De Flinders Ranges stonden eerst niet op ons programma, maar door wat slecht weer en hoge campingprijzen rond kerst & nieuwjaar zijn we wat sneller opgeschoven dan gedacht. Een gelukje want de Flinders Ranges waren het absoluut meer dan waard. In die mate dat het één van de zaken zou zijn die we een 2de keer zouden doen, maar dan met een 4×4, als tussenstop naar Alice Springs & Darwin. Voor of nadat we terug zijn van West Australië, dat weten we nog niet zo. De volgorde ligt nog niet vast 😉

We zitten nog een 500km van Adelaide en hebben nog 2 dagen voor we de camper moeten indienen. We dachten tweemaal 250km te doen maar we rijden vandaag echt door niemandsland via een saai stuk Princes Highway terug. Onderweg lunchen we nog in een spookstadje en in Snowtown proberen we tevergeefs een winkel te vinden. Er is geen bakker, geen slager, geen general store. Enkel in het tankstation wat kilometers verderop de highway kunnen we wat algemene inkopen doen.

We eindigen met 400km op de teller in Port Wakefield, op exact 100km van Adelaide. We hadden het niet gedacht maar ons laatste plekje voor Adelaide is een mooie afsluiter, we krijgen er een plaatsje aan het water toegewezen. Verder is er wederom geen winkel te bespeuren in het dorp waardoor we eigenlijk een beetje verplicht zijn naar het door de uitbaters aanbevolen motel/café/restaurant te gaan eten. Eten voor 14$ , inclusief salad bar & soep… Een uitgebreide vlees & vis kaart maar 90% van de zaken wordt in de frituur gegooid.

Na het eten doen we nog een wandeling (om het vet uit ons lijf te krijgen) in de wetlands die achter onze camping liggen en genieten we er van onze laatste super mooie zonsondergang. We worden er eigenlijk al een beetje melancholisch van.

Wakker worden op camping onder een stralende zon. De temperatuur loopt vandaag op tot boven de 30°. We merken al snel dat hier een wandeling van 6km doen niet al te verstandig zou zijn met de kindjes. Na het ontbijt informeren we ons voor een scenic flight. Kinderen vanaf 3jaar moeten in principe ook betalen, maar Wenti kan de piloot overtuigen: “he just turned 3”, “he takes no extra seat in the airplane, he can sit on my lap”.

Onze vlucht vertrekt om 17u. Overdag houden we ons wat bezig rond de camper, terwijl Gustje een doke doet knutselt & schildert Bent een beetje. Daarna nemen we nog even een duik in het zwembad. Wat een droge warme lucht hier.

Als we aankomen aan de air strip landt het vliegtuigje net van een vorige vlucht en na een tank- en inspectiebeurt is het aan ons. We krijgen een kleine rondleiding van het vliegtuig en elk een koptelefoon. Bent vindt het super spannend en zijn oogjes fonkelen als de motor start en de propeller begint te draaien. Gustje had een beetje schrik van het lawaai en kneep Wenti haar vinger er bijna af. Na een 10 tal minuutjes viel hij wel in slaap. We gaan voor een dik half uur de lucht in en krijgen een reeks adembenemende ranges te zien. Vooral de Wilpena Pound is indrukwekkend. Ikzelf geniet er slechts een kwartiertje van. Het is toch niet zo aan mij besteed precies, kleine vliegtuigjes, kleine bootjes. De flight is echt wel een aanrader, enkel vanuit de lucht krijg je echt een goed beeld van hoe uitgestrekt de bergen hier zijn.

