2 dagen Fraser Island met Fraser Explorer Tours, we zijn er klaar voor! Onze camper mag tijdens onze trip op de camping blijven staan, dus daar hoeven we ons alvast geen zorgen over te maken.

Om 7u15 staan we paraat en om half 8 pikt de bus ons op. Onderweg stappen nog wat andere mensen op een uurtje later zijn we aan de haven waar de ferry ons opwacht. Bent zijn dag kan al niet meer stuk: eerst de bus, dan de boot… op 35minuutjes staan we al op Fraser Island.

We worden naar onze tourbus geleid en stappen met 23 anderen op. 40 was de maximumcapaciteit dus we hebben nog chance. Het is een combinatie tussen een jeep en een bus, speciaal ding. Na 5 minuten rit snappen we meteen waarom er hier alleen 4WD voertuigen kunnen rijden, op Fraser Island zijn er namelijk alleen zandwegen. En met zandwegen bedoelen we echt diep zand waar je makkelijk tot aan je enkels inzakt. Bent doopte onze bus meteen om tot “wiebelbus” en had enorm veel plezier en kriebels in de buik. Tom en ik hadden ineens twijfels en een schuldgevoel. Damn, is dit wel een goed idee, al dat geschud en geschodder? Vooral voor onze Gust? ’t ventje zat dan wel in een autostoel maar het was toch vrij heftig… Gust zelf trok er zich niets vanaan en besloot een dutje te doen, onvoorstelbaar. Tom heeft heel de rit ongemakkelijk gezeten en Gust zijn hoofdje wat geblokkeerd tegen de hoofdsteun zodat hij niet voorover zou vallen in zijn slaap. De bus hobbelt zo een 18km langs een zandweg doorheen het regenwoud.

De zandweg brengt ons door het regenwoud naar onze 1e stop. Lake McKenzie. We krijgen een uurtje om er wat te ontspannen. Een half uur daarvan waren we kwijt door het aan/uitkleden, het extra insmeren en de korte wandeling naar het meer. Maar het meer was prachtig. Zoet helder water, aangenaam fris, zalig… Bent speelde erop los en Gust koos opnieuw voor een dutje… in zijn zwemband, niet te schatten. Alleen jammer dat we er niet wat langer konden blijven. Terug naar de bus, omringd door vieze steekvliegen die gewoon door de kleding prikken, eikebah!

We zetten onze hobbelige rit verder door het regenwoud en trekken naar het midden van het eiland waar we een wandeling van 2 km maken langs de Wanggoolba creek, een stroompje met zo’n helder water dat je het nauwelijks ziet stromen.Het duurt weer even voor we geïnstalleerd zijn (Bent in de draagzak bij Tom, Gust in de draagdoek op mijn buik), de groep was al bijna uit ’t zicht verdwenen toen we klaar waren. Wat een gejaag! Maar de wandeling was de moeite langs 800jaar oude bomen die tot 60m hoog waren. Puur natuur.

