We vinden onze slaap ondertussen wel in onze camper. een koude nacht zoals die in Adelaide hebben we niet meer gehad. We waren vroeg uit de veren omdat we de komende dagen iets meer km willen afleggen en wat verloren tijd inhalen van de eerste dag. We willen nog steeds zo snel mogelijk aan de Whitsundays geraken.

Er lijkt wat ritme te komen in onze rituelen. Een ontbijtje, aankleden, de camper klaarmaken voor vertrek: stoelen & tafel terug in de camper. De elektriciteit loskoppelen, het afvalwater lozen, de watertank aanvullen. zien dat alle luiken dicht zijn, de awning (de zonnewering) sluiten. Maar vandaag was daar een nieuwigheid bij : de septische tank ledigen … jeej. Nu weten we waarvoor die chemische tabletten dienen … Yikes.



Nog snel een stop aan een lokale hardware store voor wat “nuts & bolts” om Bent zijn fiets te repareren. Hij kan er tegenaan nu!

On the road again! Wenti kruipt voor het eerst achter het stuur voor de eerste stint (en doet dat goed). Het landschap was terug anders vandaag, het begint meer en meer op de outback te lijken met dat typische rode zand. Na 120km (en evenveel emoes) was het tijd voor een lunch, resupply & refuel stop in Hay, Bent testte er zijn fiets met veel plezier. Nadien deden we er nog eens 260km bovenop. De camper lijkt over zijn engine troubles heen, maar blijkt wel 16 liter te drinken.

We eindigen de dag op een camping in West Wyalong. (17u) The middle of f*ing nowhere, een veel te dure camping, maar er is hier ook echt niets anders in de buurt. En met 34° zijn we blij dat we een powered site hebben zodat we de airco kunnen gebruiken in de hoofdcabine.

Ik duik met Bent eens het zwembad in, Gust speelt wat op zijn matje terwijl Wenti ons een lekkere maaltijd tovert, gebakken patatjes/tomaatjes en hamburgertjes op de BBQ. De afwas in openlucht is voor mij.

En als de zon ondergaat dan komen de muggen boven, vlug naar binnen dus, flesjestijd en de kinderen terug in hun bunk bed. Het is niet meteen stil daarboven, ze zijn nog wat aan het vechten met elkaar, erg grappig als je ze bezig hoort, allebei met dat deugnietlachje. Maar daarna is het stil.

‘Ochtendstond heeft goud in de mond’, dacht Gusteman om half 3. Mooi niet vriendje, flesje en terug in uw bed! Zo gezegd zo gedaan, meneertje sliep verder tot half 8. Bent slaapt daar allemaal door en ook wij hebben de jetlag overwonnen. Hoera!
Ontbijten aan de oevers van een rivier, in alle rust, zalig… (foto aan de oever s’avonds)

En om 9u15 zetten we onze route weer verder, in de hoop toch een 350km te rijden vandaag. We kunnen hier maximum 90-95km/u rijden, dus dat is toch al een 4u rijden. Tom ziet als eerste een kangoeroe, jammer genoeg een dode langs de kant van de weg. En er volgen er nog een stuk of 10. Benieuwd wie als eerste een levend exemplaar zal spotten.

’s middags een lunchstop in Mildura bij Stefano’s café, een lunchcafé van 1 of andere bekende TVchef. En dan op zoek naar drank. Het klinkt misschien vreemd maar sinds we hier zijn hebben we nog geen druppel gedronken. Geen biertje, geen aperitiefjes, en da’s niet van onze gewoonte. Dat komt omdat ze hier alleen drank verkopen in liquor stores. In de supermarkt vind je gewoon niets! Maar we hebben intussen een voorraadje ingestaan en kunnen weer effe voort.
En dan naar k-mart, met ’t idee dat dat een supermarkt was…maar neen, het was een soort suprabazaar. We kochten een goedkoop loopfietsje voor Bent, wat speelgoed, UV swimsuits, en achter ’t gat al wat sintkado’s.

