We worden wakker aan het meer. Het zonnetje is van de partij maar het is nog frisjes, we ontbijten aan ons tafeltje met een truitje aan. Ook gezellig. Na de gebruikelijke ochtendrituelen … kids aankleden, bed afbreken, camper opruimen vertrekken we richting Goulburn. Niet via de highway maar via een scenic drive van 150km. We hadden de tip gekregen in een info punt. “If you are in a hurry, take the highway. If you have the time, do the scenic drive”. Het is na 8000km het mooiste stuk weg dat we tot nu toe hebben gereden. Bochtig dat wel maar prachtig! Onderweg een super steil stuk naar beneden, door een bos met wat creeks en een al even steil stuk terug omhoog. We kruisen ook onze eerste wilde wallabi, letterlijk want hij staat op de baan.

Het is tijdens die klim dat het besef komt dat we met onze brandstof Goulburn niet gaan halen … De GPS geeft aan dat er geen benzinestation in de buurt is, ook volgens google is er niets. De enige houvast die we hebben is een lokale kaart waar een teken van benzinestation opstaat… hopelijk is er ook Diesel dan … want de kleinere tankstations hebben dat niet atlijd…. We rijden het dorpje Taralga binnen en zien een verlaten tankstation…met 2 kapotte pompen ….. En terwijl ons hart overslaat en we vertwijfeld naar elkaar kijken zien we ook een straat verder nog een bezinepomp. Saved.

Nog meer worries …. we hadden deze morgen een barstje in de voorruit ontdekt van een 3tal cm en dat is ondertussen al gegroeid tot een barst van 25cm. We bellen nog maar eens naar Britz, ze kennen ons daar al inmiddels… Plakband over de barst doen en ondertussen proberen ze een nieuwe voorruit te regelen. Het enige probleem is dat wij hen moeten kunnen vertellen waar we binnen enkele dagen zullen zijn … en we weten zelf eigenlijk ’s ochtends soms nog niet waar we die dag naartoe gaan…. to be continued… (inmiddels is de barst wel stabiel gebleven, de blog wordt u gebracht tijdens de rit naar Batemans Bay)

We eindigen de dag op een camping zonder veel franjes in Goulburn. Het enige hoogtepunt daar is er eentje voor Bent: naast de camp kitchen liggen 3 modeltrein banen. Telkens je op “de knop” duwt beginnen ze rondjes te rijden …. hij heeft dus veel op dat knopje staan duwen. We eten vanavond op zijn vlaams, wortelstoemp met saucissekes. Voor het slapengaan misbruiken we de wifi om de blog eindelijk nog eens te updaten.

Jeej, It’s my bday… crap 34 al…. Maar Wenti & de jongens maken me wakker met ballonnen en dat maakt veel goed. En verloren brood als ontbijt, good start! We rijden verder langs the Blue Mountains om nog wat te genieten van enkele mooie lookouts. Evans lookout in Blackheat is er daar ééntje van. Je kan er ook een Grand Canyon wandeling maken van 4-5uur maar daar durven we ons niet aan wagen. Aan Govetts Leap doen we de Halifax Heritage walking trail. Een rustige wandeling die Bent meedoet met zijn fietske, zijn fiets die trouwens op sterven na dood is… het roulement van zijn voorwiel is stuk, wobbely wobbely. Aan het eind van de wandeling krijgen we opnieuw een mooi zicht voorgeschoteld. Een duits (zo blijkt uit het accent) koppel spreekt ons aan … “ar you ze heppi femelie onz tour?” Ze hadden naast ons geparkeerd en onze “Happy family on tour” sticker opgemerkt. Zo geraak je dus ook aan de praat met de mensen 😉

We rijden verder landinwaarts richting Oberon, onderweg maken we gebruik van TripAdvisor om de beste pizzeria van de streek een bezoekje te brengen. En de ratings hebben niet gelogen. Een Australische jongen die alles alleen doet, hij kan zo een zaak starten in Italië. Het landschap is inmiddels ook weer totaal anders, je kan je een beetje in Toscane wanen.

Rond 15u rijden we de heuvels op rond Lake Lyell en we krijgen een magnifieke view te zien over het meer waar we halt houden voor vandaag. De kampplaats voor vandaag is er trouwens eentje die Wenti had gevonden in onze camps boek door een plekje te zoeken die wat meer van de highway lag. Het is een pareltje! We delen het meer met 1 ander koppel en that’s it.