Middag, lunch, maar opnieuw met een strak schema. Een uur om te eten lijkt veel maar vliegt zo voorbij. We maken ons in sneltempo klaar voor een wandeling naar Lake Wabby. 45 minuten wandelen door het zand deze keer, hier en daar wat bomen, maar toch vooral in open zon. 30°. Omringd door die steekvliegen. Bent die geen zin heeft om te wandelen (het was ook te zwaar voor hem om door te stappen in dat zand). We twijfelen… is dit wel een goed idee? Warren, onze gids overhaalt ons om het toch te doen, want na 45min zou ons een beloning wachten, een pracht van een meer waar we een uurtje kunnen rusten. Ok dan, opnieuw 9kg op mijn buik, 13 op Tom zijn rug. Maar niet zonder deet te spuiten op armen en benen. Maar tevergeefs, de rotbeesten blijven ons achtervolgen. Halverwege willen we opgeven, aan dit tempo doen we er een uur over tegen dat we daar zijn. Het is echt zwaar stappen door het zand in die hitte. De rest van de groep was in de verste verte niet meer te bespeuren. Alleen de gids kwam achter ons aan en besloot ons langs een andere route naar het meer te brengen. Een route die afgesloten was voor het gewone publiek maar Warren wist wel beter. Hij doet z’n job al 15jaar en dus we volgen hem blindelings. De weg was iets minder zanderig en er was meer schaduw. 20minuten later horen we in de verte mensen plezier hebben aan het meer. We klauteren over omvergevallen bomen en daar zien we een glimps van het meer. Aaaaah, onze beloning binnen handbereik! Letterlijk… want onze weg bleek ineens compleet versperd te zijn. Verschillende bomen blokkeerden onze weg volledig. Geen mogelijkheid om er langs te wandelen. En op 3m afstand zien we het meer liggen. Pijnlijk. Echt. Een uur gewandeld en afgezien voor niets. Maar niets aan te doen, we maken rechtsomkeer en wandelen alweer een uur terug naar de bus. Terwijl Tom en Bent een plasje doen zie ik in de verte een Dingo. Ze zien er zo schattig uit, maar we zijn gewaarschuwd, het zijn gevaarlijke beesten en je loopt er maar best niet in je eentje langs. Dan maar in groep. Warren voelt zich schuldig dat we niet tot aan lake Wabby zijn geraakt en brengt ons 4tjes naar onze resort terwijl de rest wellicht nog aan’t meer lag te genieten. Het zwembad aan onze resort maakt veel goed. Een dikke 3u gewandeld, met de kindjes op de rug/buik, op flipflops. Ik moet er geen tekening bij maken hoe deugd dat zwembad ons deed. Maar goed, we zijn weer een ervaring en een verhaal rijker. De rest van de avond werd gevuld met een goeie douche en lekker mexicaans eten. Rond 21u is ons licht uit.

Dag 2 op Fraser Island begint met een lekker uitgebreid ontbijtbuffet. Vandaag geen lange wandelingen landinwaarts, vandaag blijven we langs de kust, de 75mile beach. En da’s niet gelogen. Nog nooit hebben we zo’n lang en breed strand gezien. We rijden op het harde zand, langs de rand van de oceaan, zalig. Na een kwartiertje stoppen we aan 2 propellorvliegtuigjes, we krijgen de kans om voor 75$ een kwartier te vliegen boven het eiland. De piloot doet zijn verkoopspraatje op de bus en het kriebelt. Dit is een van de weinige plaatsen ter wereld waar ze commercieël vliegtuigen mogen laten opstijgen en landen vanop het strand. Bent zijn oogjes blinken als ik vraag of hij zin heeft om met me mee te stappen op’t vliegtuig. Precies Dusty van Planes! maar dan in’t echt! Maar dan ineens kwam de verrassing van de dag. Warren stapte op ons af en zei dat, als we zin hadden we gratis en voor niets mochten meevliegen! Wow! 150$ in de pocket, en dat allemaal omdat Warren zijn schuldgevoel zodanig groot was dat we lake Wabby gisteren niet hadden gehaald. Tom die anders niet zo happig is op vliegen zet z’n verstand op 0 en we stappen samen met nog een ander koppel in, de kindjes op onze schoot. Off we go! Bent weet niet waar hij het heeft en je kan de spanning zo van zijn gezichtje lezen. Gust beseft er niets van en zit gewoon braaf wat naar buiten te kijken. 15minuten lang vlogen we boven het eiland, boven het tropisch regenwoud, de meren (jawel,ook lake Wabby hebben we gezien), we vlogen net boven de oceaan, en scheerden langs de gigantische duinen. Wauw wauw en nog eens wauw, magniefiek! Landen doen we in stijl op het strand. Dit gaan we nooit meer meemaken.

Van bijna alle andere meergereisde koppels krijgen de kindjes complimenten dat ze zo flink zijn en dat wij tonnen respect verdienen om het toch maar te doen. Toegegeven, dat doet wel deugd om dat te horen.

