Vandaag het laatste deel van de Great Ocean Road. De eerste halte, Loch Ard Gorge, de plek waar in 1878 de Loch Ard schipbreuk leed. Slechts 2 mensen overleefden de scheepsramp. Ze spoelden aan, klommen uit de kloof om en werden zo gered. Vandaag zijn er wel trapjes voorzien zodat wij er ook eens naar beneden kunnen.

Verder er op onze weg stoppen we ook nog The Arch en London Bridge, in 1991 stortte de brug in waardoor 2 mensen vast kwamen te zitten op de rots. Leuk detail, dat koppel ontvluchtte nadien de media, het was een overspelig koppel dat daar van poepke zwam was gaan doen.

En dan zit de Great Ocean Road er jammergenoeg op. Een weg langs één van de meest indrukwekkende stukken kust (West Australië zou nog indrukwekkender zijn, dat is dan voor een andere keer) met na elke bocht een nieuwe verrassing. We hebben op die 4 dagen ontelbare keren, wow, mooi, magnifiek en “checkt-dat-af” gezegd.

Onderweg naar Port Fairy stoppen we nog voor benzine: 125$/100l. Een no brainer, de laagste prijs tot nu toe. Op sommige plekken in Australië liep de prijs soms op tot 156$/100l. Je krijgt er eigenlijk kop nog staart aan waar je nu net veel of weinig zal betalen. Onze camping ’s avonds is geen hoogvlieger, de tijd is er blijven stilstaan, een roeste speeltuin, een kapot zwembad, oude caravans, wasmachines van in de jaren stillekes. We gaan ’s avonds het dorp nog eens in op zoek naar iets … juist ja, om te eten. 😉

We staan op en in de heuvels achter ons hangt een dichte mist. We nemen onze tijd om te ontbijten want vandaag rijden we het 3de deel van de Great Ocean Road. De vakantie zit er hier voor veel Aussies alweer op dus wordt het weer wat kalmer, makkelijker en goedkoper om een camping te vinden. Wenti vindt er eentje in Princetown, een recreation reserve, back to basics, op een steenworp van de 12 Apostels en dus de ideale uitvalsbasis om de 12 Apostels bij zonsondergang te gaan bewonderen, ons hoofddoel voor vandaag.

Onderweg slaan we nog even af richting Cape Otway, een baan die er om bekend staat dat er veel koala’s in de bomen zitten langs de kant van de weg. Wenti is opnieuw de perfecte spotter om er al rijdend te vinden, het enige wat haar ontbreekt is zo een stoeltje op de motorkap. Voor wie minder goed is in het spelletje “find koaly” , je stopt gewoon waar er nog auto’s langs de kant van de weg staan en waar er mensen staan met hun camera’s omhoog gericht.

Wanneer we rond Cape Otway rijden klaart het weer ineens op en lijkt het een prima avond te gaan worden voor een zonsondergang. In de vroege namiddag checken we in op de camping om nog wat te chillaxen en we eten iets vroeger vandaag zodat we om 18u terug op weg kunnen.

De eerste halte is Gibsons Steps, de bussen met dagjestoeristen zijn inmiddels allemaal weer weg. Wij kunnen genieten van een laatavond zonnetje op het strand. Aan de ene kant de wilde oceaan, aan de andere kant 60meter hoge kliffen. Magnifiek.

Rond 20u komen we aan bij de 12 Apostels, we hadden de foto’s gezien, de verhalen gehoord maar er is weinig dat je kan voorbereiden op het zicht dat je daar krijgt. Om stil van de worden. We hangen er een uurtje rond, de zon gaat onder. De meesten gaan dan naar huis maar als je nog een half uurtje geduld hebt en blijft wachten zie je de pinguins hier ook aan wal komen. Toegegeven, vanop 60meter hoogte zijn pinguins van 30cm niet erg groot meer 😉

Tussen de mensen spotten we ook een Gustie look-a-like, een kereltje van 2 jaar die perfect Gust zou kunnen zijn binnen een jaartje.