Terug met de voetjes op de grond rijden we met onze camper 20km door naar Stokes Hill lookout. Ons plan is om daar te eten en na zonsondergang terug te rijden naar de camping. Onderweg daarnaartoe blijkt dat we extra voorzichtig zullen moeten zijn op de terugweg, overal zie je al kangoeroes grazen in de velden langs de weg. Stokes Hill terug naar beneden rijden in de donker zal ook niet zo eenvoudig zijn, het is een unsurfaced road van 2km. We twijfelen een beetje om toch niet sneller naar huis te rijden maar het zicht bovenop de berg is zo mooi dat we toch boven blijven. Terwijl de zon zakt genieten wij van onze Penne Arriabiata (met dank aan Jamie Oliver), ongetwijfeld de mooiste plek waar we ooit een dinnertje gehouden hebben. De zon zakt achter de ranges, de kleuren van het landschap veranderen sterk. Super mooi.

Maar dan is het tijd om snel in te pakken en terug te beginnen rijden, de bergtop staat vol met wallaroo’s (Euros), de beestjes lijken oliedom te zijn. Als je op 2meter van hen bent besluiten ze dan toch nog snel de baan over te steken. De rest van de 20km leggen we af aan 40km per uur. Het zijn lange kilometers. Nu begrijpen we waarom je hier in de donker geen honderden kilometers wil afleggen. 3 wallaroo’s springen de weg over op enkele meters van de camper, ook een konijn, wat schapen en zelf een paard testen hun geluk. In het donker, en zonder blutsen of builen geraken we terug op de camping. Nog een fles voor de kindjes en allemaal ons bedje in.

Eindelijk nog eens opstaan met goed weer en buiten kunnen ontbijten. We verlaten de showground en rijden een 20tal minuutjes verder naar de start van onze geplande wandeling van vandaag. Alligator Gorge. Bij het binnenrijden van het park betalen we online onze entry fee, de weg richting Alligator Gorge is niet geschikt voor caravans & trailers. We merken snel waarom.

Een paar van de lookouts zijn snel te bereiken via een makkelijke wandeling vanaf de parking. Onderweg worden we aangevallen door gigantische (2-3cm) mieren. Van zodra ze ook maar de trillingen van je voetstappen voelen lijken ze alarm te slaan, kruipen ze met massa’s uit de vele gaatjes in de ondergrond en lopen ze echt recht naar je voeten. Doorstappen is de boodschap.

Na dit opwarmertje gaan we nog even terug naar de camper om een boterhammeke te eten voor we aan de grote wandeling beginnnen. Bovenaan het infobord nog eens checken, de bewoners van de gorge: lizards, arenden, kangoeroes en een zeldzame soort tiger snakes. 250 trappen brengen je naar beneden in de kloof. Daar begint een lus van slechts 2km waar je volgens de gids wel 2 uur zoet mee zou zijn. We begrijpen snel hoe dat komt, we wandelen door “narrow gorge”, veel pad is er niet, het is je weg vinden over de rotsen en stenen en zien dat je je enkels niet omslaat (de kids zitten terug in de draagzak).

Eigenlijk mag je onderweg best niet al te veel nadenken, slangen verbergen zich overdag graag tussen stenen, in de zon… en het moet weer lukken: halverwege de wandeling spot arendsoog Wenti er eentje die snel tussen de stenen door wegkronkelt.

Spot the snake

Na anderhalf uurtje wandelen in de kloof is het nog 30minuten omhoog via een klim tussen de bossen, langs het pad houden enkele kangoeroes ons in de gaten..

In de namiddag rijden we 2 uurtjes verder richting Wilpena. Hoe dieper je het binnenland inrijdt hoe meer je in niemandsland terecht komt.

We hebben toch wat spijt dat we ons hebben laten ompraten om niet naar Alice Springs & Darwin te rijden. Maar we hebben natuurlijk vele andere mooie dingen gedaan, en misschien was het aantal km’s dan toch net te veel geweest. Australië is een land waar je echt wel een jaar of meer kan gebruiken en dan nog heb je nooit alles gezien. Van veel Australiërs horen we dat wij al meer gezien hebben van hun land dan zijzelf. Ze lijken hier wel allemaal aan een grote trip te beginnen eens ze op pensioen zijn. “Grey Nomads” noemen ze het fenomeen hier, dan trekken ze enkele maanden/jaren rond van camping tot camping met een sticker op het raam “spending the kids inheritance”.