10tallen kilometers rijden we met onze jeep/bus langs het water, tot aan de champagne pools, een soort rotsvorming aan de oceaan die een natuurlijk zeezwembad vormen. Mooimooi. We rijden verder naar Indian Head, het uiterste punt en hét uitkijkpunt van het eiland. We klauteren omhoog (die kilo’s op buik en rug zijn we intussen gewoon) via de rotsen en vanop een 15tal meter hoogte kunnen we recht de oceaan in kijken. We zien dolfijnen opspringen, zien haaien en gigantisch grote schildpadden. Onze dag kan gewoon niet meer stuk. We rijden terug langs het Moheno wreck, een aangespoeld schip dat er al 80 jaar ligt. Voor de laatste stop van de dag lunchen we bij Eli Creek, een zoetwater stroom die enkele honderden meters landinwaarts begint en naar de zee stroomt. Een natuurlijke wildwaterbaan voor Tom en Bent.

We hobbelen opnieuw landinwaarts en trekken naar de overkant van het eiland om rond 17u onze ferry te halen. Anderhalf uur later zijn we terug in onze camper.
Moe maar tegelijk vol energie om deze post nog neer te schrijven. Fraser Island, je was top, echt, elke dollar waard!

(Foto’s volgens nog. 50MB internet moet je zuinig mee zijn …)

Een record, iedereen om 6u (vrolijk) wakker. De zon komt hier dan ook op rond 5u30. Vandaag geen bokes met choco/confituur of cornflakes. Vandaag gaan we eens ontbijten. Tijdens ons loopje gisterenavond ontdekten we een leuke backpacker-bar, Pancakes met maple-syrup/banaan/slagroom, eitjes met spek, vers fruitsapje, koffie,… het smaakt. We boeken onze toer naar Fraser Island, 2day/1 night Safari tour. Duur affaire (610 AUD, en de kindjes zijn dan nog gratis), maar het zou z’n geld meer dan waard zijn We kijken er al naar uit! De bar heeft gratis Internet en we profiteren ervan om een nieuwe kampeerplek te zoeken in Hervey Bay. We komen uit bij Fraser Lodge Caravan Park. Even bellen om te checken of er plaats is en dat ze ons mogen verwachten rond de middag.

Middag…dat was buiten onze GPS gerekend want die besloot om ons langs de panoramische route te sturen. Maar we waren onze gps wel dankbaar want het was een geweldig mooie rit langs en door national parks, geen highway te bespeuren! 2u later dan voorzien kwamen we aan in Hervey Bay. Effe installeren en dan een wandeling maken langs de Ocean parade en terug langs het strand. Maar deze keer niet met de voetjes in’t water want het strand was bezaaid met blauwe kwallen.

Intussen viel mijne frank dat we een bonnenboekje hadden gekregen bij het oppikken van onze camper. En jawel, er stond een kortingsbon in van 15% voor onze geboekte tour… Stoute schoenen aangetrokken, teruggebeld naar de organisatie, en er werd 90$ teruggestort op onze Visa, een meevaller.

Nog even langs wat winkels voor ’t avondeten en weer naar onze camping. Terwijl Tom met de jongens het zwembad induikt kijk ik toe op de rand vanachter de bbq. Australiërs weten hun bbq’s wel te installeren!

Gust is vandaag niet in zijn element. Hij eet eigenlijk al een paar dagen niet zoals gewoonlijk, en is wat humeurig. We stoppen hem er vroeg in en maken onze zak voor onze 2daagse tocht. We proberen het beperkt te houden maar het blijft toch een hele verhuis. Ook onze autostoelen moeten mee. Gelukkig komen ze ons morgenochtend oppikken. 7.25 AM, als de jongens evenvroeg wakker zijn als deze ochtend zal dat geen probleem zijn!

We vertrekken vanop onze parking richting Brisbane. In Brisbane pikken we nog een nieuwe GPS op aan Britz. Het gaat terug over de Pacific Highway en het verkeer is een pak drukker dan wat we tot nu toe gewoon zijn. Het is een korte rit, een kleine 200km en we stoppen aan Noosa River Holiday Park, een caravan park in Noosa Heads. Zalig gelegen, vlak aan een rivier, maar eigenlijk is het een monding aan de oceaan. En laat daar nu net een bbq staan, aan het strand, onder een palmboom, ideaal om onze lunch te bereiden: gegrilde courgette, zoete aardappel en wat vleesjes, meer moet dat niet zijn.