Je mag zwemmen in het meer en dat moet je mij geen 2 keer zeggen, ook Bent wil mee. Het water is koud (understatement). Ik had weinig zin om met Bent vanop de kant stapje per stapje in het water te gaan dus we wandelen naar de steiger en duiken er langs daar in. Ook Bent! 🙂 En nog een keer, en nog een keer … tot we alletwee beginnen te bibberen van de kou! Snel afdrogen en warme kleren aan.

De BBQ’s staan hier op een leuk plaatsje aan het water en daar maken we ’s avonds gretig gebruik van. Wraps met gegrilde kip en ‘groene saus’.

De avond valt, we geven de flesjes op de steiger aan het meer, er komt een paarse gloed over de vallei, de sterren staan aan de heldere hemel en als ik naar de douches wandel kom ik oog in oog te staan met 2 grote springbeesten. Een meer afhuren, kangoeroes bestellen, Wenti heeft dat toch goed geregeld voor mijn verjaardag!

17 December

Vanuit onze camping is het welgeteld 5 minuten stappen naar Scenic World, de trekpleister in de Blue Mountains. Gewapend met stapschoenen, draagzak, rugzak en lunchpakket trekken we naar de ingang voor een dagje stappen.

Scenic World is voor ons een geweldige manier om de vallei te verkennen en alle lookouts in de buurt te kunnen bezichtigen. Met je toegangsticket kan je zoveel keer als je wil de cableway, railway of de skyway nemen en dat blijkt meteen handig te zijn want bij de eerste afdaling naar de vallei met het treintje verliezen we Gust zijn tut. En een hele dag zonder tutje is geen optie voor meneertje. Dan maar terug naar boven, tutje gaan zoeken, en weer naar beneden. Maar eigenlijk vonden we dat niet zo erg dat we nog eens naar boven moesten want de rit die slechts 2 minuutjes duurt brengt ons op een spoor met een hellingsgraad van maar liefst 52° 260m dieper in de vallei. En je kan je zitje nog op ‘cliffhanger’ stand (64°) zetten ook om het extra spannend te maken.

Nu de tut weer terecht is kunnen we aan de wandeling in de vallei beginnen. Een ‘boardwalk’, perfect aangelegd pad tussen de bomen, easypeasy, niets moeilijk aan. Na een uurtje zit de wandeling er al op en brengt de kabellift ons weer naar boven. We nemen de skyway die ons horizontaal naar de overkant van de vallei brengt. Het ding is uitgerust met eem glazen bodem, daar sta je dan boven het niets, heel leuk. Tijdens de rit krijgen we nog een mooi zicht op de Katoomba Falls.

Eens aan de overkant beginnen we aan een iets moeilijkere maar veel mooiere wandeling naar Echo Point, waar we getrakteerd worden op een geweldig mooi panorama van ‘ the 3 sisters’, 3 bergtoppen die niet meer toegankelijk zijn omwille van erosie. Op Echo Point krioelt het van de aziaten (op heel Scenic World eigenlijk (en bij uitbreiding heel Sydney). De meesten onder hen wonen in Australië maar er zijn ook hoop toeristen bij. En zijn me dat rare vogels! Net als in Sydney Aquarium trekken ze als zotten foto’ s van onze zonen alsof het aapkes zijn in de zoo. Op een bepaald moment sprong er een man voor mij en Bent om ons te fotograferen terwijl zijn vrouw naast mij kwam poseren. En van Gust zijn ze al helemaal wild, ze gaan op hun hurkje zitten en doen er alles aan om zijn aandacht te trekken om hem zo beter op beeld te hebben.

We wandelen langs dezelfde weg terug naar de skyway en deze keer stapt Bent supergoed mee, hij springt alle trappen op en af alsof het niets is. Als beloning nemen we nog eens het treintje naar beneden, en terug naar boven. Maar deze keer zitten we helemaal vooraan op de eerste rij voor extra kriebels in de buik.

Terug naar de camping. Het plan was om buiten te koken maar we worden weer omsingeld door de vliegen. En om binnen te staan koken heb ik al helemaal geen zin. conclusie: we gaan iets gaan eten :). Tripadvisor brengt ons naar een Vintage wine Bar/restaurant in Leura maar we mogen er gewoon niet binnen met de kindjes. Omdat ze “fully licensed” zijn (en dus sterke drank verkopen) mogen er geen mensen binnen met kinderen onder de 18. Belachelijk gewoon. Wat verderop is een thai die ook drank verkoopt en waar we wel welkom zijn. Leve de Aziaten!