Nog 150km doorgereden en kampeerplaats gevonden in Balranald , opnieuw aan een rivier, maar deze keer wel een betalende plaats omdat we stroom nodig hadden om de batterijen van de camper te laden. De fiets van Bent bleek iets te goedkoop want na een half uur sukkelen tijden het monteren van het zadel brak de bout af… Morgen op zoek naar een winkel waar we andere vijzen kunnen kopen. Maar eerst een goeie douche en fris naar bed

En of het een oude nacht was! 11° buiten maar vermoedelijk niet veel warmer in onze camper denk ik. Onze airco zou ook chauffage moeten zijn, misschien moeten we dat toch eens tegoei inspecteren voor de volgende nachten. Rond een uur of 3 sprongen we alletwee recht want onze kleinste miniman liet van zich horen en we waren bang dat hij zou ontsnappen uit z’n bed (ook was het redelijk goed gebarricadeerd met kussens). Tom is er dan maar voor’t zekerste gaan bijliggen. Om 5u30 was hij weer wakker, meneerke had een hongerke. Flesje gedronken en hem bij mij beneden in bed gelegd waar hij vredig verdersliep tot half 8. Ik daarentegen heb geen oog meer dichtgedaan. Tom is weer bij Bent gekropen en die hebben samen tot een uur of 8 geslapen. Conclusie: ik ben precies de enige wiens interne klok nog niet op punt staat. Joy!

10u30, hoog tijd om te vertrekken richting Mildura, maar eerst naar Ikea. Wat kinderbestek/bordjes/kommetjes, een afwasbakje, een matrasbeschermer (om de koude te breken van de kussens waar we op slapen), 2 meter stevige stof (om te gebruiken als plaid in het gras of in het zand), nog wat keukenhanddoeken, wat badcapes en stiften/papier/knutselschaartjes voor de jongens. Ikea in Australië of België: krak hetzelfde, alleen geven ze hier geen appelmoes bij de “Swedish meatballs”

En dan nu eindelijk en route richting Mildura. Yes! Even wennen aan dat links rijden maar Tom was er snel mee weg. Maar dan, 25min later begon de miserie. Een oranje lampje begon te pinken op’t dashboard. Hmm, een manual van de camper hebben we blijkbaar niet meegekregen…we hadden er het raden naar wat het betekende, we vermoedden de motor… Dan maar assistance bellen. Vriendelijke mensen, paar dingen overlopen, een bizarre procedure gevolgd om de motor te ‘resetten’ en ineens was het lampje weer weg. Alles lijkt weer ok. Tot we weer 100 km verder waren… Alweer assistance gebeld, deze keer iemand anders aan de lijn die het toch ook minder vertrouwde. Maar zolang het lampje pinkt is het goed. Als het maar niet continu blijft branden. We gaven onze route door en mochten verder rijden terwijl zij voor ons pechverhelping zou regelen. 50km verder werden we opgebeld en gevraagd om naar een bepaald punt te rijden waar een mechanicien ons zou verderhelpen. We hebben een uur gewacht, maar de man heeft het probleem wel kunnen detecteren. Iets met de roetfilter en verbrande deeltjes die eruit moesten waardoor de turbo niet werkte. Effe in overdrive gaan et voilà, probleem opgelost.

In Mildura zouden we niet meer geraken, dan maar een kampeerplek zoeken in de buurt. Lang leve onze reisatlas “camps australia 7” waar we alle gratis campings van Australië instaan. We vonden een zalige plek in Waikerie, aan de oevers van de Murray River. Verderop staan nog een paar trailers en caravans. Gust nog wat gespeeld op zijn 2meter ikea stof, terwijl grote broer en papa samen stenen zochten om in het water te gooien. Ondertussen wat papegaaien spotten… Heerlijk om ze bezig te zien. Verder nog een poging gedaan om met z’n vieren in alle rust en sereniteit de prachtige zonsondergang te bekijken maar de zonen snappen de schoonheid ervan nog niet zo goed. In alle geval, het was een aangename afsluiter van een toch wel lichte pechdag. En dan nog een sterrenhemel om u tegen te zeggen, zucht… Zo’n avonden mogen nog volgen

Vandaag was een dag vol chaos en stress. Om 9u45 werden we verwacht bij Britz, de maatschappij waar we onze camper bij huren. Onze valiezen stonden al klaar van de avond ervoor, de taxi was mooi op tijd en iedereen was wat nerveus om eindelijk onze camper te zien (quote Bent “Gaan we dan nu naar Australië?). Aangekomen bij Britz kregen we onze nieuwe woonst toegewezen, het bleek geen Britz camper maar een Maoui te zijn, wat goed nieuws is want die die modellen zijn iets nieuwer (ook al hebben we al 209.000km op de teller staan) en zijn eigenlijk duurder dan die van Britz. So far so good! Ik zie ook meteen dat we een automatische zonnewering hebben, we blijken ook een GPS met achteruitkijkcamera te hebben en cruise controle. Top!