Terwijl Tom de afwas doet raakt hij aan de praat met een koppel Nederlanders. Ze zijn zo vriendelijk hem te helpen afdrogen. In ruil geven we hen wat tips voor het vervolg van hun route richting Sydney.Ze blijken bovendien 70 dollar betaald te hebben per nacht, en wij 90, ok dat we meer moeten betalen omdat we met 4 zijn maar 20 dollar verschil lijkt me erover. Ik trek mijn stoute schoenen aan en ga de uitbater om uitleg vragen. Na wat gekibbel krijg ik mijn goesting en betalen we 78 per nacht. Dat is dan toch weer 24 dollar uitgespaard, neh!

Vandaag maken we een lus rond Apollo Bay, en rijden we door Otway national park. Wow, was me dat een supemooie route, dwars door het tropisch regenwoud.

We doen de Otway treetop walk en wandelen een dik uur op 40m hoogte tussen de boomtoppen. Zelfs wij die allebei hoogtevrees hebben, genieten van de hoogte en het zicht op het regenwoud onder onze voeten. Bent beseft zelfs niet dat hij op hoogte wandelt en wil liever lopen op de metalen constructie. Tijdens de wandeling is er een zoektocht voor de kindjes en Bent krijgt op het einde een pin opgespeld. Zo fier als ne gieter loopt hij rond nu, onze Ranger Bent. Oh ja, nog een meevaller, aan de ingang kregen we van een lieve dame een voucher voor een 1+1 ticket. Alweer 25 dollar uitgespaard.

Verderop liggen de Triplet falls. Om die te bezichtigen moet je een circuit van 2,5 km volgen, een uurtje wandelen. Redelijk wat trappen, boardwalks, bruggetjes,… het was veruit de mooiste boswandeling die we al gedaan hebben. En wonder boven wonder heeft Bent die volledig uitgestapt. Zonder in de rugzak te zitten. Wat een verschil met onze eerste wandelingen hier in Australië toen we hem na 100m al moesten meesleuren.

We rijden onze lus verder uit en komen terug aan in Apollo Bay. De jongens zijn helemaal uitgeteld en liggen letterlijk te knorren in hun autostoel. Zo hebben we het graag.

9u is het wanneer we gewekt worden door ongeruste telefoontjes en emails van het thuisfront. Blijkbaar waren de bosbranden ten Oosten van Adelaide in het nieuws. Wees gerust, we zijn nog ver genoeg van Adelaide om in een gevarenzone te zitten. En rond Melbourne zijn er slechts een paar kleinere brandjes uitgebroken die snel weer onder controle waren. We hebben ook een app om alle incidenten op een straal van 100km op te volgen.

Vandaag 22° en zon, perfect weertje om eindelijk aan die Great Ocean Route te beginnen. We houden halt aan alle lookouts, viewpoints en bezienswaardigheden die er zijn. Addis Point, de lighthouse aan Aireys inlet, Ereskin Waterfalls, Teddies Lookout en lunchen in Lorne. Daar springen we nog even het infopunt binnen waar je de geschiedenis van de Route aan de hand van wat foto’s kan bekijken. De 250km lange route werd tussen 1919 en 1932 aangelegd door de Australische soldaten die de eerste WO overleefden, als eerbetoon aan hun gestorven makkers. Met explosieven bliezen ze de rotsen op, met hamer en beitel kapte ze de route uit. Indrukwekkende beelden.

In Kennett River houden we halt, want daar kan je koala’s in’t wild zien. En inderdaad, lang moeten we niet zoeken, een handvol mensen verraadt meteen waar de koala zit.

En dan is het tijd om door te rijden naar Apollo Bay, want dat was de enige plek waar ze nog plaats hadden. 2 nachten blijven we hier slapen, aan, hou u vast, 90 dollar per nacht. Schandalig… maar geen andere opties… We doen het wel op een heeeeel rustig tempo, want de route is zo prachtig. Achter elke bocht krijgen we een ander zich voorgeschoteld, echt magnifiek.

Gelukkig is de camping op wandelafstand van het dorp. Na een lekker Italiaans avondmaal brengen we nog een bezoekje aan de lokale kermis. Een knuffel en een scheetkussen later (wat een vangst!) is het tijd om ons nestje op te zoeken.