3e dag op rij dat de kindjes tot 8u slapen, ook voor hen is citytrippen vermoeiend. De rest van Australië wordt wakker met een kater, het nieuws dat de gijzeling voorbij is en er toch 2 doden zijn gevallen. Het is een bevreemdend gevoel dat 1 man er in geslaagd is om zoveel media aandacht te krijgen voor zijn “doel” en dat 1 man een volledig stad tot stilstand kan brengen.

Vandaag op de planning: 100km naar Katoomba, midden in de national Mountains. We stoppen even aan Glenbrook waar we overladen worden met info en tips. Op naar Wenthworth Falls, waar we picknicken en paar lookouts doen, heel mooi uitzicht over de Blue Mountains (die overigens hun naam hebben van de eucalyptusbomen die een blauwe schijn afgeven). We wagen ons aan de Princes Rock wandeling, een half uurtje trappen op en af voor nog een mooier uitzicht op de waterval. Bent heeft alle trappen zelf gedaan, zonder ‘pakken pakken’ en werd beloond met een stuk Belgische chocola. (Onze voorraad is trouwens bijna op, help!)

Dan richting Katoomba, de perfecte uitvalsbasis voor wat wandelingen morgen. Voor de zekerheid (het is de enige camping in de buurt) hadden we ons plekje deze voormiddag al telefonisch gereserveerd. Maar eerst naar de supermarkt, Woolworths (Woolies voor de locals) want onze voorraad eten en drank is zo goed als op. Elk een kar met kind erin, zo doen we dat tegenwoordig (dan kunnen we ook wat racen in de winkel). Tussen de Christmas specials vinden we “applesauce”, APPELMOES! made in Belgium dan nog! Iets waar we al anderhalve maand naar op zoek zijn. Geen twijfel mogelijk, vanavond eten we gebraden kipke met appelmoes en patatjes.

Het plan was om na de supermarkt nog een late-namiddag-wandeling te doen richting Echo Point maar dat draaide anders uit. Tussen de rayon van het brood en de melk vraagt tom ineens te kijken in zijn haar, hij voelt iets raars. Ik dacht, oh, waarschijnlijk een korstje want gezien zijn gestalte (en lompigheid) heeft hij zijn hoofd al meermaals tegen de deur van de camper gestoten. Maar neen, het blijkt een dwaze teek te zijn die zich tijdens de wandeling genesteld had in zijn haar…Shit… En Tom heeft er natuurlijk al aan gekrabd. Maar geen nood, mama wenti heeft haar tekenpincet mee! In de camper werd de teek vakkundig en volledig door mezelve verwijderd, Een joekel van een teek, die ik met plezier vermorzel in een zakdoekje. Voor’t zekerste trekken we naar de apoteek, maar die raadt ons aan toch even een dokter op te zoeken, vooral omdat er een zwelling is waar de teek zat en Tom hoofdpijn heeft. Anderhalf uur later is het eindelijk aan ons bij de dokter. Ze stelt ons gerust dat de ziekte van Lyme in Australië nog niet werd vastgesteld. Het zijn hier blijkbaar andere teken. Maar toch krijgen we voor ’t zekerste een voorschrift mee voor antibiotica.

18u en eindelijk op onze camping. Eerst eteke doen en na het slapen wordt iedereen nog eens zorgvuldig gecheckt op teken 😉

Vandaag bezoeken we Sydney Aquarium, we hebben ticketjes gekregen van meter Katte & nonkel Wouter (tankewel!). Pendelen naar de CBD (central business district) neemt toch snel een uur in beslag dus met ons ontbijtpakketje in de rugzak zijn we vroeg op weg. We willen de sharkfeed om 11u niet missen!

Eens aangekomen rushen we doorheen de hele Sydney Aquarium (een pad te vergelijken met dat van Sea life in Antwerpen maar dan grootser) naar de Great Barrier Reef theatre voor het voedermoment. Redelijk debiel dat ze dat om 11u al doen aan de uitgang … maar bon. Na de feed & talk daar spreken we een medewerkster aan en ze brengt ons op 1minuut via de backstage terug naar de ingang zodat we vanaf dan in alle rust naar de visjes kunnen kijken! Nemo’s, Dory’s en ook de minder cute visjes, ze zijn er allemaal. Bij de Grey Nurse Sharks zitten net duikers in de tank die de beestjes aan het hand feeden zijn … plezant! We zien ook nog 2 dugongs (er zijn er wereldwijd maar 6 in gevangenschap) boven ons hoofd zwemmen, indrukwekkende beesten die maar liefst 120kg sla per dag eten.

