen toe net na de start van een eerste begeleide toer en we pikken in net na de video. Van onze gids hadden we zelf al een vaag beeld in gedachtent, het ruwe crocodile Dundee type, bruin van vel, gehard & verrimpeld van de zon en de outback. Een litteken of een ander battle scar. Niks van, een snotjong met Vans en een piercing in zijn lip zoals ik bij het karpervissen ook al heb gezien. Een opschepper, die zelf aan het klagen was dat hij nog niet opgeleid was om de crocs te mogen hand-feeden. En dat bleek een nadeel want geen enkel van die krokodillen had echt zin om zijn kip zelf te komen halen. We krijgen een ‘saltie’ te zien (een zoutwaterkrokodil) en van ver zien we enkele andere grote jongens van 5,4 meter. Veel actie zien we niet, we hadden toch iets meer verwacht. Van die beloofde 3000 krokodillen zagen we er dus hooguit een 10tal. Op het einde van de toer is er nog de mogelijkheid om zelf eens een saltie vast te nemen. Een jongske van een klein meterke. Wenti & Bent krijg je met geen stokken in de buurt. Ik ben wel eens benieuwd hoe dat beestje aanvoelt … nothing much to it … op mijn bucketlist stond “catch a crocodile with my bare hands” … hem op een dienblaadje met plakband rond de mond voorgeschoteld krijgen telt dus niet echt.

Teleurgesteld rijden we verder door naar Rockhampton en in Emu Park zoeken we ons een plekje om te picknicken. In de schaduw van een grote boom, aan de oceaan. Hmmm.

We besluiten om vandaag niet veel verder te rijden en houden halt nabij Yeppoon. We krijgen een leuke plek tussen de palmbomen, vlak aan het zwembad & de open keuken (bbq it is!). Het is nog steeds 33° graden buiten dus snel met z’n 4tjes eerst het zwembad in. Bent is een waterrat aan het worden, hij wil altijd alleen zwemmen (met bandjes) en je mag hem niet meer helpen. Zijn nieuwe skills: drijven op de rug en springen van de kant (en een half zwembad leegdrinken). Op de camping loopt ook een emoe rond, bij het buitenkomen van de toiletten staan we oog in oog , toch maar even de andere kant opgewandeld.

En vanavond een nieuwigheidje op de camping hier, een openlucht cinema. Geen iPad bij de flesjes deze keer maar wel gezellig in het gras op de trapjes aan het witte doek. Toepasselijk, ze spelen Finding Nemo.

Die zon is hier toch vroeg van de partij hoor. De kindjes bijgevolg ook, zo erg is dat niet want we lagen er op tijd in gisterenavond na ons Fraser avontuur. Voor we onze camping verlaten nog even profiteren van de family bathroom om de kids een badje te geven en dan op weg. Nog een kleine 1000km voor we aan de Whitsunday Islands zijn. Vandaag rijden we een 300km. Onderweg stoppen we in het dorpje Gin Gin bij het travelers restaurant voor zijn award winning pies … Het ziet er uit zoals een mattetaart maar de vullingen zijn bizar…. chicken bolognaise, steak & liver, garlic shrimp, feta/spinach en nog een heleboel combinaties waar onze maag toch eerder spontaan van begint te draaien. Voor de taarten misschien een award, voor de vriendelijke bediening alvast niet. ’T was wel lekker.

Vandaag regelt Camps Australia (en mijn gewelidge navigator) ons opnieuw een gratis camp spot nabij het dorpje Calliope. Even schrikken bij het naderen van de Calliope River Rest Area als we in de verte een gigantische rookwolk zien, je kan de bosbrand zelf ruiken, maar waar wij zitten lijkt het veilig, er zijn ook voldoende andere mensen. Opnieuw een leuke spot langs de oever van de rivier gevonden, een korte wandeling bij zonsondergang, stenen gaan gooien in de rivier en dan aan het avondeten beginnen.

Tot dan een doorsnee dagje. Ik maak met Gust op de arm een wandeling rond de camper toen plots … Snake! Niet te groot, goed gecamoufleerd en met de lelijke typische kop van een adder. Het beest zag er dood uit, snel “pitoe-oe” (en Bent) erbij roepen … nope, alive and kronkeling. Het had waarschijnlijk meer schrik van ons want het verdween in achteruit terug onder het hoge gras, enkel de kop stak nog uit.

Een greep uit de mogelijke kandidaten van deze regio : http://www.whatsnakeisthat.com.au/queensland/rockhampton.html. Qua kleur en kop komt het overeen met de Death Adder maar ze had zo geen dik lijf .. misschien een jongske ? :p

De tafel stond al gedekt gezelig buiten in het gras aan onze camper (op 3m van dat hoge gras) maar ik zeg het u .. je zit niet echt meer op je gemak dan. Naar binnen dus, en ik doe vanavond geen pipi meer tegen nen boom! Kudos voor al diegene die hier in een tentje liggen.


morning after … hoge gras (slang) links zat de slang