Een beetje verderop staan een paar vissers hun vangst te kuisen. Het afval gooien ze naar de pelikanen die er gretig op afkomen.

Noosa Heads ligt aan de Sunshine coast maar de zon laat zich vandaag niet zien, maar dat geeft niet, het blijft 28°. Aangenaam weertje om langs de Oceaan te wandelen en te fietsen en na te denken of we al dan niet een 2day-tour zouden boeken naar Fraser Island, 50 km hogerop. Vrij duur, maar we zijn maar 1 keer in Australië dus we gaan er wellicht voor! Op de terugweg begint het stevig te onweren in de verte, de vogels worden wild en dat voorspelt niet veel goeds. We rennen allemaal terug naar de camper, Bent legt vlot de 2km af met zijn loopfiets en wint de race.

Het is gek hoe onze off-day van gisteren in 1 klap is vergeten door een zalig plekje te ontdekken voor een BBQ. No worries.

Edit: De onweders die we gisteren hoorden waren blijkbaar een uitloper van een van de de zwaarste onweders die Brisbane de laatste jaren al had te verduren. Met 15000 getelde bliksems en op sommige plaatsen wel 50-100l water per vierkante meter.

Om 9u komt onze onze replacement unit toe. Een 5-berth met Britz logo. De Maui stickers zijn er vakkundig afgehaald maar laten nog hun sporen na. Maoui & Britz zitten onder 1 maatschappij. Als de wagens een bepaalde leeftijd hebben krijgen ze een nieuwe sticker. En de huurprijs daalt. Dit model heeft ongeveer evenveel km op de teller staan, een dikke 220.000.

Ergens spijt het ons wel dat we onze eerste camper moeten inleveren, de layout van dit voertuig is iets anders, het is weer wat zoeken om alles een plaatsje te geven. De kindjes zitten iets verder weg van ons en doorgang van de stuurcabine naar achter toe is iets moeilijker. Maar zoals alles zal het wel wennen. Als deze maar rijdt.

Het duurt ons ruim anderhalfuur om alles over te laden en we checken pas uit op de camping tegen 11u. We rijden richting Brisbane, voor het eerst via de Pacific Highway. Een 2vaks baan die al iets meer op een autostrade lijkt, af en toe is er zelf een middenberm.. maar gaat ook door dorpen, waar je maar 50 km/u mag rijden. Fietsers zijn ook toegelaten .. bizar.

Voor een late lunch stoppen we in het dorpje MacLean. Gezellig, opnieuw vinden we een trendy foodbar. We doen ook nog inkopen in een supermarkt met houten hardwood flooring. Mooi en het ziet er authentiek uit, maar het is wel een Spar.

We rijden verder, Wenti werkt een plan uit, vanavond willen we opnieuw slapen in een national park. Ditmaal eentje die enkel bereikbaar is via een dirtroad van 7km, maar wel toegankelijk met een 2 wheel drive. Er zou ook heel wat wildlife zijn met koala’s. Maar het mag niet zijn, bij een stop in de lokale counsil blijkt dat er veel straten afgesloten zijn wegens “wild fires” in het gebied. We nemen liever geen risico’s. We hebben dus net een ommetje gemaakt van 50km, voor niets … om wat tijd terug te winnen besluiten we terug richting Pacific Highway te rijden en te overnachten op een rest area op enkele honderden meters van de autostrade. Het is er gratis, en dat is er aan te zien. De parking staat al vol 2de hands busjes die door de surfer boys gebruikt worden. Ze gaan overdag surfen in Byron Bay, ’s avonds komen ze hier overnachten in hun busje. Het is een mix van nationaliteiten en met een flinke beat op de achtergrond drinken ze allemaal hun pintjes. Maar om 21u30 gaan ze wonderwel allemaal richting hun minivan.