De service bij Britz was iets minder top. Had het van die mensen afgehangen, we hadden gewoon de sleutel meegekregen zonder een woordje uitleg. Ook al hadden we thuis alle video’s al bekeken, we hadden toch graag eens live uitleg gehoord hoe zo’n camper werkt: de gas, de stroom, het water, het sanitair, de wc, de zonnewering, de airco, de batterij etc. Allez dan, toch effe rondleiding gehad maar op een kwartierke waren we rond. Tom ontdekte nog dat er een haakje ontbrak aan de afsluiting van het bed bovenaan. Zonder probleem werd er meteen een nieuw haakje geboord. Het zou er nog aan mankeren.
De autostoelen voor de jongens werden mooi voor onze camper gedropt en daar moesten we zelf onze plan mee trekken. Wat een gesukkel en een gedoe om autostoelen te monteren zonder handleiding. We zijn er nog altijd niet uit of ze nu gemonteerd moeten worden op de bestaande zitkussens of niet.

Een half uur later stonden we nog altijd op de parking van Britz, met een intussen hongerige Gust en ongeduldige Bent die zo snel mogelijk wou vertrekken naar Australië. Dan maar snel al die valiezen, buggy en draagrugzak in de camper gezwierd en vertrokken richting een shoppingcenter een paar km verderop. We hadden het geluk dat er een koppel ervaren camperchauffeurs ook net die richting vertrokken en we mochten hen volgen. Maar goed ook, want dat links rijden is toch maar speciaal precies. En ook die automatique zal even wennen worden. Maar we zijn wel heelhuids aan het shoppingcenter geraakt. Parkeren ging wonderwel, dikke duim voor papa Tom. Eerst wat hongerige magen vullen en dan naar Woolworths, genre Carrefour van bij ons. (maar zonder een biertje te vinden voor Tom). Ik denk dat we daar zeker anderhalf uur hebben rondgelopen, ook al hadden we thuis al onze boodschappenlijst al gemaakt. Inkopen voor een goeie 200 euro, van peper/zout/bloem/suiker tot wc papier/pampers en eten voor de komende dagen. Bent was wat lastig en wou zo snel mogelijk weer naar de camper. Buggy in, buggy uit, karretje in, karretje uit, schoenen aan, schoenen uit. Op den duur liep hij op zijn blote voeten door de supermarkt.

Met onze overvolle kar terug richting parking waar onze camper ingesloten bleek te zitten tussen 2 auto’s. de grapjassen hadden onze zijdeur geblokkeerd. Beetje overbodige paniek want een klein beetje vooruitrijden was voldoende om de deur open te kunnen doen en in te laden. Alles werd gewoon bij de hoop valiezen gelegd en we konden weer vertrekken. Deze keer naar Glenelg, alweer een paar km verderop, naar onze eerste camping, Adelaide Shores op West beach, spannend! Heel vriendelijk onthaald, mooie plek gekregen dichtbij de speeltuin, het zwembad, het springkasteel, de gemeenschappelijke keuken en een van de vele sanitaire blokken. Maar daar stonden we dan tussen al dat leuks, met een overzichtloze camper, volgestouwd met valiezen en boodschappen waar je niet onder of door kon.Onwetend en onzeker over hoe alles werkte qua stroom. Bent die zo snel mogelijk de camping wou verkennen en Gust die wat lastig werd en geen dut wou doen op het bovenbed (over de afsluiting klimmen vond hij leuker). Tom is er dan maar op uitgetrokken met de jongens terwijl ik probeerde om orde in de chaos te brengen. Dat had wat voeten in de aarde maar uiteindelijk kreeg alles een plaatsje. En zo op’t eerste zicht hebben we plaats genoeg, wie had dat gedacht. Eind goed al goed. Bent heeft zich nog wat kunnen uitleven in ’t (koude) zwembad, de speeltuin, binnenspeeltuin en ’t springkasteel en Gust had intussen zijn rust gevonden in de buggy. En toen was het ineens 19u en begon het wel heel hard af te koelen. Terwijl de jongens boterhammen aten maakte ik het bovenbed op, niet gemakkelijk maar gelukkig iets wat we niet elke avond moeten doen. Om 21u lagen Bent en Gust erin, zonder morren, zonder pogingen om uit het bed te klimmen, gelukkig maar. Tijd om de zetel om te bouwen tot ons bed en ook onder de wol te kruipen. Die donsdekens zullen goed van pas komen want het belooft een koude nacht te worden!