Na het Aquarium hebben we allemaal honger en waar beter om te gaan eten na het zien van zoveel vis dan naar de Japanner. Geen sushi maar tepanyaki! Met zo’n live chef, precies echt. Er is geen kinderstoel voor gust maar moeilijk gaat ook. We nemen elk een lunch menu en Bent eet mee van ons. Understatement. Hij smult overal mee van, Miso soep, Japanse pannenkoek met zeevruchten en een chickenburger op z’n Japans.

Bij het buitengaan van het restaurant zegt de zaakvoerder tegen mij “be careful with the children on the street today”. Ik begrijp niet goed waarom en hij voegt er nog aan toe “you will see a lot of police near George street”. We wandelen de stad in en enkele blocks verder zijn de straten afgesloten door politiebaricades. We zijn in een van de drukste winkelstraten van Sydney en het is er heel rustig. Het valt ons op dat de Apple store gesloten is, we wandelen verder, de meeste grote winkelketens zijn dicht … we checken even de iphone en vernemen het nieuws dat er gijzeling aan de gang is in het Lindt Café. Op 2 blocks van ons en op het pleintje waar we gisteren Gust zijn pamper hebben verversd. Een akelig gevoel. Op dat moment is er nog niet veel geweten. Er is sprake van minstens 1 gijzelnemer , een onbekend aantal mensen die in het café zijn, en er is een zwarte vlag met arabisch opschrift getoond … 9/11 en de aanslagen op Londen schieten je dan wel te binnen. De politie behandelt dit als een mogelijke daad van terrorisme en er is een lockdown protocol ingesteld. Publieke plaatsen zoals winkelcentra, musea en de operahouse worden ontruimd. Vreemd genoeg blijft de metro wel open.

We kijken even naar de kaart en besluiten richting Hyde park te gaan, de wandeling er naartoe heeft een bizar gevoel, roadblock na roadblock. Eens aangekomen in Hyde Park zien we een 30-tal agenten het park binnenstappen op zoek naar iets. Een van hen stapt op ons af en vraagt vriendelijk het park te verlaten. (Later blijkt dat de gijzelnemer verzonnen had dat er 2 bommen zouden verstopt zijn in de stad).

Onze queue om toch maar terug naar onze camping te gaan buiten de stad. Het openbaar vervoer is slechts licht verstoord, drukker dan anders op dit moment van de dag , maar we vinden onze weg terug naar huis. Nieuws & radiozenders zenden non stop uit. Wenti draait (nog) een wasje, ik maak ons ondertussen een simpel krokske om uit het vuistje te eten terwijl we zelf ook het nieuws wat blijven volgen. We verwittigen het thuisfront nog dat we ok zijn .. die waren tenslotte gaan slapen met een mailtje “wij zijn in Sydney” en werden anders wakker met het bericht “gijzeling in Sydney”…

Zondag, Family Funday … een dagpas die je kan kopen voor 2,5$ waarmee je trein, metro, bus & boot kan nemen in Sydney. We blijken niet de enige te zijn die daar gebruik van maken. Wat is het DRUK! We nemen vanuit Circular Quay de ferry naar Manly, de ferry is trouwens de ideale manier Sydney harbour en de Skyline vanaf het water ook eens te zien.

Als je van de ferry stapt en de walkway met de vele winkels doorloopt kom je op het surfstrand. Er zijn veel surfers aan het showen en op het strand en het is over de koppen lopen. Als we dit al zien zijn we blij dat we Bondi beach niet doen. We kiezen er een restaurantje uit en hebben in tijden zo lekker niet meer gegeten, jammer dat we hier vanavond eens geen 4 gangen dinnerke kunnen komen doen met ons 2tjes.

Aan de andere kant van de baai is de zee rustiger, je kan er geen surfer in je nek krijgen en is er ook een shark-net. Bent staat weer te popelen, en ik ben chinese vrijwilliger om mee het koude water te trotseren. Na een uurtje op het strand doen we nog een wandeling langs de rotsen en dan is het alweer tijd om de de ferry terug naar huis te nemen. We genieten nog een laatste keer van het uitzicht op de baai. Eerlijk gezegd, tot nu toe is dit het enige aan Sydney dat ons echt kan bekoren. Missen we iets?