Het national park staat bekend om zijn natuurlijk amfitheater van bergtoppen. Het internet staat vol met prachtige luchtfoto’s. Er zijn veel unsealed roads waar wij in principe niet mogen opmogen. En door de zware regenval van de voorbije week zijn sommige van die routes momenteel ofwel afgesloten, ofwel enkel toegankelijk voor 4×4’s. We informeren voor 4×4 tours, maar die blijken belachelijk duur. Die scenic flight lijkt ons wel de moeite, en het is is de enige optie om dat amfitheater te kunnen bewonderen. Morgenochtend krijgen we hier meer info over.

Vandaag staat ons weer een dikke 300km te wachten. We willen per se nog naar Flinders Ranges en een stukje outback zien, dus daar moeten we iets voor over hebben. We rijden wat door Barossa Valley, maar de grijze wolken verhullen de schoonheid van de streek. Met wat zon zou alles er zoveel mooier uitzien.

Na de wijnstreek volgt niemandsland. Akkers, velden, schapen, that’s it. De dorpen die we passeren zien er allemaal zo verlaten uit. Cowboydorpen lijken het, de tijd is er blijven stilstaan, en in de verste verte geen andere toeristen te bespeuren. Maar zo hebben we het eigenlijk wel graag.

Lunchen doen we aan een speeltuin in Yacka. Verder valt er ook daar niets te beleven. Een paar dorpen verder staan we stil aan de overweg. We staan voor de rode seinlichten en de trein blokkeert de highway. Een vriendelijke dame komt naar ons toegestapt en vertelt dat er een alternatieve route is, oef. Zo zijn ze wel die Australiërs, vriendelijk en behulpzaam.

In Gladstone gaan we nog naar de supermarkt, en vandaaruit rijden we verder tot Melrose, dat aan de voet van Mount Remarkable ligt. We kamperen er aan de showground, met Mt Remarkable op de achtergrond. Robby en Maggie, een bejaard koppel, zijn de concierges en maken ons wat wegwijs op de camping.

Mac de camion doet zijn blije intrede in de Cars-verzameling van Bent. ’t kind is helemaal in de wolken en zijn oogjes blinken. Kindjes gelukkig, wij gelukkig, zo eenvoudig kan’t leven zijn.

De zware regenbuien die ze al dagen voorspeld hadden zijn de voorbije nacht eindelijk gevallen. Het heeft de hele nacht geregend en veel gewaaid. Gelukkig bleven de overstromingen uit, ook in Flinders Ranges, onze laatste grote bestemming. Maar dat is voor binnen 2 dagen, want 600km op 1 dag rijden doen we niet. We plannen vanavond nog te overnachen ergens in Barosso Valley, de wijnstreek vlak boven Adelaide.

We lunchen in Murray Bridge, in een superleuke ’70 café. De tafels, stoelen, verlichting, zetels, glazen zijn allemaal op en top retro. Er staat een speelbak met wat speelgoed en boekjes waar de jongens zich mee kunnen bezighouden in afwachting van onze lunch: fish&chips, de beste die we al gehad hebben.

Terwijl de mannen richting camper gaan, ga ik zogezegd nog even langs ‘de bakker’ (Toy World) om een beloning te gaan halen voor de jongens omdat ze zo flink zijn. De cars auto’s staat net in promotie en ze hebben Mack de camion, waar Bent al maaaaaaanden naar vraagt, perfect! Wat gaat hij blij zijn… maar ze verdienen het, echt, om af en toe eens beloond te worden. Zo’n 3-4uur rijden op een dag zonder ook maar 1 keer te morren, we mogen ons beide handjes kussen dat we zo’n brave jongens hebben.