8u30 nachtrust voor Gust, 7 voor Bent, 5 voor Tom en 4 voor mij, auwch. Ik heb vast geslapen van middernacht tot 2 en dan ben ik elk uur wel eens wakker geweest en heb ik wat liggen snoozen… tot onze vrolijke Gust om 6u30 van ‘tata tata’ begon te doen. Maar hij doet dat zo schattig dat het hem snel vergeven was. Om 7u30 weerklonk er ook een ‘mamaaa’ uit de slaapkamer en toen kwam het besef dat het vandaag ging pikken. Om 15u was mijn kaars uit en heb ik een dutje gedaan met Gust, had ik niet mogen doen want het is nu alweer bijna middernacht en ben klaarwakker. Tom en Bent zijn de dag doorgekomen zonder dut en die zijn nu al effe in dromenland, ik denk dat dat een beter plan was. Ik ga die strategie morgen ook eens uitproberen.

Maar dus, dag 4 van onze trip, dag 2 in Adelaide. Vandaag was het hier een grote dag, het was Christmas Pageant. Iedereen is er hier zot van. Het is een soort van carnavalstoet die 2u door de stad trekt, 58 praalwagens met op’t einde de kerstman die zijn intrede doet. Waar wij logeren passeerde die parade pas om 10u maar vanaf 7u zaten er al duizenden mensen te wachten in kampeerstoeltjes en op dekentjes. Op de achtergrond de alombekende kerstliedjes… De meesten hadden kerstmutsen op, speciaal wel, zo in de zomer. Wie nog een plaatsje op de eerste rij wou was eraan voor de moeite. Er bleken maar liefst 345.000 mensen langs het parcours te staan, en dat betekende weinig volk in de stad, ideaal voor ons om op’t gemakje nog wat te wandelen, te lunchen. We pikten wel een deel van de parade mee maar na 15 wagens hadden we het al wel gehad. De intrede van de Kerstman hebben we niet gezien maar op zich hebben we niet veel gemist denk ik.

Voor de rest hebben we vandaag nog wat mooie parken ontdekt waar Bent zich volledig heeft kunnen uitleven. Een Duracel konijntje was er niets tegen. Die bleef maar lopen. Tot hij om 19u vroeg of hij even in de buggy mocht zitten, en geen 2 minuten later viel hij als een blok in slaap (en dat doet hij anders nooit, slapen in de buggy). Aangekomen in ons apartment kregen we hem dan ook met geen stokken wakker… met een flesje warme chocomelk lukte het wel, maar eens die op was is hij meteen gaan slapen.

Nog effe meegeven : we hebben intussen een Australisch GSMnr met prepaid kaart om ook overal op Internet te kunnen, leek ons makkelijk om campings te boeken. Tom zijn nr is dus even inactief. Ik ben wel nog bereikbaar via mijn gewoon nr.

Morgenochtend mogen we de camper trouwens gaan halen, onze camper. Dan kan ons avontuur echt beginnen. Zo benieuwd wat dat zal geven!

Onze eerste dag In Australïe en meteen 37°, bam! Ongewoon voor de tijd van’t jaar zeggen ze hier, gelukkig zijn het vanaf morgen iets draaglijkere temperaturen, zo rond de 25, ideaal! Bent snapte er niets van toen we hem alleen een shortje en een marcelleke aandeden. Al wenend zei hij dat hij zo toch niet naar buiten kon, “de mensen gaan mijn blote armen zien!”… Het dutske, de jetlag zal er ook wel voor iets tussenzitten… Al bij al valt die jetlag (voorlopig) nog mee trouwens. Gust lag er rond middernacht in, Bent is samen met ons gaan slapen rond 2u en om 8u was iedereen wakker. Flesjes gedronken, boterhammetjes met choco (jaja Nutella hebben ze hier ook, en megalekker brood!), factor 50 smeren en klaar om de Central Market te ontdekken. Foooood! overal! en lekker! en vers! Meer moeten wij niet hebben. Smoothie naar binnen gespeeld, tapas gekocht, wat beleg voor de jongens hun boke en kip en boontjes om meteen klaar te maken op ons apartementje.