Onze eerste dag Sydney. Na een stevig ontbijt vertrekken we met de buggy richting metro. 10min stappen dat klopt. Maar met de metro ben je toch al gauw een halfuur onderweg. We verkennen eerste de buurt rond Surry Hills maar vrijwel alles is er nog dicht en er is dus niet veel te zien. We wandelen verder richting Chinatown, de market daar lijkt ons iets te toeristisch getint en we gaan al snel weer verder. In de buurt nemen we nog wel de lunchmenu mee in een Thais restaurant. Bent kan het ook smaken, goed om weten eens we weer thuis zijn 😉

Via Town Hall & de mooie Victoria Building wandelen we verder richting Botanical Gardens. Daar genieten we allemaal van een ijsje in het park en kan Tom zich nog wat tegoed doen aan zijn nieuwe verslaving: ice coffee. We voederen ook nog de grote (vieze) alen die er in de vijver zitten. We wandelen verder naar Mrs Macquaries Chair, van daaruit heb je een héél mooi zicht op de Skyline van Sydney, Opera House en Harbour Bridge. Er is ook net een manche aan de gang van de Extreme boatrace series. De F1 van het zeilen zeg maar. We worden getrakteerd op spektakel, de boei waar ze keren ligt op enkele meters van het uitkijkpunt. Langs de baai spotten we de voorbereidingen voor wat ongetwijfeld een zot trouwfeestje moet worden, wat een prachtige wedding-venue met zicht op de Opera House. Ik ben echt in het verkeerde land geboren om (trouw)fotograaf te zijn ….

We wandelen richting de trappen van de opera house, eigenlijk is dat ding mooier van ver dan van dicht. In de haven ligt ook nog een mastodont van een cruiseschip die het zicht eigenlijk een beetje verstoort. We komen aan in “The Rocks”, één van de buurten in Sydney. Er is een overvloed aan restaurantjes en wij pikken er een italiaan uit. (met 2 bengels kan je niet echt voor de grand-chique gaan).

Na het eten krijgen we allemaal ons klopje. Wanneer we terug op de camping zijn geven de kindjes geen kik meer. Man man, 39 dagen rondzeulen met de kindjes, prima . Maar zo citytrippen … ons licht was ook uit.

We staan op met (alweer) gietende regen. Het heeft dan ook geen zin om de baai nog verder te verkennen. We ontbijten in de camp-kitchen, die evengoed de set had kunnen zijn voor een horrorfilm. De deuren waaien met een piepend geluid open en dicht en zeisen en bijlen versieren de muren en de plafonds. Gezellige boel.

Onze weather-app voorspelt iets mooier weer richting Sydney, dus gaan we ook die kant uit vandaag. Het is nog steeds een raadsel hoe we Sydney het best kunnen verkennen met de camper. Gelukkig brengt ’t internet raad. Tripadvisor en andere fora maken ons duidelijk dat we zot moeten zijn als we met onze camper de stad zouden inrijden. We kunnen best gaan kamperen in Lane Cove Tourist Park, zo’n 15km van Sydney. Van daaruit zou het 10minuten stappen naar het station en dan nog een 20minuutjes met de trein die ons naar het centrum van Sydney brengt. Klinkt aannemelijk. Een staanplaats kost bovendien ‘maar’ 39 AUD.

Maar voor we naar daar rijden maken we nog een tussenstop in het Ku-ring-gai Chase National Park, boven Sydney. 1 van de meest bekende in de buurt, vandaar ook wellicht dat we entree moeten betalen om er binnen te mogen. De zon is weer tevoorschijn gekomen en we rijden langs een mooie route naar het centrum van het park, Bobbin Head, waar een kleine haven ligt en waar we lunchen. We maken nog een wandeling tussen de mangroves, spotten duizenden rode, paarse en blauwe krabben. De beloofde Aboriginals-graveringen op de wandeling vielen wel dik tegen maar goed, we hebben de beentjes toch eens gestrekt vandaag.

Op naar Lane Cove National Park, van waaruit we de komende dagen Sydney zullen verkennen. We hebben geen idee wat we moeten verwachten van de stad. De meningen zijn uiteenlopend, sommigen zijn lovend, anderen vinden Melbourne veel interessanter. Onze mening volgt.

(eindelijk weer wat wifi, we doen een inhaalmarathon op de blog)

Om 5u werden we gewekt door onze jongste, een huibui uit het niets. Een droompje dachten we, maar hij bleek toch wat lichte koorts te hebben. Na een flesje is hij nog even ingedommeld maar echt vast hebben we niet meer geslapen. Ik sta op met 10 verse muggenbeten op 1 bil en word zot van de jeuk. Ik haat die beestjes zo hard! Ik neem een Zyrtec pilleke om te vermijden dat ik het vel helemaal van mijn billen krab.