We trakteren onszelf met een dagje echt niksen. We trekken voor het eerst op onze trip naar het strand. We zijn onder de indruk, want we hebben meteen een mooi stukje beet. “Swim between the flags” as seen on TV. Bent trotseert het zand tussen zijn sandalen met verve en racet per fiets het stand af op weg naar de vlagjes. Bij deze is het ook officieel, we hebben de juiste buggy mee. We geraken er vlot mee door het harde zand én past net in de laadruimte van onze camper.

Bent vindt het allemaal superleuk vandaag. Hij is in zijn element! Gust en zand of Gust en gras… dat gaat nog niet goed samen. 1 voordeel, zet hem op een deken of een handdoek en hij komt er niet meer van af. We duiken met zijn 4tjes de zee in, netjes tussen de vlaggen natuurlijk 😉

Na een uurtje bakken & braden aan het strand gaan we verder over het stand richting haventje voor een hapje. Aangezien we gisteren opnieuw problemen hadden met de motor van onze camper bellen we Britz op met de vraag om daar iets aan te doen. Tot onze verbazing sturen ze ons een replacement unit op …vanuit Sydney (650km), tegen morgenvroeg … straf als ze dat voor mekaar zouden krijgen. We hebben onze twijfels.

Terug op de camping is het voor Gust dutjestijd. Bent en ik gaan basketballen (het kind heeft energie op overschot, het moet aan de jodiumlucht liggen) en Wenti leeft zich uit in haar kleurboek voor volwassenen. I kid you not, het is blijkbaar een hype.

In a nutshell: we hebben niks gedaan vandaag. Dat moet toch eens kunnen op vakantie hé 😉

Een nieuwe dag, een nieuw plan. Het plan om via de New England Highway naar Brisbane te rijden hebben we laten varen. Vandaag rijden we door de bergen langs de Waterfall way naar Coffs Harbour, the scenic route! Daar zullen we kust bereiken en dan zien we wel .. carpe diem enzo.

Iederereen slaapt lekker uit tot 8u en zoals de meeste dagen begint de dag met zijn 4en op bed. Een flesje, een verhaaltje. Ook Gust luistert aandachtig mee.
De voskoesoes (zie dag 11) hebben hun bakje water leeggedronken en ook onze restjes brood zijn verdwenen.

We zetten onze weg verder op de Waterfall Way en de eerste watervallen op onze weg zijn de Wollomombi falls. De wandelschoenen worden bovengehaald voor een eerste fikse bergwandeling van *ahum* 700meter (one-way) naar de lookout point. De waterval was niet zo héél hevig want het had de voorbije dagen niet zo veel geregend. Het uitzicht was wel spectaculair. Volgens Bent: “dat is een mooie diepe put hé mama”.

30km verderop, de Ebor falls. Al wat meer water en een mooi uitzicht. Hier houden we ook onze pic-nic stop voor we verderop rijden.

De “Dangar falls” bij Dorigo lieten zich iets minder vlot vinden maar waren de zoektocht meer dan waard. Beneden in het dal zagen we ook de lokale jeugd een zwemmeke doen.

We passeren Bellingen, een dorp die zo een uit een cowboy film kan komen en zien op de zijkant van de weg het supergezellige Lodge241 Gallery Café liggen. Een home made lemonade, een ice coffee & een chocolate-milkshake later kunnen we er terug tegenaan en komen we aan in Coffs Harbour.

Sinds we Adelaide verlaten hebben bereiken we na 1800km terug de kust.

We pikken er een all-in camping uit, een zwembad met glijbanen, een speeltuin, opnieuw een springkussen. Bent weet niet wat eerst doen maar doet het allemaal: fietsen, voetballen en met zijn 4tjes het zwembad in. Van al dat zwemmen krijg je honger en dus gooien we snel een vleesje op de bbq.

Op alle campings vind je die trouwens, bbq’s op gas in open keukens. Een zaligheid. Voor het eerst hebben we free & unlimited wifi en skypen we met het thuisfront. Bizar hoe iedereen daar nog slaapoogjes heeft terwijl het hier terug donker aan het worden is, maar het is fijn iedereen eens te kunnen zien & horen.