We rijden en rijden en rijden. Het is intussen 17u en het regent al een tijdje. Met zo’n droevig weer door zo’n mooie streek rijden is zonde. Daarom houden we halt in Williamstown, het Zuidelijkste puntje van de wijnstreek. Een camping aan een rugbyveld, waar we de lokale helden even kunnen bewonderen. Bij 15° en in de gietende regen trainen ze in bloot bovenlijf. “En morgen een valling” zouden ons moeders zeggen.

Onze buur denkt ook dat hij een held is. Hij zoekt de camping af naar goud, met zo’n machientje in de hand scheert hij rakelings over de grond. En als het biept haalt hij zijn spade en schopje boven, hilarisch. Benieuwd of hij er ooit rijk van zal worden, maar hoop doet leven zeker?

Om 8u30 worden we verwacht aan het kippenhok om samen met de eigenaar van Pendleton Farmstay de dieren te gaan voederen. Al goed dat we de wekker gezet hebben of we hadden onze afspraak met de dieren gemist. Bent kijkt er superhard naar uit, en wij stiekem ook een beetje. Als we uit onze camper stappen worden we verwelkomd door Molly het (huis)schaap die overal samen met de hond op stap gaat. Molly is met de fles grootgebracht en loopt liever vrij rond met de hond dan dat ze in de wei staat bij haar soortgenootjes.

De eerste stop is bij de kameel, je schept een koffietas vol met graan en hij komt alles uit je hand opeten. Gust hangt in de draagdoek op mijn buik en Bent wacht het nog even af. Nadien gaan we in de enclosure van de emoes, vogels die net een beetje te groot zijn voor Wenti dus zij blijft (samen met Bent) liever buiten wachten. Gust heeft geen keuze, die hangt vast aan mij dus die gaat mee, maar hij geeft geen kik. Die beestjes zijn eigenlijk wel een beetje eng om tussen te lopen, hun kop komt ook bij mij op ooghoogte. Als ze onderling beginnen te bikkelllen over het eten, (Opnieuw voederen we ze uit een koffietas …) ga ik met Gustje ook liever aan de zijlijn gaan staan.

Het domein van de boerderij is 15 hectare en om de volgende diertjes te gaan voederen springen Bent & Wenti achterin in de laadbak van een jeep, hij vindt het geweldig. We rijden helemaal naar de achterkant van het domein, onderweg voederen we de schapen en nadien rijden we richting de herten en de waterbuffels.
We stappen het domein binnen van de herten, een 30tal komt ons tegemoet. Ze zijn super rustig en opnieuw komen ze gewoon uit de tas eten. Van deze diertjes heeft Bent helemaal geen schrik. De boerin heeft een gewei liggen achterin de jeep en we krijgen een lesje biologie. Elk jaar verliezen de herten hun gewei, en als het terug groeit komt er elk jaar een uitsteeksel bij, zo kan je perfect zien hoe oud elk hert is. Als het gewei terug groeit is het trouwens mega zacht.

Na deze rondleiding besluiten we een dagje langer te blijven hangen, dan kunnen we het weer in het noorden wat afwachten. ’s Middags bezoeken we Bordertown, we gaan eerst naar het infopunt. Veel valt er niet te beleven in Bordertown, de highlight van het dorp: witte kangoeroes. Het zijn geen albinos maar ze hebben een of ander dominant gen, freaks of nature. Precies geitjes. Wie een witte kangoeroe wil kopen ( er zijn er momenteel een 70tal) moet daar 500$ voor neertellen.

Na de middag gaan we richting openluchtzwembad en spenderen daar enkele uurtjes. We kunnen de Ian Thorpe in ons volledig laten gaan in het olympisch bad. Ahum, nog een beetje oefenen… Het is 30°, laf, en de zon komt slechts heel af en toe piepen. Achteraf gezien bleek dat beetje zon genoeg om goed verbrand te zijn. Gelukkig hadden we de jongens wel goed ingesmeerd.