Het regent nog steeds en in de verte horen we het weer donderen. we checken de weersverwachting en het ziet er voor de rest van de dag niet veel beter uit.

Spijtig want vandaag rijden we de ‘Tourist Drive 6’ rijden, The Lakes Way. Met continu zware regen hebben we weinig zin om te uit te stappen en wandelingen te maken naar de lookouts. We nemen toch een afslag richting Seal Rocks, en rijden naar een vuurtoren voor een 360° view. Maar dat bleek 20km omweg voor niets geweest te zijn want de vuurtoren was enkel te voet bereikbaar via een steil pad, wellicht ook te glad met al die regen van de voorbije dagen.

Speciaal voor zoonlief gaan we nog eens off-road (sorry Britz), gewoon omdat we dan 10km verderop een overzetboot kunnen nemen met de camper. We spotten nog wat wilde kangoeroes (gigantische exemplaren), nemen de overzet en rijden door tot Hawks Nest om te picknicken. De regen houdt ons niet tegen: spek met eitjes en toast, op de bbq, ah ja, want die vind je echt overal, zelfs op de meest afgelegen plaatsen.

Moest het mooi weer geweest zijn, dan zouden we nog naar Nelson Bay gereden zijn. Maar met dit weer heeft het geen zin. Anna Bay wordt onze eindhalte. Al een hele dag heb ik last van hoofdpijn en duizeligheid, een bijwerking van Zyrtec. Ik kruip de jongens hun bed in terwijl zij beneden met de papa klimmen op geïmproviseerde torens en kruipen door tunnels van kussens.

Het blijft de hele avond en nacht regenen. Hebben jullie negatieve vibes naar ons gestuurd ofzo?

We zijn vroeg uit de veren. Al hobbelend en bobbelend rijden we terug richting Pacicif Highway om onze tocht naar het Zuiden verder te zetten. We zetten ons verstand op 0 en zingen luidkeels kinderliedjes met Kapitein Winokio. Ook al zingen de jongens niet mee, het feit dat wij dat wel doen vinden ze geweldig. De CD heet “handjes draaien” en dat heeft Gustje goed begrepen.

We rijden langs een infopunt waar eindelijk eens een snugger iemand achter de balie zit die meer doet dan brochures uitdelen. Ze helpt ons verder om onze plannen voor “the Great Lakes” te concretiseren en geeft wat tips om dolfijnen te spotten

We arriveren tegen de middag op onze camping aan 1 van de vele meren in de buurt en begroeten de pelikanen die op een paar 10tallen meters van onze camper zitten. We hebben trouwens geluk vandaag want de dame aan de receptie was iets minder snugger en rekende ons het standaardtarief aan voor 2 volwassenen (zonder extra voor Bent te rekenen). Tsjah, als zij er niet naar vraagt…

Ik doe nog eens een poging om pannekoeken te bakken in een kleefpan. Dikke duim voor mezelf want het lukt! En ze zijn nog lekker ook. Voor alle duidelijkheid het gaat om panecakemix waar je gewoon wat water of melk moet aan toevoegen.

Tijd voor een zwemmeke in het verwarmd zwembad, zalig. Het peuterbadje doet vandaag dienst als kruipbassin voor Gust. De zwempartij eindigt met een val van Bent rond het zwembad. Een schaafwonde aan de knietjes maar hij ziet bloed en begint hard te huilen, hij kan niet meer stappen en het einde van de wereld lijkt nabij. Nen echte vent…

Na een bezoekje aan de supermarkt gaan we naar de plek waar we veel kans hebben om dolfijnen te spotten maar helaas pindakaas. Tom en ik zagen er precies wel eentje in de verte maar de verwachte spelende dolfijnen hadden vandaag rustdag.

De regen hangt weer in de lucht en we trekken dan maar richting camping waar ik wat gemarineerde kip van Jamie Oliver op de bbq gooi. Na het avondeten begint het te gieten.

Het dondert en bliksemt langs alle kanten. Vanuit onze camper zien we de bliksemschichten langs alle kanten vliegen. De kindjes slapen er gewoon door en wij zijn vooral blij dat we in een camper slapen en niet in een tentje zoals onze buren. Na een poging van Tom om de bliksem buiten te fotograferen (geen nood, hij stond onder een afdakje) kijken we onze aflevering van Homeland uit en proberen we de slaap te vatten onder het helse lawaai van de regen op ons dak.