Door de hitte zijn we allemaal om 6u al wakker. Vandaag geven ze opnieuw 41°. We geven de kindjes een fles en wij doen zelfs de moeite niet om te ontbijten, onze camper staat in de zon en we willen zo snel mogelijk vertrekken zodat we de airco kunnen aansteken. (De airco unit in de cabine vooraan werkt enkel als de motor draait)

We rijden een half uurtje verder richting Torquay, het begin van de Great Ocean Road. We gaan eerst iets gaan ontbijten en gaan daarna meteen naar het infopunt om een plaats te zoeken om te overnachten. Alles zit opnieuw vol, hier in de stad maar ook de dorpen verderop. Enkel in Jan Juc, vlak naast Torquay, is er nog een UNpowered site vrij. Weer een dag van 40° en weer geen stroom … miljaar, maar andere opties zijn er niet.

Ze lopen hier ook allemaal op de toppen van hun tenen, de fire danger rating is op de één na hoogste (de hoogste is er eigenlijk voor als het al te laat is), het is de eerste piek van het seizoen, ze raden ons af om vandaag al de Great Ocean Road te rijden en de aanpalende nationale parken te bezoeken. Beter een dagje afwachten, de gebeurtenissen wat opvolgen en zien of (en waar) er brandhaarden bijkomen.

Aangezien er in Jan Juc zijn zwembad meer mensen zitten dan water besluiten we naar het strand te gaan om daar een frisse duik te gaan nemen. Er is veel wind, en bij 40° graden voelt dat aan alsof je door een oven aan het wandelen bent. We hebben ook een parasol mee om het strand en het is vechten om dat ding in het zand te houden. Het water is eerder frisjes maar het doet enorm deugd, de kindjes genieten er ook van. We springen tegen de golven in en rapen een echte zeester van de bodem.

In de namiddag voorspellen ze gelukkig wat regen en zou de temperatuur wat zakken. Maar goed ook, want met zo’n hitte weet je met jezelf geen blijf. Om 16u begint het te regenen en het houdt niet op tot we gaan slapen. Het koelt af tot 20° en dat voelt ineens fris aan om te slapen. Maar liever zo dan die hitte van de voorbije nacht.

The one with the new window

Omdat we eigenlijk nog niet zoveel van Melbourne hebben gezien plannen we vandaag nog om een dagje extra te citytrippen. We hebben geen camping meer en we zien dan wel nog, we kunnen altijd slapen op een rest area langs de highway indien nodig.
Klein detail, ze geven wel 40° graden vandaag. Wat indoor sight seeing misschien dan? Victoria Market, Central market, een museum, …

Maar bij 40° graden besliste de barst in onze vooruit dat het ook te warm was en groeide ze verder uit. Het werd ons duidelijk dat we met deze ruit het einde van onze vakantie niet gaan halen. Een telefoontje naar Britz dan maar, de feestdagen achter de rug en we zitten in een grote stad dus misschien kunnen ze het hier sneller regelen. Een kwartiertje later bellen ze terug met een oplossing, tegen 15u werder we verwacht in Geelong, 100km verderop, daar gaat ons dagje citytrippen dus. Een kwartier later terug telefoon, blijkbaar was er geen ruit op voorraad en ging die er pas maandag zijn (vandaag is het vrijdag), wel een dagje Melbourne dus, maar wel de planning voor de komende dagen wat overhoop.

We staan inmiddels op de parking aan Victoria Market als we terug telefoon krijge, ditmaal van de garage in Geelong, een vriendelijke kerel die ons laat weten bij een lokale glasboer nog een ruit gevonden te hebben en hij die nog kan gaan halen zodat hij ons vandaag nog uit de nood kan helpen.

We lopen eerst nog enkele uurtjes rond op de markt, er is vanalles: kleding, gadgets, speelgoed, verse groenten en fruit, vlees,vis, kaas en natuurlijk belanden we ook op de foodcourt voor een hapje.

Rond 14u zetten we aan richting Geelong. Onderweg probeert Wenti ALLE campings in Geelong en er is echt NIKS meer vrij. We bellen naar de garage en leggen de situatie vriendelijk uit aan de man en vragen of we de komende nacht op zijn domein mogen staan. We zullen geen stroom hebben maar het is verder geen enkel probleem.