Nog even wat boodschappen inslaan en we trekken weer naar onze Farmstay. We blijken ineens buren te hebben, mensen uit Tasmanië die voor een jaar rondtrekken met hun 2 kinderen. Een volledig jaar, dat zou teveel van’t goede zijn voor ons, maar zo nog eens 3 maanden rondreizen, dat gaan we in de toekomst nog eens proberen doen. Maar geen zorgen mama’s, dat zal nog niet voor direct zijn 😉

Om 5u worden we gewekt door onze Gust, een uitgelopen pamper en verkleumd van de kou, het dutske. We nemen hem bij ons in bed onder het warme donsdeken en al snel vallen we met z’n drietjes weer in slaap. We zeggen de viesvuile camping vaarwel en rijden naar het infopunt waar we onze mogelijke routes op tafel leggen. De dame van het infopunt is heel duidelijk: laat Kangaroo Island links liggen: de overzet is veel te duur en ook ter plaatse is het allemaal veel te duur voor wat het is. Met wat we al allemaal gezien hebben zouden we niet echt onder de indruk zijn. Ok, Flinders Ranges it ‘ll be! Als het weer het toelaat natuurlijk want we moeten daarvoor door Adelaide Hills rijden en daar zijn er na de hevige bosbranden vorige week nu overstromingen voorspeld. Ook in Flinders Ranges voorspellen ze veel neerslag, iets wat ze daar niet gewoon zijn. Wat een land van extreme weersomstandigheden is het hier toch. Maar vandaag schijnt de zon en profiteren we van het mooie weer. We bezoeken het lokale marktje, met de nadruk op ‘tje’ en bekijken de ‘sinkhole’ midden in de stad. Een groot gat in de grond, 15m diep, met groene begroeiing en beneden wat water (en een winkelkar), speciaal.

We rijden verder naar the Blue Lake, een meer in een vulkaankrater. 1000-en jaren geleden is de vulkaan uitgebarsten en ontstond het meer dat elke zomer een felblauwe kleur krijgt. 70m diep, 1km diameter, en 70hectare groot. Elk jaar zakt het water zo’n 2 cm. Het is dan ook de grootste watervoorziening van de stad.

Wat verderop ligt Valley lake maar die is minder indrukwekkend. Maar er is een grote speeltuin waar de jongens zich wat kunnen uitleven (met de nodige aanmoediging zoals gewoonlijk). Na een picknickje bezoeken we nog even het wildlife park waar we met wat geluk heel wat dieren zouden kunnen zien. MAar het geluk stond niet aan onze zijde. Meer dan een eenzame koala kregen we niet te zien. Bovendien had Gust ergens in’t begin van het park zijn tutje weggegooid om dan de rest van de wandeling te jammeren voor zijn verloren tutje. We zijn dan maar op ons passen teruggekeerd om zijn oh zo dierbare tut te gaan zoeken. Dolgelukkig en instant stil was hij toen we ze vonden.

Het is intussen 15u30 en in plaats van hier in Mount Gambier een nieuwe kampeerplaats te zoeken beslissen we nog een paar uur te rijden. Ergens tussen Bordertown en Keith zou volgens ons Camps7-boek een farmstay liggen. Ik bel ze op en voor 30 dollar kunnen we daar overnachten, met alles erop en eraan. Rond 18u30 komen we ter plaatse. We rijden de km’s lange oprit op en spotten meteen wat paarden. We worden vriendelijk ontvangen en uitgenodigd om morgenochtend de dieren op de boederij te helpen voederen. Bovendien zijn we vandaag de enigen die hier logeren. Naar dit soort farmstays zijn we dus al 11000km op zoek, en we zijn superblij dat we er dan toch eentje gevonden hebben. Voor we onder de wol kruipen gaan we nog even de emoes, kangoeroes, de kameel en de kippen slaapwel zeggen.