2 vrolijke gezichtjes keken ons aan vanop hun bed boven in de camper. Ontbijt, inpakken en wegwezen , op naar de volgende bestemming. Omdat we gisteren onze date met een national park hebben gemist besloten we vandaag opnieuw onze kans te wagen, na wat getwijfel zetten we dan toch koers richting Armidale om s’avonds kamp op te slaan nabij Woolomombi falls, de op 1 na grootste waterval van ’t land.

Het was weer een hete dag, na 50km kreeg onze camper weer streken, terug een engine light. De motor wou niet meer hoog in de toeren gaan, de turbo deed het niet meer. Bergop is dan heel lastig zo … Even langs de kant van de weg gaan staan, het ding in neutraal gooien en de motor in zijn toeren jagen. De bedoeling hiervan is om alle particles op te branden en zo de blocked exhaust vrij te maken. Het lukte vrijwel meteen en we konden weer verder.

Onderweg hielden we halt in de universiteitstad Tamworth, daar namen we een gezonde hap in een trendy foodbar “Gusto”. Daarna weer de camper in op weg naar Armidale. Het klinkt gek maar we vinden het rijden absoluut fijn, elk dorp of stad ligt snel 100km van elkaar en het landschap is zo varierend.

In Armidale, de hoogste stad van Australië, bezoeken we de lokale counsil (de toeristische dienst) om wat info op te halen voor onze trip langs de “waterfall way” , we tanken opnieuw vol en zoeken nog een dump point op buiten de stad om onze sh*t te gaan lozen.

Wanneer we de waterfall way afslaan richting national park is hij plots daar : een SPRINGlevende kangoeroe. Jeej! Als we aan onze campground aankomen blijken we daar hélemaal alleen te zijn… wow! De temperatuur is hier gezakt naar 26 graden en het is aangenaam vertoeven tussen de bomen. Tafel & stoelen worden buitengezet en we spelen samen met Bent een nieuw spelletje dat we gekregen hebben van Titus. De pot schaft vanavond penne met tomatensaus & aubergines. Terwijl het water kookt gaat Tom even een toertje lopen

Het wordt donker, pikke donker. Best spannend! We horen geritsel vanuit het bos. We schijnen ons lampje voorzichtig naar buiten en zien dat we bezoek hebben gekregen van een familie diertjes. Zelf met al mijn uren National Geographic & Discovery channel duurt het nog een dag om te weten te komen welke diertjes dat waren maar het waren blijkbaar Brushtail Possum … bij iedereen uiteraard beter bekend als de Voskoesoe. Say what?

We gooien samen met Bent wat brood, zetten een potje water (Tante Sas & Oma Mieke zullen fier zijn) en de diertjes komen héél dicht bij. Prettiger kon de dag niet eindigen.

De dag begon vroeg, deels omdat we de warmte voor wilden blijven om naar Dubbo Zoo te gaan. Maar ook omdat ergens de gordijntjes in de camper niet goed dicht waren. We hadden een mooie voormiddag gepland voor onze jongens: een uitstap naar Taronga Zoo, een soort safari-park waar je een lus van 5km kan afleggen met de auto,fiets of een golfkarretje en af even uitstapt om de dieren van dichterbij te bekijken: giraffen, olifanten, neushoorns, nijlpaarden, cheetahs, reuzenschildpadden, apen, emoes, kangoeroes, koala’s en nog een pak andere dieren. Wij kozen voor het golfkarretje omdat ons dat het leukste leek voor de jongens. Dikke laag zonnecreme smeren, hoedjes op en weg waren we. Het beloofde een leuke dag te worden.

Maar jammergenoeg was Bent deze ochtend met het verkeerde been van zijn ladder gestapt. De hele ochtend was hij in zijne zaag. Niets was goed. De dieren interesseerden hem niet, hij wou niet wandelen want was bang van de ‘grond’, van mogelijke takjes en steentjes tussen zijn sandalen… hij was niet te genieten. Spijtig, want goedkoop was de uitstap allerminst. Gust daarentegen vond de diertjes wel leuk, bij elk beest ging zijn vingertje de lucht in en maakt hij zijn nieuwe geluidje “ooooooo”, de zachtheid zelve. Tegen het einde van het parcours, bij het binnengaan van het kangoeroe/koala domein liet Bent zijn dwarsheid even varen en kregen we hem zo ver een wallaby te aaien.