Toeval wil dat er op 100m van de garage een buitenzwembad is waar we wat verkoeling kunnen gaan zoeken met de kindjes terwijl we wachten tot onze voorruit hersteld is. Achter het zwembad ligt ook een van de grootste stadions van Victoria. Na wat gegoogle blijkt dat de thuisbasis te zijn van de AFL ploeg een Australische variant op rugby. Er is ook een match vanavond tussen Melbourne & Perth, omdat alles beter lijkt dan in een niet gekoelde camper te gaan zitten kopen bij 40°, kopen we tickets om ’s avonds naar de match te gaan kijken. Niemand (ook niet aan de kassa) kon ons vertellen hoe lang zo een match duurt, maar als de kindjes het echt beu zijn, dan gaan we gewoon terug naar ‘huis’.

Terwijl we aan het aanschuiven zijn om het stadion binnen te gaan proberen we aan wat meer info te geraken over de sport … we raken aan de praat met enkele Melbourne Victory fans, blijkt dat er 2 speelhelften zijn van 45min en dat ze 11 tegen 11 spelen …. say whaaat? … VOETBAL dus ? Yep mate, soccer. Geen AFL, wel een A-League topper (gelukkig) tussen de nr’s 1 en 2 in de stand. Lachen, vooral met onszelf.

Het niveau van de competitie hier, niet zo geweldig, zelfs Brugge zou hier nog een goal kunnen scoren. Zowel de verdediging als aanval van Melbourne leek meer op een aflevering van FC De Kampioenen, misverstand na misverstand. De eindscore 1-2 … maar zolang zijn we eigenlijk niet gebleven. Maar nu ik weet dat Bent zo goed “Buffallo AA Gent” kan roepen (met dank aan peter Tom) moeten we misschien toch maar eens samen met Titus naar de Ghelamco Arena gaan als we thuis zijn. Of ik Wenti ooit nog meekrijg naar een match weet ik niet 😉

Terug naar de camper, we staan geparkeerd aan de achterkant van de garage in een of ander guur steegje onder het oog van een CCTV camera van een privé bedrijf. Maar wel met een nieuwe voorruit!

Slapen in je wagen mag eigenlijk niet in de staat Victoria, voor het zekerste steken we nog een papiertje onder ons raam “Dear Officer, we arrived late in town for an emergency window repair and couldn’t find a caravan park. We are parked here with the permission of the owner of O’Briens garage. Thank you.”

De airco van de camper in het slaapgedeelte werkt enkel als je aangesloten bent op stroom, niet dus. De temperatuur “zakt” deze nacht naar 30° (echt serieus) … Bloedheet is het in ons kot op wielen. Enkel de Gust lijkt er geen hinder van te ondervinden, de rest van ons slaapt niet erg goed.

1 januari

Omdat de kindjes dat zo leuk vinden doen we nog een Zoo. Of ze zijn hier allemaal netjes gaan nieuwjaren bij de familie en we hebben een kalme dag in de zoo OF het is een feestdag en iedereen zit in de Zoo.

Dat 2de dus. Het was druk! Het gevoel van deze zoo is helemaal anders dan Steve Irwin zijn Australia Zoo, niet zo interactief, geen show, geen dieren om te aaien … te vergelijken met een zoo van bij ons.. Maar dan wel grootser, een paar hele mooie paviljoenen (te vergelijken met die van de panda’s in Pairi Daiza (of hoe ze het ook genoemd hebben), een leuke treetop walk, een plezante vlindertuin,… we zien ook eens koala’s waar wat beweging in zit, en die beestjes kunnen dus springen van tak naar tak!

Een leuk aangenaam dagje met de kindjes, die vonden het top maar als je hier bent en je kan er naartoe … Australia Zoo #1 😉

31 december – nieuwjaarsavond

Vandaag staan we op met een leuke videoboodschap van metekindje Tille die haar nieuwjaarsbrief voorleest. 4jarigen die doen alsof ze echt kunnen lezen, altijd schattig.

We hebben nog steeds geen idee wat we vanavond gaan doen: stad ingaan of niet. Ook aan de receptie wordt het ons afgeraden, met een buggy op de tram proberen geraken tussen al dat volk, of met de camper tot aan een parking rijden en van daaruit te voet gaan…… er wordt een half miljoen mensen verwacht in de stad… hmm… twijfel twijfel.