Na de lunch kregen we een klopke en besloten we een paar uurtjes te dutten. Hadden we de wekker niet gezet, we hadden er nog ingelegen… maar een paar uurtjes waren genoeg om er weer even tegenaan te kunnen. Een wandeling naar 1 van de vele parken in Adelaide , langs Rundle mall, een winkelwandelstraat. Vakantiegevoel, zalig… Fruitmoment in’t park aan de speeltuin die Bent van ver interessanter vond dan dichtbij (onze held). En toen was het ineens donker en vlogen de muggen rond onze oren, tijd om ons apartementje weer op te zoeken. Eens skypen met ’t thuisfront en de homesitters en poging om de kindjes wat vroeger in hun bed te krijgen. Gust was precies blij dat hij mocht gaan slapen om 22u. Bent horen we nog wat fluisteren in de kamer naast ons, en ’t is bijna middernacht, maar hij zal wel snel toegeven aan zijn vaak…

Ok, 6u50 van Brussel naar Dubai. 2uur om over te stappen en dan nog eens 12uur vliegen naar Adelaide. Tel daar de tijd bij van thuis naar de luchthaven, customs baggage claim, biohazard control en taxi naar het hotel … we hadden minstens 26uur voor de boeg met de kinderen.

Niemand die het ons benijdde, wij evenmin. Toegegeven hier keken ook wij niet naar uit, we hadden ons een beetje op het ergste voorbereid, dan kan het toch alleen maar beter uitvallen toch … nee?

We waren de autostrade nog niet op toen Bent vroeg “zijn we bijna in Australië?” . Een voorteken? Gustje deed een dutje van 30min.

In de luchthaven werden we verrast door meter Katte & nonkel Wouter. Lap, Wenti haar eerste tranen. Oma Frieda pinkte solidair een traantje mee.

De check-in verliep vlot, en we kregen spontaan 2 plooibuggies aangeboden. Onze bagage: 2 grote sporttassen, 1 grote backpack, de grote buggy, een child carrier en 4 stuks handbagage.

Het afscheid aan de douane … nog een traantje… en de vraag van Bent “Oma Frieda, wat is er met je ogen?” …

Bent was enorm enthousiast op de luchthaven. Die security check waar alles uit de zakken moet, en de kinderen uit de buggy… altijd wat stressen en niet vanzelfsprekend maar de kindjes maakten er geen spel van. Alle babyvoeding werd stuk voor stuk door een speciale scanner gehaald, precies CSI.

Nog een snelle hap, wat Rescue-bachbloesem drupjes en op naar de gate waar we meteen mochten boarden.

Bij de eerste vlucht had ik de blik willen zien van de man of vrouw die zag dat hij/zij naast een gezin met 2 kinderen terecht was gekomen. Maar we hadden geluk, we hadden een rijtje van 4 voor ons alleen. Emirates is een topmaatschappij. De kinderen werden overladen met kinderdekentjes & speeltjes. De inflight ook op maat van Bent, “kijk precies een ipad”. Opstijgen was superspannend (zeker met een real time camera op de neus van het vliegtuig die je kon volgen op alle schermen), flesjes waren door ons voorzien zodat hun oortjes geen pijn zouden doen. (zuigen is blijkbaar ook een manier om je druk in je oren onder controle te krijgen)

Zowel Bent als Gust hadden blijkbaar niet veel zin om te slapen die eerste 6uren. Maar ze waren super flink, geen huilbui van Gust, geen tantrum van Bent. Wenti had super veel activiteiten voorbereid, van verhaaltjes tot zelfgemaakte stickers die hij dan zelf kon lijmen , er waren zelfs kadootjes, maar Steve Jobs zijn uitvindingen waren precies voldoende. Gust is de eerste vlucht al-bij-al een half uurtje in dromenland geweest. En Bent … geen woord… geen “zijn we er al”, geen “is het nog ver”. Hij was precies fier dat hij “ik ben flink he papa” was.

De overstap in Dubai was tof om eens de beentjes te kunnen strekken en bestond uit het wandelen van gate A naar gate B om meteen op het volgende vliegtuig stappen.

Next … 12 hours to Adelaide. Karma is a bitch they say. Zat daar op ONZE rij toch niet al een mama met haar 9 maanden oude dochtertje zeker. 6 personen voor 4 plaatsen dus. Tijdens de vlucht kregen de kleinsten wel een” bassinet seat” , een mandje aan de muur. Gust had welgeteld 0,5 cm speling om er nog in te mogen. Nu in mogen .. hij wou er ook niet in de eerste keer. Bent zijn pijp bleek nu ook uit en stelde na het opstijgen meteen voor om toch een beetje te gaan slapen…(Lissa, je kussentje is al super van pas gekomen!) De volgende 7u hebben we die alleen zien woelen in zijn slaap, tegen de mama, op de mama, paar keer bijna uit zijn stoel gevallen. Gustje is in slaap gevallen op mijn schoot. Ik ben ook even weggeweest maar na 5uur zitten, een zere kont, 1 slapende arm en 2 zere knieën hebben we hem in zijn ‘mand’ gestoken. Gust heeft dan nog 2uurtjes geslapen. Die kleine naast ons die was al evenmin te horen, chanceke. Must be something in the air…