De voorspelde storm is deze nacht uitgebleven. Onze buur op de camping had voor niets gepanikeerd. Na het ontbijt maken we de camper weer klaar voor vertrek. Maar eerst nog even de kaketoes voederen. Met Gust op de arm en een zakje vogeleten in de hand trekt Tom richting een paar papegaaien. En toen waren er ineens een 30tal. Twee op zijn arm (wow, wat een klauwen!) en ingesloten door de rest. Bent en ik worden ook omsingeld maar wanneer de vogels wat agressiever worden en beginnen opvliegen rond ons hoofd schreeuwt Bent het uit van de schrik. Toegegeven, ik heb het ook niet voor vogels :-), mooi om zien, dat wel, maar ze hoeven niet per se rond mijn hoofd te vliegen.

We trekken richting Mount Gambier en genieten onderweg van het mooie landschap. Alweer een heel ander klimaat en uitzicht: een heel dor landschap met hier en daar wat bomen. We rijden South Australia binnen, de staat waar ons avontuur een dikke 2 maanden geleden begon. De cirkel is bijna rond maar we hebben nog een kleine 10 dagen te gaan! Onze goesting om toch nog naar Flinders Ranges te trekken groeit met de dag. Het is dat of de kust afrijden en nog naar Kangaroo Island gaan. Alles is wat afhankelijk van het weer. Morgen trekken we naar het infocenter in Mount Gambier en hakken we de knoop door.

Het besef dat we aan onze laatste 10 dagen begonnen zijn wordt nog versterkt in de supermarkt waar we wellicht voor de laatste keer grote boodschappen doen.

We checken in in Kalganyi Holiday Park en worden vriendelijk verwelkomd. We hoeven voor de kindjes niet te betalen en krijgen nog eens 10%korting bovenop. Een meevaller. Maar wanneer we ons installeren slaat het positivisme snel om. Wat een viesvuil park. Vuilbakken die in dagen niet geleegd zijn, vuile barbecues, een hele vuile camp kitchen. Alleen de douches en wc’s waren proper, maar toch, hier blijven we geen 2 nachten zoals gepland.

Terwijl ik nog 3 machines was in gang steek, begint Tom aan de voorbereidingen van het avondeten. Terwijl ik het koken voor mijn rekening neem, ruimt Tom wat op en vult de blog wat aan. Na het eten doet Tom de afwas terwijl ik de kindjes klaarmaak voor bed. Wat een topteam zijn we toch 😉

De kindjes gaan vroeg slapen en wij kruipen met een warme chocomelk onder een donsdekentje en kijken nog eens een filmpje. Lekker Belgisch.

Er zou veel neerslag op weg zijn naar de Grampians, tot 50mm, tot na de middag zou het droog moeten blijven maar in de bergen weet je natuurlijk nooit.We hebben vandaag enkele wandelingen op ’t menu staan. We rijden in de mist omhoog naar ons vertrekpunt en op het moment dat Wenti en ik tegen elkaar zeggen, “het zou leuk zijn om nog eens een wombat of een ander dier in het wild te zien” steekt er net een echidna de weg over. Super tof want dat is een heel zeldzaam beestje.

Het valt ons ook op dat het bos hier volop aan het herstellen is van wat een gigantische bosbrand moet geweest zijn. Even later vragen we het aan een tourguide die een groep touristen vergezelt. In januari 2014 zijn er na hevige thunderstorms een 40-tal bushfires ontstaan die zich nadien hebben samengevoegd tot 1 grote bosbrand, 45000 hectare bos is in de vlammen opgegaan. Nu 1 jaar verder zie je hoe het woud zich herstelt, zwartgeblakerde bomen waar nieuwe groene takken aan ontstaan. Varens die meters hoog waren zijn ondertussen al bijna terug 1m groot. En vooral heel veel verkoolde boomstronken Een triestig en tegelijkertijd indrukwekkend beeld.