We besluiten dan maar al wat dichter naar de stad te rijden met de camper, eens zien hoever we zouden geraken. Het blijkt toch wel al druk te zijn. We houden halt in een buitenwijk waar ze een paar leuke winkels en restaurantjes hebben. We lunchen bij een mexicaan, su-per-lekker, moesten we in Melbourne wonen, we zouden hier nog komen.

Gust hakt de knoop door voor vanavond: we gaan NIET naar de stad. Meneertje heeft een superlastige dag (paar nieuwe tandjes die doorkomen). We krijgen een tip om het vuurwerk te gaan bekijken vanop Coburg Hill, een paar straten van de camping, waar je zicht hebt op de skyline van Melbourne. Om 22u30 trekken we naar daar en kiezen we een plekje uit. Terwijl de zonen liggen te knorren lezen we in afwachting een boekje. Om 23u55 proberen we Bent wakker te maken voor het vuurwerk. Hij wou het zo graag zien, maar hij was met geen stokken wakker te krijgen. En dan om middernacht is het zover. Samen met nog een 50tal anderen staren we 10minuten lang naar de skyline. 10minuten lang lichtte de stad op, langs alle kanten. Ook al waren we niet in de stad, toch hebben we het gevoel het vuurwerk meegemaakt te hebben. Een mooie afsluiter van geweldig jaar. En o zo blij dat we de beslissing genomen hebben om deze trip te maken! Geen beter gevoel dan een vakantiegevoel om het nieuwe jaar in te zetten.

We staan alweer op met regen. Op Phillip Island hebben we niets meer te zoeken en we trekken richting Melbourne. 2uur is het rijden tot Coburg, de camping die het dichtst bij de stad ligt. Het plan is er om er een paar dagen te blijven en van hieruit Melbourne te verkennen. In de namiddag beginnen we aan onze tocht: een dik kwartier wandelen naar de tramhalte en dan 45min op de tram tot in het centrum.

Wanneer we uitstappen hebben we meteen een aangenaam gevoel, het ‘klikt’ meer dan met Sydney (hoewel Sydney meer bezienswaardigheden had: de brug, opera house etc). Sydney voelde meer aan als werkstad, terwijl in Melbourne precies meer geleefd wordt: veel leukere bars en restaurantjes, aangenamere straten om door te wandelen, groener, kortom, veel meer sfeer.

Rond de CBD rijdt een oude tram (gratis), maar met de buggy lijkt het precies niet zo eenvoudig om erop te geraken.
We trekken naar het infopunt en informeren ons voor oudjaar morgen. Openbaar vervoer zal gratis zijn maar het zal blijkbaar heel druk worden. We worden aangeraden om de “family” fireworks te gaan bekijken om 21u30 maar daar hebben we geen zin in. ’t is alles of niets voor ons.

We lopen richting Chinatown en houden even halt voor een kappersbeurt voor Tom. Een paar hippe aziaten geven hem een nieuwe coupe. Chinatown loopt ineens over in ‘the Greek precinct’, perfecte plaats voor ons avondeten. Na de Italiaanse, Thaise, Mexicaanse en Japanse keuken leren we Bent de Griekse kennen maar dat was een brug te ver, het was zo z’n ding niet.

We blijven nog in Melbourne tot 21u en lopen de Southbank af naast het water. Heel leuke plek om te vertoeven, een gezellige drukte.Maar de kindjes worden moe en we hebben nog een dik uur pendelen voor de boeg, dus houden we het vandaag voor bekeken.

We verlaten Wilsons Prom en rijden richting Phillip Island. Dit was een van de zaken die we van thuis uit al hadden beslist te willen doen op onze route. Op het eiland komt immers elke avond een kolonie kleine pinguins uit het water om er ’s avonds terug naar hun nestjes te gaan in de duinen. We moeten er wel meteen aan toevoegen dat je daar niet zomaar eens wat op het strand kan gaan wandelen om de beestjes te zien, neen ze hebben daar speciale boardwalks & tribunes voor neergepoot. Ja, tribunes … op een drukke avond komt er daar zo een 4000 man op af, maar laten we niet teveel vooruit lopen op de feiten. Eerst moeten we daar nog een kamplaats zien te regelen, het is inmiddels hoogseizoen, de prijzen swingen de pan uit. Waar je normaal 30$ betaalt, betaal je nu snel 70-90$ voor een dagje je camper te parkeren op een lap gras/beton met wat stroom & water. Camping na camping bleek vol te zitten tot we nog geluk hebben er eentje te vinden in Cowes.