Nog 5 uur te gaan, ze zijn nu beiden wakker en wat uitgerust. Nu gaat het gaan komen zeker ? Wat boekjes lezen, wat kleuren, een rondwandelen/kruipen zeggen dat de tijd voorbij vloog zou liegen zijn. Maar nog steeds waren onze zonen super flink. Een passagier vatte het samen: “those kids deserve a medal”. Ons antwoord “we couldn’t have hoped for better”. #supertrots

Toegekomen in Australië en je stapt de zo de tv reeks “Airport Australia” binnen. De drugshond was wel niet te bespeuren en we kregen ook geen vervelende vragen aan de douane maar de babyvoeding, medicijnen & Belgische chocolade hebben we maar netjes aangegeven. Alles in een Taxi rammen en 15minuutjes auto richting hotel.

We made it to Australia and we didn’t have to strangle any kids

Oh ja, het is hier nu 01:40 s’nachts in Adelaide als ik dit berichtje schrijf. Bent ligt klaarwakker naast mij nog een beetje naar … de iPad te kijken. De anderen doen al een dodo, benieuwd voor hoelang. Morgen is het 37° graden in Adelaide, warm voor de tijd van het jaar klinkt het hier. We plannen nog niet al te veel, wat schaduw in een park lijkt ons voldoende.

we zijn op minder dan een weekje van ons vertrek. spannend

Zijn de valiezen al gepakt ?

Awel, neen. Om te beginnen moeten we nog beslissen welke valiezen er mee gaan, welke buggy gaat er mee ….

Valiezen
We hebben met ons vier recht op 100kg bagage om in te checken.

Je neemt voor 3 maanden niet meer mee dan voor 2 weken. We mikken om 10 dagen verder te kunnen met kledij voor we een wasmachine opzoeken. Met kindjes is dat wat moeilijker mikken .. hoe rap maken ze alles vuil, zijn er nog ongelukjes in de broek … Blijkbaar is het temperatuurverschil overdag/s’avonds/nacht ook niet te onderschatten dus moet er ook wel wat dikkere kledij mee.

De grote Samsonite spinner laten we thuis, die zal niet zo praktisch zijn eenmaal we in onze camper hebben. We zijn nog aan het testen of we 1 of 2 backpacks meedoen (maar dan hebben we wat ruggen tekort), nog een extra sporttas ? Het is wat experimenteren met de vacuumzakken. Tien t-shirts van manlief nemen snel veel plaats in beslag.

We krijgen wel alles ergens in ook al hebben we dat nu nog niet getest . Maar we hebben maar 4 handen en 2 ruggen hé. Het zal wat gesleur zijn van de auto naar de check-in, naar de taxi, naar het eerste hotel, ….

Handbagage
We hebben recht op 3 x 7kg en 1 x 5kg hand-luggage.

• 1 draagtas voor het camera materiaal. (En neen ik heb niet veel mee!) Lang leve compacte systeemcamera’s.
• 1 rugzak voor de portable, iPad, magazines, reispassen, portefeuilles, etc…
• 1 Samsonite Paradiver carry-on vol met alles wat nodig is om 24 uur onderweg te zijn met 2 kleine mannen. (reservekledij, pyjama’s, pampers, voeding,…)
• 1 extra zak met het onboard entertainment van de kindjes (enkele nieuwe speelgoedautootjes, kleurtjes, boekjes, …)

Buggy
We hebben een super compacte YOYO buggy die al eens durft blijven steken achter een klein steentje en we hebben een mountain buggy die alle terrein aankan maar enorm veel plaats neemt. Gaan we dat daar wel veel gebruiken eigenlijk ? Als we hem gebruiken in Australië ben ik zeker dat die laatste zijn nut zal bewijzen, er kan veel ook onderin maar hij is zo lomp op te stockeren in te camper … Sowieso mogen we wel met de buggy tot aan de boarding gate rijden. Met onze Deuter child-carrier mag dit jammergenoeg niet. Maar die gaat dus ook al mee.

to be continued…