De eerste wandeling van de dag is er eente richting McKenzie Falls, een afdaling van een half uurtje via een reeks stijle trappen. Gust gaat in de draagzak en Bent stapt. We dalen tot aan de voet van de waterval en via een aantal stapstenen geraken we over het water. Omhoog geraken was andere koek, Bent op de rug bij mij en Wenti neemt voor het eerste deel Gust op de rug in de draagzak. Onderweg krijgt ze complimenten van tegenliggers, “wow you must be in good shape”… ’t is maar een gedacht…

Onze 2de wandeling van de dag is “The Pinnacle”. Een wandeling die 2,4km omhoog gaat over rotsen naar een look-out point. Voor we de wandeling beginnen is het al aan het regenen dus we zijn alle 4 voorzien van een regenjas en een dikke pull. Bent op de rug bij mij, Gust op de buik bij Wenti. Het is nat en dus best glad, onderweg begint het ook nog wat heviger te regenen. Hoe dichter we de top bereiken hoe moeilijker de wandeling wordt en hoe minder we op ons gemak zijn, hoe deze wandeling het label “ideal for kids & elderly” meekreeg is ons een raadsel. Aangezien de vallei toch vol mist hangt en er van scenic-view weinig sprake zal zijn besluiten we toch maar ons kar te keren en heel voorzichtig terug naar beneden te gaan. Het was zeker een mooie technische wandeling maar misschien net iets boven onze moeilijkheidsgraad. Zeker met een kind op de buik/rug is evenwicht bewaren niet altijd makkelijk. We waren vooral blij dat we zonder kleerscheuren terug aan onze warme camper waren.

’s Avonds gunnen we onze ruggen wat rust en bekijken we even de kaart om onze laatste 2 weken in te plannen. Het kriebelt om toch nog een stuk outback mee te pakken en nog een sprintje te zetten richting Flinders Ranges, maar daar verwachten ze hevige regen (200mm) met grote kans op flash floods. Hoe dan ook we houden het allemaal in de gaten en we zien wel nog hoe het daar evolueert. Er zit nog 1000km tussen.

We hebben even genoeg kustlijn gezien en trekken vandaag terug 190km landinwaarts naar Grampians National Park. Onderweg striemende regen, ook de komende dagen voorspellen ze trouwens overal in de staat Victoria & South Australia regen. Regen die ze in de Adelaide Hills graag zullen zien komen, waar ze nog steeds aan het vechten zijn tegen 1 van de zwaarste bosbranden in 30 jaar.

In Dunkeld houden we onze lunchstop en smijt ik me voor het eerst in de national dish bij uitstek, Fish & Chips … gefrituurde vis & frietjes. In de verte zien we al een dichte mist hangen boven Mount Abrupt & Mount Sturgeon, geen scenic views onderweg. Daarna richting Halls Gap waar we inchecken in de Lakeside Tourist Park.

Ons initieel plan was om op een campground van het national park te overnachten (basic, dus zonder douches, elektriciteit) maar die bleken gewoon langs de kant van de weg te liggen en ze vragen er dan nog eens 37$ voor ook. Voor die prijs kiezen we er liever eentje uit met alle voorzieningen.

In de namiddag blijft het even droog en we profiteren ervan om de Boroka Lookout te gaan doen en nog een kleine wandeling te maken naar de Reeds lookout & The Balconies. Op de terugweg bij valavond spotten we herten & wallabis langs de kant. De avond valt, de lucht kleurt rood, en als we al in ons bedje liggen horen we buiten aan de camper een bende kangoeroes grazen van het gras. Dit is waarschijnlijk wat we het meeste gaan onthouden van Australië: de prachtige natuur en de vele diertjes.

Oh ja, we vergeten bijna dat de kinderen ook mee zijn, die zijn al enkele dagen super flink!