Er is een brug op en af het eiland en het is er bumperrijden, bovendien is het grijs & regent het pijpenstelen. Waar de aantrekkingskracht zit en waarom iedereen naar hier wil komen is ons een raadsel. Zo een machtig land en iedereen lijkt naar dit plat eiland te willen komen.
De namiddag brengen we door in de camper, buiten is er regen & wind. Ze voorspellen opklaringen tegen 18u, laat ons hopen, we hebben geen zin om met de kindjes 2 uur op een tribune in de koude te zitten wachten op wat pinguins ….

Voor we vetrekken gaan we onze buikjes eerst nog wat gaan volsteken bij een Japanse tapasbar, perfect naar de zin van Bent die tegenwoordig echt overal wil van proeven… “hmmm jammie jammie, ik lust dat graag” gaat het dan.

Op naar de pinguins, 10km verder op het eiland, veel volk op de baan, precies of je richting sportpaleis staat aan te schuiven vanop de ring. Onderweg grote elektronische borden “tonight is sold out” (wij hadden enkele dagen eerder al tickets geboekt online) , maar dat wil dus zeggen 4000 man vs 16000 paar pinguins.

Je betaalt dus toegangsgeld (23$/pp), en je zit tussen 4000 anderen. Om dat idee wat draaglijker te maken blijven we onszelf eraan herinneren dat het geld naar het behoud gaat van het park & de kolonie. Allemaal gedekt onder de mantel der “ecotourisme” dus. Geld dat waarschijnlijk ook naar het grote complex is gegaan aan de ingang. Een mini museum, food & drinks bar en souvernirwinkel. Je waant je echt aan de inkom van een pretpark.

Je vraagt je ondertussen misschien ook af waarom er een foto van een opgezette penguin als cover foto staat … wel … je mag er GEEN foto’s maken. Mochten er 4000 flashes afgaan zouden de beestjes nog meer verschieten …. (ze zijn ook slechts 30cm groot)

Iets na 19u komen we aan, via de boardwalks door de duinen kom je aan 2 grote tribunes. Een tip die we hadden gelezen, probeer op de rechter tribune te gaan zitten, daar komen er meer uit water. Het zonnetje is er gelukkig nog eventjes doorgekomen, de wind was wat gaan liggen maar toch kon je een dikke trui, regenjas (windstopper) en dekentje goed gebruiken. De beestjes werden verwacht tegen 21u.

Op een paar verdwaalde enkelingen na kwamen de eerste groepjes inderdaad iets na 21u uit het water, vanaf dan gaan de spots voor 50min aan zodat je ze naar hun nestjes kan zien gaan. Het eerste deel van het event bestaat dus uit het feit dat je groepjes pinguins uit het water ziet waggelen en over de rotsen sukkelen. Schattig om te zien en een verrekijker was handig geweest. Wij bleven een beetje op onze honger zitten omdat we eerder een soort D-Day landing hadden verwacht van pinguins, met honderden tegelijk ipv tientallen. Maar voor Bentje was het top, Gust heeft liggen knorren in de draagdoek.

Bij het 2de deel van het “event”, als je de tribune verlaat kan je via de boardwalks in de duinen de beestjes volgen terwijl ze terug naar hun nestjes lopen om hun jongeren te gaan voeden. Overal waar je keek liepen er beestjes. Waggel waggel en dan alla Maggie Simpson stuik op de buik. (frontaal op hun muil gaan). En het bleek ook paringsseizoen te zijn aan sommige andere pinguin-moves te zien. Volgens Bent waren ze aan het “dansen”.

Moe, een beetje verkleumd kwamen we om 23u terug op onze camping aan. Blij dat we het gezien hebben maar misschien toch iets onder de verwachting.