We hebben dus na 10 dagen EINDELIJK een levende kangoeroe gezien, nu nog eentje in’t wild graag! Ook een paar hele mooie koala’s gezien, waaronder een aantal baby-exemplaren,enorm schattig, je zou ze zo meenemen naar huis (of eentje opsturen naar huis hè Liesje? ;-)). Maar koala’s spotten is wel zoeken naar een speld in een hooiberg, benieuwd of we er ooit eentje toevallig gaan vinden in’t wild. Als het van Tom afhangt precies niet, die ziet ze in een zoo nog niet hangen.

Tegen 13u zaten we weer in onze camper, op naar een volgende kampeerplaats.

Maar goed ook, want het was intussen bijna 40° en we konden wel wat airco gebruiken. Het plan was om te overnachten in een National Park maar ineens : “road closed”. Rondvraag bij een lokale garagist leerde ons dat de weg inderdaad gesloten was maar “no worries mate, you can just go to the next town and the exit there” Maar die next town was wel 55km rijden om dan 18km te moeten terugrijden richting park.

We zijn dus maar teruggekeerd op ons passen, weer de “highway “ op (vergelijkbaar met een gewestweg bij ons) maar wel een van de mooiste landschappen tot nu toe. En zo zijn we beland in Coonabarabran, op 160km van Dubbo. Een eenvoudig caravan park zonder toeters of bellen.

Pannekoeken gemaakt (allez ja, poging tot, want pannekoeken bakken in een kleefpan is geen evidentie). Wasje ingestoken en opgehangen aan onze geïmproviseerde waslijn. En toen kwam het hoogtepunt van Bent zijn dag: een bad. ’t kind was van heel de dag nog zo vrolijk geweest. 3 lagen zonnecreme werden zorgvuldig afgeweekt en vervangen door een laagje Galenco bodymilk. hmmm heerlijk toch zo van die versgewassen varkentjes…

Om 9u15 riep Bent “ik ben er klaar voor, zijn jullie er ook klaar voor?” Tijd om te vertrekken richting Dubbo. 250km te gaan, wat we eigenlijk al goed te doen vinden (onze normen qua afstanden zijn al veranderd). De jongens maken van die lange ritten trouwens ook geen probleem. Gust doet regelmatig een dutje en zelfs op Bent hebben de soms monotone wegen een slaapwekkend effect, wie had dat ooit gedacht. Tijdens de wakkere momenten worden stickertjes geplakt, boekjes bekeken, getekend (op zo’n doodle), en verhalen bovengehaald van op school, van thuis “weet je nog mama…, toen ik…” “en toen ik klein was he papa…” “en op school he…”

Een tussenstop in Forbes aan een speeltuin waar we een 10uurtje eten, effe stoppen in Peak Hill aan een goudmijn. Buiten is het 37°, zot warm. Morgen geven ze 41°, oh help.

Om 15u arriveerden we op onze nieuwe camping, nog eens een Big4 camping. Goedkoop zijn ze niet maar ze zijn altijd enorm proper, hebben van die gigantische jumping pillows en een zwembad. Dat zwembad deed ongelooflijk deugd met die hitte. En Bent was niet weg te slaan van die jumping pillows. Ook Gusteman vond het geweldig en we hebben hem daar ook een hele tijd op laten kruipen terwijl Bent er lustig op rondcroste. Iets té lang want zijn maag keerde en zijn pasta vond een uitweg. Gelukkig hebben die Big4 campings ook faciliteiten om de was te doen…

Tot nu toe hebben we alleen nog maar kuddes koeien gezien, schapen, emoes, kaketoes, kleurrijke vogels, een paar vluchtige hagedissen en aangereden “roo’s” (kangoeroes). Morgen brengen we daar verandering in want dan trekken we naar Taronga Zoo, je weet wel, 1 van de dierentuinen van dat TVprogramma “Australian Zoo” op zondagavond. In de voormiddag wel te verstaan als de hitte nog draaglijk is. Wat de namiddag brengt zien we nog wel.